Πηγή: star.gr

Τα σπίρτα, αν και έχουν σχεδόν  εκλείψει πια απ' τη ζωή μας κυκλοφορώντας κυρίως ως διαφημιστικά μέσα, έχουν μεγάλη ιστορία, άγνωστη για τους περισσότερους από μας...

Μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1920, η επανάσταση στη μόδα είχε εξισώσει τις απλές γυναίκες με τις κοσμικές κυρίες. Έκοψαν τα μαλλιά τους, φόρεσαν μοντέρνα ρούχα, βάφτηκαν και άλλαξαν την όψη των μεγάλων αστικών κέντρων και ιδιαίτερα της Αθήνας. 
Το 1915 έκαναν στην Αθήνα την εμφάνισή τους τα πρώτα μίνι και το θέαμα ήταν πολύ "σκανδαλιστικό" για εκείνη την εποχή. Ο "εκτραχηλισμός" των ηθών ανησύχησε ακόμα και την κυβέρνηση Βενιζέλου, που διόρισε διευθυντή της Αστυνομίας τον Εμμανουήλ Ζυμβρακάκη, γνωστό για την αυστηρότητά του... 

Οι εφημερίδες της εποχής τον χαρακτήριζαν ως άριστο αστυνομικό αλλά οπισθοδρομικό. Μάλιστα ο Γρηγόρης Ξενόπουλος σημείωνε σ' ένα χρονογράφημά του: "Οι χωροφύλακες θα συλλαμβάνουν κάθε ζευγάρι που θ' απαντούν εις τον δρόμον και θα το διαπομπεύουν; Αι κάπως παρδαλαί κυρίαι που γυρίζουν τώρα ελεύθερα εις τα κέντρα προσδίδουσαι εις τας Αθήνας κάποιαν όψιν Παρισιού θα περιορισθούν ως θηρία εις τα κλωβία των; Η κυβέρνηση έχει βέβαια περισσοτέραν ανάγκην ασφαλείας και τάξεως παρά ζωής από παρισιανιζούσης. Δια τούτο μου φαίνεται ότι η καλυτέρη λύσις θα ήτο να χωρισθεί η Αστυνομία Αθηνών εις Αστυνομίαν Ασφαλείας και Αστυνομίαν Ηθών".
Το 1927 μπορεί να χαρακτηριστεί ως ορόσημο "φθοράς" της αθηναϊκής κοινωνίας. Πάντα οι παλιοί γκρίνιαζαν και σχολίαζαν τους νέους, αλλά αυτή τη χρονιά τα πράγματα έγιναν χειρότερα.



Η βασικότερη αιτία ήταν η κοντή φούστα. Κορίτσια πολλών καλών οικογενειών είχαν συλληφθεί στο δρόμο, είχαν οδηγηθεί στο Πταισματοδικείο, είχαν διαπομπευθεί, γιουχαϊστεί, καταδικαστεί και φωτογραφηθεί για τις εφημερίδες για τις γυμνές τους γάμπες. Ένα μέτρο βάρβαρο, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, με αποτέλεσμα η Αστυνομία πολύ γρήγορα να το εγκαταλείψει. Οι αρμόδιοι μάλιστα, για να μην εκτεθούν, έβγαλαν ανακοίνωση στις εφημερίδες ότι η συγκεκριμένη αστυνομική διάταξη δεν ισχύει άλλο, αφοί οι γυναίκες συμμορφώθηκαν και έτσι ήταν περιττό το μέτρημα της φούστας στους δρόμους. Η αστυνομική διάταξη όριζε η απόσταση από το έδαφος μέχρι το κάτω μέρος της φούστας να είναι τουλάχιστον 35 πόντους!
Για τη μόδα στα μέσα της δεκαετίας του 1920, στο εβδομαδιαίο περιοδικό "Θεατής" (9 Μαΐου 1925) διαβάζουμε: "Εκείνο που κυρίως χαρακτηρίζει την σημερινή μόδα είναι η μεγάλη απλότης εις την γραμμήν και εις το γαρνίρισμα των φορεμάτων. Όλες οι τουαλέτες είναι η μία απλουστέρα της άλλης, πράγμα που δεν εμποδίζει να είναι χαριτωμένες και να προσδίδουν εις την γυναικείαν σιλουέταν μια εντελώς ιδιαιτέραν χάριν. Το μόνον γαρνίρισμα, που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται σχεδόν εις όλες, είναι τα πλισέ, που γαρνίρουν άλλοτε τη φούστα, άλλοτε το κορσάζ, άλλοτε τα μανίκια και άλλοτε πάλιν όλο το φόρεμα καθ' ολοκληρίαν. Το πλισέ ενθουσιάζει την σημερινή γυναίκα. Και πολύ δικαίως, διότι πράγματι συντελεί κατά πολύ εις την κομψότητα της σιλουέτας. Χωρίς να απομακρύνεται από την ίσια γραμμή, αφήνει εν τούτοις εις τας κινήσεις απόλυτον ελευθερίαν".


Από το βιβλίο "η γειτονιά μας η παλιά"
κείμενο: to e-periodiko mas

"Δεν συμφωνώ με όσα υποστηρίζεις, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να διατυπώνεις ελεύθερα τις απόψεις σου".

"Όλοι οι άνθρωποι, είναι ίσοι. Δεν είναι η καταγωγή, αλλά η αρετή, που τους κάνει να διαφέρουν".

μα όποιος έχει το τιμόνι

να προσέχει τι σκοτώνει.

Έχω μπάρμπα στην Αυστράλια

και παππού απ' τα παράλια

μια φωνή μου λέει προχώρα

δεν τελειώνει εδώ η χώρα.

Πάντα το αίμα τούτο τ' άλικο

δρόμο απτάλικο γεννά

μπαγλαμά στο πανωφόρι

δώστε βάση δορυφόροι.

Τα μεγάλα μου τα λάθη 

θέλω ο κόσμος να τα μάθει

γιατί χάνω τα νερά μου

μακριά απ τα όνειρά μου.

Έχω ένα σεκλέτι μάγο

κι όπως παίρναμε τον πάγο

τυλιχτό σε μια λινάτσα

τη δροσιά του να 'χεις ράτσα.

Έχω μπάρμπα στην Αυστράλια

και παππού απ' τα παράλια

μια φωνή μου λέει προχώρα

δεν τελειώνει εδώ η χώρα.

Πάντα το αίμα τούτο τ άλικο

δρόμο απτάλικο γεννά

μπαγλαμά στο πανωφόρι

δώστε βάση δορυφόροι.

Μια φωνή μου λέει προχώρα

δεν τελειώνει εδώ η χώρα

ο πατέρας απ τον Πόντο

δεν τα λέω εγώ στο βρόντο.

Φτιάξτε τη δική σας κρέμα μαλλιών από μπανάνα και γιαούρτι. Οι βιταμίνες A, B5, E και C που περιέχει το φρούτο σε συνδυασμό με οξέα του γιαουρτιού, θα βοηθήσουν τα μαλλιά σας να γίνουν πιο δυνατά, μαλακά και λαμπερά ενώ ταυτόχρονα θα δείχνουν πολύ πιο πλούσια.

Συστατικά που θα χρειαστείτε:
½ μπανάνα
¼ της κούπας, γιαούρτι πλήρες.

Πώς θα φτιάξετε τη μάσκα:
Βήμα 1ο: Λιώστε σε ένα μίξερ τη μπανάνα και το γιαούρτι, μέχρι να δημιουργηθεί ένα ομοιογενές μίγμα.
Βήμα 2ο: Έπειτα αλείψτε το μείγμα σε βρεγμένα μαλλιά. Σιγουρευτείτε ότι βάλατε τη μάσκα σε όλο το μήκος των μαλλιών, ξεκινώντας από τη ρίζα.
Βήμα 3ο: Τυλίξτε τα μαλλιά σας με μια υγρή πετσέτα και αφήστε τη μάσκα να απορροφηθεί για περίπου 10 λεπτά.
Βήμα 4ο: Ξεβγάλτε καλά τα μαλλιά σας με νερό και έπειτα λουστείτε κανονικά με το σαμπουάν σας.

Tip: Μπορείτε ακόμα, πριν βάλετε την υγρή πετσέτα στα μαλλιά σας, να προσθέστε σε αυτή μερικές σταγόνες από το αγαπημένο σας αιθέριο έλαιο (γιασεμί, λεβάντα, κανέλα).


ΠΗΓΗ:Fay'sbook.gr

Η μεγάλη διαφορά πολιτιστικής στάθμης των Ελλήνων της Ανατολής σε σχέση με τους ντόπιους έδωσε στους Μικρασιάτες μουσικούς την ευκαιρία να επιβάλουν το δικό τους τρόπο ζωής, κοινωνικής συμπεριφοράς, ψυχαγωγίας και μουσικών ακουσμάτων. Έτσι επηρέασαν καταλυτικά και την ελληνική δισκογραφία που άρχισε να αναπτύσσεται στην Ελλάδα μετά το 1924. Τη δεκαετία του 1920 ιδρύθηκαν οι πρώτες και πιο σημαντικές δισκογραφικές εταιρείες, όπως η γερμανική Odeon record στη Θεσσαλονίκη (1924), η αγγλική Grammophone record, με τα σήματα της Columbia και η His Master's Voice (1926-27) η γαλλική Pathe (1927) και οι γερμανικές Polydor και Homokorde-Electro (1928).


Οι Έλληνες της Σμύρνης, και όχι μόνο, είχαν αναπτύξει μεγάλο λαογραφικό πλούτο με έθιμα, παραδόσεις, θρύλους, παραμύθια αλλά και τραγούδια τα οποία απηχούσαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της μοναδικής αυτής πολιτείας της Ανατολής. Στη Σμύρνη και στην ευρύτερη περιοχή συνυπήρχαν χωρίς διακρίσεις τραγούδια διαφόρων ειδών: δημοτικά, αστικά, λαϊκά, τραγούδια του μουσικού θεάτρου, ευρωπαϊκές μελωδίες και οπερέτες αλλά και αμανέδες. Παραλλαγή και εξέλιξη του σμυρναίϊκου τραγουδιού ήταν και το ρεμπέτικο, του οποίου οι πραγματικές ρίζες ανάγονται στη βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική αλλά και στο δημοτικό τραγούδι του ελληνόφωνου πληθυσμού της Μικράς Ασίας και των νησιών του Αιγαίου, τραγούδια με ρίζες ανατολίτικες, ρωμέικη καρδιά, αστικό χαρακτήρα και χρώμα μάγκικο. Η μουσική και τα τραγούδια των Ελλήνων της Μικράς Ασίας έγιναν γνωστά στην Ελλάδα κυρίως μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και λίγο πριν από τη δεκαετία του 1930 και υπήρξαν καταλυτικά ως προς τη διαμόρφωση και την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού.
Τη δεκαετία αυτή σπουδαίοι συνθέτες πέρασαν στη δισκογραφία στο χώρο του ελαφρού τραγουδιού, της οπερέτας, του μελοδράματος και της επιθεώρησης. Ανάμεσά τους οι Διονύσης Λαυράγκας, Δημήτρης Ρόιδος, Μανώλης Καλομοίρης, Ναπολέων Λαμπελέτ, Θεόφραστος Σακελλαρίου, Σίμων Καρακάσης, Ιωάννης Κομνηνός, Νίκος Χατζηαποστόλου και Κλέων Τριανταφύλλου ή Αττίκ. Στα τέλη της δεκαετίας εμφανίζονται στη δισκογραφία και σπουδαίες λαϊκές φωνές, όπως οι Στελλάκης Περπινιάδης, Κώστας Ρούκουνας, Ρόζα Εσκενάζυ, Μαρίζα Φραντζεσκοπούλου ή Πολίτισσα, που θα κυριαρχήσουν την επόμενη δεκαετία.

Από το βιβλίο "η γειτονιά μας, η παλιά" εκδόσων Σαββάλα
Κείμενο: to e-periodiko mas

Κατά τη γνώμη μας, καλύτερα θα ήταν να πάρετε βιολογικό μαϊντανό, εκτός αν έχετε στον κήπο ή τη γλάστρα.

Περνούν τα χρόνια και τα νεφρά μας φιλτράρουνε το αίμα αφαιρώντας άλατα, δηλητήρια και κάθε τι ανεπιθύμητο, που μπαίνει στο σώμα μας.
Με την πάροδο του χρόνου τα άλατα συσσωρεύονται και αυτό απαιτεί θεραπευτική αγωγή καθαρισμού.

Πως γίνεται αυτό ;

Είναι πολύ εύκολο. Πρώτα πάρε ένα μάτσο μαϊντανό και πλύνε το για να καθαρίσει.Ύστερα ψιλόκοψέ το και βάλτο σε μια κατσαρόλα, ρίξε καθαρό νερό,βράσε το για ένα δεκάλεπτο, άφησέ το να κρυώσει , κατόπιν φιλτράρισέ το, άδειασέ το σε ένα καθαρό μπουκάλι και βάλε το μέσα στο ψυγείο να κρυώσει.

Πίνε ένα ποτήρι την ημέρα και θα διαπιστώσεις πως όλα τα άλατα και άλλα δηλητήρια να φεύγουν από τα νεφρά σου.
Επίσης θα νοιώσεις την διαφορά που ποτέ πριν δεν είχες νοιώσει.

Ο μαϊντανός είναι γνωστός σαν το καλύτερο καθαρτικό για τα νεφρά και είναι φυσικό.



Από την κ. Ελισσάβετ Μπαλταρέτσου, ιατρό καρδιολόγο, Δ/ντρια του Κέντρου Υγείας Ν. Τήνου - Κυκλάδων

Η τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνα, αρχίζει για τον ελληνικό κινηματογράφο με μια σημαδιακή καταγραφή συμβάντων. Πρόκειται για μικρής διάρκειας ταινίες της Μικρασιατικής εκστρατείας. Κύριοι πρωταγωνιστές του κατορθώματος λήψης σκηνών από τη μάχη με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν τότε οι κινηματογραφιστές, ήταν οι αδελφοί Γαλιάδη, ο Χεπ και ο Γεώργιος Προκοπίου.

Ο Προκοπίου τράβηξε περίπου 14.000 μέτρα φιλμ, που διασώθηκε για να χρησιμεύσει ως υλικό αναφοράς για τις μετέπειτα ταινίες που είχαν ως θέμα την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Το Υπουργείο Εξωτερικών, προκειμένου να εκμεταλλευτεί αφενός τα ηρωικά κατορθώματα του ελληνικού στρατού και αφετέρου τις δυνατότητες του κινηματογράφου, ανέθεσε στο Δημήτρη Γαλιάδη το γύρισμα μιας επίκαιρης επικής ταινίας, με τίτλο "Το ελληνικό θαύμα", με Ρώσους πρωταγωνιστές.

Ο ελληνικός κινηματογράφος, έστω και ερασιτεχνικά, έχει βρει το δρόμο του. Μετά τον πόλεμο οι Μικρασιάτες που στοιβάζονται στις παράγκες θα αναζητήσουν μια φτηνή διασκέδαση για να ξεφύγουν από τα μεγάλα γεγονότα. Αυτό σημαίνει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για μελόδραμα και ρωμέικη κωμωδία.

Στη δεκαετία του 1920 ο ελληνικός κινηματογράφος εμφανίζει δύο σπουδαίους κωμικούς. Ο ένας είναι ο Νίκος Σφακιανός, με το ψευδώνυμο Βιλάρ και ο άλλος είναι ο Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ. Ο Βιλάρ είχε ήδη μια πετυχημένη καριέρα στο μουσικό θέατρο. Την εποχή που ο Τσάπλιν γύριζε το "Ειδύλλιο στους αγρούς" και το "Μια μέρα χαράς" ο Βιλάρ σκηνοθετούσε τον εαυτό του στο έργο "Ο Βιλάρ στα γυναικεία λουτρά του Φαλήρου". Ερασιτεχνική παραγωγή αλλά πλούσιο ταλέντο, που τελείωσε άδοξα εξαιτίας των δύσκολων χρόνων της Μικρασιατικής καταστροφής.


Από το βιβλίο "η γειτονιά μας η παλιά"

Κείμενο: to e-periodiko mas

πηγή: google

Τα γιγάντια Πάντα είναι μια πλούσια πηγή ισχυρών αντιβιοτικών ουσιών σύμφωνα με Κινέζους επιστήμονες, ιδιότητα που αποτελεί έναν ακόμα λόγο για τον οποίο τα συμπαθή θηλαστικά πρέπει να σωθούν από την εξαφάνιση.

Οι επιστήμονες βρήκαν ότι στο αίμα των γιγάντιων Πάντα, τα οποία αριθμούν μόλις 1600 “ελεύθερα” μέλη στη φύση, παράγεται ένα ισχυρό αντιβιοτικό που σκοτώνει βακτήρια και μύκητες.

Εκτιμούν δε ότι το αντιβιοτικό στα Πάντα μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων εναντίον εξαιρετικά ανθεκτικών ιών και άλλων ασθενειών.

Η αντιβιοτική ουσία παράγεται από το ανοσοποιητικό σύστημα των Πάντα για να τα προστατεύει από μολύνσεις όταν ζουν στην άγρια φύση και ονομάζεται καθελισιδίνη-ΑΜ.

Η καθελισιδίνη φονεύει τα μη ιογενή παθογόνα, δημιουργώντας πόρους στις κυτταρικές μεμβράνες των βακτηριδίων.

Βέβαια, οι επιστήμονες δεν θα συλλέξουν την ουσία από τα Πάντα, καθώς είναι εις θέση να την παράξουν στο εργαστήριο.

Το αντιβιοτικό των Πάντα μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμο σε μια εποχή που εμφανίζονται νέοι ιοί και βακτήρια που επιδεικνύουν ανθεκτικότητα στα συμβατικά φάρμακα, ενώ η δράση του είναι πολύ ταχύτερη από τα γνωστά αντιβιοτικά.

Τα Πάντα είναι είδος υπό εξαφάνιση καθώς οι βιότοποί τους, τα δάση μπαμπού της Κίνας και της νοτιοανατολικής Ασίας, καταστρέφονται με ταχύτατους ρυθμούς. Πρόβλημα επίσης αποτελεί, η σχετική τους αποστροφή στο ζευγάρωμα, ακόμα και στην άγρια φύση, με τα θηλυκά να έρχονται σε “περίοδο” μια φορά το έτος.

Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε ούτε με την εφαρμογή ακριβών τεχνητών μεθόδων αναπαραγωγής.

Η ανακάλυψη των φαρμακευτικών ιδιοτήτων των γιγάντιων Πάντα ίσως συμβάλλει στην ευαισθητοποίηση για τη διάσωση του είδους.

Την έρευνα διενήργησαν επιστήμονες του Τμήματος Επιστημών της Ζωής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου του Ναντζίνγκ της Κίνας.

ΠΗΓΗ: econews.gr

Σε χρονογράφημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου στο περιοδικό "Νέα Εστία" αναφέρονται τα εξής: " Εξετοπίσθη βαθμηδόν ο ίππος εις τα Αθήνας όσον και η κοντσίνα υπό του πόκερ. Δεν θα υπάρχει μετ' ολίγον ούτε μόνιππον. Εμειώθη και αυτό το κάρρον, διότι μετακομίζεται πλέον και ο μούστος δι' αυτοκινήτων. Παραδόξως όμως, ενώ αχρηστεύθη ο ίππος εις την πρωτεύουσαν ανεπτύχθη τον τελευταίον καιρόν, ζωηρότατον ενδιαφέρον δι' αυτόν, εις τας ιπποδρομίας. Εγνώριζον ταύτας οι περισσότεροι κάτοικοι των Αθηνών και του Πειραιώς εξ ακοής...."

Το 1926, τα πρώτα συγκοινωνιακά προβλήματα άρχισαν να απασχολούν τους Αθηναίους. Λεωφορεία άρχισαν να εκτελούν τις συγκοινωνίες και σε ένα χρονογράφημά του ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, γράφει πως είδε μια μέρα ένα λεωφορείο στην οδό Πατησίων να έχει το όνομα "Ιππονίκη". Ήταν πολύ πετυχημένη ονομασία, σχολιάζει, γιατί τα αυτοκίνητα είχαν ακριβώς εκείνη την εποχή νικήσει τους ίππους και μάλιστα οι αρμόδιοι συζητούσαν να καταργήσουν τα αμάξια με τα άλογα γιατί εμπόδιζαν τα αυτοκίνητα να κινηθούν με ταχύτητα. Οι εταιρείες που είχαν αναλάβει τις συγκοινωνίες προέτρεπαν τους αμαξάδες να γίνουν σωφέρ ή να πάρουν αποζημίωση παραδίδοντας την άμαξα και τα άλογα.

Από το βιβλίο "η γειτονιά μας η παλιά", των Ν & Γ Σαραντόπουλου
Κείμενο: to e-periodiko mas

Αν έχετε αλλάξει εξωτερικά κουφώματα, σίγουρα θα έχετε αναρωτηθεί τι να κάνετε με τα παλιά, αν δεν τα πετάξετε.
Αυτό που εμείς θα προτείναμε είναι, όχι μόνο να μην τα πετάξετε, αλλά να τα μετατρέψετε σε κάτι χρήσιμο και ...χειροποίητο!...
Εμείς φτιάξαμε ένα μακρύ σκαμπό για να μπει στα πόδια του κρεβατιού.
Δείτε, πώς!...



Αυτό είναι το παραθυρόφυλλο που λέγαμε...
Θα χρειαστείτε επίσης τέσσερα καδρονάκια πάχους 5x5 cm, ύψους 40 cm, συντηρητικό ξύλου (για το παραθυρόφυλλο και τα πόδια), μαξιλάρια που δεν χρησιμοποιείτε πια για το κάθισμα και ένα ύφασμα της αρεσκείας σας για να ντύσετε το σκαμπό (εσωτερικά και εξωτερικά).
Αρχίζουμε...
Έτσι, φτάνουμε στο στάδιο, όπου θα του τοποθετήσουμε το ύφασμα που ταιριάζει με το χώρο μας. Αυτό το ύφασμα, δεν θα είναι μόνιμο για να μπορεί να βγαίνει και να πλένεται...

Θυμηθείτε: Καλύτερα να "ανακυκλώνεις" παρά να πετάς!...

Σε ξέρω από μωρό, μεγάλωσες μαζί μου, ένιωθα ό,τι ένιωθες και μοιραζόμουν τα όνειρα και τις αγωνίες σου...
Μεγάλωσες, σπούδασες, έπιασες δουλειά, βρήκες το ταίρι σου, έκανες σπιτικό...
Ξεκίνησες τη ζωή σου με όνειρα απλά, καθημερινά, ανθρώπινα. Μέχρι που ήρθε η κρίση, τα μνημόνια, η μαυρίλα...
Πάλεψες να σταθείς στα πόδια σου, να κρατήσεις τη δουλειά σου, τη ζωή σου. Δεν ήταν όμως αρκετό. Η ανεργία, έγινε ο τρίτος συγκάτοικος στο σπίτι σου. Έγινε ο βραχνάς σου!
Έτσι αποφάσισες να ακολουθήσεις το μόνο δρόμο που σου έμεινε ανοιχτός, αυτόν της φυγής, σε άλλη χώρα, άλλη ήπειρο, άλλο ημισφαίριο, μακριά από τους δικούς σου, την πατρίδα σου, όλα όσα μοιραζόμασταν. Σαν ένα φυντάνι που ξεραίνεται, αν δεν αλλάξει χώμα, γλάστρα, περιβάλλον.
Βάζεις τα όνειρα, τα νιάτα σου σε μια βαλίτσα κι ανοίγεις τα φτερά σου, γι' αλλού.
Η πατρίδα σου σε διώχνει, ανίκανη να σε θρέψει.
Δεν σου κακιώνω, δε σου θυμώνω, μα να θυμάσαι όπου να ΄σαι, πως είσαι Έλληνας κομμάτι μιας πολύπαθης προδομένης χώρας, που χωρίς εσένα γίνεται φτωχότερη, όπως εμείς που αγαπάς και μας αφήνεις πίσω αναγκαστικά.
Κράτα μας, στην καρδιά σου και μη ξεχάσεις να γυρίσεις...

Μαρίνα

Από την άλλη, έρευνες αναφέρουν ότι το 30% των γάμων καταλήγουν σε διαζύγιο. Με πιο απλά λόγια, από τους 10 γάμους, που θα πραγματοποιηθούν το προσεχές Σαββατοκύριακο… περίπου οι 3 θα διαλυθούν αργά ή γρήγορα. Τι συνεπάγεται αυτό για τους δύο (πρώην) συντρόφους και πώς βιώνουν σήμερα τον χωρισμό οι ίδιοι και τα παιδιά τους;

Ένα διαζύγιο κρύβει πάντα ματαίωση…
Ένα διαζύγιο είναι, εκ των πραγμάτων, ένας θάνατος αφού κρύβει μέσα του μία έντονη ματαίωση. Ας μη ξεχνάμε ότι για τους δυο ανθρώπους έχει συνήθως προηγηθεί μια περίοδος γοητείας, ένας έρωτας και μια πρόκληση, ότι η σχέση θα επιτύχει. Το ζευγάρι ξεκινά με την πεποίθηση, ότι θα είναι για πάντα μαζί, θα γεράσουν μαζί, θα μοιραστούν και θα δημιουργήσουν κοινά πράγματα. Προσδοκά ο ένας από τον άλλο να τον φροντίσει, να του χαρίσει αγάπη και αντ΄ αυτού βιώνουν και οι δύο με επώδυνο τρόπο μία περίοδο συγκρούσεων, πόνου, λύπης ή προσωπικών ανακατατάξεων, που καταλήγει στην πλήρη ρήξη, τον οριστικό χωρισμό. Οι δύο πρώην σύζυγοι πενθούν ή καλύτερα οφείλουν να πενθήσουν την απώλεια ενός σημαντικού μέρους της ζωής τους σε υπαρξιακό επίπεδο.

Συνεπώς δε νοείται ανώδυνο, ιδανικό κι ανέφελο διαζύγιο, ούτε για το ζευγάρι, ούτε ασφαλώς και για τα παιδιά.
Κάθε διαζύγιο κρύβει συνήθως για τους πρωταγωνιστές του έντονο θυμό. Το συναίσθημα του θυμού πάντοτε εκφράζει ανεκπλήρωτες επιθυμίες, κρυφά ή φανερά «θέλω», που δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν. Έτσι στο ζευγάρι, που χωρίζει, νιώθει θυμωμένος ο ένας για τον άλλο. Ο καθένας απαιτούσε από τον άλλο, με τρόπο ανώριμο κι άγαρμπό, να του χαριστεί ευτυχία, φροντίδα και χαρά. Και το αίσθημα της στέρησης κυριαρχούσε εντός του γάμου και διατηρείται και μετά τη διάλυσή του.

Τα παιδιά. Κι όχι μόνο…
Το διαζύγιο αφορά τους δύο συντρόφους, αφορά όμως εξίσου και τα παιδιά. Ο χωρισμός σηματοδοτεί τη διακοπή της συζυγίας, παύουν δύο άνθρωποι ουσιαστικά και τυπικά να είναι σύζυγοι. Γονείς δεν παύουν ποτέ να είναι.

Πολλά ζευγάρια αναβάλλουν ή επισπεύδουν τον χωρισμό για χάρη παιδιών. Τα ρωτούν ευθέως ή πλαγίως, προκειμένου να διώξουν τις ενοχές τους για την απόφασή τους να διαλύσουν το γάμο τους, «τόσο που τσακωνόμαστε με το μπαμπά, δεν είναι καλύτερα να χωρίσουμε;». Καλούνται δηλαδή τα παιδιά να φροντίσουν τους γονείς τους, να τους βγάλουν από τη δύσκολή θέση κι όχι το αντίστροφο.

Σε άλλες περιπτώσεις ο γάμος δε διαλύεται για να μην κλονιστεί τάχα η ψυχική ισορροπία των παιδιών. Κυριαρχεί μόνιμα ένα πολεμικό κλίμα μεταξύ των συντρόφων, οι γονείς τσακώνονται διαρκώς και η επιθετικότητα τους, καταστρέφει κάθε ευκαιρία χαράς και ευτυχίας εντός του σπιτιού. Δε διαλύουν το γάμο όμως για να μην ταράξουν τα παιδιά. Προφανώς και δε μένουν για χάρη των παιδιών σε τέτοιους γάμους. Μένουν γιατί τους κινητοποιεί η αυτοκαταστροφικότητα που κρύβουν μέσα τους.

Ωστόσο όπως ο γάμος είναι απόφαση των δύο συντρόφων, ομοίως και η διάλυση του παραμένει αποκλειστικά δική τους επιλογή κι ευθύνη.

Οφείλουν με τρόπο ώριμο και σταθερό να αποφασίσουν το χωρισμό τους και με αίσθημα προσωπικής ευθύνης να υπερασπιστούν την απόφασή τους. Ένα διαζύγιο σηματοδοτεί το τέλος μίας περιόδου σημαντικής και ως οριστικό τέλος οφείλει να καταγραφεί. Για το καλό των πρώην συζύγων, αλλά και για το συμφέρον των παιδιών, θα ήταν καλό να αποφεύγονται οι φιλικές σχέσεις μεταξύ των χωρισμένων γονέων και η αγωνία να δείξουν ότι όλα κυλούν ιδανικά μεταξύ τους μετά το διαζύγιο (κοινές διακοπές, κοινά γιορτινά γεύματα…). Κάτι τέτοιο μπερδεύει τα παιδιά. Αναρωτιούνται, γιατί χώρισαν οι γονείς τους, αφού συμφωνούν σε όλα και δε τσακώνονται πλέον. Φαντασιώνονται μία επανασύνδεση του γάμου κι επιστροφή σε οικογενειακές στιγμές του παρελθόντος.

Η ζωή ενός παιδιού αλλάζει ριζικά μετά από ένα διαζύγιο και η ευθύνη βαρύνει ολοκληρωτικά τους γονείς του. Οφείλουν, κατά συνέπεια, και οι δύο γονείς να μιλήσουν με απόλυτη ειλικρίνεια για την απόφασή τους να χωρίσουν και να απαντήσουν σε κάθε ερώτησή του. Να το διαβεβαιώσουν ότι δε φταίει εκείνο για την εξέλιξη αυτή στο γάμο τους και ότι θα είναι παρόντες στη ζωή του, ιδίως ο γονιός που αποχωρεί από το σπίτι. Είναι μύθος ότι τα παιδιά δεν πονούν, όταν οι γονείς χωρίζουν με τρόπο πολιτισμένο. Κάθε παιδί, όπως και κάθε γονιός άλλωστε, ταράζεται, θυμώνει, πενθεί μετά από ένα διαζύγιο. Ας μην ξεχνάμε, ότι τα συναισθήματα αυτά βασανίζουν την παιδική ψυχή ήδη πριν την ανακοίνωση του οριστικού χωρισμού, ήδη από την περίοδο, που ηχεί υπόκωφα ο επικείμενος χωρισμός, από τότε που κάτι δεν πήγαινε καλά με τους γονείς.

Αναζήτηση προσωπικής ευθύνης…
Ο άντρας και η γυναίκα που βγαίνουν από έναν αποτυχημένο γάμο και βιώνουν την επώδυνη διαδικασία του διαζυγίου θα πρέπει να έχουν ως πρώτη έγνοια την έξοδο από την οδύνη, που αυτό σηματοδοτεί. Κι αυτό πραγματώνεται μόνο μέσα από την αναζήτηση της προσωπικής ευθύνης του καθένα για την πορεία του γάμου, γεγονός που κρύβει γενναιότητα. Απαιτείται κινητοποίηση, ανάληψη προσωπικής ευθύνης και σταθερή προσπάθεια κατανόησης σε καθαρά προσωπικό – υπαρξιακό επίπεδο. Διαφορετικά η μετάβαση από τη σχέση στη μη σχέση, από την παρουσία στην απουσία, θα καταλήξει σε αδιέξοδη διαχείριση πόνου, σε ματαίωση και σε κενό.

Για παράδειγμα, κατά την χρονική περίοδο αμέσως μετά τον χωρισμό παρατηρείται το εξής παράδοξο. Οι πρώην σύζυγοι ξεκινούν ο καθένας ξεχωριστά να επιδεικνύουν εξαιρετική φροντίδα για τον εαυτό τους. Προσέχουν ιδιαιτέρως την εξωτερική τους εμφάνιση, αποκτούν ενδιαφέροντα κι ασχολίες, αναπτύσσουν περισσότερες κοινωνικές σχέσεις… Ξεκινούν με άλλα λόγια να φροντίζουν τον εαυτό τους όχι εντός του γάμου, αλλά μόλις αυτός διαλύεται. Ενώ κάτι τέτοιο είναι προφανώς θεμιτό για την μετάβαση στην φάση της μη σχέσης στην ζωή του ατόμου, ωστόσο πρέπει να μας κάνει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στον εαυτό μας όταν είμαστε μέσα σε αυτήν.

Το διαζύγιο, ως απόφαση ζωής.
Τα αρνητικά συναισθήματα όλων, των πρώην συντρόφων και των παιδιών τους, θα πάρουν χρόνο για να μετατραπούν σε θετική εμπειρία και αυτογνωσία. Απαιτείται προσωπική προσπάθεια και κινητοποίηση. Απαιτείται μία βαθιά κατανόηση σε γεγονότα και συμπεριφορές. Απαιτείται μία μετάβαση από την απλή διαχείριση του πόνου και της οδύνης, λόγω της απώλειας, σε μία διαδικασία συγχώρεσης και ωρίμανσης, κάτι που χαρίζει δύναμη, αντοχή στην ματαίωση και ισχυρή αυτοπεποίθηση.

Η δυσκολία στη συνύπαρξη κρύβει μέσα της μία δυσκολία στην ίδια την ύπαρξη. Συνεπώς ένα διαζύγιο μπορεί να αποτελέσει τελικά μία κινητοποίηση τέτοια, που θα οδηγήσει σε καταπληκτικά αποτελέσματα. Μπορεί να αποδειχθεί απόφαση ζωής και να αποτελέσει πηγή δύναμης, δημιουργίας και υπαρξιακής ωρίμανσης.


ΠΗΓΗ: iatropedia.gr

«Αστεράκια Χερσονήσου», ονομάζεται το εκπαιδευτικό πρόγραμμα κατασκηνώσεων που εκπονεί από το 2002, στην Ουκρανία, ο μη κερδοσκοπικός Οργανισμός για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας (ΟΔΕΓ).

Το πρόγραμμα διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι σε συνεργασία με τοπικούς φορείς στις εγκαταστάσεις των κατασκηνώσεων «ΩΜΕΓΑ», στην Σεβαστούπολη της Κριμαίας. Απευθύνεται σε μαθητές ηλικίας 10-16 ετών, που διακρίνονται στον Παν-κριμαϊκό και Παν-ουκρανικό Διαγωνισμό για την ελληνική γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό.

Οι μαθητές παρακολουθούν σειρά μαθημάτων ελληνικής γλώσσας, διαλέξεις ελληνικής ιστορίας και λογοτεχνίας, μαθήματα παραδοσιακών χορών και τραγουδιών, ζωγραφικής κ.ά.

Στόχος είναι η γνωριμία με την πνευματική κληρονομιά, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις της Ελλάδας, ενώ ειδικοί επιστήμονες, ψυχολόγοι, δάσκαλοι, καθηγητές πανεπιστημίων της Κριμαίας και Ουκρανίας προσφέρουν τις γνώσεις τους για να ωφελήσουν τους μαθητές.

Ο ΟΔΕΓ υποστηρίζει οικονομικά το πρόγραμμα, με χρήματα που συγκεντρώνει από δωρεές ατόμων και χορηγίες φορέων.



ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ