Κάθε πρώτη Ιανουαρίου, ευχόμαστε Καλή Χρονιά, χωρίς να σκεφτόμαστε τη στιγμή εκείνη, πως η πρώτη μέρα του νέου έτους δεν είναι χρονικά ίδια για όλο τον κόσμο. Ανάλογα με το θρήσκευμα και τη χώρα, διαφοροποιούνται από τον υπόλοιπο κόσμο.
Λαοί όπως οι Κινέζοι ή οι Ινδοί για παράδειγμα, έχουν διαφορετική ημέρα Πρωτοχρονιά από τον δυτικό κόσμο, γι' αυτό ας τα δούμε αναλυτικά.

Κινέζικη Πρωτοχρονιά
Για τους Κινέζους η πρώτη μέρα του χρόνου, δεν είναι σταθερή και κυμαίνεται μεταξύ τέλους Ιανουαρίου και μέσα Φεβρουαρίου, αφού ακολουθούν το ηλιακό - σεληνιακό ημερολόγιο και όχι το δυτικό Γρηγοριανό. Τη μέρα αυτή οι Κινέζοι γιορτάζουν την επιστροφή της Γης στη ζωή και είναι μια αργία, που διαρκεί τρεις μέρες ενώ οι εορτασμοί για το νέο έτος διαρκούν μέχρι και την δέκατη πέμπτη μέρα του ηλιακού μήνα. Όπως είναι φυσικό, αφού δεν ακολουθούν το Γρηγοριανό ημερολόγιο, έχουν διαφορά στον τρόπο υπολογισμού του έτους. Ενώ εμείς θα γιορτάσουμε την Πρωτοχρονιά στην 1η Ιανουαρίου, οι Κινέζοι θα τη γιορτάσουν στις 19 Φεβρουαρίου (2015) και η χρονιά τους θα είναι, αν υπολογίσαμε σωστά, 4713...

Ινδουιστική Πρωτοχρονιά
Για τους Ινδούς Πρωτοχρονιά σημαίνει αφύπνιση της γης από τη χειμερινή νάρκη και για το λόγο αυτό συμπίπτει με τους ανοιξιάτικους μήνες. Το ενδιαφέρον είναι πως στην Ινδία η Πρωτοχρονιά γιορτάζεται σε τέσσερις διαφορετικές ημερομηνίες ανάλογα με τις φυλές. Για παράδειγμα για τη φυλή των Μαλαγιάλις η Πρωτοχρονιά είναι στις 14 Απριλίου, ενώ για τους ινδουιστές του Κασμίρ είναι στις 10 Μαρτίου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι ινδουιστές δεν ακολουθούν όλοι, το ίδιο ημερολόγιο. 

Εβραϊκή Πρωτοχρονιά
Για τους Εβραίους Πρωτοχρονιά είναι η πρώτη μέρα του μήνα Tishri (συμπίπτει με το μήνα Οκτώβριο στο δυτικό ημερολόγιο) και είναι ο έβδομος μήνας του εβραϊκού ημερολογίου. Οι εορτασμοί κρατούν δέκα μέρες και τη δέκατη μέρα γιορτάζεται το Yom Kippur, η μεγαλύτερη εβραϊκή αργία, όπου το Βιβλίο της Ζωής κλείνει και δίνεται άφεση αμαρτιών σε όλους όσους το ζήτησαν. 
Με την Πρωτοχρονιά οι Εβραίοι δεν γιορτάζουν μόνο τον ερχομό του νέου έτους αλλά είναι μια μέρα κρίσης και περισυλλογής κατά την οποία προσεύχονται για την ευημερία της οικογένειας και των φίλων τους. 

Ιρανική Πρωτοχρονιά
Για τους Ιρανούς (Πέρσες) Πρωτοχρονιά είναι η πρώτη μέρα της Άνοιξης, δηλαδή στις 20 Μαρτίου κάθε χρόνου. Συμβολίζει γι' αυτούς το θάνατο και την αναγέννηση ή το καλό και το κακό. Μάλιστα την τελευταία Παρασκευή του χρόνου που φεύγει, οι Ιρανοί καθαρίζουν το σπίτι τους και διώχνουν το κακό με πυροτεχνήματα και φωτιές. 

Ταοϊστική Πρωτοχρονιά
Οι ταοϊστές που βρίσκονται κυρίως στην Ταϊλάνδη, γιορτάζουν το νέο έτος σύμφωνα με το σεληνιακό ημερολόγιο, στις 13 Απριλίου με το έθιμο του νερού ή αλλιώς τον καθαρισμό των αγαλμάτων του Βούδα, αλλά και των ηλικιωμένων από τους νεότερους. Το έθιμο δείχνει το σεβασμό και την έκκληση για ευλογία. Στην Ταϊλάνδη επίσημη αργία είναι και η παραμονή, αλλά και η επόμενη μέρα (12 & 14 Απριλίου).

Μουσουλμανική Πρωτοχρονιά
Οι μουσουλμάνοι ακολουθούν το ισλαμικό ημερολόγιο, ενώ οι μουσουλμάνοι του Αφγανιστάν και του Ιράν, ένα αρχαίο ηλιακό ημερολόγιο συνδυασμένο με το ισλαμικό σεληνιακό ημερολόγιο. Έτσι η Πρωτοχρονιά στη Σαουδική Αραβία, την Υεμένη, την Αίγυπτο, τη Συρία, την Ιορδανία και το Μαρόκο γίνεται σύμφωνα με το μουσουλμανικό ημερολόγιο, σε αντίθεση με την Τουρκία όπου επίσημο είναι το δυτικό ημερολόγιο και το μουσουλμανικό είναι σε παράλληλη χρήση. Σύμφωνα πάντως με το μουσουλμανικό ημερολόγιο Πρωτοχρονιά είναι η 1η Μαρτίου.


πηγή: 24grammata.com

Ένας καινούργιος χρόνος μπαίνει και κατά την προσμονή του, ο άνθρωπος διαμέσου των αιώνων στηρίζει όλες τις ελπίδες για μια χρονιά καλύτερη, από αυτή που πέρασε, ακόμα και σε πράγματα, που με βάση τη λογική αποτελούν δεισιδαιμονίες. 
Βλέπετε οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να διατηρούν συμβολικά έθιμα προκειμένου να εξασφαλίσουν υγεία και ευημερία στο σπιτικό τους, κατά τη νέα χρονιά.

Το γνωστό μας λοιπόν ποδαρικό, στην Ελλάδα είναι η πρώτη κίνηση, που γίνεται με τον ερχομό κάθε νέου χρόνου. Είναι το πρώτο βήμα ενός επισκέπτη στο σπίτι μας, τα ξημερώματα ή το πρωί της Πρωτοχρονιάς και πρέπει να φέρνει καλή τύχη και ευτυχία για όλη τη χρονιά στο σπίτι που επισκέπτεται. 
Όμως επειδή υπάρχει πάντα η πιθανότητα να φέρει το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτός που θα κάνει το ποδαρικό θα πρέπει να είναι και καλότυχος και καλόκαρδος, γι' αυτό προτιμούνται τα παιδιά που είναι αθώα και ειλικρινή και φυσικά το πρώτο βήμα, θα πρέπει να γίνει με το δεξί για να έρθουν όλα δεξιά, δηλαδή βολικά (κατ' ευχήν).

Η εθιμική αυτή συνήθεια δεν είναι τίποτα άλλο από μια δοξασία σύμφωνα με την οποία ό,τι συμβαίνει στην αρχή του χρόνου, συμβαίνει ολόκληρη τη χρονιά. Το ίδιο συμβαίνει και για την πρώτη του μήνα ή της εβδομάδας, γι' αυτό και η ευχή για καλό μήνα ή καλή εβδομάδα. Μάλιστα είναι τόσο παλιά που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο της Γένεσης (30, 30), ενώ στο καλό ποδαρικό πίστευαν και οι Εβραίοι και οι Ρωμαίοι, όπως αναφέρει ο Κοραής.

Και στα Βυζαντινά χρόνια παρά τις επικρίσεις, που δέχθηκε από τους Πατέρες της Εκκλησίας, η συνήθεια του ποδαρικού επιβίωσε μένοντας αλώβητη ως τις μέρες μας.

Δεν είναι λίγες οι περιοχές της πατρίδας μας όπου το ποδαρικό γίνεται από τον ίδιο τον νοικοκύρη ή από τον πρωτότοκο γιό του. Ο Γεώργιος Μέγας αναφέρει, πως το ποδαρικό στην Αμοργό γινόταν από ένα άνθρωπο του σπιτιού όπως γύριζε από την εκκλησία με ένα εικονισματάκι στο χέρι. Κάνοντας δύο βήματα μέσα στο σπίτι έλεγε: Μέσα καλό". Κατόπιν γύριζε δύο τρία βήματα πίσω και ξανάλεγε: "Κι έξω κακό". Οι κινήσεις αυτές επαναλαμβάνονταν τρεις φορές. Την τρίτη φορά έριχνε και το ρόδι, να σπάσει μέσα στο σπίτι, για να είναι το σπίτι γεμάτο από καλά, όπως γεμάτο είναι το ρόδι. Στη συνέχεια όλη η οικογένεια έτρωγε μια "δαχτυλιά" μέλι, για να είναι γλυκιά η ζωή όλο το χρόνο. 

Στην Κάρπαθο έβαζαν πρωί πρωί στο σπίτι ένα άσπρο σκύλο, για το καλό και του έδιναν να φάει μπακλαβά, για να "σκυλιάσει" το σπίτι και να θεριέψουν οι άνθρωποί του.
Να σημειώσουμε πως σε όλες τις περιπτώσεις το πρόσωπο που έκανε ποδαρικό λάβεναι και χρηματικό δώρο. 

Στις αγροτικές περιοχές της πατρίδας μας το ποδαρικό συνδέθηκε με την καλή σοδειά που θα εξασφάλιζε και την ευημερία της οικογένειας. Σε μερικά χωριά της Ρούμελης αυτός που έκανε το ποδαρικό σκόρπιζε και μια χούφτα ρύζι, για να ριζώσει το καλό. 

Στην Κρήτη το πρωί της Πρωτοχρονιάς κάθε μέλος της οικογένειας βγαίνει έξω από το σπίτι παίρνει μια πέτρα τη βάζει μέσα στο σπίτι και αφού καθίσει πάνω της κάνει το σταυρό του και λέει: "Κλου κλου στα ορνίθια μας, καλοχρονιά στο σπίτι μας, αρνιά και ρίφια θηλυκά και κοπέλια αρσενικά". Στη συνέχεια οι γονείς παίρνουν με το καλό χέρι (το δεξί) τα παιδιά κάνοντας το ίδιο και κάθε επισκέπτης και λένε: "Καλημέρα στην αφεντιά σας, καλή Αγία Αρχιμηνιά. Όσο βάρος έχει τούτη δω η πέτρα, τόσο χρυσάφι να μπαίνει στο σπιτικό σας".

Στην Καστοριά φωνάζουν ένα παιδί, που έχει καλό ποδαρικό και το βάζουνε με την "τσουμάγια", που είναι ένα ξύλο που στο κάτω μέρος του έχει ένα κόμπο, να ανακατέψει τη φωτιά και να πει: "Αρσενικά παιδιά, θηλυκά αρνιά".

Στη Λήμνο βάζουν στο τραπέζι ένα ρόδι για να είναι το σπίτι όπως το ρόδι γεμάτο και γλυκά, μέλι και τηγανόπιτες και το αφήνουν στολισμένο έτσι, όλη τη μέρα.

Στην Κορώνη την Πρωτοχρονιά δεν σφάζουν κότα, γιατί η κότα καθώς σκάβει ρίχνει τα χώματα πίσω της, άρα και τα καλά μακριά από το σπίτι. Σφάζουν γουρούνι που τα σπρώχνει μπροστά του και κατσίκι που τρώει ό,τι του ρίχνουν. 

Σε πολλές περιοχές της Λέσβου, το ποδαρικό γίνεται από το νοικοκύρη του σπιτιού ο οποίος ρίχνει μια κανάτα νερό, (κουμάρι) στο κατώφλι του σπιτιού λέγοντας: "Όπως τρέχει το νερό, έτσι να τρέχουν τα καλά στο σπίτι". Την κανάτα αυτή την είχε από πριν γεμίσει στη βρύση του χωριού, χωρίς να μιλήσει σε κανένα από όσους συναντούσε (αμίλητο νερό) αφήνοντας (στη βρύση) μελομακάρονα (φινίκια) και κουραμπιέδες. Κρατά στο χέρι του και μια μαυρόπετρα (πέτρα γερή από γρανίτη), πάνω στην οποία σπάει, μέσα στο σπίτι, το ρόδι και λέει: "Όπως είναι το ρόδι γεμάτο, να είναι γεμάτο το σπίτι μας" και με ένα κλαδί ελιάς (που είναι αιωνόβια) χτυπά στο κεφάλι κάθε μέλος της οικογένειας και των καλεσμένων και του εύχεται καλή χρονιά και υγεία.


πηγές: 24grammata.com, valentine.gr

Κένυα
Στην Κένυα, τα Χριστούγεννα είναι τελείως διαφορετικά σε σχέση με τις υπόλοιπες Δυτικές χώρες, αφού εκεί τις μέρες των Χριστουγέννων έχουν καλοκαίρι.
Έτσι αντί για χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ψήνουν στις αυλές των σπιτιών κάνοντας barbeque ενώ οι εκκλησίες στολίζονται με πολύχρωμα μπαλόνια.

Κίνα
Οι χριστιανοί Κινέζοι στολίζουν χριστουγεννιάτικο δέντρο με στολίδια από χαρτί τα οποία είναι συνήθως λουλούδια, φαναράκια και γιρλάντες. Τα παιδιά περιμένουν τον Λαμ Κουνγκ Κουνγκ τον καλό γέρο πατέρα δηλαδή, που φέρνει γλυκά και δώρα.

Νορβηγία
Ο Νορβηγός Άγιος Βασίλης ονομάζεται Julenissen και μαζί με τους βοηθούς του φέρνει δώρα και τύχη στο σπίτι. Τη νύχτα των Χριστουγέννων τα παιδιά βάζουν ένα μπολ με κουρκούτι από αλεύρι για να το προσφέρουν στον Julenissen που τα επισκέπτεται με το έλκηθρο του που το σέρνουν τάρανδοι, από τη Λαπωνία όπου κατοικεί.
Την ημέρα των Χριστουγέννων (Julbrod) τα παλιά χρόνια ετοίμαζαν μέχρι και 60 διαφορετικά φαγητά για το τραπέζι των φίλων των συγγενών και της οικογένειας.

Ολλανδία
Η χριστουγεννιάτικη περίοδος ξεκινά με μια παράδοση που αρχικά δεν είχε καμία σχέση με τα Χριστούγεννα και κορυφωνόταν την ημέρα της γιορτής του Αγίου Νικολάου, όπου σύμφωνα με το θρύλο, ο Sinterklaas καταφθάνει στην Ολλανδία τρεις εβδομάδες πριν τα γενέθλιά του με ένα πλοίο φορτωμένο με δώρα. Στο λιμάνι τον υποδέχεται η βασίλισσα Βεατρίκη και πολύς κόσμος. Το έθιμο ανάγεται στην εποχή που η Ολλανδία ήταν αποικιοκρατική και έρχονταν τα χριστουγεννιάτικα προϊόντα από τις αποικίες της.
Τις επόμενες μέρες που ακολουθούν ο Sinterklaas με το βοηθό του Zwarten Piet (Μαύρο Πητ) γυρίζει όλη τη χώρα. Τα παιδιά παίρνουν τα δώρα τους στις 5 Δεκεμβρίου και το χριστουγεννιάτικο δέντρο στολίζεται αφού φύγει από τη χώρα ο Sinterklaas.

Πολωνία
Η περίοδος που προηγείται των Χριστουγέννων είναι για την Πολωνία, ιδιαίτερα σημαντική για νέους και μεγαλύτερους καθώς προσπαθούν να απέχουν από πειρασμούς γευστικούς κυρίως γλυκών (κάτι σαν τη δική μας νηστεία) έτσι ώστε να πετύχουν εσωτερική γαλήνη και αρμονία.
Παραδοσιακή διακόσμηση στην Πολωνία χωρίς αλεξανδρινό, δεν γίνεται.
Τα σπίτια στολίζονται σε όλα τους τα δωμάτια πλούσια και την παραμονή των Χριστουγέννων η οικογένεια που έχει όλη νηστέψει (ακόμα και τα παιδιά) συγκεντρώνεται γύρω από το γιορτινό τραπέζι που είναι περίτεχνα στολισμένο.

Όταν εμφανιστεί στον ουρανό το πρώτο αστέρι, ξεκινά η γιορτή με το μοίρασμα του χριστουγεννιάτικου μπισκότου σε ένδειξη συμφιλίωσης και αγάπης, ενώ πάντα υπάρχει στο τραπέζι ένα άδειο πιάτο, σε περίπτωση που έρθει κάποιος ξαφνικά. Τα δώρα τοποθετούνται κάτω από το δέντρο και τα μοιράζει μετά το φαγητό ο μικρότερος σε ηλικία.

Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι τα δώρα δεν απευθύνονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά τυχαία και για το λόγο αυτό είναι πάντα γενικού περιεχομένου και ενδιαφέροντος έτσι ώστε να καλύπτουν άντρες και γυναίκες και όλες τις ηλικίες.

Ρωσία
Στη Ρωσία, έχουν το χριστουγεννιάτικο έθιμο, να ντύνουν μία νεαρή κοπέλα στα λευκά για να παραστήσει την Παναγία. Στις 6 Ιανουαρίου, πολλές περιοχές της Ρωσίας με ορθόδοξους χριστιανούς, βασισμένοι στο Ιουλιανό ημερολόγιο, γιορτάζουν την παραμονή των Χριστουγέννων, γνωστή και ως «Σοτσέλνικ». Ο Αγ. Νικόλαος είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στη Ρωσία.

Σύμφωνα με το μύθο, κατά τον 11ο αιώνα ο Πρίγκιπας Βλάντιμιρ ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη για να βαπτιστεί και επέστρεψε στη Ρωσία με ιστορίες για τα θαύματα του Αγ. Νικολάου, που ήταν επίσκοπος της πόλης Μύρας στην Τουρκία. Από τότε πολλές ήταν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες που πήραν το όνομά του και μέχρι και τη σημερινή ημέρα το όνομα Νικόλαος είναι από τα περισσότερο διαδεδομένα στη Ρωσία. Η ημέρα του Αγ. Νικολάου (6 Δεκεμβρίου) γιορταζόταν για αιώνες, ωστόσο μετά την κομμουνιστική επανάσταση οι θρησκευτικές γιορτές απαγορεύτηκαν μέχρι την πτώση του Κομμουνισμού. Κατά τη διάρκεια του Κομμουνισμού, ο Αγ. Νικόλαος αντικαταστάθηκε από τον «Ντιέντ Μορόζ» (Ded Moroz), όπως είναι γνωστός στη Ρωσία ο Άη Βασίλης.

Οι περισσότεροι χριστιανοί της Ρωσίας ανήκουν στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και συνηθίζεται να νηστεύουν μέχρι την πρώτη λειτουργία την Παραμονή των Χριστουγέννων. Το δείπνο την Παραμονή των Χριστουγέννων δεν περιέχει κρέας, ωστόσο είναι γιορτινό. Το πιο σημαντικό έδεσμα είναι ένας ειδικός χυλός που λέγεται «κούτια» (kutya) και αποτελείται από σιτάρι και άλλα δημητριακά που συμβολίζουν την ελπίδα και την αθανασία καθώς και μέλι και σπόρους από παπαρούνα που εξασφαλίζουν ευτυχία, επιτυχία και ξεγνοιασιά. Συχνά τελείται ένα έθιμο, που εγγυάται την ευλογία του σπιτιού. Ένας παπάς επισκέπτεται το σπίτι μαζί με τα παιδιά, που κουβαλούν δοχεία με αγιασμό και ραντίζει όλα τα δωμάτια. Η κούτια τρώγεται από ένα κοινό για όλους πιάτο για να συμβολιστεί η ενότητα.

Σουηδία
Στις 13 Δεκεμβρίου ξεκινούν οι γιορτές στη Σουηδία την ημέρα της Lucia (βασίλισσα του Φωτός) που σύμφωνα με το θρύλο είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου.
Η Lucia αντιπροσωπεύεται από τη μεγαλύτερη κόρη κάθε οικογένειας και φορώντας ένα άσπρο φόρεμα και έχοντας ένα στέμμα με κεριά στο κεφάλι της ξυπνά τους γονείς τραγουδώντας ένα τραγούδι ιταλικό (το Santa Lucia) και τους προσφέρει καφέ κουλουράκια και glogg δηλαδή ζεστό κρασί με μπαχαρικά. Αξίζει να αναφέρουμε πως οργανώνονται εκλογές για την επιλογή της Lucia που θα ηγηθεί στη μεγάλη παρέλαση στη Στοκχόλμη.

Στο παραδοσιακό τραπέζι της παραμονής των Χριστουγέννων βρίσκεται όλη η οικογένεια και τα φαγητά είναι κυρίως χοιρομέρι, ζελέ από γουρουνοπόδαρα, lutfisk (λιαστός μπακαλιάρος που σερβίρεται σε κρεμώδη σάλτσα) και χυλός ρυζιού.

Το έθιμο του doppa i grytan (βούτηγμα στην κατσαρόλα) έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Σύμφωνα μ' αυτό, όλη η οικογένεια βουτάει μαύρο ψωμί σε μια κατσαρόλα που περιέχει ζωμό από χοιρινό, λουκάνικο και μοσχάρι, για να μην ξεχνούν όσους βρίσκονται σε ανέχεια και πεινάνε.

Μετά το φαγητό σειρά έχουν τα δώρα που είναι τοποθετημένα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα φέρνει ο Jultomten ένα ξωτικό που μένει στη σοφίτα (για όσους διαθέτουν φυσικά) και είναι αυτός που προστατεύει την οικογένεια και την περιουσία της.

Οι Σουηδοί συνηθίζουν να μένουν στην εκκλησία μέχρι τα ξημερώματα, ενώ τα παλιά χρόνια υπήρχε η συνήθεια να γίνεται αγώνας δρόμου προς την εκκλησία και ο νικητής να θεωρείται ο τυχερός της χρονιάς.

Η εορταστική περίοδος στη Σουηδία κρατά μέχρι τις 13 Ιανουαρίου μετά από απόφαση του βασιλιά της χώρα Κνούτου (περίπου 1000 χρόνια πριν). Αυτός αποφάσισε πως τα Χριστούγεννα πρέπει να διαρκούν αντί δώδεκα, είκοσι μέρες.

Τσεχία
Στην Τσεχία στις 4 Δεκεμβρίου ημέρα της γιορτής της Αγίας Βαρβάρας που είναι αφιερωμένη στη μάρτυρα της περιόδου των πρώτων διωγμών των Χριστιανών σε ολόκληρη τη χώρα κόβονται κλαδιά κερασιάς και διατηρούνται στο νερό. Αν μέχρι τα Χριστούγεννα ανθίσουν, φέρνουν τύχη για την επόμενη χρονιά. Τα κλαδιά αυτά μαζί με αλεξανδρινά και άλλα στολίδια μπαίνουν σε καλάθια και διακοσμούν το γιορτινό χριστουγεννιάτικο τραπέζι με τις περίτεχνες συνθέσεις τους.

Φινλανδία
Παραδοσιακά στην Φινλανδία η παραμονή των Χριστουγέννων είναι αφιερωμένη στη μνήμη των νεκρών και μια επίσκεψη στο νεκροταφείο αποτελεί πατροπαράδοτο έθιμο. Εντυπωσιακές εικόνες δημιουργούνται από τα αναμμένα κεράκια στα καλυμμένα με χιόνι νεκροταφεία.
Οι Φινλανδοί περνούν κι αυτοί τα Χριστούγεννα με την οικογένεια και τους συγγενείς τους και την εορταστική ατμόσφαιρα στολίζουν τα κεριά και τα αλεξανδρινά.

Χαβάη
Στην Χαβάη, ο Άγιος Βασίλης, δεν έρχεται με έλκηθρο πάνω στα χιόνια αλλά με κανό. Εκεί αφού φάνε, σολομό και χοιρινό, γλεντούν με γιουκαλίλι τραγουδώντας χριστουγεννιάτικες μελωδίες τροποποιημένες όμως με χαβανέζικο ρυθμό.





πηγή: wikipedia.org

κείμενο: "to e-periodiko mas"

μέρος 1ο

Το χριστουγεννιάτικο στεφάνι, είναι απόλυτα συνδεδεμένο με τη γιορταστική διακόσμηση των γιορτών του Δωδεκαήμερου και η ύπαρξή του ξεκινά από τον 16ο με 17ο αιώνα, τότε που οι χριστιανοί τοποθετούσαν ένα στεφάνι έξω από την πόρτα τους, για να δηλώσουν πως γιορτάζουν τη γέννηση του Θεανθρώπου.

Τα υλικά με τα οποία φτιάχνεται είναι κυρίως έλατο, κουκουνάρια, ρόδια, γκι και ου και το σχήμα του κυκλικό.

Τίποτα όμως από αυτά τα υλικά δεν επιλέχθηκαν τυχαία, ούτε βεβαίως και το σχήμα του.

Είναι κυκλικό, γιατί συμβολίζει την αιωνιότητα, ενώ το αειθαλές έλατο συμβολίζει μαζί με τα κουκουνάρια και τα ρόδια, που πολλοί έβαζαν, την αφθονία και τη γονιμότητα. Μάλιστα χρησιμοποιούσαν κλαδιά έλατου ή άλλου δέντρου, γιατί συμβόλιζε τη δύναμη, αφού το δέντρο μπορεί να αντέξει στο βαρύ χειμώνα.

Η κόκκινη κορδέλα με την οποία το κρεμούσαν συμβολίζει τη χαρά και την ευτυχία για την καινούργια χρονιά.

Το χριστουγεννιάτικο στεφάνι το κρεμούσαν και μέσα στο σπίτι, ενώ σε πολλές περιοχές το τοποθετούσαν στο κέντρο του τραπεζιού στο δείπνο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, για να φέρνει γούρι στην οικογένεια την καινούργια χρονιά, τοποθετώντας πάνω του και κεριά, τα οποία άναβαν καθ' όλη τη διάρκεια του δείπνου.

Στις μέρες μας, το χριστουγεννιάτικο στεφάνι αποτελεί περισσότερο διακοσμητική επιλογή με πολλές ευφάνταστες παραλλαγές τόσο στα υλικά όσο και στα χρώματα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δίνει λιγότερη ζεστασιά στην ατμόσφαιρα και στη ματιά μας.

πηγή: en.wikipedia.org

Πάνε κάποια χρόνια, που δεν λαβαίνω πια καμιά χριστουγεννιάτικη κάρτα!... Σιγά σιγά βέβαια άρχισα να το συνειδητοποιώ, πως αυτή η άλλοτε ευχάριστη και επιβεβλημένη συνήθεια, δεν είναι πια "in" για πολλούς λόγους.

Τώρα, στέλνεις "κάρτα" με e-mail, είναι κινούμενη, εύχεται τραγουδιστά, αγγλιστί ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, στέλνεις ευχές στα social media και είναι και φθηνός (ή μάλλον ανέξοδος) τρόπος, αλλά και άμεσος.

Δε λέω κάθε εποχή έχει τις συνήθειες της και την ομορφιά της, αλλά εμένα, πώς μου ήρθε τώρα, μου έλειψαν!

Θυμάμαι παλιότερα πριν 15 χρόνια...
Το πρώτο μέλημα στις αρχές του Δεκέμβρη, ήταν να αγοράσω κάρτες και να τις στείλω νωρίς, για να φτάσουν εγκαίρως, αφού το Ταχυδρομείο χρονιάρες μέρες είχε παραπάνω κίνηση. Και τώρα έχει κίνηση βέβαια, αλλά για να στέλνονται οι λογαριασμοί, που κοντεύουν να ξεχειλίσουν το γραμματοκιβώτιο. Τις κάρτες τις άνοιγα πάντα με ευχαρίστηση. Για τους λογαριασμούς πάλι, δε χρειάζεται να σας πω, καταλαβαίνετε...

Στη δεκαετία του 80 που ήμουν μικρή, οι κάρτες αποτελούσαν για μένα, αφορμή για συλλογή. Τις μάζευα όλες σ' ένα κουτί, που είχα ντύσει με εμπριμέ αυτοκόλλητο και τις χάζευα κάθε φορά, που έρχονταν οι καινούργιες να προστεθούν σ' αυτό. Ήταν κανονική ιεροτελεστία.

Τις χώριζα ανά μέγεθος και ανά χρώμα και πάντα είχαν ξεχωριστή θέση εκείνες από το εξωτερικό, από τη θεία και τον συνομήλικό μου ξάδερφο. Για μένα, αυτές ήταν οι πιο όμορφες, όχι μόνο γιατί ήταν πιο μεγάλες και πιο εντυπωσιακές, αλλά γιατί όσες φορές τις διάβαζα, ήταν σαν να τους είχα κοντά μου, όπως εκείνα τα Χριστούγεννα της έκτης δημοτικού, που ήρθαν στην Ελλάδα και τα πέρασα μαζί τους.

Μπορεί τώρα να μπαίνω στο skype και να τους μιλάω με τις ώρες, αλλά πάντα τέτοιες μέρες τους ζητάω να μου στείλουν μια κάρτα, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά κι εκείνοι γελούν, αφού ποτέ δεν πίστεψαν ότι μιλάω σοβαρά...

Έρχεται βλέπετε μια στιγμή, που σα να βρίσκεσαι στη μέση της διαδρομής και κοιτάς και πίσω και βαδίζεις και μπροστά κι αναλογίζεσαι, πόσο άλλαξαν κάποια πράγματα, που ποτέ δεν περίμενες ν' αλλάξουν έτσι.

Ένα πράγμα μόνο παρατηρώ με χαρά μου, πως δεν αλλάζει!

Η ανάγκη των ανθρώπων να μοιραστούν ζεστά συναισθήματα και ευχές με άλλους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που γίνεται, όσο έχει σημασία ο λόγος!

Όσα χρόνια κι αν περάσουν όσο κι αν η τεχνολογία τρέχει ιλιγγιωδώς οι άνθρωποι, ειδικά τις γιορτινές μέρες, μοιράζονται χαμόγελα, αγάπη και όμορφες ευχές, που είτε είναι γραμμένες σε ilustration χαρτί, είτε στην οθόνη του υπολογιστή, το ίδιο ζεσταίνουν τις καρδιές και με την ίδια ταχύτητα φέρνουν δάκρυα συγκίνησης στα μάτια.

Μην αφήσετε στιγμή να πάει χαμένη. Εκμεταλλευτείτε κάθε ευκαιρία για να πείτε στους γύρω σας ένα καλό λόγο και να μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο. Αυτό έρχονται να μας υπενθυμίσουν οι γιορτές, πέρα απ' όλα τ' άλλα!

Το όμορφο αυτό χριστουγεννιάτικο έθιμο, που κλείνει μέσα του όλη την αγωνία του αγρότη για τη σοδειά του και την επιβίωση της οικογένειάς του, υπήρχε στους Προμάχους και στη Σωσάνδρα της Μακεδονίας. 

Σύμφωνα μ' αυτό η γιαγιά της οικογένειας συνήθιζε το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων να βάζει στο τζάκι πέντε κάρβουνα. Το καθένα απ' αυτά συμβόλιζε και ένα αγροτικό προϊόν. Ένα για το σιτάρι, ένα για το καλαμπόκι, ένα για το κριθάρι κ.ο.κ. 
Περίμεναν να δουν αν μέχρι το πρωί τα κάρβουνα αυτά, θα γίνονταν στάχτη. Αν συνέβαινε αυτό και για τα πέντε κάρβουνα που έβαζε η γιαγιά, τότε η σοδειά θα ήταν καλή τη νέα χρονιά, για όλα τα αγροτικά προϊόντα. Αν κάποιο κάρβουνο δεν καιγόταν, τότε η σοδειά για το προϊόν που αντιστοιχούσε στο συγκεκριμένο κάρβουνο, θα ήταν κακή.

Ένα άλλο έθιμο, θέλει την παραμονή το βράδυ, να βγάζει η οικογένεια τρία κάρβουνα από τη φωτιά του τζακιού. Το ένα ήταν για την προστασία της οικογένειας από το Θεό, το δεύτερο για την πρόοδό της και το τρίτο για τα ζωντανά. 
Ο παππούς της οικογένειας έκοβε μάλιστα ένα ξύλο από ροδιά ή τζιτζιφιά και το έβαζε στη φωτιά στο τζάκι. Το ξύλο καιγόταν σιγά σιγά κατά τη διάρκεια του βραδινού φαγητού. Αυτό γινόταν κάθε βράδυ από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι τα Φώτα. Στη συνέχεια ο παππούς έκοβε ένα κομμάτι από το ξύλο που δεν είχε καεί και το έδενε στο αλέτρι για να είναι γερό και να έχουν πλούσια σοδειά, ενώ το καμένο ξύλο το έκρυβαν σε κάποιο σημείο του χωραφιού. 


πηγή: 7dim-ampel.thess.sch.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Πολλοί από μας νομίζουν πως το γκι και το ου, είναι δύο ονομασίες του ίδιου φυτού. Άλλοι πάλι όταν λένε "γκι", εννοούν το "ου". Μπερδευτήκατε;... Ας τα ξεχωρίσουμε λοιπόν. 

Το φυτό με τα αγκαθωτά φύλλα και τους κόκκινους καρπούς, είναι το ου (επιστημονική ονομασία Ilex aquifolius) του οποίου η ιστορία συνδέεται με ένα παλιό μύθο, σύμφωνα με τον οποίο, το φυτό φύτρωσε στις πατημασιές του Χριστού όταν βάδιζε στη γη. 
Οι κόκκινοι καρποί του, συμβολίζουν το αίμα Του και τα αγκαθωτά του φύλλα, συμβολίζουν τα μαρτύριά Του. Έτσι, πήρε και την ονομασία "αγκάθι του Χριστού", μια ονομασία που συνηθίζουν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. 

Στην Ελλάδα ονομάζεται αρκουδοπούρναρο. Πρόκειται για ένα αρχαίο είδος πουρναριού, με καταγωγή από τη Δυτική και Νότια Ευρώπη, ΒΔ Αφρική και ΝΔ Ασία. Ο Πλίνιος περιγράφει το ου ως δέντρο, που έχει ακανθώδη φύλλα, αναφέροντας πως αν το φυτέψει κάποιος κοντά στο σπίτι του, μπορεί να προστατευτεί από το κακό, τη μαγεία και τους κεραυνούς, αναφέροντας επίσης πως τα λουλούδια του, κάνουν το νερό να παγώνει. Λέγεται μάλιστα πως το ξύλο του έχει την ιδιότητα να ηρεμεί τα ζώα.


Το γκι (επιστημονική ονομασία Viscum album) που στην Ελλάδα είναι γνωστό ως ιξός, είναι φυτό με σαρκώδη φύλλα και διαφανείς λευκούς καρπούς, το οποίο φυτρώνει και ζει πάνω σε έλατα, πεύκα, βαλανιδιές και άλλα δέντρα του δάσους. 

Οι παλιότεροι έπαιρναν από αυτό (από τους καρπούς του) μια κολλώδη ουσία την οποία ανακάτευαν με μέλι και την τοποθετούσαν πάνω σε κλαδιά, που ονομάζονταν ξόβεργες (ιξός + βέργες) τις οποίες χρησιμοποιούσαν για να πιάνουν μικρά ωδικά πουλιά. 



Η μυθολογία το αναφέρει σαν το μαγικό φυτό με το οποίο η Περσεφόνη άνοιξε τις πύλες του Κάτω Κόσμου. Όσοι αγαπάτε τον Αστερίξ, σίγουρα θα γνωρίζετε πως ήταν το μαγικό βότανο των Γαλατών Δρυίδων. 
Είναι επίσης το αγαπημένο βότανο των μαγισσών του μεσαίωνα και το μαγικό κλωνάρι των ερωτευμένων, ενώ αναφέρεται σε κείμενα ιατρών και βοτανολόγων της αρχαιότητας όπως ο Γαληνός, ο Διοσκουρίδης, ο Θεόφραστος, ο Παράκελσος και ο Πλίνιος ως φάρμακο κατά της επιληψίας, σαν αγγειοδιασταλτικό, σαν υποτασικό και για τη θεραπεία αποστημάτων. 

Και τα δύο χρησιμοποιούνται σαν διακοσμητικά φυτά, την εποχή των Χριστουγέννων. Λέγεται μάλιστα πως οι Δρυίδες τα χρησιμοποιούσαν για να διακοσμήσουν τις καλύβες τους κατά τη διάρκεια του χειμώνα (επειδή ήταν αειθαλή) και να μπορούν τα πνεύματα του δάσους να κατοικούν σ' αυτά. Αναφορικά με τις παραδόσεις, που σχετίζονται με το φιλί κάτω από το γκι ή το ου, αυτές προέρχονται από τον ρωμαϊκό εορτασμό της Saturnalia, οπότε και οι άνθρωποι πίστευαν ότι το φιλί κάτω από αυτά, προήγε τη γονιμότητα. 

Για πολλούς συγκαταλέγονται και τα δύο στην κατηγορία "γκι διακοσμητικά φυτά", αλλά καλό είναι να ξέρουμε τις ομοιότητες και τις διαφορές τους, δε νομίζετε;...


πηγές: valentine.gr, panosz.wordpress.com
Κείμενο: "to e-periodiko mas"