Την άνοιξη που μας πέρασε, γνώρισα ένα υπέροχο άνθρωπο. Αφορμή στάθηκε το blogging και η κοινή μας αγάπη στο γραπτό λόγο. Όταν θέλησα να μάθω περισσότερα για κείνον, ανακάλυψα ότι είναι ο συγγραφέας ενός βιβλίου, που για καιρό ήθελα να διαβάσω αλλά δυσκολευόμουν να βρω. Μου έκανε την τιμή να μου το στείλει από τις ΗΠΑ όπου ζει, με μια αφιέρωση που σηματοδότησε την αρχή της φιλίας μας.

Σας μιλώ για το Διονύση Κονταρίνη και το βιβλίο του "Οι Αντίθετοι". Ένα βιβλίο που μέσα από την ιστορία δύο ανθρώπων που η ατυχία ή η τύχη, τους έφερε κοντά και τους άνοιξε δρόμους του μυαλού και της ψυχής, για όλα αυτά που βασάνιζαν και δυστυχώς βασανίζουν ακόμα τους Έλληνες.

Η ιστορία εξελίσσεται την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα, όπου η πατρίδα μας πλήρωσε με αίμα και διχασμό για πολλές δεκαετίες μετά και ακόμα πληρώνει...
Δύο νέοι άντρες βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα να πολεμούν ο ένας τον άλλο, για το "καλό" της πατρίδας.

Διαφορετικές οι αφετηρίες τους, διαφορετικές και οι ζωές τους μέχρι τη στιγμή που έπιασαν το όπλο για να πολεμήσουν μεταξύ τους. Κοινή όμως η μοίρα τους από τότε και μετά, αφού σε ένα εμφύλιο δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι. Υπάρχουν μόνο, αδέρφια που σκοτώνονται και συμφέροντα, που άλλοτε είναι εμφανή και άλλοτε όχι.

Αυτό δίνει ο συγγραφέας με τρόπο άμεσο, απλό, αληθινό και ειλικρινή. Χωρίς να χαϊδεύει αυτιά, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα, διηγείται την ιστορία των δύο ανδρών, που βρέθηκαν αποκομμένοι από τις ομάδες τους στα άγρια βουνά. Οι δικοί τους, τους θεώρησαν νεκρούς και τους άφησαν πίσω.
Από τη στιγμή εκείνη, η μοίρα τους έγινε πιο κοινή από ποτέ. Όσο όμως προχωρά η ιστορία και οι δύο άνθρωποι συζητούν, γνωρίζονται, εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και αγωνίζονται μαζί για να σώσουν τη ζωή τους, συνειδητοποιούν πως η μοίρα τους ήταν πάντα κοινή! Κι ας ήταν διαφορετικοί κι ας προέρχονταν από διαφορετική κοινωνική τάξη ο καθένας. Η μοίρα τους ήταν κοινή, γιατί ήταν παιδιά της ίδιας πατρίδας, της ίδιας χώρας, της ίδιας Ελλάδας...

Καταλαβαίνουν πως δεν τους χώριζε τίποτα! Ή καλύτερα, αυτά που τους χώριζαν ήταν τα συμφέροντα εκείνων που τους έβαλαν να σκοτώνονται!
Έτσι προχωρούν χέρι - χέρι, ενωμένοι ως το τέλος και αποφασισμένοι να μην παίξουν άλλο αυτό το αιματηρό και βρώμικο παιχνίδι. Αποφασισμένοι να σταματήσουν να είναι τα πιόνια στη ματωμένη σκακιέρα των "μεγάλων", που τους τοποθέτησαν εκεί.

Το βιβλίο, αποτελεί ένα ύμνο αδελφοσύνης και ομόνοιας, φιλίας και συνεννόησης. Δίνει στον αναγνώστη όλες τις ιστορικές πληροφορίες των γεγονότων της εποχής και διδάσκει ήθος! Μέσα από τις συζητήσεις των δύο ηρώων ο συγγραφέας αναλύει τα γεγονότα και τοποθετεί τα πράγματα στην αλήθεια, που λίγοι τολμούν να πουν, ακόμα και σήμερα.

Μπορεί να συνηθίζουμε να λέμε, πως είναι ίδιον της φυλής μας ο διχασμός, αλλά τολμώ να πω πως ίδιον της φυλής μας είναι, να μην στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να προσβλέπουμε σε "προστάτες" και "σωτήρες", καταλήγοντας να υπηρετούμε τα δικά τους συμφέροντα και όχι της πατρίδας μας...


Υπήρξε σπουδαίο δώρο το βιβλίο αυτό, του οποίου το τέλος, αποτέλεσε για μένα ένα ακόμα συμβολισμό, της μοίρας που περιμένει όσους αφήνονται να υπηρετήσουν συμφέροντα άλλων!

Για να γνωρίσετε το Διονύση Κονταρίνη, επισκεφθείτε το blog του εδώ.

Καλέ μου φίλε, σ' ευχαριστώ!

Κάθε γενιά μεγαλώνει με τεχνολογικά επιτεύγματα που για την επόμενη, μοιάζουν παρωχημένα. Υπάρχουν όμως και αντικείμενα που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τα σημερινά παιδιά και προέρχονται από το πρόσφατο δικό μας "παρελθόν".



Ως παιδιά, οι περισσότεροι από μας γνώρισαν το φορητό κασετόφωνο. Αρκετά μεγάλο σε μέγεθος, αν αναλογιστούμε τα mp3 και τα κινητά τηλέφωνα των ημερών μας...
Χρησιμοποιούσαν 60αρες (60 λεπτών) ή 45αρες (45 λεπτών) κασέτες, λειτουργούσαν με μπαταρίες και ρεύμα και συνόδευαν συχνά τις βόλτες μας στην εξοχή ή τη θάλασσα, αφού εξασφάλιζαν στην παρέα την αγαπημένη της μουσική. Λίγο αργότερα, κυκλοφόρησαν και οι 90αρες κασέτες που χωρούσαν ένα μεγάλο αριθμό τραγουδιών (για την εποχή).


Το σταθερό τηλέφωνο με καλώδιο, καντράν στρογγυλό στο οποίο γυρνούσε κανείς τα νούμερα που ήθελε να καλέσει. Ήταν μεγάλη πρωτοπορία όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα σταθερά με κουμπιά αντί για καντράν... Δεν ξεχνάμε πως σαν ενσύρματο μέσο, έπρεπε να έχει μεγάλο καλώδιο, για να μη μας καθηλώνει σε ένα σημείο την ώρα του τηλεφωνήματος, γι' αυτό και οι περισσότεροι το μεγάλωναν έτσι ώστε να φτάνει σε όλο σχεδόν το σπίτι. Το 1990 ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησαν τα πρώτα κινητά τηλέφωνα, τα οποία όπως θα θυμάστε ήταν μεγάλα, βαριά και με πολύ περιορισμένες δυνατότητες σε σχέση με τα σημερινά.


Οι δίσκοι βινυλίου, σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή και πολλές γενιές ανθρώπων, που μέχρι σήμερα παραμένουν λάτρεις του είδους. Ολόκληρη ιεροτελεστία η διαδικασία για να ακούσει κανείς ένα δίσκο 45 στροφών στα φορητά πικ - απ, με το ενσωματωμένο ηχείο. Αργότερα στη δεκαετία του 80, τα στερεοφωνικά συγκροτήματα ήχου δίνουν άλλη διάσταση στο άκουσμα της αγαπημένης μουσικής και η απόκτησή τους ήταν το must της εποχής. Όσοι όμως γνώρισαν και αγάπησαν το βινύλιο διατηρούν τις πολύτιμες συλλογές τους και ακόμα τις εμπλουτίζουν!...


Η γραφομηχανή, είναι ένα ακόμα αντικείμενο που μόνο σε φωτογραφία μπορούν να δουν τα σημερινά παιδιά. Μεγάλη, αρκετά βαριά στα πρώτα τουλάχιστον μοντέλα, ελαφρύτερη και πιο ευέλικτη στη συνέχεια. Με πλήκτρα που κολλούσαν συχνά (ειδικά αν είχε καθυστερήσει το καθάρισμά της) και με κορδέλα μελανιού που όταν τελείωνε έπρεπε να ξέρει κανείς να την αλλάζει αν ήθελε να συνεχίσει το γράψιμο. Όταν έκανες λάθος δεν υπήρχε φυσικά το πλήκτρο backspace του υπολογιστή που τόσο μας διευκολύνει σήμερα. Απλά, άλλαζες χαρτί και όλα πάλι από την αρχή.
Βέβαια δεν περάσαμε κατευθείαν από τη γραφομηχανή στον υπολογιστή, μεσολάβησε η ηλεκτρονική γραφομηχανή, αλλά για περιορισμένο σχετικά χρονικό διάστημα.


Οι φωτογραφικές μηχανές με φίλμ, που κάθε λάτρης της φωτογραφίας θα έλεγε πόσο υπερτερούσαν ακόμα και από τις ψηφιακές μηχανές, σήμερα αποτελούν είδος κειμήλιο για όλους μας. Πόσοι από μας δεν πήγαν εκδρομές με την αγωνία του φίλμ που τελειώνει και πού θα βρούμε άλλο ή την προτροπή, "ελάτε να βγάλουμε μία ακόμα φωτογραφία, για να δώσω το φιλμ, για εμφάνιση"...


Το αγαπημένο View - Master, των παιδικών μας χρόνων (μια αγαπημένη φίλη, μας το θύμισε) περιείχε φωτογραφίες υψηλής ποιότητας πάνω σε ένα μικρό χάρτινο δίσκο. Από το 1939 που πρωτοέκανε την εμφάνισή του, αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους, αφού υπήρχε μεγάλη ποικιλία σε φωτογραφίες όπως αξιοθέατα μεγάλων πόλεων του κόσμου, φύση, ζώα αλλά και παραμύθια...
Σήμερα όπως μαθαίνουμε η Google ένωσε τις δυνάμεις της με τη Mattel (εταιρία κατασκευής παιχνιδιών) και κατασκεύασαν ένα νέο View - Master προσαρμοσμένο στην εικονική πραγματικότητα (virtual reality). Αυτό που είναι βέβαιο πάντως είναι πως τα σημερινά παιδιά, θα πάρουν απλώς μια γεύση του παιχνιδιού αυτού που μέτρησε 75 χρόνια ζωής με αμέτρητους φίλους, σ' όλο τον κόσμο...


Τελευταίο αφήσαμε το βίντεο με τις βιντεοκασέτες του, όπου γράφαμε κάθε αγαπημένη εκπομπή της τηλεόρασης ή νοικιάζαμε κινηματογραφικές ταινίες από το βίντεοκλαμπ της γειτονιάς... Πολλά παιδιά του πρόσφατου παρελθόντος, μεγάλωσαν με παραμύθια κινουμένων σχεδίων σε βιντεοκασέτες ενώ για πολλούς όταν πρωτοεμφανίστηκε, αποτελούσε είδος "πολυτελείας".

Πριν δύο περίπου μήνες έλαβα μέρος στον πρώτο διαγωνισμό "Άλλαξέ το", της καλή μου φίλης Αριστέας που μας προέτρεπε μέσα από το "η ζωή είναι ωραία", να πάρουμε καθημερινά αντικείμενα και να τους αλλάξουμε μορφή και χρήση.

Είχα την τύχη, να κερδίσω την πρώτη θέση στην προτίμηση όσων ψήφισαν τις δημιουργίες των συμμετεχόντων και το βραβείο μου ήταν χειροποίητες δημιουργίες της Αριστέας, με την τεχνική του decoupage. Και λέω τύχη, γιατί μόνο τύχη είναι να λαβαίνει κανείς ένα δώρο από τα χεράκια της. Θα το μοιραζόμουν πολύ νωρίτερα μαζί σας, αλλά τα γεγονότα του καλοκαιριού στην πατρίδα μας, δεν άφησαν μυαλό και διάθεση...

Αν θελήσετε να δείτε την "αλλαγή" που κέρδισε την πρώτη θέση, πατήστε εδώ.

Αν πάλι τη έχετε ήδη δει, καιρός να σας δείξω το βραβείο μου, "βήμα - βήμα".


Αυτό το πακέτο έλαβα από την Αριστέα, που μέσα είχε τα πανέμορφα αντικείμενα της πρώτης φωτογραφίας. Δείτε τα από κοντά...

Αυτά τα υπέροχα μπουκάλια, ήρθαν μαζί με το ξύλινο καφασάκι τους, που κι αυτό είχε περάσει από τα χεράκια της...

Τα συνόδευε ένα μικρό κομψό κουτάκι με χειροποίητο μοτίφ στην επιφάνειά του και μέσα, ένα υπέροχο σαπουνάκι με decoupage.



Παρόλο που τα πράγματα στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο, δεν αποκαταστάθηκαν, εμείς σε πείσμα γεγονότων και καιρών, προσπαθούμε να διατηρήσουμε τους ρυθμούς μας στο "περιοδικό μας" και έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να δείξω το βραβείο μου και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα, που το φιλοτέχνησε!

Να είσαι πάντα καλά, αγαπημένη φίλη!

Για όσους δεν πρόλαβαν το "Άλλαξέ το" #1, υπάρχει το "Άλλαξέ το" #2, που θα δέχεται συμμετοχές ως τις 24 Σεπτέμβρη. Λεπτομέρειες, εδώ.

Το ατέλειωτο δράμα των προσφύγων από τη Συρία, έχει αφήσει άφωνη την κοινή γνώμη σ' όλο το δυτικό κόσμο. Επειδή όμως, είναι ώρα για πράξεις και όχι για λόγια, για μια ακόμα φορά επιλέγουμε να μεταφέρουμε το μήνυμα των φίλων του Avaaz, που είναι όσο εύγλωττο χρειάζεται. Διαβάστε το με προσοχή και η επιλογή, όπως πάντα, δική σας...
"Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

η ηθοποιός που έδωσε νέες διαστάσεις στην υποκριτική τέχνη.

Η Έλλη Λούκου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής το 1926 (13 Απριλίου). Πατέρας της ο Κώστας Λούκος και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της γνωστός ως "καπετάν Σταμάτης" πολέμησε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη στην επανάσταση του 1821. 

Δύο χρόνια μετά τη γέννησή της (1928) η οικογένειά της μετακομίζει στην Αθήνα. 
Σε ηλικία 15 χρόνων (1941) η Έλλη δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και απορρίπτεται. Παράλληλα έδωσε εξετάσεις και στη σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη,όπου αναγνωρίστηκε το ταλέντο της και γίνεται η αγαπημένη μαθήτρια της μεγάλης ηθοποιού. Την ίδια εποχή αλλάζει και το επώνυμό της σε Λαμπέτη,  επηρεασμένη από τον "Αστραπόγιανο" του Α. Βαλαωρίτη.

Ένα χρόνο μετά (1942) κάνει το ντεπούτο της στο θέατρο στην παράσταση "Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο" του Χάουπτμαν και μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα με τον "Γυάλινο Κόσμο" του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, καθιερώνεται ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας. Ακολουθούν η "Αντιγόνη" και το πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα του "Ματωμένου Γάμου" με μουσική γραμμένη από το Μάνο Χατζηδάκι. Είναι η χρονιά, που κάνει και την πρώτη της ταινία με τίτλο "Αδούλωτοι σκλάβοι".


Από το 1948 συνεργάζεται με το σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη και γνωρίζεται με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, που υπήρξε ο πρώτος της μεγάλος έρωτας. Μεγαλύτερες επιτυχίες της το "Πεγκ καρδούλα μου" και η "Κληρονόμος".

Δύο χρόνια αργότερα (1950) παντρεύεται το Μάριο Πλωρίτη για να χωρίσουν τρία χρόνια αργότερα όταν η Έλλη Λαμπέτη γνωρίζει και ερωτεύεται το Δημήτρη Χορν. Οι δυό τους μαζί με το Γιώργο Παππά συγκροτούν θίασο και ανεβάζουν έργα όπως ο "Βροχοποιός", το "Νυφικό κρεββάτι", το "Παιχνίδι της μοναξιάς" και άλλα γράφοντας τις λαμπρότερες σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και της υποκριτικής τέχνης. Παράλληλα συμπρωταγωνιστούν στον κινηματογράφο στις ταινίες, "Κυριακάτικο ξύπνημα" (1954), "Κάλπικη λίρα" του Γιώργου Τζαβέλα (1956), "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956) και το "Τελευταίο ψέμα" του Μιχάλη Κακογιάννη.


Με το Δημήτρη Χορν υπήρξαν ένα βαθιά ερωτευμένο ζευγάρι, όμως το 1959 λήγουν την επαγγελματική τους συνεργασία, παρά το γεγονός ότι δήλωσαν πως θα ξανασυνεργαστούν σύντομα. Αυτό, δεν έγινε ποτέ. Συνέχισε με δικό της θίασο με μεγαλύτερή της επιτυχία, το "Λεωφορείο ο πόθος", όπου έλαβε συγχαρητήρια επιστολή από το Γ. Σεφέρη.
Ήταν μια δύσκολη περίοδος στη ζωή της μεγάλης ηθοποιού, αφού μέχρι το 1959 έχει χάσει τη μητέρα της, το δίδυμο αδελφό της, δύο αδελφές και ένα μωρό...

Η γνωριμία της με το συγγραφέα Φρέντερικ Γουέκιμαν, αποτελεί μια όαση για κείνη στα τραγικά γεγονότα που βίωνε. Παντρεύτηκε μαζί του και έμειναν παντρεμένοι ως το 1976.
Αλλά, και η δεκαετία του 70 ήταν εξίσου δύσκολη για κείνη. Λαχταρούσε να αποκτήσει παιδί και αυτό στάθηκε αφορμή να εμπλακεί σε μια δικαστική περιπέτεια (για την υιοθεσία ενός μωρού) η οποία κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Οι βιολογικοί γονείς της μικρής Ελίζας που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και τελικά κατάφεραν να πάρουν την κηδεμονία της μικρής, το 1974, κάτι που την άφησε απαρηγόρητη.


Ταυτόχρονα, (από το 1967) πάλευε με τον καρκίνο, χωρίς όμως να παρατήσει το θέατρο, που ήταν η μόνη πηγή ζωής για κείνη. Ανέβασε μιούζικαλ όπως την "Ίρμα", αλλά και Τσέχωφ ("Βυσσινόκηπος") με τεράστια επιτυχία, ενώ συνεργάζεται με το Μάνο Κατράκη στη "Φθινοπωρινή ιστορία". Εκπληκτικές υπήρξαν οι ερμηνίες της και στη "Δεσποινίς Μαργαρίτα", τη "Φιλουμένα Μαρτουράνο" και τα "Μονόπρακτα". 

 Έχοντας χάσει μητέρα και αδελφές από καρκίνο του μαστού, νοσεί κι εκείνη και προχωρεί σε ολική μαστεκτομή στις ΗΠΑ, χωρίς όμως να καταφέρει να τον νικήσει αφού 11 χρόνια μετά (1980), ο καρκίνος επιστρέφει με συνεχείς μεταστάσεις. Υποβάλλεται σε χημειοθεραπείες, που όμως πλήττουν τις φωνητικές της χορδές, χάνοντας σταδιακά τη φωνή της.  

Στην τελευταία της παράσταση το 1981, "Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού", παίζει την κωφάλαλη Σάρα, με τρόπο όχι απλά θαυμαστό, αλλά υποδειγματικό.

Δύο χρόνια αργότερα στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, αφήνει την τελευταία της πνοή σε νοσοκομείο των ΗΠΑ, αφού πρώτα συναίνεσε για να δωρηθούν τα μάτια της.

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, πως  είχε βραβευθεί με το βραβείο Μ. Κοτοπούλη, καθώς και ότι ήταν υποψήφια για το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών (BAFTA) πρώτο γυναικείου ρόλου στην ταινία το "Τελευταίο ψέμα".

Ο καλός της φίλος, Φρέντυ Γερμανός έγραψε βιβλίο για τη ζωή της, το οποίο έγινε best seller δεκατρία χρόνια από το θάνατό της.

"Ή Έλλη έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο", λέει ο Κουν. Από ένα τέτοιο αναπάντεχο θα γεννηθεί το 1946, μια στιγμή που θα περάσει στην ιερή Μυθολογία του θεάτρου μας.
Ήταν μια σκηνή στον "΄Γυάλινο κόσμο" όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της: "Μια ποιητική στιγμή!" Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά: "Τελικά, βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο - η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μια ανάσα".
Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα! Άξιζε όμως τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός - περίπου τυχαία. Θα ξανάρθει άλλες δέκα φορές: "Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό" λέει ο Σικελιανός. "Είναι το ποιητικό πράγμα που είδα ποτέ μου".

(Φρέντυ Γερμανός - "ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ", Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ)

Ο Λυκούργος Καλλέργης γράφει για την Έλλη Λαμπέτη:
"Ήταν μια ύπαρξη  απλή, αιθέρια, σαγηνευτική, με μια βαθύτατη όμως πνευματική και καλλιτεχνική καλλιέργεια, ειδικότερα σε ό,τι αφορούσε το θέατρο και την υποκριτική τέχνη..."

(Λυκούργος Καλλέργης - "ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΑΡΑΧΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ", Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ)
Ατελείωτη είναι η λίστα με τα θεατρικά έργα στα οποία χάρισε ψυχή, σάρκα και οστά με την ερμηνεία της. Αν θέλετε να τη διαβάσετε πατήστε εδώ.

Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, sansimera.gr, logomnimon.wordpress.com

Κείμενο: to e-periodiko mas

Μπορεί οι πολιτικές εξελίξεις να ανέτρεψαν τον προγραμματισμό και την καθημερινότητά μας, τους τελευταίους μήνες, όμως οι ρυθμοί μας ανακτώνται σιγά - σιγά αφού η ομαλότητα της καθημερινής ζωής, εξαρτάται και από τη διάθεσή μας και το πείσμα μας, να συνεχίσουμε προσπαθώντας για το καλύτερο....


Έτσι κι εγώ, σας παρουσιάζω την κουβέντα, που είχα με μια αγαπημένη φίλη food-blogger τη Λίλια του spoonstories, όπως ήταν προγραμματισμένη να βγει εδώ και μερικούς μήνες. 
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με ένα άνθρωπο, που έχει άποψη για το φαγητό και την ποιότητά του και τη διατυπώνει με σαφήνεια...

Διαβάζω από την ιστοσελίδα σου (spoon-stories.com): «Αν είχα ποτέ υπάρξει κουτάλι θα είχα σίγουρα πολλά να πω. Ιστορίες νόστιμες, τρυφερές, ακόμα και τρομαχτικές...». Τι είναι για σένα λοιπόν, η μαγειρική;

Μα πίσω από κάθε γεύμα δεν κρύβετε μια ιστορία? Σε μια χώρα που κάθε γιορτή, χαρά ή λύπη αρχίζει και τελειώνει με ένα καλό τραπέζι πολλά μπορούν να ειπωθούν!! Η μαγειρική για μένα είναι λατρεία, αυτό είναι αλήθεια αλλά και κάτι παραπάνω, είναι ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας με τους αγαπημένους μου ανθρώπους . Από το πρωινό της Κυριακής που θα μαζευτούμε όλοι μαζί για να πιούμε το καφέ μας και να σχεδιάσουμε τη μέρα μας, ως το δείπνο έξω στον κήπο υπό το φως των κεριών το φαγητό είναι εκείνο που μας φέρνει πιο κοντά!

Πόσο μπορεί ένα …κουτάλι να κάνει την καθημερινότητά μας καλύτερη;

Χαχα πάρα πολύ!! Υπάρχουν άσχημες μέρες που στη σκέψη ενός καλού γεύματος να με περιμένει, νιώθω καλύτερα! Μην ξεχνάτε πως απολαμβάνω και τη διαδικασία προετοιμασίας του φαγητού που σε μένα τουλάχιστον λειτουργεί εντελώς χαλαρωτικά…

Το φαγητό, η γεύση, η εικόνα, δημιουργούν αναμνήσεις. Ποιες είναι οι δικές σου και ποιες θα ήθελες να έχουν τα παιδιά σου;

Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό με αυτή την ερώτηση είναι το άρωμα κανέλας και ζάχαρης! Αυτή η μαγική κουζίνα της μητέρας μου όλο και κάτι καλό έψηνε!

Είμαι τυχερή γιατί έχω απίθανες αναμνήσεις ως παιδί αλλά και ως ενήλικας αργότερα. Ήμασταν από τις  οικογένειες που τρώγαμε πάντα μαζί ακόμα και τις καθημερινές, όταν αυτό ήταν εφικτό. Η ώρα του πρωινού ήταν ή ώρα της οργάνωσης, του πειράγματος και του σχεδιασμού, το μεσημέρι η ώρα που λέγαμε τα νέα μας και το βράδυ της χαλάρωσης και της διασκέδασης.

Οι γιορτές από την άλλη, είχαν πάντα τις τιμητικές τους και ποτέ δεν πέρναγε κάποια χωρίς την δέουσα σημασία! Όλα τα φώτα ανοιχτά, σπιτικά γλυκά και φαγητά στο τραπέζι μας, λικέρ από τα χεράκια της μαμάς και πολύ αγάπη.

Όλες αυτές τις γλυκές αναμνήσεις φυσικά τις χρωστάω κυρίως στη μητέρα μου …Είναι πολύ σημαντικό να περνάς όμορφα στην απλή καθημερινότητά σου με τους ανθρώπους που αγαπάς και αυτό θέλω να συνεχίσω και στα δικά μου παιδιά και στη δική μου οικογένεια!

Είναι εύκολο να περάσουν οι άνθρωποι από το junk food στο ποιοτικό φαγητό και η κρίση που περνάμε, πόσο συντελεί σ’ αυτό;

Νομίζω πως η οι άνθρωποι που θέλουν να τραφούν σωστά θα το κάνουν ανεξαρτήτως κρίσης ή όχι. Η σωστή διατροφή και φυσικά της υγείας, είναι άποψη ζωής και όχι μόδα. Είτε το πιστεύεις και το υποστηρίζεις είτε όχι και ψάχνεις δικαιολογίες για αυτό. Σίγουρα η κρίση φέρνει δυσκολίες σε όλα τα επίπεδα αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα αγοραστό junk food θα μας έρθει πιο οικονομικά από ένα σπιτικό καλό - μαγειρεμένο πιάτο.

Ακούμε και διαβάζουμε πολλά για την αξία της ισορροπημένης διατροφής στην υγεία μας. Για κάποιους το φαγητό είναι απόλαυση, για κάποιους άλλους απλά τροφή, ίσως και αγγαρεία. Μια food blogger, τι θα έλεγε;

Το φαγητό είναι απόλαυση! Μα τι άλλο θα μπορούσε να είναι? Είναι δημιουργία και έμπνευση, είναι διασκέδαση και φυσικά ανάγκη…Το γεγονός ότι μπορώ να φτιάχνω σχεδόν τα πάντα στη κουζίνα μου, μου δίνει ένα έξτρα πλεονέκτημα στο να ελέγχω σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα των υλικών και το αποτέλεσμα! Αυτό μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση…

Ποια είναι η γνώμη σου για τις τόσες εκπομπές μαγειρικής στην ελληνική τηλεόραση; Βοηθούν στο να αγαπήσουν οι έλληνες το σπιτικό φαγητό ή μήπως ο τόσο μεγάλος αριθμός εκπομπών λειτουργεί αντίθετα; Εσύ τι «εισπράττεις» μέσα από το blog σου;

Νομίζω πως ζούμε την επανάσταση της κουζίνας! Τόσες ιδέες για συνταγές, τόσες εκπομπές και blogs δεν έχουν ξανά υπάρξει ποτέ! Σίγουρα έχουν ανοίξει τα μάτια στον κόσμο που σε μεγάλο βαθμό έφτιαχνε συγκεκριμένα και μόνο πιάτα, τον ελευθέρωσε και τον έκανε να θέλει να πειραματιστεί! Αυτό είναι καλό! Όπως θετικό είδα και το γεγονός ότι έγιναν γνωστά πολλά υλικά και συστατικά που παλιότερα δεν ξέραμε την ύπαρξη και την χρησιμότητα τους.
Παρόλα αυτά κάποια στιγμή θα έρθει ο κορεσμός θα γίνει κάποιο ξεκαθάρισμα και το τέλος θα επέλθει η ισορροπία όπως γίνεται πάντα..

Για μια εργαζόμενη γυναίκα οι ώρες είναι περιορισμένες όχι μόνο για μαγειρική, αλλά και για άλλες ασχολίες. Όταν πάλι είναι άνεργη (το πρόβλημα της εποχής) τα χρήματα λιγοστεύουν. Μοιάζει όλο αυτό να είναι ανασταλτικό σε σχέση με το μαγείρεμα. Ποια είναι η γνώμη σου;

Ο χρόνος και το χρήμα είναι 2 βασικά αλληλένδετα μεταξύ τους πράγματα. Συνήθως όταν έχεις το ένα δεν έχεις το άλλο. Ο λίγος χρόνος θέλει καλή προετοιμασία και πρακτικές εύκολες συνταγές ενώ όταν το οικονομικό είναι πρόβλημα τότε κάνεις καλύτερο προγραμματισμό και οργάνωση για να φέρεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Με λίγη καλή διάθεση όλα μπορούν να γίνουν σωστά…

Οικονομικό και ποιοτικό φαγητό, γίνεται;

Το οικονομικό επηρεάζει  σαφώς την ποιότητα  και την ποσότητα του φαγητού μας, παρόλα αυτά  υπάρχουν τόσο νόστιμα και απλά πιάτα, όπως λαδερά, όσπρια, σαλάτες, απολαυστικές μακαρονάδες που μπορούν να μας χορτάσουν περισσότερο από ότι νομίζουμε. Κυκλοφορούν απίστευτες συνταγές! Να γιατί υπάρχουμε και εμείς οι food bloggers

Βάλε μας στο 24ωρό σου. Πώς είναι η δική σου καθημερινότητα;

Στο τρέξιμο από το πρωί ως το βράδυ! Έχω τρομερή ενέργεια, έτσι το  πρόγραμμα μου έχει από όλα! Δουλειές, διάβασμα, ζωγραφική, μαγειρική, blogging, διασκέδαση και αρκετός χρόνος για την οικογένεια και τους φίλους μου

Γλυκό ή αλμυρό; Τι προτιμά η Λίλια;

Μα αλμυρό!...και μετά γλυκό και μετά πάλι αλμυρό! Μόλις γεύομαι το ένα αναζητάω το άλλο, τι να σας πω; Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα μπορεί να τα συνδυάσω και την ίδια στιγμή! Οπότε μιλάμε για ισοπαλία!

Αν το «e – περιοδικό μας» ήταν φαγητό ή γλυκό, ποιο θα ήταν;

Για να δούμε λοιπόν! Ένα περιοδικό με ποικίλα θέματα ,  φρέσκιες ειδήσεις και λύσεις για την υγεία και την ομορφιά μας θα μπορούσε να είναι μια ιδιαίτερη σαλάτα με χρώμα και γεύση! Τι καλύτερο!!

Θα μας αφιερώσεις μια συνταγή;

Βέβαια!!! Θα σας φτιάξω μια αρμυρή τάρτα, εύκολη, νόστιμη και αγαπημένη...

Τάρτα με καραμελωμένα κρεμμύδια , γκοργκοτζόλα και μπρί

Καλό μήνα!

Μαζί με το Σεπτέμβρη κι εμείς, αφού ξεκουραστήκαμε γεμίσαμε τις μπαταρίες με ήλιο, θάλασσα και αγαπημένα πρόσωπα, παρά τις όποιες δυσκολίες και ανατροπές που μας βρήκαν αυτό το καλοκαίρι, είμαστε εδώ!

Έτοιμες για καινούργια διαδικτυακά ταξίδια, για καινούργιες προκλήσεις με ακόμα περισσότερη όρεξη να αποτελούμε μέρος της συντροφιάς και των ενδιαφερόντων σας.

Ελπίζουμε να σας λείψαμε έστω και λίγο...

Σας ευχόμαστε καλό Σεπτέμβρη, καλό Φθινόπωρο με υγεία, χαμόγελο σε πείσμα των καιρών και των δυσκολιών!...



    

Ο Αύγουστος, μετρά την πρώτη του μέρα.
Οι διακοπές των περισσότερων εργαζόμενων ξεκινούν ή ξεκίνησαν όπως οι δικές μας λίγο νωρίτερα...

Εκμεταλλευτείτε το χρόνο ελευθερίας που χαρίζουν οι διακοπές, για να περάσετε όμορφα με τα πρόσωπα που αγαπάτε. Δεν έχει σημασία αν θα ταξιδέψετε για κάποια όμορφη γωνιά της πατρίδας μας ή θα μείνετε στο σπίτι. Σημασία έχει με ποιους θα μοιραστείτε τη χαλάρωση και την ξενοιασιά, αυτών των ημερών.
Άλλωστε τα ομορφότερα ταξίδια τα κάνει το μυαλό και όταν οι Έλληνες μαζεύονται γράφουν ιστορία οι παρέες, όπως λέει και το τραγούδι, του Δ. Σαββόπουλου.

Ευχόμαστε τα δικά σας καράβια, αυτά της ψυχής, να μη μείνουν αραγμένα σε κάποιο λιμάνι, αλλά να ταξιδέψουν σε ήσυχα νερά και να επιστρέψουν γεμάτα ευφορία, χαμόγελο και αισιοδοξία!...

Το δικό μας ραντεβού θα είναι κάπου εκεί προς το τέλος του μήνα.
Καλό μήνα και καλές διακοπές σε όλους!!!

Βρισκόμαστε ήδη στην καρδιά του καλοκαιριού και πριν σας αποχαιρετήσουμε (για λίγο μόνο) για τις δικές μας διακοπές, σκεφτήκαμε να σας προτείνουμε ένα προορισμό, ξεχωριστό που γοητεύει τους επισκέπτες του.



Πρόκειται για το Δάσος της Στροφυλιάς και τη λιμνοθάλασσα Κοτυχίου, που βρίσκονται στο ΒΔ άκρο της Πελοποννήσου και είναι μια προστατευόμενη περιοχή μήκους 22 χιλιομέτρων και πλάτους που κυμαίνεται από 0,5 ως 4 χιλιόμετρα περίπου. 
Την περιοχή μοιράζονται οι νομοί Αχαϊας και Ηλείας και οι Δήμου Δυτικής Αχαϊας και Ανδραβίδας - Κυλλήνης, με συνολική έκταση 143.000 στρεμμάτων περίπου, ενώ το Εθνικό Πάρκο (χωρίς τα θαλάσσια οικοσυστήματα) καταλαμβάνει έκταση 60.000 στρεμμάτων περίπου.



Είναι μια πεδινή περιοχή με μεγάλα τμήματα μηδενικού υψόμετρου. Οι λόφοι που δεσπόζουν είναι τα Μαύρα βουνά στο ακρωτήριο Άραξος και ένας λοφίσκος στο ακρωτήριο Κουνουπέλι. Χαρακτηριστικό της περιοχής η ποικιλότητα των βιοτόπων τα οποία συγκροτούν ένα ενιαίο οικοσύστημα.



Στο δυτικό μέτωπο υπάρχουν παραλιακές κινούμενες θίνες (αμμουδιές και αμμόλοφοι) που εκτείνονται σε βάθος δεκάδων μέτρων προς τη στεριά, εξαιρετικής φυσικής ομορφιά που "φιλοξενούν" φυτά της άμμου και πεύκα με νανώδη μορφή.



Ο κύριος όγκος των νερών δημιουργείς τις λιμνοθάλασσες Κοτύχι, Πρόκος και Άραξος ή Πάπα. Το έλος Λάμια, οι αλυκές Λεχαινών, ο αύλακας Κέντρος και οι μικρότερες λίμνες τα εποχιακά γλυκά και αλμυρά έλη και οι νερόλακκοι σε ξέφωτα του δάσους, μαζί με τα ρυάκια και τους χειμάρρους συμπληρώνουν το υδάτινο δίκτυο, δημιουργώντας υγροτοπικά οικοσυστήματα που σαν χώροι υψηλής βιοποικιλότητας είναι χώροι στάθμευσης, διαμονής και αναπαραγωγής πολλών ειδών πτηνών καθώς και μόνιμο βιότοπο ειδών χλωρίδας και πανίδας. 



Σ' αυτό το περιβάλλον αναπτύχθηκε το μεγαλύτερο και ωραιότερο δάσος κουκουναριάς της Ελλάδας και ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, το οποίο σαν οικότοπος προτεραιότητας είναι ιδιαίτερα προστατευμένο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ παρέχει όλες τις ευεργετικές επιδράσεις των δασικών οικοσυστημάτων δηλ. διατήρηση υδατικού ισοζυγίου, δέσμευση διοξειδίου του άνθρακα, παραγωγή οξυγόνου, αποτροπή των διαβρώσεων, βελτίωση του μικροκλίματος κ.α.



13 συνολικά διαφορετικές ενότητες μεγάλης οικολογικής και περιβαλλοντικής σημασίας οι οποίες έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους περιλαμβάνει στο σύνολό του το Εθνικό Πάρκο και είναι οι εξής:

• το Δάσος Στροφυλιά
• η λιμνοθάλασσα Κοτύχι
• η λιμνοθάλασσα Πρόκοπος
• η λιμνοθάλασσα  Άραξος
• το Έλος Λάμια
• τα βραχώδη υψώματα με την ονομασία Μαύρα Βουνά
• οι περιοδικά κατακλυζόμενες με νερό εκτάσεις
• τα υγρά λιβάδια της περιοχής
• οι αμμώδεις παραλίες όπου σχηματίζονται θίνες
• οι καλαμιώνες
• τα υδατορέματα της ευρύτερης περιοχής που καταλήγουν στις λιμνοθάλασσες  Κοτύχι και Πρόκοπος
• η αλυκή Λεχαινών
• τα θαλάσσια οικοσυστήματα

1. Πεζοπορία: μπορείτε να περπατήσετε σε όλη την έκταση του Εθνικού Πάρκου, σε έδαφος ομαλό και κάτω από τη σκιά των δέντρων, πλάι στις λιμνοθάλασσες ή στην αμμουδιά.
2. Ποδηλασία: μπορείτε να καλύψετε τα 22.000 στρέμματα του δάσους εύκολα και ευχάριστα, ακολουθώντας τους δασικούς δρόμους που το διασχίζουν.
3. Κολύμβηση: μπορείτε να απολαύσετε τα πεντακάθαρα νερά του Ιονίου σε 15 χιλιόμετρα αμμουδιάς κατά μήκος του Εθνικού Πάρκου.
4. Παρατήρηση πουλιών: με κιάλια ή τηλεσκόπιο μπορείτε να εντοπίσετε και να απολαύσετε τους φτερωτούς κατοίκους των υγροτόπων, του δάσους και της ακτής.
5. Φωτογράφηση: είτε σας αρέσουν τα τοπία και τα ηλιοβασιλέματα, είτε τα πορτραίτα ζώων και φυτών, το Εθνικό Πάρκο προσφέρει ατελείωτες ευκαιρίες σε ερασιτέχνες (και επαγγελματίες) φωτογράφους να απαθανατίσουν μοναδικές εικόνες.
6. Επίσκεψη στο Κέντρο Πληροφόρησης: θα ενημερωθείτε για την προστατευόμενη περιοχή και θα δείτε τα πορτραίτα κάποιων από τους κατοίκους της