Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά της σχολικής βίας (bulliying) βρήκαμε στην επίσημη ιστοσελίδα στο facebook της εφημερίδας "Το χωνί" το ακόλουθο κείμενο, που αξίζει να διαβάσετε.

"Το γκέι αγόρι που χτύπησες στο διάδρομο σήμερα, αυτοκτόνησε πριν λίγα λεπτά.

Εκείνο το κορίτσι που αποκάλεσες "πόρνη" σήμερα στην τάξη, είναι παρθένα.

Το αγόρι που είπες κουτσό, πρέπει να δουλεύει κάθε βράδυ για να στηρίξει την οικογένειά του.

Το κορίτσι που χτύπησες τις προάλλες, έχει ήδη κακοποιηθεί στο σπίτι.

Το κορίτσι που είπες "χοντρή", σήμερα λιμοκτονεί.

Το αγόρι που κορόιδεψες γιατί έκλαιγε, έχει πεθάνει η μαμά του.

Νομίζεις ότι τους γνωρίζεις, αλλά, μάντεψε... ΟΧΙ!!!"

Ας μάθουμε στα παιδιά μας, να αποδέχονται τους συμμαθητές τους με αγάπη, όσο διαφορετικοί κι αν είναι. Ας μάθουμε στα παιδιά μας, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ας μάθουμε στα παιδιά μας, πως η βία έχει πολλές μορφές, πως πάντοτε είναι ΚΑΚΗ και δεν μας κάνει ποτέ ευτυχισμένους!...

           Το σχολείο, είναι αναμφισβήτητα μια μεγάλη πηγή γνώσης για τα παιδιά μας, ανεξάρτητα από την ποιότητά του. Αποτελεί μια μικρή κοινωνία, μικρογραφία της ευρύτερης, που ζούμε όλοι. Ρόλος του δεν είναι βεβαίως μόνο η μάθηση, αλλά και η διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού και η διαπαιδαγώγησή του.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό, εξαρτάται από όλους μας.
Δασκάλους, γονείς, μαθητές. Βλέποντας τα «πρωτάκια» να
ξεκινάνε την σχολική τους ζωή, με μια μεγάλη τσάντα, μπόλικη όρεξη, αλλά και φόβο για το «άγνωστο», ο δικός μας ρόλος ως γονείς, είναι να τα προτρέψουμε να μπουν στην σχολική κοινωνία, με χαμόγελο και διάθεση για κάθε μορφής γνώση.
          
Να είναι «ανοιχτά» σε καινούργιες γνωριμίες, κανόνες, καλές συνήθειες, φιλίες.
         
Έτσι κάπως αρχίζουν τα «πρωτάκια» τη σχολική τους ζωή. Στην πορεία, οι βαθμοί, τα μπράβο, οι δυσκολίες και οι μικρές απογοητεύσεις, γίνονται μέρος της καθημερινότητάς τους. Και μέσα σ’ όλα αυτά οι καινούργιες φιλίες, τα πειράγματα, τα παιγνίδια. Η ανταγωνιστικότητα, αρχίζει να γίνεται μέρος της καθημερινότητας κι αυτή. Όχι πάντα από τις πρώτες τάξεις του σχολείου, αλλά οπωσδήποτε όσο προχωρούν τα χρόνια. Και εκεί είναι που πρέπει να προσέξουμε, πώς διαμορφώνεται η προσωπικότητα του μαθητή.
       
 Όταν αφήνουμε τα παιδιά μας μέσα στη σχολική κοινότητα να γίνονται άκρως ανταγωνιστικά, ίσως τα καταδικάζουμε να μένουν χωρίς πραγματικούς φίλους. Ίσως τα βάζουμε σε μια νοοτροπία, που θα τους εξασφαλίσει μεν «επιτυχία», αλλά δεν θα τα κάνει ικανά να γίνουν γενναιόδωρα προς τους άλλους. Δεν θα τους εξασφαλίσει το πολύτιμο αγαθό της φιλίας. Βλέπετε συγγενείς βρίσκουμε, αλλά φίλους …κάνουμε!
        
Ο καθένας από μας έρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο, με τις δικές του ικανότητες και τα δικά του χαρίσματα. Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε όλοι πρώτοι. Άλλωστε αν ήμασταν όλοι πρώτοι δεν θα υπήρχε πρωτιά.
        
Η «ευγενής άμιλλα» μπορεί να μην είναι, μια λέξη ξεχασμένη. Πολλές φορές όμως είναι, μια έννοια ξεχασμένη, αφού στην πράξη μπερδεύεται με την ανταγωνιστικότητα. Μια ανταγωνιστικότητα, που σε πολλά παιδιά δεν επιτρέπει, ούτε να χαρούν για την επιτυχία του φίλου τους. Μια ανταγωνιστικότητα, που τα κάνει να νοιώθουν μειονεκτικά με τον εαυτό τους κάνοντας τα να ξεχνούν, πως «γνώση που δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, είναι άχρηστη». O δρόμος της γνώσης, δεν είναι ανταγωνιστικός είναι προσωπικός.
       
Αυτό για κάθε σχολική χρονιά, ας είναι η βασική σκέψη για όλους μας κι ας γίνει το κύριο μέλημά μας, για τα παιδιά όλων των σχολικών βαθμίδων. Για να μπορούμε να θαυμάζουμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες στο μέλλον, που θα μας κάνουν περήφανους και κυρίως για να είναι τα παιδιά μας, ευτυχισμένα.

Καλή σχολική χρονιά!...
Mαρίνα

Η δύναμη του παιχνιδιού στα νήπια είναι μεγάλη.

Μια ακόμα, σημαντική κατά τη γνώμη μας, έρευνα έρχεται να το αποδείξει. 200 εκατομμύρια παιδιά στις φτωχές χώρες, αρχίζουν τη ζωή τους με μια επιπλέον επιβάρυνση. Ο υποσιτισμός και οι ασθένειες κάνουν αυτά τα παιδιά να είναι λιγότερο αναπτυγμένα από άλλα (των ανεπτυγμένων χωρών) της ίδιας ηλικίας, τόσο στο σώμα όσο και στον εγκέφαλο. Οι συνέπειες αυτές μάλιστα, μπορεί να τους ακολουθούν μέχρι την ενήλικη ζωή τους.

Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science, δείχνει πως αυτό μπορεί να αποτραπεί, αν οι γονείς παίζουν με τα παιδιά τους σε καθημερινή βάση, από την αρχή της ζωής τους και μέχρι τη νηπιακή ηλικία, κυρίως.

Το 1986 η Susan Walker και μερικοί άλλοι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο των Δυτικών Ινδιών, πήγαν στις φτωχότερες γειτονιές της πόλης του Κίνγκστον (Τζαμάικα) αναζητώντας παιδιά που ζούσαν σε καλύβες χωρίς ηλεκτρισμό και ποικιλία τροφής. Ζητούσαν παιδιά πολύ μικρά από 9 μηνών, μέχρι και νήπια για να δουν από κοντά τις συνθήκες που μεγάλωναν.

Όπως λέει χαρακτηριστικά η Susan Walker στη Nurith Aizenman της Washigton Post, πήγαν σε σπίτια όπου τα παιδιά ήταν πολλά, τα παιχνίδια ελάχιστα και κανείς από τους γονείς δεν έδειχνε διατεθειμένος να ασχοληθεί με το παιχνίδι των παιδιών. Θέλησαν λοιπόν εκεί να δοκιμάσουν μια θεωρία πάνω στην οποία είχαν εργαστεί, κάνοντας τις μαμάδες να παίξουν με τα παιδιά τους για λίγο μέσα στη διάρκεια της μέρας. Το υγειονομικό προσωπικό της κοινότητας βοήθησε ώστε μια φορά την εβδομάδα για μια ώρα να διδάξει στη μητέρα πώς να παίζει με το παιδί της, χρησιμοποιώντας σαν παιχνίδια τα σκεύη του φαγητού...

Αυτό το πρόγραμμα συνεχίστηκε για δύο χρόνια και σταμάτησε. Στη διάρκεια των δύο επόμενων δεκαετιών, οι ερευνητές διατηρούσαν επαφή με τα παιδιά και τα σύγκριναν με παιδιά αντίστοιχης ηλικίας. Σε μια ομάδα απ' αυτά τα παιδιά, δόθηκαν επιπλέον τρόφιμα και σε άλλη ομάδα, συνεχίστηκε η εκπαίδευση παιχνιδιού για περισσότερο χρονικό διάστημα. Καθώς τα παιδιά έφταναν στην ηλικία των 20 χρόνων, αυτό που διαπιστώθηκε ήταν πως τα παιδιά που πήραν το επιπλέον παιχνίδι, είχαν υψηλότερο δείκτη IQ και καλύτερο αυτοέλεγχο, με λιγότερη επιθετικότητα.

Ο Paul Gertler που είναι οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ και ηγήθηκε το πιο πρόσφατο μέρος της μελέτης, αναφέρει ότι 20 χρόνια αργότερα τα παιδιά που έλαβαν αυτά τα μαθήματα - διέγερση, κερδίζουν 25% περισσότερα χρήματα από εκείνα που δεν συμμετείχαν στο πρόγραμμα, τονίζοντας πως πολλά από τα παιδιά του προγράμματος φοιτούν σε Πανεπιστήμια και δεν έχουν βγει ακόμα στην αγορά εργασίας. Με άλλα λόγια, χάρη στο παιχνίδι, αναπτύχθηκαν!!!

Το συμπέρασμα της έρευνας δεν αφορά βεβαίως μόνο τα φτωχά και υποσιτισμένα παιδιά. Όπως και ο Paul Gertler αναφέρει, πολλοί γονείς συνάδελφοί του, παρατήρησαν πως δεν περνούν όσο ποιοτικό χρόνο θα ήθελαν ή θα έπρεπε με τα παιδιά τους, παίζοντας.


Καλό είναι να θυμόμαστε, πως ούτε τα παιχνίδια δεν είναι απαραίτητα. Μόνο το παιχνίδι!!!






Πηγή:npr.org

Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο, να ζητούν τα παιδιά ένα κουτάβι και οι γονείς να το χαρίζουν σαν επιβράβευση για τον καλό βαθμό, που πήραν τα παιδιά τους στο σχολείο ή γιατί ήταν υπάκουα το τελευταίο διάστημα ή να το χαρίζουν σα δώρο γιορτών.

Όμως το κουτάβι δεν είναι κούκλα, δεν είναι παιχνίδι!

Η απόφαση να έρθει ένα κουτάβι στο σπίτι, θα πρέπει να γίνεται με άλλα κριτήρια πολύ πιο σοβαρά και συγκεκριμένα.

Θα πρέπει να αναλογιστείτε ότι αυτό το πλάσμα, που έχει ψυχή και ανάγκες, θα είναι μαζί σας για 14 - 15 χρόνια και δεν θα μείνει κουτάβι αιωνίως.

Θα μεγαλώσει και ενδεχομένως να μη χωρά στο χώρο σας, θα πρέπει να το προσέχετε όπως το παιδί σας, θα πρέπει να παρακολουθείται από γιατρό, κάποτε μπορεί να αρρωστήσει και να έχει αυξημένες ανάγκες και κυρίως, θα γίνει μέλος της οικογένειάς σας, όχι αξεσουάρ!

Για όλους τους παραπάνω λόγους, ένα κουτάβι είναι μια σοβαρή συνειδητή απόφαση, που πρέπει να παίρνεται μετά από ώριμη σκέψη αναλογιζόμενοι και το γεγονός ότι δεν μπορεί να μείνει μόνο του, όταν πάτε διακοπές.

Αν όλες αυτές οι σκέψεις δεν σας αποτρέψουν από την απόκτησή του, αλλά αντιθέτως σας κάνουν να το αποφασίσετε, μην το φέρετε στο σπίτι σαν δώρο στο παιδί σας με φιόγκους και κορδέλλες. Συζητήστε το μαζί του και εξηγέιστε του όλα τα παραπάνω, έτσι ώστε να καταλάβει κι αυτό, πως αυξάνεται η οικογένειά σας κατά ένα μέλος και πως θα χρειαστεί και η δική του βοήθεια για να συμβιώσετε δίνοντας χαρά και ευτυχία ο ένας στον άλλο. Γιατί ένα κουτάβι στο σπίτι, δεν έχει μόνο υποχρεώσεις, αντιθέτως έχει και πάρα πολλές χαρές!

Έτσι, τα παιδιά μπορούν να γίνουν υπεύθυνα και να αναλογίζονται καλύτερα τις αποφάσεις που παίρνουν, ενώ παράλληλα θα μάθουν να φροντίζουν κι αυτά ένα ζωντανό πλάσμα, όπως φροντίζει η μαμά και ο μπαμπάς εκείνα.

Θα μάθουν να μοιράζονται, να παίζουν χωρίς να κερδίζουν πάντα, να συμβιώνουν με διαφορετικά πλάσματα, να δέχονται το διαφορετικό και κυρίως να αφοσιώνονται σε ό,τι αγαπούν, όπως το κουτάβι, που μεγαλώνοντας θα αφοσιωθεί σε όλους σας και θα είστε για κείνο, όλος του ο κόσμος!

Κι αν έρθουν δύσκολες μέρες όπως αυτές που ζούμε τα τελευταία χρόνια, είναι διατεθιμένο να πεινά μαζί σας αν χρειαστεί, αρκεί να σας βλέπει να σας μυρίζει και να νιώθει το χάδι σας...

Είναι γνωστό πως τα παιδιά είναι πιο ευάλωτα στο δάγκωμα του σκύλου. Ας δούμε πώς και γιατί συμβαίνει αυτό, για να μπορέσουμε να το αποτρέψουμε με επιτυχία. 
Σύμφωνα με τον κ. Στέφα Αντώνη, Θετικό Εκπαιδευτή Σκύλων (iatronet.gr) σπάνια υπάρχει δικαιολογία για ένα σκύλο που δάγκωσε άνθρωπο, όμως γνωρίζοντας τους λόγους, που ένα σκυλί φτάνει σ' αυτή την κατάσταση και βλέποντας τα γεγονότα μέσα από τα μάτια του σκύλου, μπορούμε να αποφύγουμε τέτοιες καταστάσεις.

Τα παιδιά έως 14 χρόνων έχουν σε ποσοστό που αγγίζει το 50% ζήσει μια εμπειρία δαγκώματος από σκύλο, από τα οποία ο μεγαλύτερος αριθμός αφορά παιδιά κάτω των 9 χρόνων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η βλάβη να μην είναι μόνο σωματική αλλά και ψυχολογική. 
Αν όμως κατανοήσουμε τη συμπεριφορά των σκύλων και προετοιμαστούμε για το πώς να συμπεριφερθούμε, μπορούμε να αποφύγουμε το μεγαλύτερο μέρος των τραυματικών αυτών συμβάντων.
Είναι γεγονός ότι δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε ποιά σκυλιά έχουν τους δικούς τους κανόνες απέναντι στα παιδιά, μια που στην πλειονότητά τους τα σκυλιά είναι ασφαλή και ευχάριστα στην επαφή μαζί τους. Θα πρέπει να κατανοήσουμε τα σκυλιά μας και να βοηθήσουμε τα παιδιά να μάθουν να αναγνωρίζουν και να σέβονται τις καταστάσεις που πρέπει να αποφεύγουν. 
Όλα τα παραπάνω και όσα θα ακολουθήσουν δεν έχουν σε καμμια περίπτωση πρόθεση να κατηγορήσουν τα παιδιά, που δαγκώνονται από σκύλο. 
Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία σχετικά με περιστατικά δαγκωμάτων σκλύλων και ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει στην κουλτούρα μας η λογική της αναφοράς και της καταγραφής. Αν όμως δανειστούμε στοιχεια από μια 3ετή καταγραφή των Πανεπιστημίων του Chicago και του Dallas θα δούμε τα εξής συγκεντρωτικά συμπεράσματα:

Παιδιά κάτω των 4 χρόνων
60% δαγκώθηκαν στο κεφάλι, το σβέρκο και το πρόσωπο
90% δαγκώθηκαν στο ίδιο τους το σπίτι
40% δαγκώθηκαν από το σκύλο τους
60% των σκλύλων δεν είχαν προηγούμενο ιστορικό δαγκώματος

Παιδιά από 4 μέχρι 16 χρόνων
18% δαγκώθηκαν στο κεφάλι, το σβέρκο και το πρόσωπο
38% δαγκώθηκαν στο ίδιο τους το σπίτι
18% δαγκώθηκαν από το σκύλο τους
50% των σκύλων δεν είχαν προηγούμενο ιστορικό δαγκώματος

Επιπλέον έρευνες έδειξαν ότι, το 50% δαγκώθηκαν στο κρεβάτι τους και τα περισσότερα από το ίδιο τους το ζώο. Κανένα συμβάν δεν σχετίζεται με αδέσποτα ζώα. Εδώ θα πρέπει να έχουμε υπ' όψη μας ότι στη χώρα που έλαβε χώρα η έρευνα (Η.Π.Α.) είναι πολύ χαμηλά τα ποσοστά των αδέσποτων σκύλων.

Δεν υπήρχαν ενήλικες μάρτυρες
Από τα παραπάνω προκύπτουν κάποια ερωτήματα:
Γιατί επιτράπηκε η είσοδος στο χώρο ύπνου του παιδιού;
Πού ήταν οι γονείς ή κάποιος ενήλικος;
Πολλά από τα περιστατικά αυτά θα μπορούσαν να αποφευχθούν με σωστό περιβάλλον στο σκύλο και σωστή εκπαίδευση.
Στόχος μας, δεν είναι να δωθούν οδηγίες εκπαίδευσης του σκύλου να μη δαγκώνει, αλλά πώς θα μάθουμε τα παιδιά, να προστατεύονται.

Πώς θα καταλάβουμε το ταραγμένο σκυλί
Τα σκυλιά σαν ζώα που είναι δαγκώνουν, πράγμα που σημαίνει πως οποιοδήποτε σκυλί μπορεί να δαγκώσει αν εμείς δεν ενεργήσουμε με το σωστό τρόπο όταν βρισκόμαστε κοντά του. Αν ξέρουμε τα σήματα που σχετίζονται με τη γλώσσα του σώματος του σκύλου, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον επικείμενο κίνδυνο. Πιο συγκεκριμένα η στάση όπου η ουρά είναι όρθια, η τρίχα της πλάτης όρθια και ο σκύλος παρουσιάζει τα δόντια του γρυλίζοντας, σημαίνει πως πρέπει αμέσως να μπούμε σε επιφυλακή.
Ο σκύλος είναι ταραγμένος και αν κάνουμε κάτι που τον ταράζει πρέπει να το σταματήσουμε αμέσως. 
Όταν το σκυλί έχει γερμένα προς τα πίσω τα αφτιά του και η ουρά του είναι ανάμεσα στα σκέλια, το σκυλί είναι τρομαγμένο και θα προσπαθήσει να φύγει. Αν δεν μπορεί γιατί του στερούμε αυτή την επιλογή, υπάρχει κίνδυνος να επιτεθεί.
Ο σκύλος προσπαθεί πάντα να μεγαλώσει την απόσταση που τον χωρίζει από αυτό που τον τρομάζει. Η λύση που θα επιλέξει εξαρτάται από τις εμπειρίες του, την εκπαίδευση που πιθανών έχει λάβει, τη γενετική του προδιάθεση και το χαρακτήρα του. Αυτό που εμείς πρέπει να θυμόμαστε είναι να μην πλησιάζουμε ένα σκυλί που δείχνει φοβισμένο, καθώς επίσης και ότι ένα σκυλί επιθετικό έχει (σε γενικές γραμμές) τα αυτιά όρθια, το σώμα σφιγμένο, την ουρά ψηλά και το τρίχωμα όρθιο.
Ένα τρομαγμένο σκυλί, έχει (σε γενικές γραμμές) τα αφτιά πίσω, το σώμα χαμηλωμένο και την ουρά στα σκέλια
Σημαντικά σημάδια είναι επίσης, το γρύλισμα και γαύγισμα και το σήκωμα των χειλιών.

Τα σκυλιά που έχουν μια αμυντική ή επιθετική γλώσσα σώματος έχουν συνήθως αυτό που ονομάζουν οι ειδικοί "περίμετρο ασφαλείας" και το παιδί είναι ασφαλές μόνο όταν βρίσκεται έξω από αυτή τη νοητή περίμετρο. Η δυσκολία εδώ είναι πως αυτή η νοητή περίμετρος ασφαλείας είναι διαφορετική για κάθε σκύλο. 

Έτσι καλό είναι να θυμόμαστε πως η αμυντική στάση υιοθετείται συνήθως από ένα ντροπαλό ή φοβικό σκύλο, ο οποίος είναι διστακτικός, δειλός, φοβάται εύκολα, αποφεύγει συγκεκριμένους ανθρώπους ή και αντικείμενα. Τα ντροπαλά σκυλιά μπορούν κάλλιστα να είναι ευγενικά, αγαπησιάρικα, υπάκουα, που όμως θα δαγκώσουν αν φοβηθούν. Αυτό που θέλουν είναι να κυνηγήσουν και να διώξουν τον άνθρωπο και μεις δεν είμαστε σε θέση να πούμε με βεβαιότητα ποιοι άνθρωποι ή ποιες καταστάσεις μπορούν να φοβίσουν το σκυλί μας. 
Το φοβικό σκυλί μπορεί εύκολα να μας ξεγελάσει κάνοντας το "γενναίο". Γρυλίζει και σηκώνει την τρίχα στη ράχη όπως ένα γενναίο, όμως τα αφτιά του μπορεί να είναι γερμένα προς τα πίσω, το σώμα να είναι χαμηλωμένο και η ουρά στα σκέλια. Μάλιστα η ουρά μπορεί να κουνιέται χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι πάντα ένα φιλικό σκυλί. Είναι πολύ πιθανό να μας "καρφώσει" με τα μάτια του, να φύγει και να ξαναγυρίσει αμέσως, επαναλαμβάνοντάς το αυτό αρκετές φορές στην προσπάθειά του να μας τρομάξει και να μας διώξει, γιατί δεν θέλει να έρθει σε αντιπαράθεση με ό,τι το τρομάζει. Αν αγνοήσουμε το μήνυμα, που μας στέλνει είναι πολύ πιθανό να μας δαγκώσει.

Επιθετική είναι η στάση του σώματος όταν το σκυλί δείχνει εχθρικό και έτοιμο για μάχη, έχει αυτοπεποίθηση και δείχνει κυριαρχικό. Το σκυλί αυτό μπορεί να είναι αγαπητό και αφοσιωμένο στο άμεσο περιβάλλον του, αν λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση, όμως αυτού του είδους το σκυλί είναι ικανό να δαγκώσει αν το προκαλέσουμε. 
Το πρόβλημα είναι ότι τα σκυλιά και οι άνθρωποι διαφέρουν σ' αυτό που θεωρούν απειλή και για το λόγο αυτό δεν είμαστε σε θέση πάντα να γνωρίζουμε τι θα εκλάβει ως απειλή ο σκύλος.

Με απλά λόγια, πώς θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε  το δάγκωμα σε ένα παιδί:
1. Ποτέ δεν αγγιζουμε σκύλο που τρώει
2. Δεν επιτρέπουμε στα παιδιά να παρενοχλούν το σκύλο
3. Αν ο σκύλος κυνηγήσει ποδηλάτη, θα πρέπει να κατέβει ο ποδηλάτης αμέσως από το ποδήλατο και να το τοποθετήσει ανάμεσα στον ίδιο και το σκύλο χωρίς όμως να κοιτά το σκύλο
4. Συστήνουμε στα παιδιά να αποφεύγουν τις αγέλες σκύλων. Αν όμως βρεθούν ανάμεσα σε σκυλιά, δεν πρέπει να τρέξουν, ούτε να φωνάξουν.
5. Δεν επιτρέπουμε στα παιδιά να ενοχλούν το σκύλο, όταν κοιμάται.
6. Στην περίπτωση που συναντήσουν άγνωστο σκύλο, να μην τον χαϊδέψουν στο κεφάλι αλλά στο πλάι του προσώπου του κάτω από το πηγούνι ή στο στήθος και πάντα από την πλευρά που βρίσκονται αυτά. Είναι προτιμότερο να τα αποτρέψουμε εντελώς από το χάιδεμα αν δεν νιώθουν άνετα με αυτό και δεν είναι εξοικιωμένα
7. Ρωτάμε πάντα τον ιδιοκτήτη του σκύλου αν είναι ασφαλές να τον χαϊδέψουν και μόνο μετά από την άδειά του, τους μαθαίνουμε να δώσουν την ευκαιρία στο σκύλο, να τα μυρίσει πρώτα.
8. Δεν χαϊδεύουμε σκύλο που βρίσκεται μέσα σε αυτοκίνητο, γιατί είναι πιθανό να είναι ο χώρος που προστατεύει
9. Δεν χωρίζουμε σκυλιά που μαλώνουν
10. Αν τα πλησιάσει άγνωστος σκύλος, να μείνουν ακίνητα σαν δέντρα.

Καταλήγοντας θα πρέπει να θυμόμαστε πως παιδιά και σκυλιά μπορούν να ζουν αρμονικά, με την προυπόθεση ότι θα εκπαιδευτούν και τα δύο έτσι ώστε να μάθουν να σέβονται ο ένας τα όρια του άλλου. Για το λόγο αυτό καλό είναι να μην αφήνουμε ποτέ τα παιδιά μόνα τους με το σκύλο, χωρίς τη δική μας παρουσία.

Δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το παιδικό βιβλίο, στοιχείο απαραίτητο για την καλλιέργεια και την ψυχαγωγία των παιδιών. Οι νέες κυκλοφορίες παιδικών βιβλίων, παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.

ΠΑΣΧΑ, ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ - ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ

Τα παιδιά λατρεύουν τους χαρταετούς!... 
Μια που η μέρα το καλεί, βοηθήστε τα να πετάξουν το χαρταετό τους και μεις σας ευχόμαστε, να πετάξει ψηλά και αβίαστα, έτσι όπως θα θέλατε να πετάξουν ψηλά και τα όνειρά τους...

Καλά Κούλουμα!

Η θεατρική ομάδα "Τσόκαρα", παρουσιάζει την ιστορία του Κοντορεβυθούλη, αλλιώς, σε μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους.
Εδώ και χρόνια, ο Κοντορεβυθούλης και τα αδέρφια του, ο Ιορδάνης ο αλάνης και ο Ζοζεφίνος ο θεατρίνος, όπως και ολόκληρη η επαρχία, ζουν βυθισμένοι στην Μαύρη Πείνα, τρώγοντας μόνο σούπες με βότσαλα και αέρα κοπανιστό. Εκτός βέβαια από τον καλοθρεμένο τους άρχοντα, που φήμες λένε, ότι τα κελάρια του είναι γεμάτα φαγητό.
Η Τιτίκα, η κακιά μητριά - που δεν είναι καθόλου μα καθόλου γλυκιά, αλλά κακάσχημη σαν οχιά - εγκαταλείπει τα παιδιά μέσα στο δάσος γιατί, όπως λέει, το φαγητό δεν φτάνει για όλους.

Αφού λοιπόν τα ψιχουλάκια, που άφησε πίσω του ο Κοντορεβυθούλης, για να βρουν το δρόμο της επιστροφής, "εξαφανίστηκαν" και στο σπίτι δεν υπάρχει τίποτα καλό να τους περιμένει, τα τρία αδέρφια αποφασίζουν να μείνουν και να τακτοποιηθούν πάνω σ' ένα δέντρο. Στην αρχή η κατάσταση ήταν υποφερτή, ώσπου φτάνει ο χειμώνας. Κρυώνουν, πεινάνε και έχουν βαρεθεί να είναι εγκαταλελειμμένοι.
Στο δρόμο της επιστροφής, συναντούν το πανδοχείο του τρομερού γίγαντα Μασαμπούκ Παραφαγάν και της γυναίκας του, της Λοξομυτόνγκας. Ανακαλύπτουν ότι στις αποθήκες τους υπάρχει άφθονο φαγητό, που θα μπορούσε να θρέψει ολόκληρη την επαρχία για αρκετές εβδομάδες και τότε αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Καλούν ενισχύσεις και με κινητήριο δύναμη την πείνα και τον έρωτα ,οργανώνουν μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά το σχέδιο επίθεσης.
Θα καταφέρουν να διώξουν τη Μαύρη Πείνα, και να φτιάξουν έναν κόσμο που θα αρκεί να απλώσεις το χέρι στα δέντρα για να πιάσεις κάτι να φας;

Χτίζοντας την παράσταση μπροστά στα μάτια του κοινού,η ομάδα ερευνά τα όρια της παιδικής φαντασίας και της μεταμόρφωσης,δημιουργώντας ένα θέαμα με στοιχεία θεάτρου σκιών,τεχνικές σωματικού θεάτρου και ζωντανή μουσική, για μικρούς και μεγάλους.

Ηθοποιοί - Ελεάννα Αποστολάκη, Μελίσσα Κωτσάκη, Ανδρομάχη Σπανέλλη
Πρωτότυπη Μουσική - Θάνος Κοσμίδης, Μελίσσα Κωτσάκη
Σκηνικά - Άρτεμις Φλέσσα
Κοστούμια - Μαρία Γεωργιάδου,Άρτεμις Φλέσσα
Σχέδιο αφίσας- Αλέξανδρος Αποστολάκης
Γραφίστας- Θεόδωρος Κωβαίος
Βίντεο - Κωνσταντίνος Φραγκούλης
Δραματουργία -  Μελίσσα Κωτσάκη , Άρτεμις Φλέσσα
Παραγωγή, Σκηνοθεσία - Ομάδα Τσόκαρα (αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Αντανακλάσεις)
 Η παράσταση φιλοξενείται στον 
ΚΙΝΗΤΗΡΑ Στούντιο
Ερεχθείου 22, Ακρόπολη Τηλ: 210.9248 328
Μετρό Ακρόπολη
Κάθε Κυριακή στις 12:00 (από  2/2/2014)
Είσοδος 6 Ευρώ
Πάρτε μια γεύση στο παρακάτω βίντεο.

Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς δεν θα βρει πιο ποιοτικό δώρο από ένα βιβλίο. Μέσα από το ταλέντο του συγγραφέα μπορεί κανείς να δει με άλλο μάτι το κάθε τι. Τις μέρες των γιορτών, όλοι γινόμαστε λίγο πιο ευαίσθητοι και συναισθηματικοί έτσι ώστε να είμαστε καλύτεροι δέκτες ενός βιβλίου. Τα παιδιά, ακόμα περισσότερο. Γι' αυτό διαλέξαμε για σας βιβλία για μικρά και μεγάλα παιδιά, που θα ταξιδέψουν στο όνειρο ή τη φαντασία, δημιουργώντας εικόνες και ορίζοντες για όσους το επιλέξουν...

Από την άλλη, έρευνες αναφέρουν ότι το 30% των γάμων καταλήγουν σε διαζύγιο. Με πιο απλά λόγια, από τους 10 γάμους, που θα πραγματοποιηθούν το προσεχές Σαββατοκύριακο… περίπου οι 3 θα διαλυθούν αργά ή γρήγορα. Τι συνεπάγεται αυτό για τους δύο (πρώην) συντρόφους και πώς βιώνουν σήμερα τον χωρισμό οι ίδιοι και τα παιδιά τους;

Ένα διαζύγιο κρύβει πάντα ματαίωση…
Ένα διαζύγιο είναι, εκ των πραγμάτων, ένας θάνατος αφού κρύβει μέσα του μία έντονη ματαίωση. Ας μη ξεχνάμε ότι για τους δυο ανθρώπους έχει συνήθως προηγηθεί μια περίοδος γοητείας, ένας έρωτας και μια πρόκληση, ότι η σχέση θα επιτύχει. Το ζευγάρι ξεκινά με την πεποίθηση, ότι θα είναι για πάντα μαζί, θα γεράσουν μαζί, θα μοιραστούν και θα δημιουργήσουν κοινά πράγματα. Προσδοκά ο ένας από τον άλλο να τον φροντίσει, να του χαρίσει αγάπη και αντ΄ αυτού βιώνουν και οι δύο με επώδυνο τρόπο μία περίοδο συγκρούσεων, πόνου, λύπης ή προσωπικών ανακατατάξεων, που καταλήγει στην πλήρη ρήξη, τον οριστικό χωρισμό. Οι δύο πρώην σύζυγοι πενθούν ή καλύτερα οφείλουν να πενθήσουν την απώλεια ενός σημαντικού μέρους της ζωής τους σε υπαρξιακό επίπεδο.

Συνεπώς δε νοείται ανώδυνο, ιδανικό κι ανέφελο διαζύγιο, ούτε για το ζευγάρι, ούτε ασφαλώς και για τα παιδιά.
Κάθε διαζύγιο κρύβει συνήθως για τους πρωταγωνιστές του έντονο θυμό. Το συναίσθημα του θυμού πάντοτε εκφράζει ανεκπλήρωτες επιθυμίες, κρυφά ή φανερά «θέλω», που δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν. Έτσι στο ζευγάρι, που χωρίζει, νιώθει θυμωμένος ο ένας για τον άλλο. Ο καθένας απαιτούσε από τον άλλο, με τρόπο ανώριμο κι άγαρμπό, να του χαριστεί ευτυχία, φροντίδα και χαρά. Και το αίσθημα της στέρησης κυριαρχούσε εντός του γάμου και διατηρείται και μετά τη διάλυσή του.

Τα παιδιά. Κι όχι μόνο…
Το διαζύγιο αφορά τους δύο συντρόφους, αφορά όμως εξίσου και τα παιδιά. Ο χωρισμός σηματοδοτεί τη διακοπή της συζυγίας, παύουν δύο άνθρωποι ουσιαστικά και τυπικά να είναι σύζυγοι. Γονείς δεν παύουν ποτέ να είναι.

Πολλά ζευγάρια αναβάλλουν ή επισπεύδουν τον χωρισμό για χάρη παιδιών. Τα ρωτούν ευθέως ή πλαγίως, προκειμένου να διώξουν τις ενοχές τους για την απόφασή τους να διαλύσουν το γάμο τους, «τόσο που τσακωνόμαστε με το μπαμπά, δεν είναι καλύτερα να χωρίσουμε;». Καλούνται δηλαδή τα παιδιά να φροντίσουν τους γονείς τους, να τους βγάλουν από τη δύσκολή θέση κι όχι το αντίστροφο.

Σε άλλες περιπτώσεις ο γάμος δε διαλύεται για να μην κλονιστεί τάχα η ψυχική ισορροπία των παιδιών. Κυριαρχεί μόνιμα ένα πολεμικό κλίμα μεταξύ των συντρόφων, οι γονείς τσακώνονται διαρκώς και η επιθετικότητα τους, καταστρέφει κάθε ευκαιρία χαράς και ευτυχίας εντός του σπιτιού. Δε διαλύουν το γάμο όμως για να μην ταράξουν τα παιδιά. Προφανώς και δε μένουν για χάρη των παιδιών σε τέτοιους γάμους. Μένουν γιατί τους κινητοποιεί η αυτοκαταστροφικότητα που κρύβουν μέσα τους.

Ωστόσο όπως ο γάμος είναι απόφαση των δύο συντρόφων, ομοίως και η διάλυση του παραμένει αποκλειστικά δική τους επιλογή κι ευθύνη.

Οφείλουν με τρόπο ώριμο και σταθερό να αποφασίσουν το χωρισμό τους και με αίσθημα προσωπικής ευθύνης να υπερασπιστούν την απόφασή τους. Ένα διαζύγιο σηματοδοτεί το τέλος μίας περιόδου σημαντικής και ως οριστικό τέλος οφείλει να καταγραφεί. Για το καλό των πρώην συζύγων, αλλά και για το συμφέρον των παιδιών, θα ήταν καλό να αποφεύγονται οι φιλικές σχέσεις μεταξύ των χωρισμένων γονέων και η αγωνία να δείξουν ότι όλα κυλούν ιδανικά μεταξύ τους μετά το διαζύγιο (κοινές διακοπές, κοινά γιορτινά γεύματα…). Κάτι τέτοιο μπερδεύει τα παιδιά. Αναρωτιούνται, γιατί χώρισαν οι γονείς τους, αφού συμφωνούν σε όλα και δε τσακώνονται πλέον. Φαντασιώνονται μία επανασύνδεση του γάμου κι επιστροφή σε οικογενειακές στιγμές του παρελθόντος.

Η ζωή ενός παιδιού αλλάζει ριζικά μετά από ένα διαζύγιο και η ευθύνη βαρύνει ολοκληρωτικά τους γονείς του. Οφείλουν, κατά συνέπεια, και οι δύο γονείς να μιλήσουν με απόλυτη ειλικρίνεια για την απόφασή τους να χωρίσουν και να απαντήσουν σε κάθε ερώτησή του. Να το διαβεβαιώσουν ότι δε φταίει εκείνο για την εξέλιξη αυτή στο γάμο τους και ότι θα είναι παρόντες στη ζωή του, ιδίως ο γονιός που αποχωρεί από το σπίτι. Είναι μύθος ότι τα παιδιά δεν πονούν, όταν οι γονείς χωρίζουν με τρόπο πολιτισμένο. Κάθε παιδί, όπως και κάθε γονιός άλλωστε, ταράζεται, θυμώνει, πενθεί μετά από ένα διαζύγιο. Ας μην ξεχνάμε, ότι τα συναισθήματα αυτά βασανίζουν την παιδική ψυχή ήδη πριν την ανακοίνωση του οριστικού χωρισμού, ήδη από την περίοδο, που ηχεί υπόκωφα ο επικείμενος χωρισμός, από τότε που κάτι δεν πήγαινε καλά με τους γονείς.

Αναζήτηση προσωπικής ευθύνης…
Ο άντρας και η γυναίκα που βγαίνουν από έναν αποτυχημένο γάμο και βιώνουν την επώδυνη διαδικασία του διαζυγίου θα πρέπει να έχουν ως πρώτη έγνοια την έξοδο από την οδύνη, που αυτό σηματοδοτεί. Κι αυτό πραγματώνεται μόνο μέσα από την αναζήτηση της προσωπικής ευθύνης του καθένα για την πορεία του γάμου, γεγονός που κρύβει γενναιότητα. Απαιτείται κινητοποίηση, ανάληψη προσωπικής ευθύνης και σταθερή προσπάθεια κατανόησης σε καθαρά προσωπικό – υπαρξιακό επίπεδο. Διαφορετικά η μετάβαση από τη σχέση στη μη σχέση, από την παρουσία στην απουσία, θα καταλήξει σε αδιέξοδη διαχείριση πόνου, σε ματαίωση και σε κενό.

Για παράδειγμα, κατά την χρονική περίοδο αμέσως μετά τον χωρισμό παρατηρείται το εξής παράδοξο. Οι πρώην σύζυγοι ξεκινούν ο καθένας ξεχωριστά να επιδεικνύουν εξαιρετική φροντίδα για τον εαυτό τους. Προσέχουν ιδιαιτέρως την εξωτερική τους εμφάνιση, αποκτούν ενδιαφέροντα κι ασχολίες, αναπτύσσουν περισσότερες κοινωνικές σχέσεις… Ξεκινούν με άλλα λόγια να φροντίζουν τον εαυτό τους όχι εντός του γάμου, αλλά μόλις αυτός διαλύεται. Ενώ κάτι τέτοιο είναι προφανώς θεμιτό για την μετάβαση στην φάση της μη σχέσης στην ζωή του ατόμου, ωστόσο πρέπει να μας κάνει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στον εαυτό μας όταν είμαστε μέσα σε αυτήν.

Το διαζύγιο, ως απόφαση ζωής.
Τα αρνητικά συναισθήματα όλων, των πρώην συντρόφων και των παιδιών τους, θα πάρουν χρόνο για να μετατραπούν σε θετική εμπειρία και αυτογνωσία. Απαιτείται προσωπική προσπάθεια και κινητοποίηση. Απαιτείται μία βαθιά κατανόηση σε γεγονότα και συμπεριφορές. Απαιτείται μία μετάβαση από την απλή διαχείριση του πόνου και της οδύνης, λόγω της απώλειας, σε μία διαδικασία συγχώρεσης και ωρίμανσης, κάτι που χαρίζει δύναμη, αντοχή στην ματαίωση και ισχυρή αυτοπεποίθηση.

Η δυσκολία στη συνύπαρξη κρύβει μέσα της μία δυσκολία στην ίδια την ύπαρξη. Συνεπώς ένα διαζύγιο μπορεί να αποτελέσει τελικά μία κινητοποίηση τέτοια, που θα οδηγήσει σε καταπληκτικά αποτελέσματα. Μπορεί να αποδειχθεί απόφαση ζωής και να αποτελέσει πηγή δύναμης, δημιουργίας και υπαρξιακής ωρίμανσης.


ΠΗΓΗ: iatropedia.gr

Τα παιδιά που εκτίθενται στην ατμοσφαιρική ρύπανση λόγω της μεγάλης κυκλοφορίας των οχημάτων στους δρόμους, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν αντίσταση στην ινσουλίνη, η οποία, με τη σειρά της, μπορεί να οδηγήσει αργότερα στην εμφάνιση διαβήτη, όταν πια θα έχουν ενηλικιωθεί, σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές του Γερμανικού Ερευνητικού Κέντρου Περιβαλλοντικής Υγείας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διαβητολογικό περιοδικό "Diabetologia", σύμφωνα με το ΒΒC, μελέτησαν τις περιπτώσεις περίπου 400 δεκάχρονων παιδιών που ζουν κοντά σε πολυσύχναστους δρόμους και διαπίστωσαν ότι ανά 500 μέτρα πιο κοντά στις πηγές ρύπανσης αυξάνεται κατά 7% η ινσουλινοαντίσταση, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Τα παιδιά, που έδωσαν δείγματα αίματος, βρέθηκαν να αναπτύσσουν όλο και μεγαλύτερη αντίσταση στην ινσουλίνη, όσο περισσότερο εκτίθεντο στην ατμοσφαιρική ρύπανση στη γειτονιά τους. Οι χημικές ουσίες (όπως το διοξείδιο του αζώτου) και τα μικροσκοπικά αιωρούμενα σωματίδια που εκλύονται στην ατμόσφαιρα από τα αυτοκίνητα, δρουν οξειδωτικά στον οργανισμό και επιδρούν αρνητικά στα λιπίδια και τις πρωτεΐνες του αίματος.

Όπως είπε ο επικεφαλής της έρευνας, «αν και η τοξικότητα διαφέρει μεταξύ των διαφορετικών ρυπαντών του αέρα, όλες οι ρυπογόνες ουσίες θεωρούνται ιδιαίτερα οξειδωτικές και μπορούν είτε άμεσα να επιδράσουν στα λιπίδια και τις πρωτεΐνες, είτε έμμεσα μέσω της ενεργοποίησης άλλων οξειδωτικών μηχανισμών μεταξύ των κυττάρων. Το οξειδωτικό στρες που προκαλεί η ρύπανση του αέρα, μπορεί να παίξει ρόλο στην ανάπτυξη αντίστασης στην ινσουλίνη».

Άλλοι, πάντως, Βρετανοί ειδικοί, εμφανίστηκαν πιο επιφυλακτικοί, θεωρώντας ότι δεν έχει ακόμα ξεκαθαριστεί με βεβαιότητα η σχέση ανάμεσα στην ατμοσφαιρική ρύπανση και στον κίνδυνο για την ινσουλινοαντίσταση και τον διαβήτη στα παιδιά. Γι’ αυτό, τόνισαν την ανάγκη, να γίνει μια νέα μεγαλύτερη έρευνα που θα επιβεβαιώνει τα ευρήματα της γερμανικής. Προηγούμενες επιδημιολογικές μελέτες έχουν συσχετίσει τη ρύπανση από την κυκλοφορία των οχημάτων με άλλες χρόνιες παθήσεις, όπως η αρτηριοσκλήρυνση και η καρδιοπάθεια.


Πηγή: real.gr

Αυτή την εποχή, χιλιάδες παιδιά, δίνουν εξετάσεις, στο γυμνάσιο, ή στο λύκειο. Επειδή όλοι ξέρουμε ότι η διατροφή των παιδιών, ειδικά αυτή την περίοδο, έχει ιδιαίτερη σημασία, για την υγεία και την απόδοσή τους, σκεφτήκαμε να σας δώσουμε, σύμφωνα με τους διαιτολόγους, ένα ημερήσιο διαιτολόγιο, που τα βοηθά να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες, αυτής της "δοκιμασίας".









ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Ο χυμός πορτοκαλιού και το γάλα είναι απαραίτητα!

Σε περίπτωση που το βραδινό είναι πολύ νωρίτερα απ’ την ώρα που το παιδί θα κοιμηθεί καλό είναι να πιει ένα ποτήρι γάλα ή να φάει ένα φρούτο.



Με τις ευχές μας, για καλή τους επιτυχία!...


πηγή: paideia.edu.gr