Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Πελοποννήσου

Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Πελοποννήσου


Δύο είναι τα κυρίαρχα έθιμα της Πελοποννήσου και ίσως και τα πιο γνωστά. Το Χριστόψωμο και το σπάσιμο του ροδιού την Πρωτοχρονιά.




Το Χριστόψωμο
Το Χριστόψωμο ζυμώνεται με διαλεχτά υλικά όπως το ψιλοκοσκινισμένο αλεύρι, ροδόνερο, μέλι, σουσάμι και γαρύφαλλα. Κατά τη διάρκεια του ζυμώματος λένε την ευχή: "Ο Χριστός γεννιέται, το φως ανεβαίνει το ζυμάρι για να γένει".
Πλάθουν το ζυμάρι και παίρνουν τη μισή ζύμη με την οποία φτιάχνουν μια κουλούρα. Με την άλλη μισή φτιάχνουν σταυρό με λωρίδες που τις τοποθετούν στη μέση του ψωμιού και στο κέντρο του βάζουν ένα καρύδι άσπαστο ή ένα αυγό, συμβολίζοντας τη γονιμότητα.


Αυτό το ευλογημένο ψωμί είναι στο κέντρο του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, είναι το πρώτο που κόβεται μόλις καθίσει όλη η οικογένεια γύρω από το γιορτινό τραπέζι και ανταλλάσσουν ευχές.


Το σπάσιμο του ροδιού
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς η οικογένεια πήγαινε στην εκκλησία και ο πατέρας (αρχηγός της) κρατούσε μαζί του ένα ρόδι σ' όλη τη Θεία Λειτουργία για να το λειτουργήσει. Επιστρέφοντας στο σπίτι ο νοικοκύρης χτυπά το κουδούνι της εξώπορτας και μπαίνει πρώτος στο σπίτι και κάνει το "ποδαρικό". Κατόπιν μπαίνει μέσα στο σπίτι σπάει το ρόδι και λέει: "Με υγεία, ευτυχία και χαρά, το νέο έτος και όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας, όλη τη χρονιά".



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Θεσσαλίας

Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Θεσσαλίας



Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα της Θεσσαλίας είναι το "τάισμα της βρύσης".
Κάθε παραμονή Χριστουγέννων σύμφωνα με το έθιμο οι κοπέλες κρατώντας μια στάμνα, πηγαίνουν στην πιο κοντινή βρύση, για να "κλέψουν" το άκραντο (αμίλητο) νερό. Λέγεται έτσι γιατί κατά τη διαδρομή δεν βγάζουν λέξη από το στόμα...
Επίσης αλείφουν με μέλι και βούτυρο τις βρύσες, ευχόμενες όπως τρέχει το νερό, να τρέχουν και τα καλά σε κάθε σπιτικό του χωριού ή της πόλης, για όλη τη χρονιά και να είναι γλυκιά η ζωή τους. Μάλιστα για να έχουν καλή σοδειά, "τάιζαν" τις βρύσες με διάφορα καλούδια, μέλι, ψωμί, όσπρια ή κλαδί ελιάς. Η κοπέλα που θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, ήταν η πιο τυχερή για όλο το χρόνο. Στη συνέχεια ρίχνουν ένα βατόφυλλο μέσα στη στάμνα και τρία χαλίκια, τη γεμίζουν με νερό και επιστρέφουν στο σπίτι αμίλητες, μέχρι να πιει όλη η οικογένεια από το νερό της στάμνας. Με το νερό αυτό ραντίζουν κατόπιν και τις τέσσερεις γωνίες του σπιτιού και σκορπίζουν τα τρία χαλίκια στο σπίτι.

Η γουρουνοχαρά
Ένα έθιμο που είναι πολύ γνωστό και σημαντικό όχι μόνο για τη Θεσσαλία, αλλά και για άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Οι οικογένειες στη Θεσσαλία, αγόραζαν από το Μάιο ένα γουρούνι και το συντηρούσαν με πίτουρα και κολοκύθια σε νερό ή στο ποτάμι. Για κάθε αγροτικό σπίτι ήταν απαραίτητο το γουρούνι επειδή από αυτό έπαιρναν εκτός από το κρέας, τη λίπα, τα λουκάνικα και έφτιαχναν τα γουρουνοτσάρουχα...
Όποιος δεν είχε γουρούνι ήταν είτε πολύ φτωχός, είτε ανοικοκύρευτος!...
Το σφάξιμο του γουρουνιού, ήταν μια ιεροτελεστία για την οποία απαιτούνταν 5 με 6 άντρες και μετά το τέλος της ακολουθούσε γλέντι, γι' αυτό και το έθιμο αυτό έχει την ονομασία "γουρουνοχαρά". Οι ημερομηνίες κατά τις οποίες γινόταν το σφάξιμο του γουρουνιού, δεν είναι ίδιες σ' όλες τις περιοχές της Θεσσαλίας. Συνήθως όμως γινόταν στις 27 Δεκεμβρίου, ημέρα του Αγ. Στεφάνου, γι' αυτό και ονόμαζαν τη γιορτή αυτή γουρουνοστέφανο ή γρουνοστέφανο.
Η διαδικασία ξεκινούσε με την νοικοκυρά που έδινε μικρή ποσότητα αναμμένης στάχτης μαζί με θυμίαμα στο σφαγέα, ο οποίος αφού θυμιάτιζε τους εργαζόμενους, έριχνε τη στάχτη με το θυμίαμα στο λαιμό του γουρουνιού για να είναι κι αυτό ευλογημένο και καλό το κρέας του. Μετά ένας από τους εργάτες έπαιρνε λίγο από το αίμα του γουρουνιού, άλειφε τα παιδιά στο πρόσωπο για να είναι γερά από αρρώστιες όλο το χρόνο και έγδερναν το γουρούνι. Το δέρμα του το αλάτιζαν και το δίπλωναν για να το κάνουν αργότερα τα γουρουνοτσάρουχα που φορούσαν στις αγροτικές δουλειές τους. Στη συνέχεια έπαιρναν το λίπος, τεμάχιζαν το σφάγιο, έφτιαχναν τα λουκάνικα, ενώ καθ' όλη
τη διάρκεια της εργασίας αυτής, υπήρχε τραπέζι στρωμένο με φαγητό και κρασί για τους ανθρώπους που συμμετείχαν. Οι άντρες έφευγαν για τα σπίτια τους και ξαναγυρνούσαν το βράδυ για να γιορτάσουν μαζί με το νοικοκύρη το γεγονός και γλεντώντας μέχρι το πρωί.
Το έθιμο αυτό τηρήθηκε μέχρι το 1940 όπου ο πόλεμος και η κατοχή εμπόδισε τη συνέχισή του. Σήμερα όμως τηρείται και πάλι, σε πολλά μέρη της Θεσσαλίας, πόλεις και χωριά.




πηγή πληροφοριών: Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Ηπείρου

Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Ηπείρου



Το πιο σημαντικό έθιμο της Ηπείρου που μάλιστα αναφέρεται και στα τοπικά κάλαντα, είναι τα σπάργανα του Χριστού. Τα σπάργανα δεν είναι άλλο από τηγανίτες στην πλάκα, ένα νοστιμότατο τοπικό γλύκισμα, μελωμένο με ζαχαρόνερο και πασπαλισμένο με καρύδια και κανέλα και τις έφτιαχναν την παραμονή των Χριστουγέννων, όταν όλη η οικογένεια ήταν μαζεμένη κοντά στο αναμμένο τζάκι. Εκεί έψηναν τις τηγανίτες, πάνω σε πυρωμένη πλάκα.
Σύμφωνα με την παράδοση αυτά ήταν τα σπάργανα του Χριστού, στη φάτνη...
Αν θελήσετε να τις δοκιμάσετε δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε την παρακάτω συνταγή.

Υλικά: 1 κιλό αλέυρι, 1 κανάτα χλιαρό νερό, λίγο αλάτι, 1/2 κιλό καρύδια καθαρισμένα και προαιρετικά ξερός βασιλικός, πορτοκαλόφλυδες, μέλι και κανέλα.

Πώς τις φτιάχνουμε: Κοσκινίζουμε το αλεύρι και το ανακατεύουμε με το αλάτι. Το βάζουμε σε μια λεκάνη και ρίχνουμε το χλιαρό νερό λίγο - λίγο. Ανακατεύουμε μέχρι να γίνει ένας πηχτός χυλός.
Αν θέλετε να τις ψήσετε με τον παραδοσιακό τρόπο, ανάψτε φωτιά με ξερά ξύλα κέδρου στο τζάκι και πάρτε μια πλάκα 40 x 40 cm και 3,5 cm πάχους, τοποθετήστε τη πάνω σε πυροστιά, αφήνοντάς τη να καεί καλά. Όταν καεί η πλάκα, ρίξτε με μια μεγάλη κουτάλα το χυλό πάνω της και απλώστε τη με ένα ξύλο. Όταν ψηθεί η τηγανίτα, γυρίστε τη από την άλλη πλευρά να ψηθεί για λίγα λεπτά ακόμα. Συνεχίστε μέχρι να τελειώσει ο καιρός.
Τις τοποθετούμε σε ταψί με την εξής σειρά: τριμμένο καρύδι, τηγανίτα, τριμμένο καρύδι, τηγανίτα... και όταν τελειώσουν όλες τις κόβουμε σε τετράγωνα κομμάτια. Στη συνέχεια τις περιχύνουμε με το σιρόπι που μέσα του έχουμε ρίξει τις πορτοκαλόφλουδες (δίνουν ωραίο άρωμα), τον ξερό βασιλικό και προαιρετικά το μέλι.

Ανήμερα των Χριστουγέννων στην Ήπειρο αναβιώνει ένα έθιμο που βασίζεται στο προσκύνημα των βοσκών στο νεογέννητο Θεάνθρωπο. Σύμφωνα μ' αυτό, όταν οι βοσκοί πήγαν να προσκυνήσουν το Θείο Βρέφος, η νύχτα ήταν σκοτεινή και εκείνοι έκοψαν κλαριά από ξερά πουρνάρια και πήραν ο καθένας από ένα, βάζοντάς του φωτιά για να φωτίζει τη διαδρομή. Έτσι το σκοτεινό βουνό γέμισε χαρούμενα τριξίματα φωτιάς που λαμπύριζαν παντού. Έτσι και οι Ηπειρώτες, όταν πάνε σε σπίτια φίλων και γειτόνων για να ευχηθούν χρόνια πολλά, πάνε με τον ίδιο τρόπο κρατώντας δηλαδή ένα αναμμένο κλαδί και η ευχή που έδιναν τα παλιότερα χρόνια ήταν, "αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς". Αυτή ήταν η καλύτερη ευχή για κάθε νοικοκύρη. Να προκόβουν τα κοπάδια του, να μεγαλώνει η οικογένειά του με τα παιδιά του να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά...

Στα Ιωάννινα, δεν κρατούν ολόκληρο το κλαδί, κρατούν όμως στα χέρια τους δαφνόφυλλα και πουρναρόφυλλα που τα πετούν στο τζάκι μπαίνοντας και κάνοντας την ίδια πάντα ευχή.





πηγή πληροφοριών: Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Η μαγεία των Χριστουγέννων μέσα από ένα βιβλίο

Η μαγεία των Χριστουγέννων μέσα από ένα βιβλίο


Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς δεν θα βρει πιο ποιοτικό δώρο από ένα βιβλίο. Μέσα από το ταλέντο του συγγραφέα μπορεί κανείς να δει με άλλο μάτι το κάθε τι. Τις μέρες των γιορτών, όλοι γινόμαστε λίγο πιο ευαίσθητοι και συναισθηματικοί έτσι ώστε να είμαστε καλύτεροι δέκτες ενός βιβλίου. Τα παιδιά, ακόμα περισσότερο. Γι' αυτό διαλέξαμε για σας βιβλία για μικρά και μεγάλα παιδιά, που θα ταξιδέψουν στο όνειρο ή τη φαντασία, δημιουργώντας εικόνες και ορίζοντες για όσους το επιλέξουν...



Σκρούτζ
Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία: Βασισμένη στα "Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα" του Καρόλου Ντίκενς
Για αναγνώστες που προτιμούν να συνδυάζουν τις λέξεις με εικόνες,
 αλλά και για τους λάτρεις των κόμικς. 
---
Φρικαντέλα: Η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα
Ήταν κάποτε μια μάγισσα, που την έλεγαν Φρικαντέλα Ζαρζουέλα Σαλμονέλα Στρυφνίνη.
Η Φρικαντέλα ήταν κακιά. Πολύ κακιά. Πάρα πολύ κακιά. Τόσο κακιά ήταν, που μισούσε αφάνταστα όλα τα καλά. Αλλά πιο πολύ απ' όλα η μάγισσα Φρικαντέλα μισούσε τα κάλαντα!
---
Ένα έλκυθρο γεμάτο δώρα
Αυτή την παραμονή Πρωτοχρονιάς, ακολουθήστε τον Άγιο Βασίλη και μοιράστε μαζί του τα δώρα.
Βλέπετε το έλκηθρο; 
Σας περιμένει για μια τρελή πτήση στον παγωμένο ουρανό!


Η μαγεία των Χριστουγέννων
Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό για τα παιδιά από τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Το κοριτσάκι της ιστορίας ζει με ενθουσιασμό κάθε στιγμή, από το στόλισμα του δέντρου, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, μέχρι το άνοιγμα των δώρων την Πρωτοχρονιά.
Ξεφυλλίστε τις υπέροχες σελίδες και δείτε πώς αναβοσβήνουν τα φωτάκια!
---
Παραμονή Πρωτοχρονιάς
Διαβάστε την όμορφη αυτή ιστορία με τις φανταστικές ζωγραφιές, ακούστε την υπέροχη μελωδία και μπείτε στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς
καθώς όλα τα παιδιά περιμένουν τον Αη Βασίλη να φέρει τα δώρα.


Μικρές ιστορίες για τα Χριστούγεννα
Αυτό το απολαυστικό βιβλίο περιλαμβάνει πέντε σύντομες ιστορίες, ιδανικές για ανάγνωση σε μικρά παιδιά. Η λαμπερή εικονογράφηση και οι ευχάριστες ιστορίες είναι γεμάτες από τη 
μαγεία των Χριστουγέννων.
---
Χριστουγεννιάτικες ιστορίες απ' όλο τον κόσμο
Το βιβλίο περιέχει τέσσερα χριστουγεννιάτικα διηγήματα, μικρά αριστουργήματα μεγάλων συγγραφέων, των Πιερ - Αλεξίς Πονσόν ντι Τεράιγ, Αλφόνς Ντοντέ, Ανατόλ Φράνς,Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Ο ντι Τεράιγ γράφει ένα όμορφο και τρυφερό διήγημα για μια νεράιδα των Χριστουγέννων.
Ο Αλφόνς Ντοντέ μια διασκεδαστική ιστοριούλα για ένα λαίμαργο παπά.
Ο Ανατόλ Φράνς για το πώς κλήθηκε από το αστέρι της Βηθλεέμ ο τρίτος μάγος και 
ο Άντερσεν τέλος, γράφει για κάποιο χριστουγεννιάτικο έλατο.


Ο Άγιος Βασίλης είμαι εγώ, 
εσύ κι όλοι αυτοί που έχουν καρδιά να αγαπάνε
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, καταφτάνει στο γραφείο του Μαξ Μαρίλο, ενός ντετέκτιβ ειδικευμένου σε παραφυσικά φαινόμενα, ένα γράμμα από έναν άγνωστο σ' αυτόν οργανισμό, ο οποίος του ζητάει να αποδείξει αν υπάρχει ή όχι Άγιος Βασίλης. Έκπληκτος από την απρόσμενη αυτή αποστολή, ο ντετέκτιβ μεταβαίνει στα κεντρικά γραφεία του οργανισμού, στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, επισκέπτεται ένα ιδιόρρυθμο μουσείο για τον Άγιο Βασίλη, μαθαίνει μαζί με τους αναγνώστες για τα πρόσωπα που έχει λάβει ο Άγιος ανά τους αιώνες, τους λόγους που οδήγησαν στην καθιέρωσή του ως "Αγίου των παιδιών" τον τελευταίο αιώνα και, τέλος, αφού επισκεφτεί διαδικτυακά διάφορους τόπους ανά τον κόσμο που σχετίζονται μ' αυτόν, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι...
Μια αναδρομή στην ιστορία της μορφής του Άγιου Βασίλη ανά τον κόσμο, μέσα από μια περιπέτεια γραμμένη με χιούμορ, γεμάτη απρόοπτα και καλά κρυμμένα μυστικά.
---
Οι πειρατές της καμινάδας
Ένα βράδυ Πρωτοχρονιάς, λίγο πριν σημάνουν μεσάνυχτα, ένας πελαργός, ένας χιονάνθρωπος, ένας κόκκινος ιππόκαμπος, δύο παιδιά και δύο πειρατές συναντιούνται γύρω από μια καμινάδα.
Ποιοι είναι; Από πού έρχονται;
Και το κυριότερο: τι γυρεύουν γύρω από μια καμινάδα;
Ένα βαρελάκι με φάρμακο ιλαράς, μια καταχθόνια μάγισσα, ένα ανομολόγητο μυστικό, δύο σοφοί εντομολόγοι, ένα χαμένο ζουζούνι, ένας φουσκομπαλονότης, ένα ανεμολούλουδο και δώδεκα μπαλαντέρ οδηγούν τους ήρωες της ιστορίας σε ανήκουστους κινδύνους, ξέφρενα κυνηγητά και απροσδόκητες περιπέτειες, από τη γιορτή της σαπουνόφουσκας στην Κίνα, στο πάρτι των μεθυσμένων φαντασμάτων, από το γαλάζιο πουπουλένιο σύννεφο στο γκρίζο γρανίτινο φαράγγι.
Μια ξεκαρδιστική περιπέτεια σε στοιχειωμένους πύργους, μυστικά λιμάνια, κακόφημα πανδοχεία, μυθικά παλάτια, ανεξερεύνητες ζούγκλες και φουρτουνιασμένους ωκεανούς.
---
Χριστουγεννιάτικα διηγήματα
Διαβάζοντας Παπαδιαμάντη στις μέρες μας, γνωρίζουμε όχι μόνο έναν κόσμο που φεύγει, αν δεν έχει κιόλας φύγει, αλλά προ πάντων μια στάση ζωής, έναν τρόπο να βλέπουμε γεγονότα, ανθρώπους και καταστάσεις στην κάθε φορά επίκαιρη πραγματικότητα. Πώς βιώνεται π.χ. η μετοχή στην ανθρώπινη κοινότητα, η συμπάθεια στη σχέση των ανθρώπων με τα ποικίλα δεινά τους, η διάκριση και επιλογή ανάμεσα στο αληθινό και στο ψεύτικο. Μια στάση ζωής σμιλεμένη μέσα από αιώνες παράδοσης και πολιτισμού, στέρεη και πάντα πολύτιμη. 
Θησαυρός που μπορούν να τον ανακαλύψουν και οι καινούργιες γενιές μέσα στις ιστορίες του μεγάλου μας συγγραφέα και να χαρούν την κριτική και ποιητική συνάμα σκέψη του, το χιούμορ και την απαράμιλλη εκφραστική του τέχνη.

Περιέχονται τα διηγήματα:
- Άνθος του γιαλού
- Το κρυφό μανδράκι
- Ο Αμερικάνος
- Στο Χριστό, στο κάστρο
- Φιλόστοργοι
---
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Έθιμα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς στη Β. Ελλάδα

Έθιμα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς στη Β. Ελλάδα



Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, έχουν μια μεγάλη ποικιλία εθίμων στην κάθε περιοχή της πατρίδας μας, έτσι σκεφτήκαμε ότι είναι καλό να τα μάθουμε, για να γνωρίσουμε ή να θυμηθούμε τις ρίζες μας, από τη μία γωνιά της Ελλάδας ως την άλλη.
Ξεκινάμε το "οδοιπορικό" μας στην παράδοση, από το Βορρά, τη Μακεδονία και τη Θράκη για να μάθουμε όσα πιθανώς δεν ξέρουμε...


Το Χριστόξυλο
Στη βόρεια Ελλάδα τις παραμονές των Χριστουγέννων, ο νοικοκύρης κάθε σπιτιού, βγαίνει στα χωράφια και αναζητά ένα όμορφο γερό ξύλο από ελιά ή πεύκο, το οποίο θα αποτελέσει το Χριστόξυλο. Η νοικοκυρά του σπιτιού, έχει φροντίσει να καθαρίσει επιμελώς όχι μόνο το σπίτι, αλλά και το τζάκι ακόμα και την καμινάδα του, από κάθε ίχνος παλιάς στάχτης, έτσι ώστε να εμποδίσει τους καλικάντζαρους και τα κακά πνεύματα να κατέβουν και να "μαγαρίσουν" το σπιτικό και τους ενοίκους του, όπως αναφέρεται και στα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα παραμύθια.
Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όταν όλη η οικογένεια είναι μαζεμένη, ο νοικοκύρης θα ανάψει τη φωτιά στο τζάκι, βάζοντας το Χριστόξυλο, με τη σκέψη ότι όπως ζεσταίνεται το σπιτικό του με την καινούργια φωτιά, ζεσταίνεται και ο Χριστός στη φάτνη του. Αυτή τη φωτιά η οικογένεια προσπαθεί να τη διατηρήσει αναμμένη όλο το δωδεκαήμερο των γιορτών δηλαδή από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Φώτα.




Φλώρινα
Το πιο γνωστό από τα έθιμα της Φλώρινας, είναι οι φωτιές, ένα παμπάλαιο έθιμο που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Πολλοί λαογράφοι θεωρούν ότι το έθιμο αυτό είναι τόσο παλιό που έχει τις ρίζες του σε παγανιστικές εκδηλώσεις και στη λατρεία του ήλιου. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι με το πέρασμα των αιώνων οι κάτοικοι της Φλώρινας, συνέδεσαν το έθιμο της φωτιάς με τη φωτιά που άναψαν οι βοσκοί για να ζεστάνουν το μικρό Χριστό και την αναγγελία της γέννησης του Θεανθρώπου.
Έτσι λοιπόν, κάθε χρόνο από τα ξημερώματα της παραμονής των Χριστουγέννων, κάθε γειτονιά της Φλώρινας, ανάβει τις δικές της χριστουγεννιάτικες φωτιές, κάνοντας προετοιμασία που μπορεί να κρατήσει και μήνες πριν.
Παιδιά από κάθε γειτονιά, αποθηκεύουν ξύλα σε ασφαλές μέρος έχοντας για κάθε βράδυ και κάποιον να τα φυλάει, μια που η κλοπή από παρέα άλλης γειτονιάς, είναι μέσα στο "παιχνίδι". Αποτελούσε τιμή για όποιον κλέψει ξύλα χωρίς να τον πάρουν είδηση, αλλά επίσης τιμή για όσους δεν επέτρεψαν κλοπή στα δικά τους ξύλα. Κάθε παραμονή Χριστουγέννων από τα ξημερώματα, ανάβουν οι φωτιές σε κάθε γειτονιά της Φλώρινας με μεγαλύτερη εκείνη της πλατείας Ηρώων, με στόχο οι φλόγες να φτάσουν μέχρι τον ουρανό.


Τα Μπαμπάρια
Τα Μπαμπάρια είναι ένα έθιμο με ρωμαϊκές ρίζες, που συμβολίζει το ξύπνημα της γης και της καρποφορίας και λαβαίνει χώρα κάθε Πρωτοχρονιά.
Κεντρικός ήρωας του δρώμενου είναι η νύφη (γυναίκα σύμβολο της γονιμότητας) και σκοπός η απαγωγή της από τους κακούς. Συμμετέχουν άντρες μεταμφιεσμένοι (δέκα με δεκαπέντε τον αριθμό), οι οποίοι είναι  ντυμένοι με λινή πουκαμίσα, αμάνικο γιλέκο και υφαντές περικνημίδες ενώ η προβιά αρνιού και οι κουδούνες από αγελάδες μαζί με τις πατερίτσες (χοντρά ξύλα) αποτελούν τα "όπλα" τους, στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τη "νύφη" από τους κακούς. Πρέπει να παραδοθεί ανέπαφη στο γαμπρό, ο οποίος είναι με την ίδια αμφίεση με τους υπόλοιπους, αλλά διαφέρει στο ξύλο που κρατάει, το οποίο καταλήγει σε εξάρτημα από αλέτρι που μοιάζει με σπαθί. Από το δρώμενο δε λείπει φυσικά ο παππούς, η γριά (μπάμπω), ο γιατρός, ο παπάς με το θυμιατό, ο γιατρός με τα γιατρικά του και ο κουρελής, πειραχτήρι της νύφης ή καμπούρης. Η νύφη που όπως είπαμε είναι άντρας, φορά τα ρούχα μιας άτεκνης γυναίκας του χωριού, για να κυοφορήσει και κουδουνάκια αλόγου. Όλη αυτή η παρέα μπαινοβγαίνει στα σπίτια του χωριού και κεράσματα δηλ. τσίπουρο, λουκάνικα, χοιρινό, ψωμί και κρασί, με τη συνοδεία φλογέρας, νταουλιού και γκάιντας.
Αποκορύφωμα του δρώμενου, είναι εκτός από την παράδοση της νύφης και το ξυλοφόρτωμα των κακών (μνηστήρων) και του καμπούρη που πειράζει τη νύφη.

Δράμα
Οι Μωμόγεροι
Στα χωριά Πλατανιά και Σιταγροί του νομού Δράμας, συναντάμε το έθιμο των Μωμόγερων που προέρχεται από Πόντιους πρόσφυγες.
Η ονομασία του εθίμου, προέρχεται από τις λέξεις  μίμος ή μώμος και γέρος, εξ ου και οι μιμητικές κινήσεις των πρωταγωνιστών. Οι Μωμόγεροι φορούν τομάρια ζώων τράγων ή λύκων ή είναι ντυμένοι με στολές ανθρώπων και κρατούν σπαθιά, ενώ η μορφή τους είναι μορφή γερόντων. Εμφανίζονται σε όλη τη διάρκεια του δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, γυρίζοντας από πόρτα σε πόρτα και τραγουδώντας τα κάλαντα ή τραγούδια με ευχετικούς στίχους, προσδοκώντας καλοτυχία για την καινούργια χρονιά. Όταν δύο παρέες Μωμόγερων συναντηθούν σε δρόμο του χωριού, ακολουθεί "πόλεμος" μέχρι να νικήσει μία από τις δύο ομάδες και η άλλη δηλώσει υποταγή...
Παραλλαγές του ίδιο έθιμου, θα βρούμε και σε χωριά της Καστοριάς και της Κοζάνης με την ονομασία Ραγκουτσάρια ή Μπαμπαλιούρια.


Αράπηδες
Το έθιμο των Αράπηδων αναβιώνει κάθε χρόνο στο Μοναστηράκι, 4 μόλις χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Δράμας, ενώ το συναντάμε και στα χωριά Βώλακας, Πετρούσα, Ξηροπόταμος και στη Νικησιανή του δήμου Παγγαίου στο νομό Καβάλας.
Οι αράπηδες είναι πρόσωπα που έχουν βάψει τα πρόσωπα και τα χέρια τους με στάχτη, στην πλάτη τους έχουν καμπούρα από άχυρα, στη μέση τους μια ζώνη με κουδούνια και κρατούν ένα μπαστούνι.
Στις 6 και 7 Ιανουαρίου, βγαίνουν στους δρόμους και κινούνται αυτοσχεδιάζοντας δημιουργώντας θόρυβο για να διώξουν τους καλικάντζαρους και φυσικά την κακοτυχία.

Θάσος
Το σκόρπισμα των φύλλων
Το σκόρπισμα των φύλλων είναι ένα πολύ παλιό έθιμο που κρατάει ως σήμερα στο νησί της Θάσου.
Κάθονται όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι και τραβούν έξω την ανθρακιά (θράκα). Στη συνέχεια ρίχνουν πάνω στα αναμμένα κάρβουνα φύλλα ελιάς, κάνοντας μια ευχή την οποία όμως δεν αποκαλύπτουν στους άλλους. Όποιου το φύλλο γυρίσει περισσότερο, εκείνου η ευχή θα πραγματοποιηθεί.

Σέρρες
Κουρμπάνι
Πανάρχαιο έθιμο που συνεχίστηκε και στα χρόνια της τουρκοκρατίας, αναβιώνει σε τέσσερις δήμους του νομού Σερρών, ανήμερα του Αγ. Ιωάννη στις 7 Ιανουαρίου. Μετά τη Θεία Λειτουργία οι κάτοικοι πηγαίνουν στο χώρο της γιορτής, όπου σε μεγάλα καζάνια βράζει το μοσχαρίσιο κρέας, το οποίο συνοδεύεται με πλιγούρι ή ρύζι και είναι προσφορά των κατοίκων. Αυτό είναι το Κουρμπάνι που συνοδεύεται από παραδοσιακό γλέντι.


Γυναικοκρατία ή έθιμο της Μπάμπως
Είναι το πιο γνωστό έθιμο σε όλη την Ελλάδα. Κάθε χρόνο στις 8 Ιανουαρίου οι γυναίκες παίρνουν τη θέση των ανδρών, αφήνοντας τους άνδρες να ασχοληθούν με τις δουλειές του σπιτιού και τα παιδιά. Το έθιμο το έφεραν οι Θράκες πρόσφυγες. Ονομάζεται και γιορτή της Μπάμπως ή βρεξούδια γιατί εκείνη τη μέρα βρέχουν όποιο άνδρα τολμήσει να ξεμυτίσει από το σπίτι. Πρώτα όλες οι γυναίκες πηγαίνουν στο σπίτι της γεροντότερης και αφού την τιμήσουν ξεκινά το γλέντι με παραδοσιακή μουσική και πολλές θρακιώτικες λιχουδιές.

Χαλκιδική
Τα γλυκά της Χαλκιδικής για την Πρωτοχρονιά είναι ξεχωριστά. Εκτός από τη βασιλόπιτα οι νοικοκυρές στην Χαλκιδική πρέπει να φτιάξουν κλίκια και φαζμίτ'κα για να κεράσουν αυτούς που θα πούνε τα κάλαντα, αλλά και όσους επισκέπτες πάνε στο σπίτι. Τα γλυκά αυτά είναι συνήθως σαραϊγλί, μπακλαβάς, σουσαμόπιτα, κανταΐφι και άλλα. Επίσης έκαναν και ένα κουλούρι σε σχήμα οκτώ, το οποίο ήταν για τον Αη Βασίλη και το άφηναν στο εικονοστάσι για το καλό του χρόνου.
Το βράδυ της παραμονής, η βρύση του χωριού στα χωριά της Χαλκιδικής έπρεπε να είναι ανοιχτή για να τρέχει η τύχη και τα καλά σαν το νερό. Το χιόνι ήταν καλό προμήνυμα, γιατί συμβόλιζε την ευτυχία και η χρονιά που ξεκινούσε θα ήταν καλή (εξ ου και το άσπρη μέρα). Επίσης ο καθαρός ουρανός το πρωί της Πρωτοχρονιάς σήμαινε χρόνο καλό χωρίς αρρώστιες.


Πέλλα
Το έθιμο της Κόλιντα Μπάμπω έχει σχέση με τη σφαγή του Ηρώδη. Οι κάτοικοι της περιοχής ανάβουν φωτιές το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων περιμετρικά των χωριών για να μάθουν οι άνθρωποι τη σφαγή και να προφυλαχθούν. Το ζητούμενο ήταν οι φωτιές να διατηρηθούν όλη τη νύχτα. Στην ουσία, τα Κόλιντα Μπάμπω είναι τα κάλαντα. Κρατώντας ραβδιά από κρανιά χτύπαγαν τις αυλόπορτες των σπιτιών φωνάζοντας "κόλιντα μπάμπω" για να τους ανοίξουν οι ιδιοκτήτες και να περάσουν στην αυλή και στο εσωτερικό του σπιτιού. Εκεί δέχονταν κεράσματα από τον νοικοκύρη, χτυπούσαν συμβολικά τρεις φορές με τα ραβδιά το κεφάλι του για υγεία, έδιναν ευχές για καλή σοδειά και καλές γιορτές και έφευγαν λέγοντας "και του χρόνου, με υγεία".


Το Χριστόψωμο
Για το τραπέζι των Χριστουγέννων που ετοίμαζαν με ιδιαίτερη φροντίδα, έφτιαχναν τρία ψωμιά διαφορετικού σχήματος. Την τούρτα του παρά και δύο μικρότερα, ένα για το Θεό και ένα για τα ζώα. Το ψωμί των ζώων (κουλάκ) το έδιναν στα ζώα την ημέρα των Φώτων αφού το βουτούσαν πρώτα στον αγιασμό. Το τραπέζι εκτός από το χριστόψωμο (τούρτα του παρά) περιείχε απαραίτητα και σαραγλί και όλους τους καρπούς (κάστανα, καρύδια). Στο χριστόψωμο μάλιστα έβαζαν μέσα μια δεκάρα η οποία φυλαγόταν πάντα στο εικονοστάσι δεμένη με κόκκινη κλωστή που βάφτηκε τη Μ. Πέμπτη μαζί με τα κόκκινα αυγά.
Την ώρα του τραπεζιού ανακάτευαν συνέχεια τη φωτιά για καλοτυχία και καλή σοδειά, λέγοντας όσες σπίθες βγάζει το ξύλο που καίγεται τόσα τα καλά για το σπίτι. Έριχναν μάλιστα ένα αναμμένο κάρβουνο μέσα στο πήλινο δοχείο του νερού για να μη μπορέσουν οι νεράιδες να το μαγαρίσουν.
Αφού έκοβαν το χριστόψωμο και έτρωγαν το νηστίσιμο φαγητό, αντάλλασαν ευχές και άφηναν το τραπέζι με ό,τι περίσσευε στρωμένο όλο το δωδεκαήμερο για να έρθει ο Θεός να φάει.


Καστοριά
Από τα έθιμα της Καστοριάς αυτό που ξεχωρίζει είναι τα καρναβάλια που λέγονται αλλιώς και ραγκουτσάρια. Γίνονται κάθε χρόνο στις 6,7 και 8 Ιανουαρίου και αποτελούν αναβίωση αρχαίων Διονυσιακών τελετών που γίνονταν στη μέση του χειμώνα και αμέσως μετά τη γιορτή της γέννησης του ήλιου στις 25 Δεκεμβρίου, προς τιμήν της φύσης που θα αναγεννηθεί την άνοιξη.
Στα χριστιανικά χρόνια η γιορτή του ήλιου αντικαταστάθηκε με την ημέρα των Χριστουγέννων και με τα ραγκουτσάρια κλείνει ένα δωδεκαήμερο εορταστικό με έθιμα που έχουν τις ρίζες τους στους πρώτους κατοίκους της περιοχής τους Δωριείς, αποτελώντας σπάνιο δείγμα ιστορικής συνέχειας του τόπου μας, μέσα στους αιώνες.
Στα ραγκουτσάρια άνδρες και γυναίκες μασκαρεμένοι, χωρίς διακρίσεις φορώντας απαραιτήτως μάσκες και έχοντας συντροφιά τους μουσικά όργανα ξεχύνονται στους δρόμους της πόλης, χορεύοντας και τραγουδώντας αναστατώνοντας την πόλη και διώχνοντας τα κακά πνεύματα. Παρόμοιο έθιμο συναντάμε και στην Κοζάνη.

Θράκη 
Η Θράκη, έχοντας ανάλογα έθιμα μ' αυτά της Μακεδονίας, ωστόσο κατέχει μια σημαντική πρωτιά σε χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Η Μάνη, χωριό της επαρχίας Διδυμοτείχου έχει να παρουσιάσει 47 παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Τα παιδιά μέχρι το 1930 και λίγο αργότερα ετοιμάζονταν βδομάδες νωρίτερα για τα κόλιαντα, κάνοντας πρόβες και το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων, έβγαιναν σε ομάδες και ξεχύνονταν στα σοκάκια του χωριού κρατώντας χοντρά μακριά ξύλα τις τσουμάκες που συμβόλιζαν τα ραβδιά των ποιμένων της Βίβλου. Βέβαια μ' αυτά τα ραβδιά θα χτυπούσαν και τις πόρτες των σπιτιών για να ανοίξουν, ενώ τα προστάτευαν και από τις επιθέσεις των σκύλων. Στα χωριά των προσφύγων από την Ανατολική Θράκη τα παιδιά αγόρια πάντα,  έλεγαν τα δικά τους κάλαντα όπως τα λένε ακόμα στο Φυλαχτό (χωριό του Δήμου Τυχερού του νομού Έβρου). Τα πολύ μικρά τραγούδια τα έλεγαν τα μικρά αγόρια από τα ξημερώματα της παραμονής των Χριστουγέννων και μέχρι το μεσημέρι. Μετά συνέχιζαν οι παρέες μεγάλων παιδιών που τραγουδούσαν από το βράδυ της παραμονής όλη τη νύχτα και ολόκληρη τη μέρα των Χριστουγέννων. Κάθε χωριό είχε τα δικά του χριστουγεννιάτικα τραγούδια που διέφεραν από τα γειτονικά χωριά, όχι μόνο στη μελωδία αλλά και στα λόγια.
Το τραγούδισμα των καλάντων δεν ήταν πάντα ευπρόσδεκτο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι πόρτες δεν άνοιγαν όσο κι αν χτυπούσαν και τα παιδιά απαντούσαν με ανάλογα στιχουργήματα.


Ρουγκάτσια
Στο Πύθιο του νομού Έβρου, τα παιδιά έβγαιναν στους δρόμους για τα κάλαντα μια μέρα νωρίτερα δηλαδή στις 23 Δεκεμβρίου. Από νωρίς το πρωί ήταν στα σοκάκια του χωριού και τραγουδούσαν. Ανήμερα των Χριστουγέννων τη σκυτάλη έπαιρναν τα παλικάρια του χωριού που χωρίζονταν σε ομάδες σε ρουγκάτσια δηλαδή και πήγαιναν σε όλα τα σπίτια. Τα ρουγκάτσια έπρεπε να βρουν το σπίτι ανοιχτό και όλα τα μέλη της οικογένειας εκεί, για να υπάρξει καλοτυχία. Κάθονταν, τραγουδούσαν έπαιρναν κέρασμα ή φιλοδώρημα και έφευγαν.

Στην Ξάνθη οι νοικοκυρές ετοιμάζουν το βραδινό τραπέζι με δώδεκα είδη εδεσμάτων, για τα δωδεκάμερα. Ο γκουχτός που είναι χοντραλεσμένο σιτάρι το οποίο αλέθεται στο χειρόμυλο, βρασμένο καλά έτσι ώστε να γίνει πιλάφι, είναι απαραίτητος πάντα. Δεν πρόσθεταν σ' αυτό τίποτα άλλο εκτός από κοπανισμένο καρύδι.
Ο γκουχτός έμπαινε στη μέση του τραπεζιού και του τοποθετούσαν μια αναμμένη λαμπάδα. Αφού καθόταν η οικογένεια στο τραπέζι, η κυρά του σπιτιού έπρεπε να θυμιατίσει κι έπειτα να κόψουν το Χριστόψωμο, το οποίο είχε μέσα ένα νόμισμα. Το μοίραζε πάντα ο γεροντότερος τοποθετώντας το στο κεφάλι του και τραβώντας το μέχρι να κοπεί. Το πρώτο έδεσμα που τρώγανε ήταν ο γκουχτός και μετά ακολουθούσαν όλα τα άλλα φαγητά.
Οι γυναίκες των Σαρακατσάνων στη Θράκη συνήθιζαν να ζυμώνουν τη χριστοκουλούρα η οποία ήταν κεντημένη με παραστάσεις καθημερινότητας και την έτρωγαν όλοι μαζί με μέλι περιμένοντας τη γέννηση του Χριστού.
Στο Ρήγιο της επαρχίας Διδυμοτείχου, αναβιώνει τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων το έθιμο των Μπαμουσιαραίων, που είναι δύο παλικάρια μεταμφιεσμένα το ένα σε μπαμπουσάριο και το άλλο στη γυναίκα του. Το πρώτο φορά μια νεροκολοκύθα στο πρόσωπο σαν μάσκα, προβιές προβάτων και στη μέση του έχει κρεμασμένη μια κουδούνα, ενώ στη ζώνη του έχει ένα μαχαίρι μεγάλο. Οργανοπαίχτες με ζουρνάδες και γκάιντες συνοδεύουν το ζευγάρι που ξεσηκώνει τον κόσμο με τη μουσική και το χορό.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι στην Κομοτηνή την παραμονή των Χριστουγέννων δεν έλεγαν κάλαντα παρά μόνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, γυρνώντας με αναμμένα φανάρια στολισμένα με κορδέλλες χάρτινες και ποικιλόχρωμες. Τραγουδούσαν τα κάλαντα από ένα τυπωμένο βιβλίο. Μάλιστα τα παιδιά κρατούσαν σφυριά ξύλινα, βαμμένα με διάφορα χρώματα και μ' αυτά χτυπούσαν τις πόρτες για να μαζέψουν στραγάλια, σύκα, πορτοκάλια ή καρύδια, όχι χρήματα.



Οι πληροφορίες προέρχονται από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Για τις νονές της κρίσης...

Για τις νονές της κρίσης...


Έρχονται τα Χριστούγεννα και οι απανταχού νονές της ελληνικής επικράτειας, αναρωτιούνται για τα δώρα που θα κάνουν στα βαφτιστήρια τους.

Είναι δύσκολη η εποχή, δύσκολη και η επιλογή. Μερικά χρόνια πριν, η κάθε νονά έπαιρνε το βαφτιστήρι από το χέρι και πήγαιναν μαζί στα μαγαζιά για να διαλέξει μαζί του, ό,τι εκείνο ήθελε. Τώρα αυτό μοιάζει για πολλές νονές αδύνατο. Γι' αυτό σκεφτήκαμε κάποιους τρόπους που θα μπορούσαν να σας διευκολύνουν να κάνετε δώρα στα αγαπημένα σας, χωρίς να ξοδέψετε χρήματα που δεν έχετε.

Πρώτα πρώτα, σκεφτείτε τι θα μπορούσατε να κάνετε με τα χεράκια σας. Αν είστε λάτρεις του πλεξίματος ή της ραπτικής, τότε τα πράγματα είναι ασφαλώς εύκολα για σας. Ένα πλεχτό ζακετάκι από τα χεράκια της νονάς ή ένας σκούφος με το ασορτί κασκόλ του, θα είναι σίγουρα ευπρόσδεκτα από τα βαφτιστήρια. Αν πάλι ράβετε τότε μπορείτε να φτιάξετε ακόμα περισσότερα και να βγείτε ασπροπρόσωπη με ελάχιστα χρήματα.

Τι γίνεται όμως όταν η νονά δεν κατέχει κανένα από τα δύο αυτά "σπόρ"; 
Τότε θα πρέπει να αναζητήσετε άλλες οικονομικούς τρόπους, που να σας λύνουν τα χέρια, όπως για παράδειγμα τα βιβλία με χριστουγεννιάτικες ιστορίες που πάντα γοητεύουν τα παιδιά, μια ταινία κινουμένων σχεδίων που θα τα κάνει να χαλαρώσουν και να ταξιδέψουν στη φαντασία, μια συλλογή παιδικών τραγουδιών ή ακόμα και μια επίσκεψη σε μια παιδική θεατρική παράσταση. Οι γονείς στις μέρες μας, δυσκολεύονται να δώσουν στα παιδιά τους αυτό το κάτι παραπάνω και η νονά θα μπορούσε να δώσει σ' αυτό λύση, πηγαίνοντας το σε ένα χριστουγεννιάτικο event, σε ένα μουσείο, σε μια κινηματογραφική ταινία, περνώντας έτσι και ποιοτικό χρόνο μαζί του.

Πολλοί φορείς διοργανώνουν  χριστουγεννιάτικα bazar, όπου εκεί μπορείτε να βρείτε δωράκια για όλους σε πολύ οικονομικές τιμές. Αν επισκεφθείτε κάποιο από αυτά θα κάνετε διπλό καλό, αφού τα περισσότερα έχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα.
Πάρτε φέτος χαρτί και μολύβι, κάντε ένα προϋπολογισμό των χριστουγεννιάτικων εξόδων, δείτε πόσα μπορείτε να ξοδέψετε για το βαφτιστήρι σας και στη συνέχεια, αποφασίστε τι θα επιλέξετε.

Ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι σημασία δεν έχει η αξία του δώρου, αλλά η αγάπη με την οποία συνοδεύεται.
Με τη σκέψη ότι σας δώσαμε κάποιες ιδέες, σας ευχόμαστε καλά ψώνια ή καλές εξορμήσεις!...

Μαρίνα


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Μαμά, υπάρχει ο Αη Βασίλης;

Μαμά, υπάρχει ο Αη Βασίλης;



Νομίζω αυτή την ερώτηση την έχουν ακούσει οι περισσότεροι γονείς και έχουν βρεθεί σε αμηχανία. Δεν θα σας πω, τι να πείτε στο παιδί σας. Δεν είμαι ειδικός για να ξέρω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Είμαι όμως μαμά και μπορώ να σας διηγηθώ τι συνέβη με την κόρη μου, όταν ήταν 7 χρονών και στο σχολείο, άρχισε αυτή η συζήτηση μεταξύ συμμαθητών...
Ήταν λοιπόν τέτοιες μέρες, καλή ώρα, που στο σχολείο ετοίμαζαν γιορτή για τα Χριστούγεννα και ένα θεατρικό έργο όπου υπήρχε και ο Αη Βασίλης. Από κει ξεκίνησαν όλα...

Μέχρι τότε η μικρή μου, του έγραφε γράμμα ή προσπαθούσε να με πείσει να τον πάρουμε τηλέφωνο για ν' ακούσει τη φωνή του (παιδί της τεχνολογίας, βλέπετε). Εντέχνως κάθε φορά το τηλέφωνο μιλούσε ασταμάτητα κι έτσι γλιτώναμε την κακοτοπιά. Αμέσως παίρναμε χαρτί και μολύβι και αρχίζαμε το γράμμα για τον Άγιο, ζωγραφίζοντας κιόλας πάνω στο χαρτί και στο φάκελο και βάζοντας ένα χριστουγεννιάτικο αυτοκόλλητο αντί για γραμματόσημο. 

Πάντα υπήρχε η αγωνία στο βλέμμα της... Θα το πάρει το γράμμα, θα μπορεί να το διαβάσει (είναι και γεράκος) θα μπορεί να φέρει το παιχνίδι που του ζήτησε;... Και μετά οι ερωτήσεις: "Θα πάει δώρα σ' όλα τα παιδιά; Και σ' αυτά που έγραψαν και σ' αυτά που δεν έγραψαν γράμμα; Και στα φτωχά και στα πλούσια; Σ' όλη τη γη; Και πώς θα τα καταφέρει, πώς θα προλάβει;"...

Αυτό που πάντα με εντυπωσίαζε, δεν ήταν η ποικιλία των ερωτήσεων και των προβληματισμών, που όσο μεγάλωνε μεγάλωναν μαζί της, αλλά το ότι έδινε μόνη της τις απαντήσεις, περιοριζόμενη μόνο στο "σωστά, μαμά;". Έτσι γινόταν πιο εύκολη η δική μου, δουλειά ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι τη μέρα, που θυμωμένη και στεναχωρημένη ήρθε από το σχολείο...

"Τι έγινε αγάπη μου, γιατί είσαι έτσι;" ρώτησα αφελώς...
"Τσακωθήκαμε με κάποια παιδιά στο σχολείο, την ώρα της πρόβας!" έρχεται η απάντηση
"Γιατί, τι μοιράζατε;" συνεχίζω να ρωτάω αφελώς...
"Γιατί, κάποια παιδιά, είπαν ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης! Υπάρχει μαμά;"... 
Αυτό ήταν! Μετά τα δευτερόλεπτα αμηχανίας κι ενώ περίμενα να δώσει πάλι μόνη της τις απαντήσεις όπως έκανε μέχρι τότε, κατάλαβα πως αυτή τη φορά η απάντηση έπρεπε να είναι δική μου. Σκέφτηκα όμως να απαντήσω με ...ερώτηση. "Εσύ, αγάπη μου τι νομίζεις;" Παύση... η μικρή μου, προβληματισμένη και με ύφος σοβαρό, απαντά κατηγορηματικά: "Εγώ νομίζω ότι υπάρχει, θέλω να υπάρχει!". 

Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να εξηγήσω κάποια πράγματα, που θα ακροβατούσαν ανάμεσα στην αλήθεια και την φαντασία, αλλά θα την ηρεμούσαν χωρίς να την πικράνουν.
"Ξέρεις, ο Αη Βασίλης είναι Άγιος, είναι πνεύμα. Το πνεύμα της αγάπης και της χαράς και αυτό θέλει να δίνει τα Χριστούγεννα και τη Πρωτοχρονιά στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους. Υπάρχει με πολλούς τρόπους, χωρίς πάντα να τον βλέπουμε. Όταν χαρίζουμε δώρα και κάνουμε χαρούμενους τους ανθρώπους γύρω μας, είναι σε μια μεριά, μας βλέπει και χαίρεται... Όταν προσπαθούμε να κάνουμε χαρούμενα τα παιδάκια που δεν έχουν οικογένεια ή που οι γονείς τους δεν έχουν τη δυνατότητα να τους αγοράσουν δώρα, πάλι είναι εκεί, μας βλέπει και χαίρεται... Όταν αγαπάμε τους ανθρώπους και προσπαθούμε να τους κάνουμε να χαρούν, είναι πάντα εκεί!... Δεν χρειάζεται να τον βλέπουμε για να ξέρουμε ότι υπάρχει. Χρειάζεται να μοιραζόμαστε και να δίνουμε αγάπη." 

Παρόλο το φόβο μου, ότι δεν θα καταλάβει και πολλά απ' όσα της έλεγα, η μικρή μου με αγκάλιασε ευχαριστώντας με, που τις έλυσα τις απορίες της και μου είπε: "Τώρα ξέρω... ο Αη Βασίλης υπάρχει εδώ (δείχνοντας την καρδούλα της), όπως ο Χριστούλης".
Δεν χρειάστηκε να ξανακάνουμε ποτέ αυτή την κουβέντα.
Συνέχισε να γράφει γράμματα στον Αη Βασίλη, για αρκετά χρόνια ακόμα, όμως στα γράμματά της, δεν ζητούσε πια παιχνίδια, αλλά αγάπη, ειρήνη και ευτυχία για όλα τα παιδιά του κόσμου. Ζητούσε τα πιο δύσκολα!...





[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια

find "to e-periodiko mas" on instagram