Photo by Bruno Martins on Unsplash

Ο πρώτος μήνας του χρόνου και ο δεύτερος του χειμώνα σηματοδοτεί κάθε νέα αρχή με την Πρωτοχρονιά να γιορτάζεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο με κάθε λαμπρότητα. Πέμπτος μήνας του χριστιανικού έτους, ονομαζόμενο και ενιαυτό ήταν ενδέκατος στη σειρά στο ρωμαϊκό ημερολόγιο.

Στο αρχαίο αττικό ημερολόγιο ο Ιανουάριος στο πρώτο του δεκαπενθήμερο αντιστοιχούσε με τον Ποσειδώνα και στο δεύτερο δεκαπενθήμερο με τον Γαμηλιώνα ενώ ήταν ο Σαββάθ των Εβραίων και ο Τωβί των Αιγυπτίων.

Πήρε το όνομά του από το θεό κάθε αρχής κατά τη ρωμαϊκή μυθολογία, τον Ιανό. Ο Ιανός ήταν ένας θεός με δύο μορφές που παριστάνεται άλλοτε με κλειδιά και άλλοτε με τριακόσιες ψήφους στο δεξί του χέρι και εξήντα πέντε στο αριστερό, που συμβόλιζαν τις μέρες του ενιαυτού σύμφωνα με τον κ. Ηλία Αναγνωστάκη Διευθυντή Ερευνών του Τομέα Βυζαντινών Ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Αξίζει να μάθουμε πως θεωρούσαν τον Ιανό, πατέρα του αιώνος και για το λόγο αυτό τον ονόμαζαν και «Αιωνάριο» ενώ είχαν οριστεί δώδεκα πρυτάνεις να τον υμνούν και στο ναό του υπήρχαν δώδεκα βωμοί όσοι και οι μήνες του χρόνου.

Για τους Ρωμαίους ο Ιανουάριος, στα πρώτα χρόνια της ιστορίας τους, δεν ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου. Πρώτος ήταν ο Μάρτιος και η 1η Μαρτίου ήταν η Πρωτοχρονιά τους. Όταν ο μυθικός βασιλιάς των Ρωμαίων Νούμας Πομπίλιος οργάνωσε το ημερολόγιο με βάση τον ήλιο, ο Ιανουάριος έγινε ο πρώτος μήνας του χρόνου. Πολλοί ήταν οι Ρωμαίοι που εξακολουθούσαν να γιορτάζουν την 1η του Μαρτίου θυμούμενοι την αρχική τους πρωτοχρονιά την οποία ονόμαζαν πλέον πάτριον.

Πολλά ονόματα έχει δώσει ο λαός μας στον Ιανουάριο με γνωστότερο το «Γενάρης» επειδή τότε γεννούν τα γιδοπρόβατα. Αλλού τον ονομάζουν και «Μεσοχειμώνα» επειδή είναι ο μεσαίος από τους τρεις μήνες του χειμώνα, ενώ ονομάζεται και «Γατόμηνας» επειδή τότε ζευγαρώνουν οι γάτες. Δεν λείπουν βέβαια και ονομασίες όπως «Μεγάλος μήνας» ή «Τρανός» ή «Μεγαλομηνάς», αφού εκτός από τη θέση του στο ημερολόγιο έχει διάρκεια μεγάλη, 31 ημέρες, σε αντίθεση με τον Φεβρουάριο που τον ακολουθεί.

Λέγεται πως ο Ιανουάριος έχει το πιο λαμπερό φεγγάρι αν θυμηθούμε και τη ρήση: «Του Γενάρη το φεγγάρι, παρά ώρα μέρα μοιάζει» ενώ πολλοί είναι εκείνοι που τον ονομάζουν «Γελαστό» λόγω των αλκυονίδων ημερών που είναι γλυκός ο καιρός και θυμίζει άνοιξη. Άλλοι, τον ονομάζουν «Κλαδευτή» επειδή είναι ο μήνας του κλαδέματος και «Κρυαρίτη» επειδή είναι ο κατ’ εξοχήν μήνας που κάνει κρύο.

Μια άλλη πολύ γνωστή ονομασία του Ιανουαρίου είναι «Καλαντάρης» γιατί λέγονται τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς και όπως αναφέρει ο κ. Σπύρος Τραϊανός είναι ο μήνας των δώρων των Καλενδών, που κατά τη Βυζαντινή εποχή ήταν δώρα αντί για το 13ο μισθό που γνωρίζουμε στη σύγχρονη εποχή. Στην αρχή του χρόνου άρχιζε στο Βυζάντιο η θητεία των Υπάτων οι οποίοι σχημάτιζαν μια πομπή στους δρόμους και σκορπούσαν νομίσματα, τα οποία μάλιστα στην αρχή ήταν χρυσά και αργότερα (επί Ιουστινιανού) ασημένια. Αυτά, τα μάζευαν τα παιδιά κυρίως που πήγαιναν στα σπίτια συγγενών ή και φίλων να ευχηθούν. Από εκεί προέρχεται και το έθιμο των καλάντων που φθάνει ως τις μέρες μας και επεκτάθηκε σε όλες τις μέρες του Δωδεκαήμερου με αρχή την παραμονή των Χριστουγέννων.

Ο Ιανουάριος και η Πρωτοχρονιά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το «ποδαρικό» και τη βασιλόπιτα με ποικίλα έθιμα ανά περιοχή της Ελλάδας που αφορούν την καλοτυχία, την καλή σοδειά και την ευημερία του κάθε σπιτικού. Σε πολλά μέρη μάλιστα το τελετουργικό του ποδαρικού της Πρωτοχρονιάς έπαιρνε τη μορφή μαγικοδεισιδαιμονικής τελετουργίας σύμφωνα και με τον κ. Γ. Αικατερινίδη (δρ Λαογραφίας), που ευτυχώς σιγά – σιγά εξαλείφτηκαν.

Πολλές οι εορτές οι Ιανουαρίου με πρώτη τη γιορτή του Αγ. Βασιλείου και της Περιτομής του Χριστού, τα Άγια Θεοφάνια στις 6, του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή στις 7, του Αγ. Αντωνίου στις 17, του Αγ. Αθανασίου στις 18, του Αγ. Γρηγορίου στις 25 και των Τριών Ιεραρχών στο τέλος του.

Photo by DiEtte Henderson on Unsplash

Photo by Mira Kemppainen on Unsplash

Ήταν τα πέμπτα Χριστούγεννα που θα περνούσαν χωριστά… από τότε που γεννήθηκε η μικρή οι συνθήκες άλλαξαν. Δεν μπορούσε πλέον να είναι μαζί στη δουλειά του, να περνάνε τις χρονιάρες μέρες ο ένας πλάι στον άλλο. Το καράβι δεν ήταν χώρος για ένα μωρό, ούτε για ένα μικρό παιδάκι. Έτσι, έμεναν μαμά και κόρη μόνες, με το μπαμπά να οργώνει τις θάλασσες και να τους λείπει.

Στόλιζαν το δέντρο χαρούμενες, έχοντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια να τους κάνουν συντροφιά και να γλυκαίνουν την ατμόσφαιρα της προσμονής. Πρώτα τα φωτάκια, μετά μία - μία οι μπάλες και τα στολίδια. Το κοριτσάκι τιτίβιζε ευχαριστημένο με την όλη διαδικασία. «Εγώ θα τα κρεμάσω όλα, μαμά! Μεγάλωσα τώρα!»

Τι παράξενο! Από τη μέρα που γεννήθηκε η Ιόλη, ανυπομονούσε να μεγαλώσει για να μπορεί να κουβεντιάζει μαζί της. Να της εκφράζει πώς νιώθει, τι θέλει, τι την ενοχλεί… και τώρα τρέμει τη στιγμή που θα ρωτήσει για το μπαμπά της. Κάτι τέτοιες ώρες ήθελε να είναι ακόμα μωρό, να μην καταλαβαίνει όσα τώρα, να μην της λείπει η παρουσία του, να μη συνηθίσει την απουσία του.

Προσπαθούσε να προετοιμαστεί για την ερώτηση που θα ερχόταν και έπρεπε να έχει απάντηση που δεν θα φέρει δάκρυα στα μάτια τους. Τι να πει όμως; Η μόνη απάντηση που θα έφερνε χαρά, δεν μπορούσε να ειπωθεί… ο μπαμπάς δεν θα ήταν τις γιορτές μαζί τους, ξανά! Πέντε χρόνια τώρα, δεν ήταν μαζί τους τα Χριστούγεννα και όσο η Ιόλη μεγάλωνε, τόσο πιο δύσκολο γινόταν. Έπρεπε να τη βάλει στην πραγματικότητα χωρίς να την πληγώσει. Έπρεπε να τη βοηθήσει να καταλάβει χωρίς δράματα… να χτίσει αναμνήσεις όμορφες τρυφερές, που θα τη συντρόφευαν με γλυκά συναισθήματα στο διάβα της ζωής της, χωρίς σημάδια που θα πονούσαν.

Τέλειωνε πια ο στολισμός. Μόνο τα φωτάκια για το μπαλκόνι είχαν μείνει, αλλά η μικρή αποκαμωμένη από την κούραση είχε γείρει στον καναπέ και κοιμόταν βαθιά…

Με ανακούφιση την πήρε στην αγκαλιά της και την έβαλε τρυφερά στο κρεβάτι. Τη χάιδεψε, τη φίλησε κι έκλεισε το φως και την πόρτα πίσω της. Για σήμερα, η ερώτηση δεν έγινε… αύριο είναι μια άλλη μέρα, σκέφτηκε καθώς γύριζε στο σαλόνι για να μαζέψει τις άδειες κούτες.

Ο ήχος του τηλεφώνου την έβγαλε από το φόρτο του μυαλού. «Πάνω στην ώρα Γιώργο μου!» απάντησε με λαχτάρα. Ήθελε να μοιραστεί τους προβληματισμούς της με τον άνθρωπό της, όμως από την άλλη δεν ήθελε να τον φορτώνει και με αυτή την έγνοια. Δεν ήταν ευχάριστο και σε κείνον να είναι μακριά από την οικογένειά του και την μονάκριβή του κόρη, τις γιορτές. Όλο κι όλο που την είδε, που την έζησε ήταν δύο καλοκαίρια όταν ήταν δύο χρονών και πέρσι που ήταν τεσσάρων. Κι έκανε υπομονή, να περάσει ο καιρός να αλλάξει καράβι, να κάνει δρομολόγια εδώ στην Ελλάδα, να βλέπονται σαν οικογένεια…

«Τι συμβαίνει;» ακούστηκε ανήσυχος. «Τίποτα καλέ μου! Μόλις τελειώσαμε το στόλισμα του δέντρου. Η Ιόλη κοιμάται κατάκοπη, δεν την πρόλαβες…» ένας λυγμός που πήρε να ανεβαίνει πνίγηκε με επιτυχία από ένα μικρό βηχαλάκι και τα παράσιτα της γραμμής. «Πώς είσαι; Εμείς εδώ είμαστε καλά και ετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα» ακούστηκε πιο συγκροτημένη και αποφασισμένη να μην του φορτώσει βάρος. Δεν μπορούσε άλλωστε να κάνει τίποτα. Δεν ήταν στο χέρι του, αυτή ήταν η δουλειά του και την είχε αποδεχτεί με όλες της τις δυσκολίες. Ήξερε πολύ καλά πως ο δικός της ρόλος ήταν να στρογγυλεύει κάθε γωνία αιχμηρή της ψυχής, που άφηνε η απόσταση και να μαλακώνει όλα τα δύσκολα συναισθήματα που γεννούσε. Ήθελε να είναι ήρεμος για να μπορεί να κυβερνά το καράβι με ασφάλεια στις άγριες θάλασσες που αρμένιζε.

Και η δική της ηρεμία; Αυτή εξαρτιόταν από τη δική του και της κόρης τους. Σα συγκοινωνούντα δοχεία που η απόσταση εκμηδενιζόταν από το δέσιμο και την αφοσίωσή τους, σ’ αυτό που μοιράζονταν…

«Ξέρεις, σκέφτηκα φέτος να μιλήσω διαφορετικά στη μικρή. Να μη την παρηγορήσω για την απουσία σου, αλλά να την κάνω να αποδεχθεί την πραγματικότητα. Δεν είναι σωστό κάθε χρόνο να ζει με την ίδια αγωνία, ούτε όμως και να συνηθίσει την απουσία σου… »

«Πώς θα το καταφέρεις αυτό, καρδιά μου; Είναι μικρή, δεν είναι εύκολο! Μήπως να της μιλήσω εγώ;» η ανησυχία ξαναγύρισε στη φωνή του. Ήταν από τις στιγμές που κανένα μέσο δεν μπορούσε να νικήσει την απόσταση και την επιθυμία να βρίσκεται κοντά τους.

«Θα βρω τρόπο, μη σε απασχολεί! Εσύ απλά να ξέρεις πως η Ιόλη μας, θα περάσει όμορφα. Αυτό να έχεις στο μυαλό σου. Τα άλλα, είναι δική μου δουλειά!» είχε ήδη βρει τα λόγια, είχε ήδη γεμίσει δύναμη και σιγουριά. «Σου έχω εμπιστοσύνη, απλά δεν μου είναι ευχάριστο να το περνάς όλο αυτό μόνη σου» απάντησε προσπαθώντας, εκείνος τώρα, να κρατήσει τη συγκίνησή του έξω από τη φωνή του…

Ξημέρωνε Κυριακή. Μια ηλιόλουστη ψυχρή χιονισμένη Κυριακή, ίδια με τα ανάμεικτα συναισθήματα που πλημμύριζαν την ψυχή τους…

Η Ιόλη ξύπνησε με χαμόγελο και έτρεξε στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν χόρταινε να το κοιτά… Η Κάτια την υποδέχτηκε με μια ζεστή αγκαλιά και την ώρα του πρωινού άρχισε να κάνει πράξη την απόφασή της.

«Ξέρεις αγάπη μου, τι σκεφτόμουν αυτές τις μέρες;» είπε τρυφερά. Η μικρή την κοίταξε όλο απορία… «Νομίζω ξέρεις τι είναι τα έθιμα, έτσι δεν είναι;» ρώτησε.

«Ναι, μας είπε η κυρία πως είναι συνήθειες που περνάνε από τον ένα στον άλλο» απάντησε η μικρή.

«Ακριβώς! Έθιμο είναι και ο στολισμός του δέντρου, τα χριστουγεννιάτικα γλυκά και πολλά άλλα. Έθιμα όμως μπορούμε να φτιάξουμε και δικά μας. Που να είναι μόνο για μας» είπε η Κάτια περιμένοντας την αντίδραση της Ιόλης που δεν άργησε να έρθει.

«Τι δηλαδή;» ρώτησε με τα μάτια ορθάνοιχτα από την αναμονή.

«Να, εμείς μπορούμε να αποφασίσουμε κάθε Παραμονή Χριστουγέννων να καθόμαστε κάτω από το στολισμένο δέντρο, να διαβάζουμε χριστουγεννιάτικες ιστορίες και να πίνουμε ζεστή σοκολάτα οι δυο μας»…

«Κι ο μπαμπάς;» ρώτησε βουρκωμένη η μικρή.

«Ο μπαμπάς μπορεί να ταξιδεύει ή μπορεί να είναι μαζί μας. Δεν είναι το ίδιο κάθε χρόνο. Όμως, αυτή είναι η δουλειά του και πρέπει να το δεχτούμε χωρίς στεναχώρια. Αρκεί που είναι καλά κι ας είναι μακριά μας» απάντησε η Κάτια και περίμενε με αγωνία την Ιόλη να επεξεργαστεί όσα της είπε.

«Δε μου αρέσει καθόλου! Οι μπαμπάδες τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι με τα παιδιά τους κι εγώ θέλω το δικό μου» απάντησε με πείσμα.

«Συμφωνώ, αλλά ξέρεις, δεν κάνουν όλοι οι μπαμπάδες την ίδια δουλειά. Κι εσύ πρέπει να είσαι περήφανη για το δικό σου μπαμπά, γιατί με τη δουλειά του βοηθά άλλους ανθρώπους. Μεταφέρει με το καράβι του εμπορεύματα που χρειάζονται άλλοι άνθρωποι και με αυτό τον τρόπο τους βοηθά να ζούνε καλύτερα. Σκέψου μωρό μου, πόσοι δουλεύουν τα Χριστούγεννα! Ένας ολόκληρος κόσμος. Ένα σωρό επαγγέλματα! Υπάρχουν πολλοί μπαμπάδες που είναι μακριά από τα παιδιά τους αυτές τις μέρες και όλοι θα ήθελαν να είναι μαζί τους. Έτσι γίνεται και πρέπει να το δεχτούμε με γενναιότητα»

«Όμως, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα βάλεις και την κάμερα να τον βλέπω και να με δει που θα φοράω όμορφα ρούχα!» απάντησε η μικρή σκουπίζοντας τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάγουλά της.

«Και βέβαια, μωρό μου! Ο μπαμπάς λείπει από το σπίτι, όχι από τη ζωή μας! Θα τον έχουμε πάντα μαζί μας και θα του μιλάμε όποτε θέλουμε. Και τώρα ακόμα αν θες!»

Ένα πλατύ χαμόγελο πήρε τη θέση των δακρύων! Η Ιόλη έκανε εκείνα τα Χριστούγεννα γενναία είσοδο στον κόσμο των μεγάλων. Οι αναμνήσεις που χτίστηκαν από εκείνες τις γιορτές θα τη συνόδευαν για όλη της τη ζωή και δεν θα την άφηναν στιγμή να νιώσει μόνη. Ο μπαμπάς της είχε πάντα παρουσία δίπλα της, χάρη στο διαφορετικό τρόπο σκέψης που χάραξε η μαμά της. Ένας μπαμπάς που δεν έλειψε ποτέ, ουσιαστικά!

Ο μήνας των γιορτών έφτασε και οι χριστουγεννιάτικοι στολισμοί ήδη ξεκίνησαν σε πολλά σπίτια. Τα δέντρα μικρά και μεγάλα στήνονται στην καλύτερη γωνιά του καθιστικού, τα διακοσμητικά απλώνονται σε κάθε σημείο και τα παιδιά τιτιβίζουν χαρούμενα μέσα σ' όλο αυτό το γιορτινό σκηνικό. Οι Creative Bloggers δεν θα μπορούσαν να μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα ειδικά, αυτή την περίοδο, που σε προτρέπει για κατασκευές.

Photo by Brigitta Schneiter on Unsplash

Ο τελευταίος μήνας του χρόνου ο Δεκέμβρης είναι ο πρώτος του χειμώνα και ένας από τους επτά μήνες που έχουν διάρκεια 31 ημερών. Το όνομά του προέρχεται από το λατινικό decem, που σημαίνει δέκα, μια που ο Δεκέμβριος ήταν ο δέκατος και τελευταίος μήνας του Ρωμαϊκού ημερολογίου. Όταν αργότερα προσθέθηκαν ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος και έγινε το ημερολόγιο δωδεκάμηνο, ο Δεκέμβρης έχασε τη θέση του, (από δέκατος, δωδέκατος) αλλά διατήρησε το όνομά του. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κόμμοδος θέλησε να τον μετονομάσει σε Αμαζόνιο (προς τιμήν της γυναίκας του) αλλά η ονομασία αυτή δεν επικράτησε. Ο λαός μας τον ονομάζει και «Ασπρομηνά ή χιονιά» αφού από τις 22 του μήνα μπαίνουμε επίσημα στο χειμώνα και ξεκινούν οι χιονοπτώσεις.

Η Μάρα καληνύχτισε με ένα γλυκό φιλί την οχτάχρονη κόρη της, τη σκέπασε κι άναψε τη μικρή υδρόγειο σφαίρα που περιστρεφόταν σκορπώντας ένα γλυκό φως στην ατμόσφαιρα. Αυτό συντρόφευε τη μικρή όλη τη νύχτα, για να μην τρομάζει στο σκοτάδι.

Κλείνοντας την πόρτα πίσω της η έγνοια της ήταν τα συμμαζέψει, να τακτοποιήσει και να καθαρίσει, για να είναι όλα στη θέση τους την επόμενη μέρα.

Αγαπούσε πολύ αυτό το σπίτι. Κάθε γωνιά του, ήταν προσεγμένη και φροντισμένη. Ένα υπόδειγμα τάξης και καθαριότητας με ένα κήπο εξίσου περιποιημένο που νόμιζες πως ξεφύλλιζες σελίδες περιοδικού διακόσμησης! Ήθελε το καλύτερο για τους αγαπημένους της και δεν λυπόταν κόπο για να τους το προσφέρει…

Κατευθύνθηκε στο σαλόνι με το αναμμένο τζάκι και τη μεγάλη τζαμαρία, που έβλεπε στη θάλασσα. Όμως, τίποτα δεν ήταν όπως το άφησε! Το τζάκι είχε σβήσει, παγωνιά και σκοτάδι επικρατούσε στο χώρο. Ανάβοντας το φως δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που αντίκρισε! Σχισμένες κουρτίνες, τρύπια και λερωμένα τα χαλιά, τα έπιπλα διαλυμένα, οι τοίχοι γκρίζοι και βρώμικοι και η τζαμαρία, θρυμματισμένη!

Η τηλεόραση να προβάλει συνεχώς διαφημίσεις χημικών προϊόντων. Τα λουλούδια στο βάζο δίπλα της μαραμένα, νεκρά… ξαφνικά επικρατεί σκοτάδι ξανά! Προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει το φως να το ανάψει, να δει, να καταλάβει… πατά το διακόπτη και οι λάμπες εκρήγνυνται! Μόνο η τηλεόραση μένει εκεί ανεπηρέαστη να συνεχίζει να προβάλει διαφημίσεις και να σκορπά ένα απόκοσμο φως στη ζοφερή ατμόσφαιρα…

Γυρνά έντρομη στο δωμάτιο του παιδιού. Ανοίγει την πόρτα και ορμά στο κρεβάτι της μικρής. Βρίσκει στη θέση της ένα πλαστικό μωρό που επαναλαμβάνει συνεχώς «μαμά» «μαμά».

Τριγυρνά στα δωμάτια σα χαμένη. Στην κουζίνα όλα μοιάζουν τακτοποιημένα και καθαρά αλλά, από τη βρύση τρέχει ένα καφέ υγρό και τα τρόφιμα στο ψυγείο είναι πλαστικά, όπως πλαστικά έγιναν και τα φυτά στο παράθυρο! Όλα στο χώρο θυμίζουν κουκλόσπιτο! Όμορφα αλλά ψεύτικα…

Τρέχει στην εξώπορτα… η ατμόσφαιρα θολή με μια περίεργη μυρωδιά, που δυσκολεύει την αναπνοή της. Στο βάθος του ορίζοντα μια αναλαμπή δηλώνει την παρουσία πυρκαγιάς. Κοιτά ένα γύρω στην άλλοτε γεμάτη λουλούδια και φυτά αυλή. Τώρα είναι όλα πλαστικά, ακόμα και τα δέντρα!

Στρέφει το βλέμμα στον ουρανό! Γκρίζος, σχεδόν μαύρος δεν της αφήνει περιθώρια να καταλάβει αν είναι μέρα ή νύχτα… «νύχτα είναι» σκέφτεται με κάποια αμφιβολία. Οι αστραπές που σχίζουν το σκοτάδι φωτίζουν τη θάλασσα που είναι γεμάτη σκουπίδια και ψάρια νεκρά που επιπλέουν.

Πριν προλάβει να κάνει ένα ακόμα βήμα, μια δυνατή βροχή ξεσπά! Θυμωμένη αλλιώτικη βροχή! Από κείνες που λες πως ο Θεός θέλει να ξεπλύνει όλα τα κακά του σύμπαντος! Μαύρα ρυάκια σχηματίζονται στο έδαφος. Βρέχεται… τα ρούχα της αλλάζουν χρώμα, γίνονται μαύρα κι αυτά. Και τα φυτά και τα δέντρα, ας ήταν πλαστικά, γίνονται μαύρα κι αυτά!...

Δοκιμάζει να μπει ξανά στο σπίτι. Ένα νεαρό παιδί στην πόρτα, την κοιτά στα μάτια. Δεν της μιλά, το βλέμμα του όμως ρωτάει «γιατί»! Το προσπερνά μα σε κάθε της βήμα συναντά περισσότερα παιδιά, όλα με το ίδιο βλέμμα να ρωτούν «γιατί». Πλημμυρίζει το δωμάτιο νεαρά παιδιά με την ίδια ερώτηση που επαναλαμβάνεται χωρίς να ακούγεται. Όμως εκείνη τη νιώθει καθαρά στην καρδιά της…

«Γιατί»! Δεν μπορεί να απαντήσει… δεν θέλει να απαντήσει… «δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάτε γιατί! Εγώ, πάντα φρόντιζα να είναι όλα καθαρά, να είναι τακτοποιημένα, να…» όσο ψάχνει τρόπους να απαντήσει, τόσο τα πρόσωπα πληθαίνουν!... Κι αυτό το «γιατί» έχει μια δόση κατηγορίας…

Φταίω κι εγώ δηλαδή; Μα πώς φταίω; Δεν έκανα κάτι!...

Η τηλεόραση συνεχίζει τις διαφημίσεις για προϊόντα, για χημικά… πολλά από αυτά τα αγοράζει, τα χρησιμοποιεί.

«Αφήστε με! Φύγετε! Δεν ξέρω γιατί! Δεν ξέρω τίποτα!»... Πάγωσε και η ίδια μ’ αυτή της τη διαπίστωση! Δεν ξέρω τίποτα! Φταίω που δεν ξέρω, έπρεπε να ξέρω, έπρεπε να ρωτώ να μαθαίνω, να ενημερώνομαι! Έπρεπε να φροντίζω αλλιώς το σπίτι μου, το μεγαλύτερο σπίτι μου…

Όσο συνειδητοποιούσε και τις δικές της ευθύνες, τόσο τα πρόσωπα των παιδιών έπαιρναν έκφραση και από ψυχρά γίνονταν λυπημένα. Ένα βουβό κλάμα ακουγόταν τώρα! Σα βουητό μελισσιού, απλωνόταν από άκρη σ’ άκρη! Ένας λυγμός βγήκε από το στήθος της! Ω, Θεέ μου, τι έκανα, τι κάναμε!!...

«Μαμά, μαμά ξύπνα!!» άνοιξε τα μάτια της λουσμένη στον ιδρώτα και με απορία κοίταξε την κόρη της που προσπαθούσε να την ξυπνήσει. «Παραμιλούσες μαμά! Κι έλεγες κάτι για όξινη βροχή, για σκουπίδια, πλαστικά κι άλλα που δεν καταλάβαινα…». Αγκάλιασε το παιδί με λαχτάρα.

- Ξέρεις αγάπη μου, αυτό το όνειρο, αυτός ο εφιάλτης πες καλύτερα, με βοήθησε να καταλάβω τι κάνω λάθος! Ή μάλλον, τι δεν κάνω καθόλου…

- Τι δεν κάνεις, τι είναι αυτό που κρατάς στο χέρι σου;

- Ένα φυλλάδιο που μιλά για την καταστροφή του πλανήτη, αν δεν τον προστατεύσουμε… το πήρα για να το πετάξω!..

- Χωρίς να το διαβάσεις; ρωτά με απορία η μικρή

- Του έριξα μια ματιά, μα σκέφτηκα πως δεν είναι στο χέρι μου να κάνω κάτι…

- Η δασκάλα μας, μας είπε πως όλοι μπορούμε να κάνουμε πολλά!

- Δίκιο έχει! Το συνειδητοποίησα με τον πιο περίεργο τρόπο! Στο χέρι μας είναι όλα! Πρώτα να ενδιαφερθούμε, μετά να μάθουμε και φυσικά να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και να βοηθήσουμε κι άλλους να κάνουν το ίδιο! Βλέπεις μωρό μου, το παρόν μας εξαρτάται από το παρελθόν, αλλά το μέλλον, είναι στα δικά μας χέρια!...

Ξάπλωσαν ξανά και οι δυο αγκαλιασμένες, ενώ η μικρή υδρόγειος εξακολουθούσε να φωτίζει με ένα γλυκό φως το δωμάτιο…

Photo by Fabe Collage on Unsplash

photo by Michael Longmire on unsplash

Οι αόρατοι εχθροί της ανθρώπινης υγείας είναι και οι πιο επικίνδυνοι! Ο λόγος προφανής αφού δεν είναι δυνατό να γνωρίζουμε με πιο τρόπο έχουν παραχθεί ή αναπτυχθεί τα τρόφιμα που καταλήγουν στο πιάτο μας.

Ένας από τους ιστορικότερους και δημοφιλέστερους δήμους παγκοσμίως, ο Δήμος Μαραθώνα τιμώντας την τρικονταετή προσφορά του Δημοτικού Θεάτρου Μαραθώνα στον πολιτισμό και την τέχνη του Θεάτρου διοργανώνει φέτος το Νοέμβρη, το πρώτο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Θιάσων.

Το ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ. είναι το μοναδικό δημοτικό θέατρο στην Ελλάδα που διατηρήθηκε μετά τον «Καλλικράτη» ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Σ’ αυτά τα τριάντα χρόνια από την δημιουργία του παρουσίασε αξιόλογες θεατρικές παραγωγές, έλαβε μέρος σε φεστιβάλ και απέσπασε δεκάδες βραβεία. Εμπνευστής και δημιουργός του υπήρξε ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Τσάγκλος, ο οποίος δίδαξε, σκηνοθέτησε και έβαλε τα θεμέλια για όλο αυτό το πολιτιστικό οικοδόμημα.

Για την πολύτιμη αυτή προσφορά του, το ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ. έδωσε το όνομα Βασίλης Τσάγκλος στο θερινό θέατρο του Μαραθώνα, ένα χώρο που φέρει όλη την ιστορία και το μεράκι του μεγάλου ηθοποιού η οποία μεταλαμπαδεύεται στους νεότερους.

Από το 1989 που μπήκε ο «θεμέλιος λίθος» από το Βασίλη Τσάγκλο δημιουργήθηκαν σκηνές ενηλίκων, αλλά και παιδικές - εφηβικές σκηνές οι οποίες έδωσαν την ευκαιρία στους πολίτες του Μαραθώνα να παρακολουθήσουν τις αξιόλογες παραγωγές του με τα καλύτερα έργα του διεθνούς αλλά και ελληνικού ρεπερτορίου, ανάμεσά τους «Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΜΩΛΙΑ» του Μπέρτολ Μπρέχτ, Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ του Ιάκωβου Καμπανέλη, ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ 'του Αισχύλου, Η ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ του Ευριπίδη, ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΚΙΟΤΖΑ του Κάρλο Γκολτόνι, LA ΝΟΝΑ του Roberto Cossa, ‘’ΓΕΡΜΑ (Στείρα Γη)’’ του ΛΟΡΚΑ και πολλά άλλα.

Πολλοί καταξιωμένοι σκηνοθέτες συνέβαλαν με τη διδασκαλία και τη δουλειά τους στην άνοδο του Δημοτικού Θεάτρου Μαραθώνα. Εκτός από το Βασίλη Τσάγκλο, θεατρικές παραγωγές του σκηνοθέτησαν οι: Ρόρη Αναστασίου, Μίρκα Καλατζοπούλου, Ελένη Ερήμου, Περικλής Καρακωσταντόγλου,Γιώργος Παπαθεοδώρου κ.α. Από το 2003 σκηνοθέτης του ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ. είναι ο ταλαντούχος ηθοποιός και σκηνοθέτης ο Νίκος Γκεσούλης, ο οποίος το υπηρετεί με θαυμαστή αφοσίωση και αγάπη.

Το φετινό Νοέμβρη, όπως διαβάζουμε στο Δελτίο Τύπου, που το ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ. έστειλε στο «e-periodiko mas» δίνεται με το Φεστιβάλ η δυνατότητα σε όλες της θεατρικές ομάδες του δήμου, οι οποίες αποτελούν μικρές κοιτίδες πολιτισμού να συναντηθούν, να εκφραστούν και να δώσουν την ευκαιρία σε ακόμα περισσότερους πολίτες να τις παρακολουθήσουν, από την Πέμπτη 21 Νοεμβρίου έως και την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2019 και θα φιλοξενηθεί στο αμφιθέατρο του ξενοδοχείου Golden Coast με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Οι παραστάσεις θα ξεκινούν στις 8.30μμ.

Το πλήρες πρόγραμμα έχει ως εξής:

1 η εβδομάδα από 21/11/2019 έως 24/11/2019

Πέμπτη 21/11/2019
Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΜΩΛΙΑ του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Σκηνοθεσία: Kανέλλος Δημήτρης
Θεατρική ομάδα: Επιμορφωτικός Σύλλογος Νέας Μάκρης

Παρασκευή 22/11/2019
ΒΟΤΚΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ
Σκηνοθεσία: Θεατρική ομάδα
Θεατρική ομάδα: Δηλητήριο – Πολιτιστικές Απόπειρες

Σάββατο 23/11/2019
H MIKΡΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ του Θόρντον Ουάιλντερ
Σκηνοθεσία: Παπαθεοδώρου Γιώργος
Θεατρική ομάδα: Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα – Κεντρική Σκηνή

Κυριακή 24/11/2019
TΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
Σκηνοθεσία: Λάγγης Χρόνης
Θεατρική ομάδα: Αξιοθέατρον

2 η εβδομάδα από 28/11/2019 έως 01/12/2019

Πέμπτη 28/11/2019
ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ
Αφιέρωμα στην ηθοποιό και συγγραφέα Χρύσα Σπηλιώτη
Σκηνοθεσία - Προσαρμογή: Μαρκοπούλου Ανδρομάχη
Θεατρική ομάδα: Απόδραση

Παρασκευή 29/11/2019
ΑΧ ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ του Εντουάρντο ντε Φιλίππο
Σκηνοθεσία: Παπακωνσταντίνου Κώστας
Θεατρική ομάδα: ART LAB

Σάββατο 30/11/2019
Ο ΣΕΝΤΖΑΣ του Παντελή Χόρν
Σκηνοθεσία: Γκεσούλης Νίκος
Θεατρική ομάδα: Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα - Σκηνή Βαρνάβα

Κυριακή 1/12/2019
ANΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΑΝΩΛΙΕΣ
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Βασιλοπούλου Τίνα
Θεατρική ομάδα: 4action

Ο Νοέμβρης βρήκε τις Creative Blogger να δημιουργούν και να δίνουν ιδέες με κύριο υλικό, το φελλό. Η δική μου πρόταση είναι ένα κομψό σετ γραφείου (σημειωματάριο και κουτί για ό,τι μικρό θέλετε να φυλάξετε) που φτιάχνεται εύκολα και κοστίζει ελάχιστα!

Τα υλικά που χρειάζονται είναι:

• δύο φύλλα φελλού μεγέθους Α4
• κόλλα (εγώ χρησιμοποίησα θερμοκόλλα)
• ένα κουτί δώρου χάρτινο
• ψαλίδι
• χάρακας
• μαρκαδόρος
• σπάγκος (30 εκ. περίπου)
• μεταλλική μπογιά (ρόζ χρυσό)
• 1 πινέλο ζωγραφικής
• ένα σκληρό χαρτόνι για βάση (έκοψα ένα σκληρό κουτί συσκευασίας)
• φύλλα για εκτύπωση
• διακορευτής χαρτιών και ζωνών

Πώς θα το φτιάξετε

Ξεκινήστε από το σημειωματάριο. Επέλεξα να το κάνω σε μέγεθος μικρότερο από Α4 για να είναι πιο εύχρηστο και να μην πιάνει χώρο στο γραφείο. Έτσι, δίπλωσα το χαρτί του Α4 στη μέση και υπολόγισα ένα περιθώριο 2 - 3 cm για να φαίνεται ο φελλός. Με αυτές τις διαστάσεις κόψτε το χαρτόνι και το φελλό και κολλήστε με την κόλλα τις δύο επιφάνειες. Αν προτιμάτε μεγαλύτερα περιθώρια είναι στην δική σας ευχέρεια. Αφήστε το στην άκρη για την ώρα...


Πάρτε το σπάγκο και με την μπογιά και το πινελάκι ζωγραφικής βάψτε τον για να μπορεί να στεγνώσει μέχρι να τελειώσετε με τα υπόλοιπα. Η μπογιά που χρησιμοποίησα είναι ακρυλική υδατοδιαλυτή και κατάλληλη για όλα τα υλικά και τη βρήκα σε κατάστημα με είδη χειροτεχνίας. Υπάρχει παντού!


Τώρα ήρθε η ώρα να ντυθεί το κουτί μας. Πρέπει να έχετε στο νου σας ότι το κουτί θα ντυθεί κλειστό, γιατί ο φελλός έχει πάχος και αν το ντύσετε ανοιχτό δεν θα κλείνει. Πάρτε, το δεύτερο φύλλο φελλού και σχεδιάστε προσεκτικά τις διαστάσεις του καπακιού έτσι ώστε να εφαρμόσει με ακρίβεια πάνω του. Στη συνέχεια κολλήστε το φελλό με την κόλλα.


Κουμπώστε τώρα το κουτί και μετρήστε τις διαστάσεις του κάτω μέρους που μένει για την ώρα ακάλυπτο. Θα πρέπει να μετρήσετε την κάθε επιφάνεια ξεχωριστά και έτσι θα έχετε τέσσερις μικρές λωρίδες μία για την καθεμιά. Κόψτε με προσοχή και κολλήστε τες μία μία!


Έτοιμο το κουτί μας! Για να το κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρον μπορούμε με την ίδια μπογιά να σχεδιάσουμε πάνω στο καπάκι ένα μοτιφάκι... εγώ προτίμησα ένα λουλούδι, εσείς μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε. Βούλες ας πούμε ή γραμμές...

Ο βαμμένος σπάγκος έχει στεγνώσει όλη αυτή την ώρα και μπορούμε να προχωρήσουμε στο σημειωματάριο. Έφτιαξα στον υπολογιστή τη λέξη "Σημειώσεις" αλλά και "Notes" (προτίμησα την ελληνική εκδοχή) σχεδίασα και γραμμές και εκτύπωσα. Αν θέλετε να κατεβάσετε αυτό που έφτιαξα εγώ στην ελληνική και την αγγλική εκδοχή του, θα τα βρείτε εδώ κι εδώ. Τύπωσα δύο σε κάθε Α4 χαρτί, έκοψα στη μέση και έτοιμο το υλικό μου.


Με το διακορευτή χαρτιών ανοίξτε δύο τρύπες πάνω από τη λέξη "Σημειώσεις". Μετά πάρτε το χαρτί και σημαδέψτε με το μαρκαδόρο ανάμεσα στις τρύπες για να τρυπήσετε ξανά το φελλό με το χαρτόνι, τη βάση σας δηλαδή και να περάσετε το σπάγκο που θα τα συγκρατεί. Εναλλακτικά μπορείτε να μην κάνετε τρύπες αλλά να βάλετε μεγάλους συνδετήρες. Εμένα μου άρεσε περισσότερο με το σπάγκο...


Με τη βοήθεια ενός διακορευτή ζωνών ανοίξτε τις δύο τρύπες που χρειάζεστε και περάστε το σπάγκο. Αν δεν έχετε την ίδια δουλειά κάνει και ένα κατσαβίδι με λίγη πίεση. Ένα μικρό φιογκάκι θα συγκρατεί μια χαρά τα χαρτιά σας και θα μπορεί να ανοιγοκλείνει για να προσθέσετε κι άλλα!

Δείτε τα τελειωμένα κοντινότερα...




· Χριστίνα από Art Decoration Crafting ………………………………….. 04/11/2019
· Λαμπρινή από Lamprouka ……………………………………………… 05/11/2019
· Μαρίνα από to e-periodiko mas ………………………………………… 06/11/2019
· Ελπίδα από Two Boys & Hope ……………………………………………… 07/11/2019
· Ελένη από Καρυδότσουφλο …………………………………………………. 8/11/2019
· Ρένα από δια χειρός Ρένας Χριστοδούλου …………………………………. 09/11/2019
· Ελεάνα από My Home My Memories ………………………………………. 11/11/2019
· Κικίτσα από DIY My Day ……………………………………………………. 12/11/2019
· Σωτηρία από My Little World ……………………………………………….. 13/11/2019
· Νίκη από Ονειροποιείο ………………………………………………………. 14/11/2019
· Νικολέττα από Crafty details ………………………………………………… 15/11/2019
· Κική από Creative Moments ……………………………………………….. 16/11/2019

Αν σας αρέσουν αυτά που φτιάχνουν οι Creative Bloggers ελάτε να γίνετε μέλος στην ομάδα μας στο Facebook την Creative Corner . Εκεί θα βρείτε πολλές ιδέες για κατασκευές και διακόσμηση και μπορείτε να μας δείξετε και τις δικές σας...

Photo by Robson Hatsukami Morgan on Unsplash

Ο τελευταίος μήνας του Φθινοπώρου κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο, έχει τριάντα ημέρες. Ξεκινά κάθε χρόνο την ίδια μέρα που ξεκινά ο Φεβρουάριος και ο Μάρτιος εκτός από τις δίσεκτες χρονιές. Στην αρχαιότητα οι Πλειάδες το πανέμορφο αυτό ανοιχτό αστρικό σμήνος που σήμερα το ξέρουμε όλοι με την ονομασία Πούλια, όταν έδυε αμέσως μετά την ανατολή του Ήλιου στα μέσα του μήνα, σηματοδοτούσε την αλλαγή του καιρού και την έλευση κρύου. Έτσι οι γεωργοί έσπευδαν να ολοκληρώσουν τη σπορά των χωραφιών και οι κτηνοτρόφοι να κατέβουν στα χειμαδιά.
Η παροιμία «Στις δεκαφτά ή στις δεκοχτώ πέφτει η Πούλια στο γιαλό, και πίσω παραγγέλνει: μήτε τσομπάνος στα βουνά, μήτε γεωργός στους κάμπους» είναι χαρακτηριστική.

Η ημέρα της γιορτής του Αγίου Μηνά (11 Νοεμβρίου) είναι για το λαό ορόσημο της έλευσης κρύου και η γιορτή του Αγίου Ανδρέα (30 Νοεμβρίου) ο καιρός είναι χειμωνιάτικος και το κρύο αντριεύει. Στο λαό μας ο Νοέμβρης είναι γνωστός και με το όνομα «Ανακατωμένος» επειδή ο καιρός είναι ακατάστατος και Σποριάς ή Μεσοσπορίτης γιατί τότε σπέρνονται τα δημητριακά.

Ο μήνας αυτός είναι κυρίως συνδυασμένος με το μάζεμα της ελιάς, όπου παλιότερα οι γυναίκες με καλάθια μάζευαν μια – μια τις ελιές και οι μαζωχτάδες ράβδιζαν τα κλαδιά για να μαζέψουν τον καρπό, σύμφωνα και με τον Νίκο Ψιλάκη δημοσιογράφο και συγγραφέα (Μάστερ Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας),

Γνωστότερη από τις γιορτές του μήνα είναι η εορτή των Ταξιαρχών Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ στις 8, γι’ αυτό και σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας ο Νοέμβρης ονομάζεται και ΑΪ – Ταξιάρχης ή Αρχαγγελίτης. Σύμφωνα με τον δρ. Γ. Αικατερινίδη ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θεωρείται και ως ο ψυχοπομπός άγγελος γι’ αυτό σε κάποιες περιοχές της χώρας, ενώ κάθε βράδυ άφηναν τα παπούτσια τους έξω από το σπίτι για να μην λερώσουν, την παραμονή της γιορτής του οι πιστοί έπαιρναν τα παπούτσια τους μέσα στο σπίτι, για να μην τα δει ο αρχάγγελος και τους πάρει πριν την ώρα τους.

Στις 14 Νοεμβρίου είναι η γιορτή του Αγ. Φιλίππου που ήταν φτωχός γεωργός ο οποίος δούλευε ολημερίς στο χωράφι του. Όταν γύρισε το βράδυ στο σπίτι του έσφαξε το μοναδικό βόδι που είχε και το κρέας του το μοίρασε στους συγχωριανούς του για να «αποκρέψουν» να ξεκινήσουν δηλαδή μετά την κατανάλωση του κρέατος τη Νηστεία για τα Χριστούγεννα. Όταν όμως ξύπνησε την επόμενη μέρα, βρήκε το ζώο του ολοζώντανο από θαύμα και επειδή ήταν αγαθός άνθρωπος όταν πέθανε άγιασε και η μέρα της γιορτής του σηματοδοτεί από τότε τη νηστεία των Χριστουγέννων, όπως αναφέρει ο κ. Γ. Αικατερινίδης.

Στις 25 του μήνα έχουμε τη γιορτή της Αγ. Αικατερίνης η οποία υπήρξε γυναίκα σπάνιας σοφίας και ομορφιάς. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια στα χρόνια του Μαξιμιλιανού και όπως αναφέρει η εκκλησιαστική παράδοση η Αικατερίνη μετέστρεψε στον χριστιανισμό πολλούς φιλόσοφους και κρατικούς αξιωματούχους της εποχής της αλλά και άλλους επιφανείς σε σημείο που εξόργισε τον αυτοκράτορα ο οποίος και διέταξε τον βασανισμό και τον αποκεφαλισμό της.

Στις 21 Νοέμβρη γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου, μιας γιορτής που καθιερώθηκε τον 8ο αιώνα μ. Χ σύμφωνα με τον κ. Σ. Αγουρίδη. Η παράδοση αναφέρει πως οι γονείς της Παναγίας την πήγαν στο Ιερό των Ιεροσολύμων όταν εκείνη ήταν τριών χρόνων και την αφιέρωσαν στο Θεό. Εκεί την υποδέχτηκε ο Ζαχαρίας (ιερέας, πατέρας του Ιωάννη του Προδρόμου) την εισήγαγε στο Ιερό και παρέμεινε εκεί μέχρι τα δεκατέσσερα της χρόνια.

Στα μέσα του Νοεμβρίου κάνει την εμφάνισή της η «βροχή των Λεοντιδών». Πρόκειται για ένα ετήσιο φαινόμενο όπου δεκάδες φωτεινά πεφταστέρια στολίζουν τον ουρανό δημιουργώντας μια βροχή διαττόντων αστέρων, που ονομάζεται έτσι επειδή τα σωματίδια αυτά προέρχονται από την κατεύθυνση του αστερισμού του Λέοντα και τα αφήνει πίσω του ο κομήτης Τέμπλ – Τάλ. Αυτό που συμβαίνει είναι στην ουσία μια «αστρική συνάντηση», καθώς η Γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και σε συγκεκριμένη τροχιά γύρω από τον Ήλιο, κάθε Νοέμβρη συναντά το σύννεφο των σωματιδίων του κομήτη Τεμπλ – Ταλ, που όπως είναι μαζεμένα σε ομάδες, τέμνουν την τροχιά της Γης η οποία πέφτει πάνω στο σύννεφο αυτό. Τα μικροσκοπικά αυτά σωματίδια τα οποία είναι εξαιρετικά ελαφρά (μόλις ένα γραμμάριο) χτυπούν τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας της Γης και αναφλέγονται. Αυτή η ανάφλεξη ιονίζει τα γύρω στρώματα της ατμόσφαιρας σχηματίζοντας μια φωτεινή σφαίρα η οποία κινείται με ταχύτητα 30 – 60 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο και εμείς τη βλέπουμε από τη Γη ονομάζοντάς τη πεφταστέρι.

Αν μάλιστα έχει προηγηθεί η διέλευση κάποιου κομήτη, τότε τα πεφταστέρια μπορεί να ξεπεράσουν και τα χίλια ανά ώρα και τότε η «βροχή» ονομάζεται «καταιγίδα», με τη μεγαλύτερη να έχει καταγραφεί στις 12 προς 13 Νοεμβρίου του 1833 και να αναφέρεται ως «Καταιγίδα των Λεοντιδών». Ένας ιστορικός το 1878 τη θεώρησε ως ένα από τα 100 πιο σημαντικά γεγονότα του αιώνα, ενώ υπάρχουν πολλές ξυλογραφίες που έχουν απεικονίσει το γεγονός. Δεν είναι λίγοι οι κοινωνιολόγοι που σ’ αυτό το ουράνιο φαινόμενο έχουν αποδώσει την εξάπλωση της θρησκομανίας που επηρέασε τα επόμενα χρόνια την κοινωνική εξέλιξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, dogma.gr

Παιδιά. Ελλάδα, γύρω στα 1960 Πέτρος Μπρούσαλης. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη

Η δεκαετία αυτή χαρακτηρίζεται από τα αποτέλεσμα των δεινών που υπέστη η χώρα από τον πρώτο διχασμό και τη Μικρασιατική καταστροφή μέχρι τη λήξη του Εμφυλίου το 1949.