Είναι μέρες τώρα που πηγαίνοντας στο βράχο της Ακρόπολης με τον 7χρονο ανιψιό μου και μετά στο Μουσείο της Ακρόπολης, συνειδητοποίησα πόσα εγκληματικά (τολμώ να πω) λάθη έχουν γίνει σε ότι αφορά τα μάρμαρα, που αντί να βρίσκονται στην πατρίδα τους, κοσμούν ένα ξένο μουσείο έστω κι αν αυτό είναι ένα από τα γνωστότερα του κόσμου, όπως το Βρετανικό Μουσείο!

Πάντα θύμωνα με τη σκέψη ότι τα κλοπιμαία βρίσκονται μακριά από τους νόμιμους κατόχους τους, τον ελληνικό λαό, αλλά η ερώτηση του ανιψιού μου, με τάραξε περισσότερο.

Αφού ξεναγηθήκαμε μαζί με τους τουρίστες και είδε και θαύμασε την αξεπέραστη τέχνη των προγόνων του, ρωτά με όλη την αφέλεια και την απορία της ηλικίας του.
- Γιατί λείπει το άγαλμα στο Ερέχθειο; 
- Γιατί όπως σας εξήγησε και η δασκάλα σας, πριν από πολλά πολλά χρόνια κάποιος Βρετανός, την αφαίρεσε από τη θέση της, μαζί με μέρος του αετώματος του Παρθενώνα... Δεν θυμάσαι, που σας είπε και το όνομά του;
- Ναι!!! Μας είπε πως τον λένε Έλγιν και τα μάρμαρα που έκλεψε, Ελγίνεια!!!

Αυτό ήταν!!! Σα να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα!!! Τι ειρωνικό που ακούστηκε!!! Στο μυαλό του μικρού και πόσων άλλων δεν είμαι σε θέση να ξέρω, έχουν καταγραφεί τα κλοπιμαία με το όνομα του κλέφτη!!! Καταπληκτικό και εξοργιστικό!...

Κάποτε η Μελίνα Μερκούρη, δήλωσε σε Βρετανούς αρμόδιους: "Αφαιρώντας τα μάρμαρα μας, αφαιρέσατε τη σημαία μας" (When you took them, you took our flag). Αυτή η σημαία όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει όνομα ή όχι;...

Ελληνική πρωτοτυπία, βλακώδης σκέψη ή κάτι χειρότερο, κανείς δεν μπορεί να δώσει σαφή απάντηση... 

Ίσως να μην έχει και τόση σημασία για κάποιους η ονομασία, όμως για τα παιδιά μας, είναι σημαντικό. Δεν φτάνει που έχουν κλαπεί και δεν μπορούν να τα δουν από κοντά στη θέση που τους αρμόζει, καταγράφονται και στο μυαλό τους με το όνομα του εγκληματία που τα αφαίρεσε!

Αν θέλουν με αυτό τον τρόπο να μη ξεχαστεί ο κλέφτης το πέτυχαν, δεν μπορώ να πω, όμως τόσα χρόνια που ονομάζονται έτσι, στο τέλος κάποιοι θα θεωρήσουν πως ο Έλγιν αντί να τα κλέψει, τα φιλοτέχνησε...

Ας γυρίσουν επιτέλους στην πατρίδα τους, να λάβουν τη θέση και το όνομα που τους πρέπει, για να αποκατασταθεί και η Ιστορία!
Σκεφτείτε το!...

Μαρίνα

Φανταστείτε ότι υπάρχει μια Τράπεζα, η οποία κάθε μέρα καταθέτει στο λογαριασμό σας, το ποσό των 86.400 €. Αυτή η περίεργη Τράπεζα, ταυτοχρόνως, δε μεταφέρει τα χρήματα σας από τη μια μέρα στην άλλη. Κάθε βράδυ σβήνει από το λογαριασμό, ό,τι δεν έχει ξοδευτεί.

Τι θα κάνατε; Ασφαλώς θα πέρνατε κάθε μέρα τα χρήματα που δεν ξοδέψατε, σωστά;

Λοιπόν, ο καθένας μας έχει αυτή την Τράπεζα. Το όνομά της είναι ΧΡΟΝΟΣ. Κάθε μέρα, αυτή η Τράπεζα καταθέτει στον προσωπικό λογαριασμό του καθένα από μας, 86.400 δευτερόλεπτα.
Κάθε βράδυ σβήνει από το λογαριασμό μας και θεωρεί χαμένη, οποιαδήποτε ποσότητα χρόνου, δεν έχουμε επενδύσει σε κάτι ωφέλιμο.

Αυτή η Τράπεζα δεν μεταφέρει τους λογαριασμούς από τη μια μέρα στην άλλη. Κάθε μέρα ανοίγει καινούργιο λογαριασμό και κάθε βράδυ, σβήνει τις καταθέσεις της ημέρας.

Όποιος δεν χρησιμοποιεί τις καταθέσεις του κατά τη διάρκεια της μέρας, αυτός είναι ο χαμένος, γιατί κανείς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.

Δεν υπάρχουν χρωστούμενα για την επόμενη μέρα. Πρέπει να ζούμε το σήμερα με τη σημερινή κατάθεση.

Για το λόγο αυτό, μια καλή συμβουλή είναι, να επενδύουμε το χρόνο μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να βρούμε το καλύτερο στην υγεία, την ευτυχία και την επιτυχία.

Το ρολόι συνεχίζει την πορεία του και πρέπει να χρησιμοποιούμε το μέγιστο κάθε μέρα.
* Για να καταλάβουμε την αξία ενός χρόνου, ας ρωτήσουμε ένα μαθητή που επανέλαβε την τάξη.
* Για να καταλάβουμε την αξία ενός μήνα, ας ρωτήσουμε μια μητέρα που μόλις γέννησε.
* Για να καταλάβουμε την αξία μιας εβδομάδας, ας ρωτήσουμε τον εκδότη ενός εβδομαδιαίου περιοδικού.
* Για να καταλάβουμε την αξία μιας ώρας, ας ρωτήσουμε τους εραστές που περιμένουν να συναντηθούν.
* Για να καταλάβουμε την αξία ενός λεπτού, ας ρωτήσουμε ένα ταξιδιώτη που έχασε το τρένο.
* Για να καταλάβουμε την αξία ενός δευτερολέπτου, ας ρωτήσουμε κάποιον που έπαθε ατύχημα.
* Για να καταλάβουμε την αξία ενός δεκάτου του δευτερολέπτου, ας ρωτήσουμε ένα αθλητή που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Φυλάξτε κάθε στιγμή που ζείτε και ο θησαυρός αυτός, θα έχει μεγαλύτερη αξία αν το μοιράζεστε με κάποιο σημαντικό πρόσωπο, τόσο σημαντικό ώστε να του αφιερώσετε το χρόνο σας!...
Και θυμηθείτε ότι, ο χρόνος δεν περιμένει κανένα...



πηγή: sakopetra.com

Χθες το βράδυ, όπως όλη η Ελλάδα πιστεύω, κάθισα με την οικογένεια να δω το ματς της εθνικής μας ομάδας... Δεν είμαι φανατική ποδοσφαιρόφιλη, αλλά ένα αγώνα σαν τον χθεσινό δεν θα τον έχανα, να μη λέμε ψέματα.
Δεν παίζει κάθε μέρα, ούτε καν κάθε τετραετία (αφού πρόκειται για μουντιάλ) η εθνική μας ομάδα σε αγώνα νοκ - άουτ για τους 8 του Παγκοσμίου Κυπέλου Ποδοσφαίρου. 

Όσο κι αν η ώρα ήταν δύσκολη και τα βλέφαρα ήταν βαριά, εγώ εκεί, με λίγο ελαφρύ καφέ (μη βρυκολακιάσουμε κιόλας και δεν μπορούν να κλείσουν τα βλέφαρα μετά) στήθηκα μπροστά στην οθόνη!...

Κι όπως λέει και το τραγούδι, άρχισε το ματς και παρόλο που δεν περιέγραφε ο Διακογιάννης η φωνή του δημοσιογράφου και μας ένωνε και μας δονούσε! Είχαμε ξεχάσει για λίγο, τα πάντα και εστιάσαμε στον αγώνα, σα να παίρναμε την Πόλη... 
Για εκατόν πενήντα λεπτά, όλοι οι Έλληνες βλέπαμε το ίδιο, θέλαμε το ίδιο, παρακαλούσαμε για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Να νικήσει η Εθνική μας Ομάδα!
Ο αγώνας τα είχε όλα (κατά την ταπεινή μου, πάντα γνώμη)... Είχε πάθος, ένταση, εναλλαγές συναισθημάτων και πολύ συγκίνηση.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που ευχόμασταν, αλλά η γεύση που άφησε η βραδιά αυτή, όσο κι αν ήταν γλυκόπικρη στο τέλος άφηνε μια γλυκιά επίγευση!!! 

Έφτασε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στους 16 του Μουντιάλ!!! Είναι λίγο; Όχι βέβαια!... Γυρνάω όμως και λέω στην ομήγυρη λες και είχα επιφοίτηση, φλασιά το λένε οι νεότεροι: "Να δείτε, που αύριο θα βρεθούν κάποιοι, που θα τα βάλουν με τον παίκτη που "έχασε" το πέναλτι. Πώς τον λένε είπαμε; Φάνη Γκέκα; Ε, θα δείτε που θα τον "στολίσουν" κάποιοι, να το θυμηθείτε!...

Δεν προλάβαμε να το ξεχάσουμε... Το πρωί, κάποια blog, τα έβαζαν μαζί του και μέχρι το μεσημέρι, θα τα βάλουν και κάποιοι σε εκπομπές, μη σας πω και σε εφημερίδες!...

Αδύνατο να δεχθούμε την πραγματικότητα σ' αυτόν τον τόπο, όπως είναι. Πρέπει πάντα να βρούμε κάποιο, να του φορτώσουμε την υπαιτιότητα όσων δεν έγιναν. Και να τα φορτώναμε κάθε φορά στο σωστό, ποιος είχε σκασμό!... Έλα όμως που βρίσκουν το μπελά τους, συνήθως αυτοί που δεν φταίνε!!! Όπως τώρα, καλή ώρα!... 

Τι φταίει μανούλα μου, ο παίκτης; Ο τερματοφύλακας ήταν καλός και το έπιασε!!!... Τι να κάνουμε τώρα;... Να τα βάλουμε με τον τερματοφύλακα των αντιπάλων, δεν είναι πρέπον, έκανε το καθήκον του ο άνθρωπος. Ας τα βάλουμε με το δικό μας, που δεν το χτύπησε δυνατά, ευθύβολα και δεν ξέρω τι άλλο!!! Ήμαρτον!!!....

Καλέ, δεν κοιτάμε και λίγο τα χάλια μας; Όχι μόνο τα οικονομικά, αλλά κι αυτά της νοοτροπίας μας και να αφήσουμε τον αγώνα στην ιστορία;

Τι, μας εμπόδισε αυτό, από το να βγούμε στους δρόμους, ουρλιάζοντας, ε;... 

Αν ψάχνετε λόγους για να βγούμε στους δρόμους, έχω εδώ καμιά δεκαριά και βάλε... Θα βγείτε έτσι όπως ήσασταν έτοιμοι να βγείτε για την Εθνική;... 

Έτσι, για να μη χάνουμε τη μπάλα και ψάχνουμε μετά, για ...μοιραίους παίκτες!!!

Μαρίνα

Μπορεί η στρογγυλή θεά να ασκεί μεγάλη γοητεία παγκοσμίως, αλλά να παρουσιάζεται και ως ο τρόπος, που θα ξεφύγει κανείς από την πραγματικότητα, εμένα τουλάχιστον μου μοιάζει υπερβολικό στις μέρες μας!...

Αυτές οι διαφημίσεις του Μάνου Σέργιου, που είναι κομμάτι της Εθνικής Ομάδας και που μπαίνει στο πετσί του ρόλου, παίζοντας ως ο 12ος παίκτης, για την Ελληνική Ομάδα, είναι σχεδόν ειρωνικός.
Εδώ καράβια και χώρες χάνονται μανούλα μου, η νίκη σε αγώνες Μουντιάλ μας μάραναν! Τι μας λες!!!

Πριν αρχίσετε τις αντιρρήσεις, σπεύδω να εξηγήσω τη γνώμη μου. 
Άντε και πάει καλά ο κάθε αγώνας της Εθνικής. Άντε και κερδίζουμε και μπαίνουμε στους 16 και μετά στους 8... Άντε και φτάνουμε και στον τελικό, σας λέω εγώ!...

Πόσο θα κρατήσει η χαρά μας; Μια ώρα, μια μέρα, μια βδομάδα; Ένα μήνα το πολύ!!! Θα το πάρουν και τα ΜΜΕ και θα το κάνουν λάστιχο, δε λέω, θα στήσουν και μια σειρά εκπομπών, που θα αναλύουν το θρίαμβο και θα είμαστε όλοι εθνικά υπερήφανοι!!!

Θα είμαστε;... Σίγουρο αυτό, καρατσεκαρισμένο;
Γιατί εγώ μια αμφιβολία την έχω, μη σας πω και δυο... 
Και πώς να μην έχω δηλαδή; 

Όταν από τη μια με κάνουν τον 12ο παίκτη της Εθνικής και από την άλλη έχω το καημό της άδειας μου τσέπης, την ανασχηματισμένη κυβέρνηση και τη Βουλή που πήγε διακοπές πριν τελειώσουν τα σχολεία, είναι να μη σαλτάρω;
Όταν οι δικαιωμένες καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών, κάνουν "διακοπές" έξω από το Υπουργείο, όταν οι απολύσεις κάνουν βόλτα, σε όλη την επικράτεια πιο πολύ κι απ' τους τουρίστες, όταν οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται, όταν το καλάθι της νοικοκυράς μικραίνει ολοένα κι από καλάθι γίνεται τσαντάκι, εγώ τι θέλετε να κάνω;

Νιώθω σαν το ποντίκι μπροστά στο τυρί και τη φάκα!... 
Το κακό είναι πως είμαι υποψιασμένο ποντίκι και βλέπω και το τυρί και τη φάκα. Έλα όμως που πεινάω κιόλας!...
Κι αυτό που φοβάμαι, ξέρετε ποιο είναι; Φοβάμαι ότι θα μου πουν οσονούπω: "Πεινάς;... Φάε μπάλα!!!"...
Μαρίνα

Κάθε χρόνο αυτή η μέρα ήταν ξεχωριστή για μένα, όπως φαντάζομαι για όλους σας. Από τότε που ήμουν παιδί και φτιάχναμε κάρτες με την καθοδήγηση της δασκάλας μας, για τις προσφέρουμε στη μαμά, μέχρι τώρα, που είμαι και η ίδια μαμά.
Κάθε χρόνο, βλέπω το πρόσωπό της να φωτίζεται όταν της λέω, πόσο την αγαπάω και πόσο περήφανη νιώθω για τον τρόπο, που με μεγάλωσε. 
Όμως αυτή η λάμψη στα μάτια της από τότε που την έκανα γιαγιά, σα να είναι πιο δυνατή, σα να λέει κάτι...

Από τότε που μπήκε το πρωτογενές πλεόνασμα στη ζωή μας, έχασα και την ελάχιστη ηρεμία που μου είχε απομείνει!
Θα μου πείτε, πού την είχα φυλαγμένη και με όσα συμβαίνουν δεν χάθηκε εντελώς, αλλά είχα φροντίσει να κάνω κι εγώ τις καβάντζες μου, τι νομίζετε!... Να για κάτι τέτοιες ώρες, που θα αρχίσουν να σου ζαλίζουν τα αφτιά!...
Τι να πω όμως, εξαφανίστηκε και το παραμικρό απόθεμα ηρεμίας μ' αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού επί μήνες ακούμε γι' αυτό, αλλά δεν το βλέπουμε. Σαν τον αέρα που τον ακούς, άλλοτε σου χαϊδεύει το πρόσωπο, άλλοτε σου παίρνει το κεφάλι, αλλά για να τον πιάσεις, αδύνατο.
Και σα να μη φτάνει αυτό, προσπαθώ να καταλάβω, πως γίνεται να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα και τσέπες άδειες. Πώς γίνεται να πηγαίνουν όλα καλά κι εγώ να μην το βλέπω στην πράξη, βρε παιδί μου.
Μη βιαστείτε να με πείτε πνεύμα αντιλογίας, θα ήτο άδικο!... 
Αλλά πώς να το κάνουμε και μόνο η λέξη πλεόνασμα σε παραπέμπει σε κάτι που περισσεύει. Περισσεύει όμως; Κι αφού περισσεύει, γιατί τη μια είναι μικρό, την άλλη μεγάλο; Το μετράμε και το ξαναμετράμε και ποτέ δεν είναι ίδιο....
Κάτι συμβαίνει εδώ, που με ξεπερνά!... 
Όταν εγώ έχω περίσσευμα στο πορτοφόλι μου (λέμε τώρα) ξέρω, πόσο είναι. Λέω, μου περισσεύει ένα 50ευρο. Όσες φορές και να το μετρήσω, το ίδιο θα είναι με το ίδιο χρώμα, την ίδια αξία.
Τούτο το πράγμα με το πλεόνασμα είναι απίστευτο. Πότε μεγαλώνει πότε μικραίνει, καμία σταθερότης!... Να ξέρω κι εγώ βρε παιδί μου, να χαρώ, να μη χαρώ και αν χαρώ πόσο θα χαρώ, πολύ, λίγο; Δεν το ξεκαθαρίζουν και με στενοχωρούν!...
Ξέρω, ξέρω, θα μου πείτε είναι πρωτογενές και για το λόγο αυτό οι μετρήσεις ποικίλουν! Θα το δεχόμουν, μόνο στην περίπτωση που θα μου έλεγαν πώς προκύπτει. Γιατί αν προκύπτει από τη μη πληρωμή υποχρεώσεων, τότε μάλιστα. Καταλαβαίνω την αυξομείωση!... Όταν χρωστάς παντού, μη εξαιρουμένης και της Μιχαλούς ενίοτε και δεν τα πληρώνεις, (μήπως δεις και κανένα δίφραγκο στα ταμεία σου) χάνεις όσο να πεις το λογαριασμό, του περισσεύματος, του πλεονάσματος, τέλος πάντων!...
Αν λοιπόν πάψω να πιστεύω σε πάσης φύσεως πλεονάσματα και πιστέψω μόνο στο πλεόνασμα κοροϊδίας, θα φταίω εγώ; Όχι πες τε μου, θα φταίω;
Μαρίνα

Πόσο δύσκολο είναι στ' αλήθεια να καθοριστούν τα όρια του λογικού από το παράλογο, σε έθιμα ή συνήθειες που καταλήγουν σε τραγωδίες; Ασφαλώς θα καταλάβατε ότι μιλάμε για τα τρία (φέτος) θλιβερά περιστατικά με θύματα ανυποψίαστους ανθρώπους! 
Οι μπαλωθιές στο πασχαλιάτικο γλέντι στην Κρήτη, στοίχισαν τη ζωή σε ένα νέο άνθρωπο και το μάτι ενός άλλου νέου ανθρώπου, στη Σαντορίνη παλεύει για τη ζωή της μια γυναίκα τουρίστρια, μετά από την αυτοσχέδια κροτίδα που τη βρήκε στην Ανάσταση, ενώ τη Μ. Εβδομάδα, νεκρός έπεσε από την σαίτα που ετοίμαζε ένας άντρας στη Χίο.

Πέρσι ήταν άλλα και πρόπερσι άλλα και πάει λέγοντας...
Τραγική ειρωνεία, αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί που ήταν και έκαναν ό,τι έκαναν για να γιορτάσουν ή γιορτάζοντας την Ανάσταση του Κυρίου!
Νομίζουμε ότι ελέγχουμε την κατάσταση και ξαφνικά μια λάθος κίνηση και η απώλεια της ζωής έρχεται να γεμίσει πόνο τόσες οικογένειες και να κάνει τους υπόλοιπους να αναρωτηθούν (για λίγο όμως) αν αξίζουν τόσο πόνο αυτές οι συνήθειες, αυτά τα έθιμα. Μαζί τους αναρωτιώμαστε κι εμείς, ξέροντας πως είναι μακριά η λίστα των θυμάτων από αυτά.
Καλό είναι να ξέρουμε και να τιμάμε τις ρίζες μας, καλό είναι να φυλάμε τα έθιμά μας, αλλά με τι κόστος; Ανθρώπινες ζωές; Δεν είναι υπερβολικό; Δεν είναι παράλογο;
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως κάποια έθιμα ή κάποιες συνήθειες πρέπει να απαγορευτούν, για να προστατευθούν ανυποψίαστοι άνθρωποι που γίνονται θύματα. Όσες φορές όμως απαγορεύτηκαν βρήκαν σθεναρή αντίδραση από τους κατοίκους και τους υπερασπιστές της παράδοσης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι αυτή η λύση.
Πρέπει να αναλογιστούμε όλοι πόσο επικίνδυνα είναι πολλές φορές αυτά που υπερασπιζόμαστε και μόνοι μας να βρούμε τους τρόπους που θα θυμόμαστε τα έθιμά μας, χωρίς απώλειες. Δεν μπορούμε να μιλάμε για "ατυχήματα", ούτε μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια στον πόνο που προκαλούν αυτά. Είναι τουλάχιστον εγωιστικό να μην ψάχνουμε βαθύτερα την αιτία που τα προκάλεσε, διαιωνίζοντας κάτι τόσο επικίνδυνο και θανατηφόρο! 
Ως πότε θα βλέπουμε το δέντρο, χάνοντας το δάσος; Δεν είναι κρίμα να φεύγουν άνθρωποι από τη ζωή και να υποφέρουν άλλοι τόσοι, για κάτι που μπορεί να αποφευχθεί;...

Μαρίνα

Τη Μ. Τρίτη εθιμοτυπικά, οι νοικοκυρές την αφιερώνουν στο καθάρισμα του σπιτιού. Όλα πρέπει να λάμπουν για το Πάσχα, οι αυλές, τα σπίτια, όλα! Ασπρίζονται οι μαντρότοιχοι, καθαρίζονται τζάμια και παντζούρια, τινάζονται χαλιά, για να είναι έτοιμα για τη μεγάλη γιορτή.

Έτσι συνήθιζε ο λαός μας κι έτσι συνηθίζει ακόμα, να κάνει.

Δεν μπορώ όμως να μην αναρωτηθώ... Καθαρίζουμε το σπίτι μας, το χώρο μας, καθαρίζουμε το σώμα μας, καθαρίζουμε και την ψυχή μας; Και το μυαλό μας;

Μη βιαστείτε να μου απαντήσετε θετικά, έχοντας στο νου σας, την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία.

Μιλάω για την ουσιαστική καθαρότητα, που προέρχεται από τον τρόπο σκέψης. Αυτή την καθαρότητα, που έχουν τα παιδιά όταν σε κοιτούν βαθιά στα μάτια και σε διαπερνούν κάνοντάς σε διάφανο. Αυτή την καθαρότητα, που ξεκινά από το βλέμα και καταλήγει στην καρδιά, χωρίς να ρωτά ποιος είσαι, τι είσαι, αν έχεις θέση, επιρροή ή χρήματα.

Αρκείται στο ότι είσαι άνθρωπος και ανθρώπινα σε αντιμετωπίζει.

Πόσοι από μας είναι τόσο καθαροί; Πόσοι από μας, θα άνοιγαν την πόρτα και την καρδιά τους σε ανθρώπους άστεγους ή άπορους για το πασχαλιάτικο τραπέζι; Πόσοι από μας θα άνοιγαν την πόρτα τους σε ένα άγνωστο;

Ελάχιστοι φοβάμαι!...

Ανθρώπινο, θα μου πείτε. Ο κόσμος άλλαξε, οι καιροί έγιναν επικίνδυνοι, δεν ξέρεις ποιος είναι ο διπλανός σου...

Κατανοητό, όμως ο άνθρωπος, είναι φτιαγμένος για να αγαπά, για να χαμογελά, για να απλώνει το χέρι στον άλλο άνθρωπο, όχι για να καταστρέφει ή να αδιαφορεί.

Ίσως αυτό το Πάσχα, για να υπάρξει πραγματική Ανάσταση, να πρέπει αντί να μετράμε τα χρήματα, που χρειαζόμαστε για το πασχαλινό τραπέζι, να μετρήσουμε τα συναισθήματα που χρειαζόμαστε για να νιώσουμε καθαροί άνθρωποι. Τότε, θα ανακαλύψουμε, πως μόνο ένα συναίσθημα είναι αρκετό. Η Αγάπη!

Όλα μπορούν ν' αλλάξουν, με αυτή που δεν αγοράζεται, δεν πουλιέται κι όταν μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται!...

Μερικές μέρες πριν το Μεγαλοβδόμαδο και τα βαφτιστήρια μετράνε και τις ώρες που θα δουν τη νονά με τη λαμπάδα και τα παπούτσια, έτσι όπως απαιτεί η πατροπαράδοτη συνήθεια. Μια συνήθεια, που στις μέρες μας καταλήγει σε πονοκέφαλο για πολλές νονές, που είτε μειώθηκε το εισόδημά τους επικίνδυνα, είτε βρέθηκαν ξαφνικά άνεργες.
Δύσκολη εποχή για βαφτιστήρια, δύσκολη εποχή και για νονές, αφού το έθιμο απαιτεί και παπούτσια και σοκολατένιο αυγό και τσουρέκι!...

Τι να πρωτοαγοράσει κι αυτή η έρμη η νονά; Και πόσο μπορεί να καταλάβει το πιτσιρίκι, ότι τα πράγματα άλλαξαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα;...
Ακούγεται αδύνατο, αλλά δεν είναι!
Υπάρχουν τρόποι για όλα και κυρίως για αληθινές ανθρώπινες σχέσεις!
Πριν χρόνια, οι νονές ορμούσαν στα πολυκαταστήματα και άδειαζαν τα ράφια αγοράζοντας για το βαφτιστήρι την ακριβότερη λαμπάδα, τα καλύτερα παπούτσια και ρούχα, για να μη μιλήσω για τα υπόλοιπα... 
Από κει και ύστερα, τα πράγματα ήταν εύκολα. Μια επίσκεψη, λίγη κουβεντούλα, "ευχαριστώ", φιλάκια και γεια σας!... 
Είχε καταλήξει μια τυπική, σχεδόν καταναλωτική επαφή, μαθαίνοντας και στα παιδιά να μετράνε την αγάπη με τα υλικά αγαθά και το ύψος της τιμής απόκτησής τους.
Θα μου πείτε: "Και πώς ήξερε το παιδί, αν αυτά που πρόσφερε η νονά, ήταν ακριβά ή φτηνά;"
Το παιδί δεν το ήξερε, το ήξερε όμως πάντα η μαμά, που αξιολογώντας τα δώρα, έδινε το μήνυμα και στο παιδάκι.
Ήρθε λοιπόν η ώρα, να εκτιμήσουμε καλύτερα τους ανθρώπους, τις πράξεις και τα δώρα τους, εξηγώντας στο παιδί μας, πως αυτό που μετράει περισσότερο είναι η αγάπη των γύρω μας και όχι τα δώρα τους. 
Αν η νονά αντί να ξοδέψει μια μικρή περιουσία για να αγοράσει πασχαλινά δώρα, ξοδέψει λίγο χρόνο για να φτιάξει μια λαμπάδα με τα χεράκια της (δε χρειάζονται πολλά, ένα χοντρό κερί, κορδέλες, χάντρες και αγάπη) και ένα τσουρέκι και πάει στο βαφτιστήρι της, με ανοιχτή αγκαλιά να περάσει ένα όμορφο απόγευμα παίζοντας και συζητώντας, πέστε μου ποιο παιδί θα ήταν δυσαρεστημένο απ' αυτό;
Αν θέλετε τη γνώμη μου, κανένα!...
Μαρίνα

Πρωταπριλιά!!!... Σήμερα λέμε ψέματα, για να τηρήσουμε και το έθιμο... Αυτά ακούω από τα ξημερώματα και δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω: "Πότε ήταν η τελευταία φορά, που ακούσατε αλήθειες ή έστω αλήθεια;"
Δεν κάνω πλάκα, σοβαρά μιλάω!!! Γιατί εγώ ας πούμε από τότε που γεννήθηκα σχεδόν, ψέμματα ακούω. Σε όλες τις εκδοχές... μικρά, μεγάλα, κατά συνθήκη, κατ' εξακολούθηση...

Άλλα σου φτιάχνουν τη διάθεση... Λες στη φίλη σου: "Πώς σου φαίνεται η φούστα μου;" Κι ενώ είναι χάλια, εκείνη για να μη σε χαλάσει και επειδή σ' αγαπάει, σου απαντά: "Τέλεια, σου πάει"! Να τη η αυτοπεποίθηση στα ύψη και το χαμόγελο στ' αυτιά!!! Μια χαρά ψέμα, αυτό και αθώο, θα μπορούσα να πω.

Σου λέει ο γείτονας: "Θα πας στη συγκέντρωση γονέων, το απόγευμα;" Κι αντί να πεις, "όχι, γιατί βαριέμαι, μια χαρά είμαι στον καναπέ μου", εσύ αρχίζεις, τα "έχω ραντεβού με τον οδοντίατρο" και άλλα συναφή, για να μη γίνεις και ξεφτίλα... Αυτά, σου σώζουν την εικόνα ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις!

Είναι όμως και κάποια που είναι μεγάλα, χονδροειδή θα έλεγα, σου καταστρέφουν τον εγκέφαλο, τη ζωή, το μέλλον κι όμως τα καταπίνεις αμάσητα!
Θα καταλάβατε βέβαια, ότι μιλάω για τα ψέματα των πολιτικών. Αυτά όχι μόνο τα τρώμε με τη μία, αλλά τα ζητά και ο οργανισμός μας!!!

Βλέπεις ότι σε παραμυθιάζουν κι εσύ εκεί, λες δε μπορεί κάτι δεν κατάλαβα καλά, αλήθεια λένε τα παιδιά και πας και τους ψηφίζεις πάλι...
Πες μου ένα ακόμα ψέμα, τους λες και τους δίνεις αέρα, ψήφο, καρέκλα, μέλλον, παρόν...

Γι' αυτό μου ήρθε και μένα η ιδέα - πρόταση: "Να το αλλάξουμε και κάθε πρωταπριλιά να λέμε αλήθειες!".

Σώνει πια τα ψέματα, παιδιά, ας λέμε μια φορά το χρόνο και καμμιά αλήθεια, για ξεθόλωμα, για ξεκάρφωμα, πώς το λένε, για αλλαγή και πρωτοτυπία!
Μη μου πείτε αμέσως ότι έχω άδικο. Σκεφτείτε το!!!...

Μαρίνα