Το παγκάκι

Το παγκάκι



Κάποτε ήμουν δέντρο. Είχα ρίζες και κλαδιά. Στα φυλλώματά μου φώλιαζαν πουλιά. Έκοψαν το κορμί μου σε σανίδες και μαδέρια. Τα έψησαν στο φούρνο. Νόμιζα ότι δε θα μείνει τίποτα από μένα παρά στάχτες κι αποκαΐδια, όμως ήταν ένα καθαρτήριο ψήσιμο. Το έκαναν για να σκοτώσουν τα μαμούνια που έσκαβαν μέσα μου τα επίμονα λαγούμια τους. Να σκοτώσουν κάθε ίχνος ζωής. Απ’ τη ζωή και την υγρασία ποτίζεσαι, χαλάς, διαλύεσαι, τρυπάς, μουχλιάζεις, σαπίζεις και πεθαίνεις. Εγώ έπρεπε ν’ αντέξω. Έβγαλαν τα κομμάτια μου από το φούρνο και τα κάρφωσαν σταυρωτά. Έγινα παγκάκι. Πάλι καλά. Άλλα αδέλφια μου έγιναν φέρετρα. Μετά από τόση περιποίηση, πλάνισμα και λουστράρισμα περίμεναν μεγαλεία, ονειρεύονταν σαλόνια, σκρίνια και τραπεζαρίες. Δε μπορούσαν να φανταστούν. Τα ξερίζωσαν για να τα χώσουν πάλι στο χώμα, ολόκληρα. Εγώ έγινα παγκάκι. Ένα παγκάκι πλάι στη θάλασσα. Εδώ στην άκρη της παραλίας, δίπλα στο λευκό εκκλησάκι, κάτω από τούτο το παράξενο δέντρο που οι ρίζες του ρουφάνε αρμυρό νερό και τα πουλιά δεν το πλησιάζουν. Πάλι καλά. Τουλάχιστον δε μου απολείπει η μουσική. Τότε είχα τα πουλιά, τώρα έχω τα κύματα.

Περνάω την ώρα μου ζυγίζοντας ανθρώπους, τους ανθρώπους που κάθονται πάνω μου. Αυτούς και τον αέρα ανάμεσά τους. Είναι τόσα που καταλαβαίνει κανείς απ’ τον τρόπο που κάθεται ένας άνθρωπος πάνω σ’ ένα παγκάκι, ιδίως όταν αυτός ο κανείς είναι το ίδιο το παγκάκι. Άλλοι κάθονται έτοιμοι να πετάξουν, ίσα που ακουμπάει ο πισινός τους πάνω μου. Άλλοι σωριάζονται ασήκωτοι λες και κουβαλάνε κι άλλους πολλούς πάνω στα γόνατά τους. Άλλοι με κεραίες τεντωμένες, χαϊδεύουν το ξύλο, μυρίζουν τη θάλασσα, ακούνε τον αέρα, όλα γύρω τους θέλουν να τα ρουφήξουν. Κι άλλοι με σκυμμένο το κεφάλι ίσαμε τη γη, δε μυρίζουν δεν ακούν και δε βλέπουν τίποτα, έχουν πολύ θόρυβο οι ίδιοι μέσα τους, σφίγγονται, στριφογυρνάνε κι ολοένα βγάζουν τριξίματα, ζουζουνίσματα και βογγητά. Άνθρωποι μόνοι κι όμως οι μοναξιές τους διαφέρουν. Πότε μοιάζει με κενό ανάλαφρο η μοναξιά, με λευκό συννεφάκι που πλέει πάνω σε γαλανό ουρανό και πότε το κενό είναι αβάσταχτο, μοιάζει με σκοτεινή βαριά ομίχλη που σε πνίγει.

Καταλαβαίνω πολλά. Ακόμα κι όταν το μυαλό τους ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, εγώ, ένα κούτσουρο καρφωμένο στο χώμα, που δε μπορώ να κάνω ούτε βήμα, είναι σα να ταξιδεύω λίγο μαζί τους και να περνάω φευγαλέα απ’ τα μέρη τους. Όταν πάλι κάθονται δυο δυο πάνω μου, έχω πολύ δουλειά. Κάθονται συχνά ζευγάρια, γονείς με τα παιδιά τους, φίλοι και γνώριμοι, ξένοι και άγνωστοι. Τότε, πιο πολύ απ’ τον καθένα ξεχωριστά, ζυγίζω τον αέρα ανάμεσά τους. Τις φωνές και τ’ αγγίγματά τους. Κάποτε και με τον άλλο δίπλα κάθεται ο καθένας μονάχος. Πιο μόνος κι από μόνος. Σα να μην υπάρχει ο άλλος πλάι του. Το κενό ανάμεσά τους είναι τείχος από βράχια που δεν αφήνει τίποτα να περάσει. Άλλες φορές όμως το κενό είναι ηλεκτρισμένο, βροντάει και πάλλεται, αστραπές τρέχουν από τον έναν στον άλλο. Αυτές οι αστραπές πρέπει να είναι τα συναισθήματα. Αγάπη, μίσος, ζήλια, οργή, αγωνία... Έχω μάθει κι εγώ να τα αναγνωρίζω, χωρίς να τα νιώθω.

Πιο πολύ μ’ αρέσουν οι ερωτευμένοι. Αυτοί πάνε να το στριμώξουν το κενό μεταξύ τους, να το καταργήσουν, όμως δεν το καταφέρνουν παρά στιγμιαία. Αγκαλιάζονται σφιχτά, κολλάνε τα στόματά τους, τα σώματά τους, μπλέκουν χέρια και πόδια, χώνεται ο ένας στις εσοχές του άλλου. Λες και θέλουν ν’ ανταλλάξουν τους χυμούς και τα σαράκια τους. Λες και θέλουν να κάνουν το μέσα έξω, να κυκλοφορήσει το αίμα από τον ένα στον άλλο χωρίς φραγμούς κι εμπόδια. Έχω δει δέντρα με μπλεγμένους κορμούς να το πετυχαίνουν αυτό. Οι καημένοι οι άνθρωποι, μόλις χαλαρώνουν λιγάκι το αγκάλιασμα, το κενό φουσκώνει πάλι ανάμεσά τους σα σφουγγάρι όταν σταματάει το σφίξιμο. Ακόμα κι έτσι όμως, για τόσο λίγο, μ’ αρέσει. Καμιά φορά νοτίζομαι κι εγώ απ’ τους χυμούς τους. Θυμάμαι τότε τους δικούς μου χυμούς, τα νιάτα μου, τα πράσινα φυλλαράκια και τη δροσιά της Άνοιξης. Ακόμα κι όταν λένε και ξαναλένε τις ίδιες χαζομάρες και χαράζουν πάνω μου καρδιές και βέλη κι άλλες ανοησίες έχουν το γούστο τους, δε με πληγώνουν, μόνο ξυπνάνε μέσα μου παλιά ρίγη. Γνώρισα όμως και δυο ζευγάρια δίχως κενό ανάμεσά τους που δεν ήταν ερωτευμένα.

Κάθε καλοκαίρι έρχεται πολύς κόσμος ίσαμε εδώ, για τη θάλασσα. Η παραλία γεμίζει αυτοκίνητα και ο αέρας βρομάει. Καμιά φορά κάθονται τρεις, τέσσερεις και πέντε μαζί πάνω μας για να χωρέσουν. Οι πιο πολλοί κυλιούνται πάνω στην αμμουδιά και τσαλαβουτάνε στα ρηχά. Κάνουν πολύ φασαρία. Λέω αμάν πότε να φύγουν, να ησυχάσουμε όλοι, ο αέρας, τα κύματα, τα βράχια κι εμείς τα παγκάκια. Όμως πέρσι το καλοκαίρι δεν ήρθε πολύς κόσμος. Ακόμα και το πηγαινέλα των πλοίων στη θάλασσα είχε λιγοστέψει. Τα μηνύματα που έπιανα απ’ τη μεγάλη πόλη μιλούσαν για δυσκολίες και προβλήματα. Το καταλάβαινα απ’ τα λόγια και τη σκυθρωπιά τους κι ας μην ήξερα από πού έρχεται ο καθένας. Η παραλία το κατακαλόκαιρο είχε τόσο κόσμο όσο και το προχωρημένο φθινόπωρο. Κι όταν βράδιαζε απλωνόταν παντού μια μελαγχολία. Κανείς δεν ερχόταν για να κάτσει πάνω μου, ίσα ν’ αγναντέψει τη θάλασσα, να γαληνέψει και να φύγει. Ήρθαν αρκετοί ψαράδες που δεν είχαν μάτια παρά μόνο για τα ψάρια και τ’ αγκίστρια τους. Ήρθαν και λιγοστές παρέες από νέους, νυχτιάτικα, λες και κρύβονταν από κάποιους. Έπιναν, κάπνιζαν και οι κουβέντες τους ήταν πολύ θυμωμένες. Μια νύχτα άρχισαν να μας κλοτσάνε, εμάς τα παγκάκια που δε τους φταίξαμε σε τίποτα. Ένα από μας το ‘σπασαν και το ‘καψαν. Έμεινε ένα λοφάκι μαύρη στάχτη και σκουριασμένες πρόκες πάνω στα βότσαλα. Ήρθε κι εκείνη με τ’ αμάξι της, ένα σαραβαλάκι γεμάτο νάιλον σακούλες. Το πάρκαρε δίπλα μου και δεν το ξανακούνησε το υπόλοιπο καλοκαίρι.

Δεν ήταν ούτε νέα, ούτε όμορφη. Όμως είχε κάτι. Ένα ενδιαφέρον πρόσωπο, σκαμμένο. Έβγαλε απ’ τ’ αυτοκίνητο ένα χαλάκι και το ‘στρωσε πάνω μου. Την πέρασα για παράξενη, μια μυγιάγγιχτη που δεν βλέπει πέρα απ’ τον πισινό της. Όμως το χαλάκι δεν ήταν για κείνη. Ένα σκυλί βγήκε απ’ τ’ αμάξι, έτρεξε λίγο πέρα δώθε και μετά πήδηξε και στρώθηκε επάνω του. Ένα συμπαθητικό ζώο, ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, σγουρομάλλικο, ίδιο χρώμα με τα μαλλιά της, γκριζοκάστανο. Αυτή κάθησε δίπλα του, στην άλλη μεριά μου. Έτσι πέρασε το καλοκαίρι.

Κάποιοι έβλεπαν το σκυλί και γκρίνιαζαν πως λερώνει την παραλία. Εκείνη δεν τους άκουγε κι όταν άκουγε απαντούσε ευγενικά. Μα δε βλέπετε, ούτε στο παγκάκι δεν ακουμπάει, έχει το χαλάκι του. Κι είχε δίκιο. Ούτε μια φορά δε σήκωσε το πόδι του καταπάνω μου, να με μουσκέψει με το κάτουρό του, όπως κάνουν τα περισσότερα σκυλιά μόλις με βλέπουν. Ευγενικό και νοικοκυρεμένο σαν την κυρά του. Καμιά φορά κάποιος έπαιρνε θάρρος και τη ρωτούσε πώς βρέθηκε εδώ και πού κοιμάται τη νύχτα. Μεγάλη ιστορία, πού να σας τη λέω, ευτυχώς μου έμεινε το αυτοκοίμητό μου, έλεγε εκείνη κι έδειχνε το σαράβαλο, ενώ με το άλλο χέρι έτριβε τρυφερά τα σανίδια μου. Σε μένα κοιμόταν. Τη νύχτα έστρωνε ένα μεγαλύτερο χαλί και ξάπλωνε η ίδια πάνω του. Το σκυλί κοιμόταν κουλουριασμένο στα πόδια της. Πεταγόταν στον παραμικρό ήχο. Ούτε κουνούπι δεν άφηνε να την πλησιάσει. Όλη νύχτα πάνω μου κι οι δυο, τα όνειρά τους πάνω στα όνειρά μου, ανακατεύονταν. Σα να μας ονειρευόταν όλους μαζί κάποιος άλλος. Έτσι κατάλαβα ότι είχαν καεί κι αυτοί κι είχαν ορφανέψει από φυλλώματα και ρίζες, πουλιά και κελαϊδίσματα.

Ξυπνούσαμε με τον ήλιο. Μόλις που ξεμυτούσε η πρώτη αχτίνα. Βουτούσαν κι οι δυο στη θάλασσα. Γυμνοί. Το σκυλί έβγαινε και τιναζόταν. Εκείνη περιποιόταν τον εαυτό της στη βρύση πλάι στην εκκλησία. Πλενόταν και σκουπιζόταν. Ντυνόταν και χτενιζόταν. Καμιά φορά περιποιόταν και την εκκλησία. Σκούπιζε, ξεσκόνιζε και σφουγγάριζε. Καθάριζε κι άναβε τα καντήλια. Μετά ερχόταν σε μένα. Μάζευε το χαλί το τίναζε, το δίπλωνε και το ‘βαζε στο αυτοκίνητο. Έβγαζε το στρωσίδι για το σκύλο. Μάζευε τα σκουπίδια που άλλοι είχαν πετάξει γύρω μου και μετά καθόταν στη θέση της. Στην παραλία δεν υπήρχε ακόμα ψυχή.

Είχε ένα χοντρό και βαρύ, μαύρο βιβλίο που διάβαζε. Πότε πότε σήκωνε το κεφάλι της απ’ τις σελίδες του, κοίταζε τον ορίζοντα κι έκανε το σταυρό της. Ή μουρμούριζε κάτι που έμοιαζε με τους ήχους που έρχονται καμιά φορά από την εκκλησία, τις ψαλμωδίες. Άπλωνε το χέρι της και χάιδευε το σκυλί. Το σκυλί έλιωνε σε κείνο το χάδι και κολλούσε στο χέρι της. Γίνονταν ένα. Όσο εκείνη ήταν αφοσιωμένη στο διάβασμα δεν τη διέκοπτε. Άμα ήθελε να κατουρήσει ή να ξεμουδιάσει λιγάκι, κοίταζε πρώτα γύρω να δει αν υπάρχει κόσμος. Μετά την κοιτούσε, τη ρωτούσε μ’ ένα σιγανό γάβγισμα, περίμενε να το κοιτάξει και κείνη ή να χαμογελάσει χωρίς να πάρει τα μάτια της απ’ αυτό που έκανε και τότε πηδούσε απ’ το παγκάκι. Όταν πάλι σηκωνόταν εκείνη για να πάει κάπου, του ‘ριχνε μια ματιά, περίμενέ με, και το σκυλί απαντούσε μ’ ένα γάβγισμα, θα σε περιμένω πάντα. Όταν πήγαινε βόλτα το έπαιρνε μαζί της και βάδιζαν πλάι, πλάι.

Έτρωγαν μαζί. Μοιράζονταν το ψωμί και το τυρί που έφερνε η γυναίκα απ’ την ταβέρνα. Πολλές φορές είχαν και τα τυχερά τους. Είχαν περισσέψει ωραία φαγιά για κείνη και κόκαλα κρεατωμένα για το σκυλί.

Το σκυλί δεν ξανάμπαινε στη θάλασσα την υπόλοιπη μέρα. Εκείνη βουτούσε καμιά φορά, όταν έσφιγγε η ζέστη και μετά ξάπλωνε πάνω στα βότσαλα για να στεγνώσει. Έμπαινε στο νερό με το φουστάνι που φορούσε, πάντα το ίδιο. Οι άλλοι φορούσαν τα μαγιό τους και την κοιτούσαν παραξενεμένοι. Έτσι με το φουστάνι μπήκε στη θάλασσα κι όταν ακούστηκε η φωνή που φώναζε βοήθεια. Κοντά στα βραχάκια κάποιος χαροπάλευε. Στο εκκλησάκι γινόταν λειτουργία κι ήταν μαζεμένος μπόλικος κόσμος, στολισμένος, με ρούχα και παπούτσια που άστραφταν. Ίσως γι αυτό δεν αντέδρασε κανείς. Δεν ήθελε να τα χαλάσει, να τα λερώσει και πού να βρει άλλα μετά. Όλοι είχαν μείνει ακίνητοι σαν ξύλα και μόνο η γυναίκα πετάχτηκε κι έπεσε στο νερό. Από πίσω της κι ο σκύλος. Έφτασε τον άνθρωπο που πνιγόταν, τον έπιασε απ’ το μπράτσο και τον τραβούσε έξω προς τα βράχια. Αυτός την τραβούσε προς τα μέσα. Φαινόταν να μη θέλει να βγει κι ας ήταν αυτός που είχε φωνάξει βοήθεια. Ο σκύλος κολυμπούσε γύρω τους, σήκωνε το κεφάλι προς τον κόσμο και γάβγιζε. Εκείνοι παρακολουθούσαν από μακριά και σταυροκοπιόντουσαν. Τι το ‘θελε ο χριστιανός το κολύμπι την ώρα της λειτουργίας, είπε κάποιος. Και κάποιος άλλος, μα απαγορεύεται να μπαίνουν τα ζώα στη θάλασσα, τη μολύνουν. Βγήκε κι ο παπάς έξω και τους μάλωσε, αφήστε τους σταυρούς κι άντε πηγαίνετε να βοηθήσετε. Στο μεταξύ η γυναίκα τον είχε ακουμπήσει στα βραχάκια. Το σκυλί όλη την ώρα γάβγιζε.

Όταν όλα ησύχασαν, ήρθαν και κάθησαν στη θέση τους. Ένιωσα το τρέμουλό της. Μου φάνηκε πολύ κουρασμένη, σα να είχε βαρύνει απότομα. Το σκυλί στριμώχτηκε στα πόδια της. Τα έτριβε με τη μουσούδα του. Έγλειφε τα χέρια της. Εκείνη το χάιδευε. Καμιά φορά το χέρι της απλωνόταν παραπέρα και χάιδευε και μένα, το ξύλο μου. Όπως καταλαβαίνετε, είχαμε γίνει τρίο. Τους είχα συνηθίσει τόσο πολύ που μου έλειψαν όταν εξαφανίστηκαν.

Έφυγαν το ίδιο ξαφνικά όπως ήρθαν. Με τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου, όταν η υγρασία άρχισε να περονιάζει. Εκείνη είχε αρχίσει να βήχει. Έβγαζε απ’ τ’ αυτοκίνητο μια κουβέρτα και την έριχνε επάνω τους τη νύχτα. Την έπιανε όμως ένας δυνατός βήχας, τόσο που τρανταζόμουν κι εγώ μαζί της. Το σκυλί τραβούσε με το στόμα του την κουβέρτα προς το μέρος της, για να τη σκεπάσει καλύτερα. Κανείς από τους τρεις μας δε μπορούσε να κοιμηθεί τότε. Σκέφτηκα ότι θα πήγαν να βρουν απάγκιο κάπου αλλού, πιο στεγνά. Μετά από τόσο στενή επαφή και συναναστροφή η μοναξιά με πείραξε κι ας είμαι από ξύλο. Ευτυχώς είχαν αρχίσει να έρχονται τα δύο γερόντια.

Έρχονταν τα φθινοπωρινά πρωινά, κοντά στο μεσημέρι. Στηρίζονταν σε ξύλινα μπαστούνια κι έφερναν μαζί τους ένα ξύλινο κουτί. Τάβλι το έλεγαν. Μέσα είχε πούλια και ζάρια. Έπιαναν τις άκρες μου και στη μέση έβαζαν το κουτί. Έπαιζαν με τις ώρες. Ντάγκα ντούγκα τα ζάρια, γκάπα γκούπα τα πούλια, ούτε τα κύματα δε μ’ άφηναν ν’ ακούσω, όμως δε με πείραζε. Μπορεί να ‘ταν το κουτί ανάμεσά τους, μπορεί τα ζάρια με το πηγαινέλα τους, μπορεί οι κουβέντες και οι σιωπές τους, κενό δεν υπήρχε. Φώναζαν και βρίζονταν σαν τα παιδιά όταν παίζουν το παιχνίδι που το λένε πόλεμο. Πάλι κλέβεις, έλεγε ο ένας. Κι ο άλλος, παλιόγερε, θα σε φάω, έχεις πεθάνει και δεν το ξέρεις. Αυτός που κέρδιζε έλεγε τον άλλο ψοφάλογο κι αυτός που έχανε απατεώνα. Κι όλο άλλαζαν ρόλους. Καταλάβαινα ότι οι βρισιές ήταν κομμάτι αυτού του περίεργου παιχνιδιού, όπως τα πούλια και τα ζάρια. Καμιά φορά, ο ένας γέρος έμενε στη μέση μιας ζαριάς, σα να χανόταν μέσα σ’ ένα όνειρο. Ο άλλος δεν τον ξυπνούσε. Μπορεί και κείνος να ‘μπαινε στο ίδιο όνειρο. Περίμενε να επιστρέψει από μόνος του για να συνεχίσουν το παιχνίδι.

Άλλοτε πάλι βροντούσαν το κουτί να κλείσει και κοίταζαν τη θάλασσα. Έπαιζαν ένα άλλο παιχνίδι τότε. Βλέπεις εκείνον εκεί το γλάρο. Ποιο γλάρο, το αεροπλάνο λες; Εσύ βλέπεις εκείνη τη βαρκούλα; Ποια βαρκούλα, αυτό είναι βαπόρι ολόκληρο. Ποτέ δε συμφωνούσαν στο τι έβλεπαν. Μόνον όταν σώπαιναν, συμφωνούσαν. Μπορούσαν να κάτσουν για πολύ ώρα σιωπηλοί, ο ένας δίπλα στον άλλο, αλλά και τότε ακόμα ο αέρας ανάμεσά τους δεν τους χώριζε, τους ένωνε. Όταν μιλούσαν, μιλούσαν παράλληλα. Λες και μίλαγε ο καθένας με τον εαυτό του. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Θυμάσαι… τότε που ήμουν… τότε που πήγαμε… εκείνο το κορίτσι… η μάνα μου… ο πατέρας… έκλαιγα… μαμά... Τα λόγια τους με νανούριζαν.

Το μεσημέρι που σηκώνονταν να φύγουν, πιασμένοι από το πολύ καθισιό, έτριζαν και παραπατούσαν πάνω στα βότσαλα. Έλεγα τώρα θα πέσει κανείς τους και θα γίνει θρύψαλα. Στηρίζονταν πάνω μου, πάνω στα μπαστούνια τους, ο ένας πάνω στον άλλο κι έπαιρναν το δρόμο αργά αργά.

Ένα βροχερό πρωί δε φάνηκαν. Ούτε και τις επόμενες μέρες. Θα λούφαξαν κι αυτοί κάπου, να ξεχειμωνιάσουν, σκέφτηκα. Ποιος ξέρει, μπορεί με την καλοκαιρία να ξαναφανούν. Και τα γερόντια και η γυναίκα και το σκυλί. Είχα μια κρυφή ελπίδα. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι τους είχα χάσει για πάντα. Μου είχαν μάθει ένα καινούριο αίσθημα. Τη συντροφικότητα.

Όταν ο καιρός άνοιξε και τ’ αλμυρίκι πάνω μου γέμισε ροζ ανθάκια, άρχισα να τους περιμένω και να τους ψάχνω. Λίγος κόσμος κατέβαινε στην παραλία και φέτος. Παρκάρανε τ’ αμάξια τους και βγάζαν τα παιδιά τους και τα σκυλιά τους βόλτα. Καμιά φορά έφερναν και γέρους μαζί τους, να πάρουν τον αέρα τους. Κανένα αμάξι δεν έμοιαζε με τ’ αυτοκοίμητό της και κανένα σκυλί με το δικό της. Και οι φάτσες οι ανθρώπινες δεν έμοιαζαν ούτε με κείνη ούτε με τα δυο γεροντάκια.

Πρώτα είδα το σκυλί. Ήρθε κοντά μου, μύριζε και ξαναμύριζε τα σανίδια μου, τα πόδια μου, τα βότσαλα γύρω μου. Ακούμπησε τη μουσούδα του πάνω μου, την έτριψε στο ξύλο μου κι έβγαλε ένα μακρύ γάβγισμα. Μου φάνηκε πολύ λυπημένο. Μόνο του το σκυλί, δε γίνεται, κάποιο λάθος θα έκανα. Αν είναι το ίδιο σκυλί, θα ‘πρεπε να ‘ταν κι αυτή εδώ, αλλά δεν είναι. Άσε που εκείνο δεν ήταν τόσο σκελετωμένο. Πολλά σκυλιά μοιάζουν μεταξύ τους. Θα μπερδεύτηκα, αν και δεν ξεχνάω φυσιογνωμίες συνήθως. Γύρναγε στην παραλία για μέρες μαζί με κάτι αδέσποτα κι όλο περνούσε από κοντά μου και κάτι έψαχνε γύρω μου και πάνω μου.

Μετά είδα το γέρο. Περπατούσε μόνος του κι έμοιαζε πολύ πιο ετοιμόρροπος από πέρσι. Ποτέ δεν τους είχα δει χώρια τον ένα από τον άλλο. Πάλι κάποιο λάθος θα έκανα. Δεν έκανα όμως. Ο γέρος ήρθε κούτσα κούτσα και κάθισε πάνω μου. Τα κόκκαλά του έτριξαν όπως και πέρσι. Τέντωσε το χέρι του και το ακούμπησε στην άλλη άκρη μου. Κάτι έψαχνε κι αυτός στα τυφλά. Μετά μάζεψε τον αέρα στη χούφτα του και την κούνησε πέρα δώθε σα να είχε ζάρια μέσα και πήγαινε να τα ρίξει πάνω μου. Παλιόγερε, είπε, πάλι έκλεψες.

Το σκυλί μας πλησίασε. Μύρισε πρώτα το γέρο μετά εμένα και μετά έδωσε μια και κάθισε στην αδειανή μου μεριά. Κοίταζε το γέρο και γάβγιζε. Έβγαζε κοφτά γαβγίσματα, παύσεις και ουρλιαχτά. Του μιλούσε για την κυρά του. Ο γέρος το άκουγε με μεγάλο ενδιαφέρον, φαινόταν να το καταλαβαίνει. Άπλωσε μάλιστα το χέρι του και άρχισε να το χαϊδεύει, μέχρι που το σκυλί ησύχασε. Κάθονταν κι οι δύο σιωπηλοί για αρκετή ώρα. Και τότε, για μια στιγμή μου φάνηκε ότι ήταν όλοι εκεί μαζί μου, ότι είχαν έρθει κι οι δυο που έλειπαν και κάθονταν ο ένας πλάι στον άλλον, πάνω μου κι οι τέσσερεις, χωρίς κανένα κενό ανάμεσά τους. Ακόμα και το χαλάκι και το τάβλι ήταν εκεί, στη θέση τους.

Το διήγημα αυτό, μου το εμπιστεύθηκε η καλή μου φίλη, Αρετή Πάνου και είναι από τη συλλογή διηγημάτων «Κωμικοτραγική».


to e-periodiko mas

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
16 Σχόλια
Κουρασμένα μάτια; Υπάρχει λύση!

Κουρασμένα μάτια; Υπάρχει λύση!


Αρκούν μερικές ώρες μπροστά στον υπολογιστή για να κουράσουν τα μάτια! Πόσες φορές δεν διαπιστώνουμε πως όχι μόνο τα νιώθουμε κουρασμένα, αλλά έχουν πρηστεί, ενώ οι μαύροι κύκλοι δεν κρύβονται ούτε κάτω από επαγγελματικό μακιγιάζ.

Τη λύση για το πρόβλημα αυτό, μας τη δίνει για μια ακόμα φορά η φύση!

Αν θέλετε να αντιμετωπίσετε τα σημάδια κούρασης των ματιών σας, άμεσα και αποτελεσματικά, δεν έχετε παρά να φτιάξετε την παρακάτω μάσκα ματιών με δύο απλά υλικά, που κάνουν θαύματα!

Χρειαζόμαστε:


1 μικρό αγγουράκι και
1 μικρή πατάτα

Τα τρίβουμε στον τρίφτη (το αγγουράκι με τη φλούδα του, την πατάτα ξεφλουδισμένη) και τα αφήνουμε για λίγο, να βγάλουν τα υγρά τους. Στη συνέχεια βρέχουμε δύο κομμάτια βαμβάκι στο υγρό αυτό και τα τοποθετούμε στα μάτια για 15 - 20 λεπτά.

Εγγυημένα, το πρήξιμο και οι μαύροι κύκλοι θα γίνουν παρελθόν, ενώ θα νιώθετε τα μάτια σας πραγματικά ξεκούραστα!

Τη συνταγή τη βρήκα και τη δοκίμασα στο mothersblog.gr

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
10 Σχόλια
Ένα γκρίζο πρωινό…

Ένα γκρίζο πρωινό…



Ήταν από κείνα τα φθινοπωρινά πρωινά, τα συννεφιασμένα, τα μουντά, που όλο λες πως θα βρέξει και θα ξεσπάσει κι όμως, τα σύννεφα βρίσκονται εκεί, στεγνά κι απειλητικά να σου κρύβουν τον ήλιο.

Σηκώθηκε απρόθυμα από το κρεβάτι κι αμέσως αναζήτησε τις αχτίδες της μέρας ανοίγοντας το παράθυρο. Το δωμάτιο λούστηκε από ένα θλιμμένο φως, αδύναμο, λες και ήταν απόγευμα κι όχι πρωί. Το ρολόι στο κομοδίνο έδειχνε κιόλας εφτά… δεν είχε καιρό για χάσιμο. Έπρεπε να βρίσκεται στο σχολείο νωρίς, πριν έρθουν τα παιδιά! Να τα καλωσορίσει, να τα καλημερίσει, να τα κάνει να νιώσουν άνετα στο καινούργιο περιβάλλον…

Αρχές του Οκτώβρη και η προσαρμογή όλων ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Καινούργιος δάσκαλος εκείνος, στο μικρό μονοθέσιο σχολείο του νησιού της άγονης γραμμής, καινούργια τα πρωτάκια του, όλοι είχαν ανάγκη από χρόνο για να βρουν τους ρυθμούς τους.
Η μικρή του πείρα δεν τον βοηθούσε και πολύ κι έτσι, λειτουργούσε με το ένστικτο και τη διάθεσή του να προσφέρει ζεστασιά και αγάπη στα παιδιά πρωτίστως και έπειτα γνώσεις. Κάθε πρωί αντίκριζε τα αγουροξυπνημένα προσωπάκια τους με ένα τεράστιο χαμόγελο και ζωγράφιζε ήλιους και λουλούδια στον πίνακα, για να τα προϋπαντήσει. Τα περισσότερα ανταποκρίνονταν με μια γενναιόδωρη τραγουδιστή καλημέρα! Τα περισσότερα;… λάθος! Όλα! Όλα, εκτός από ένα! Ένα παιδάκι δεν χαμογελούσε ποτέ! Δυο βδομάδες τώρα, πήγαινε κι ερχόταν ήσυχο, αμίλητο, αγέλαστο… όταν του μιλούσε, απαντούσε διστακτικά κι απομακρυνόταν γρήγορα για να καθίσει στο θρανίο ή να σταθεί στην άκρη της αυλής του σχολείου στο διάλειμμα, σκαλίζοντας με ένα θαλασσόξυλο το χώμα του μικρού παρτεριού της…

Τον είχε προβληματίσει αυτό το παιδί. Παρατηρούσε τη συμπεριφορά του όλες αυτές τις μέρες, ελπίζοντας πως κάτι θα καταλάβει, αφού η συζήτηση με τους γονείς του δεν ήταν καθόλου διαφωτιστική. Εκείνοι ήταν ευχαριστημένοι που το παιδί τους ήταν ήσυχο και δεν δημιουργούσε προβλήματα φέτος, αφού δυο χρονιές τώρα, όλο και σε κάποια σκανταλιά ήταν μπλεγμένος…  «Μη σκας δάσκαλε, καλύτερα ήσυχος, παρά ζιζάνιο» του είπαν, αφήνοντάς τον αποσβολωμένο να τους κοιτά. «Τα γράμματα τα παίρνει; Αυτό πες μας μόνο, για να ξέρουμε τι θα τον κάνουμε!»… Και ναι, τα έπαιρνε τα γράμματα! Μαθητής της Γ’ τάξης και είχε δίψα και γνώσεις, που θα τις ζήλευαν πολλοί μαθητές  μεγαλύτερων τάξεων!

Για τους γονείς μπορεί να ήταν αρκετό, για το δάσκαλο όμως όχι! Τι νόημα έχει, να γεμίζει γνώσεις το μυαλό ενός παιδιού, όταν η ψυχή του είναι άδεια; Γιατί άδεια έμοιαζε! Τα μάτια του πολλές φορές κοιτούσαν το κενό κι ας έδινε την εντύπωση πως αγναντεύει τη θάλασσα…

Μ’ αυτές τις σκέψεις πήγαινε κι ερχόταν στο σχολείο ο νεαρός δάσκαλος, με τις ίδιες ξεκίνησε κι εκείνο το πρωί τη γνώριμη διαδρομή. Το πρωινό αεράκι του χάιδεψε το πρόσωπο και γέμισε τα πνευμόνια του οξυγόνο. Στάθηκε για λίγο να το απολαύσει… δεν είχε τόσα  χρόνια, αυτό το προνόμιο και τώρα ένιωθε πραγματικά τυχερός που το ζούσε.
Έκλεισε τα μάτια για δευτερόλεπτα, πήρε βαθιά ανάσα και ξαφνικά άκουσε κάτι σαν κλάμα… Ένα κουτάβι έκλαιγε κουλουριασμένο και τρεμάμενο στην άκρη του στενού δρόμου. Έσκυψε και το κοίταξε καλύτερα. Παρατήρησε πως ήταν τόσο μικρό, που με το ζόρι ανοιγόκλεινε τα μάτια του. Δεν μπορούσε να το αφήσει εκεί, αλλά ούτε είχε χρόνο να το πάει στο σπίτι του… Χωρίς πολλή σκέψη, αποφάσισε να το πάρει μαζί του στο σχολείο.

Μόλις πλησίασε στην αυλόπορτα είδε ότι τα πρώτα παιδιά είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους. Ανάμεσά τους και ο Σταύρος, το αγέλαστο παιδί, όπως τον είχε καταγράψει στη σκέψη του.
- Κύριε, κύριε, τι είναι αυτό που κρατάτε στην αγκαλιά σας;… τιτίβισαν και τον κύκλωσαν χαρούμενα
- Ένα κουτάβι που βρήκα στο δρόμο καθώς ερχόμουν!... απάντησε εκείνος ενώ το μυαλό του δούλευε πυρετωδώς…
- Ξέρετε τι σκέφτομαι; Να το κρατήσουμε εδώ στο σχολείο και να το μεγαλώσουμε όλοι μαζί! Τι λέτε;
Ένα μακρόσυρτο «ναι» ακούστηκε από τα παιδιά, που χοροπηδούσαν ενθουσιασμένα προσπαθώντας να πάρουν σειρά για να το χαϊδέψουν.
Ο Σταύρος καθόταν παράμερα, αλλά όχι αδιάφορος για το καινούργιο μέλος της σχολικής παρέας… Δειλά, δειλά πλησίασε για να το χαϊδέψει κι εκείνος… και τότε ο δάσκαλος του πρότεινε, να είναι ο πρώτος που θα το πάρει αγκαλιά. Ένα τεράστιο, ζεστό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του μικρού, κάνοντας το δάσκαλο να προχωρήσει στην ερώτηση, που από ώρα ετοίμαζε στο μυαλό του…
- Θέλεις να του βρεις εσύ, όνομα, Σταύρο; Και να το ταΐζεις εσύ, κάθε μεσημέρι, πριν σχολάσουμε;
- Ναι, κύριε!! Απάντησε πρόθυμα το παιδί, χωρίς να αφήνει το χαμόγελο να σβήσει από τα χείλη του!

Λίγες ώρες αργότερα, ο Σταύρος μέσα στον ενθουσιασμό του, εξήγησε στο δάσκαλο πως το καλοκαίρι, είχε χάσει τον πιστό του φίλο, το σκύλο του, από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Έκαναν μαζί, τη διαδρομή ως το σχολείο κάθε πρωί και γυρνούσαν μαζί πάλι, κάθε μεσημέρι στο σπίτι και ήταν για το παιδί τεράστια η απώλεια του ζώου από την ζωή του. Μάταια όλοι του έλεγαν να μη στεναχωριέται, γιατί έτσι συμβαίνει με τα σκυλιά. Εκείνος πονούσε και δεν είχε με ποιον να το μοιραστεί, αφού κανείς δεν τον καταλάβαινε…

Έτσι ξεκίνησαν δυο μεγάλες φιλίες ανάμεσα σε ένα μαθητή και ένα δάσκαλο, ανάμεσα σε ένα παιδί και ένα σκύλο. Και οι δυο κράτησαν για πάντα, κάνοντας αυτό το γκρίζο φθινοπωρινό πρωινό, το πιο φωτεινό που μπορούσαν να θυμηθούν!


Αυτή η ιστορία συμμετέχει στις "Ιστορίες του Φθινοπώρου" της καλής μου φίλης Μαρίας Νικολάου από το Κείμενο 
Μαρία, σ' ευχαριστώ πολύ για την προτροπή!



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
26 Σχόλια
Η ιστορία του νυφικού ανά τους αιώνες

Η ιστορία του νυφικού ανά τους αιώνες


to e-periodiko mas

Το φόρεμα που συζητιέται περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο και αποτελεί για πολλές γυναίκες όνειρο ζωής, είναι αναμφισβήτητα το νυφικό. Όμως, δεν ήταν πάντα λευκό και δεν συγκέντρωνε τους ίδιους συμβολισμούς, με αυτούς που γνωρίζουμε σήμερα, στην αρχή της ιστορίας του...
Ας το δούμε από την ...αρχή!

Στην αρχαία Ελλάδα η νύφη φορούσε λευκό χιτώνα που στολιζόταν από χρυσά κοσμήματα και συμβόλιζε τη χαρά. Συνοδευόταν μάλιστα από μακρύ πέπλο που κάλυπτε το πρόσωπο της νύφης, το οποίο αποχωριζόταν μετά την ολοκλήρωση της τελετής. Το ίδιο χρώμα (λευκό) συναντάμε και στο Βυζάντιο.

Σύμφωνα με την λαογραφία μας, νυφικό σημαίνει "αφόρετο" και ήταν μέρος των προικιών που ετοίμαζε η μάνα για το κορίτσι σχεδόν από την ώρα που γεννιόταν. Ήταν πάντα μια ξεχωριστή φορεσιά με κεντήματα από χρυσή κλωστή και έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο μαντήλι (κεφαλόδεσμο) της νύφης και στο πέπλο, που στις περιοχές της Βόρειας Ελλάδας ήταν κόκκινο.

Στο Μεσαίωνα, όπου οι γάμοι είναι περισσότερο ένωση οικογενειών, επιχειρήσεων ή και κρατών σε ό,τι αφορά την υψηλή κοινωνία, το νυφικό αποτελεί την επισφράγιση της οικονομικής δύναμης της οικογένειας της νύφης. Έτσι, τα νυφικά είναι σε πλούσια έντονα χρώματα και από αντίστοιχα ακριβά υφάσματα όπως το βελούδο και το μετάξι και συχνά συνοδεύονταν από γούνες. Με αυτό τον τρόπο δηλωνόταν η κοινωνική θέση της νύφης, προσπαθώντας πάντα να εντυπωσιαστούν οι καλεσμένοι. Στις φτωχότερες τάξεις το νυφικό ήταν ένα "καλό" φόρεμα σε χρώμα που να μπορεί να φορεθεί ξανά και πολύ συχνά δεν ήταν καινούργιο, αλλά το φόρεμα με το οποίο πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία.

Λέγεται πως την αρχή για το λευκό νυφικό, έκανε η βασίλισσα της Σκωτίας Μαίρη, το 1559 όταν παντρεύτηκε τον πρώτο της σύζυγο Δελφίνο Φραγκίσκο της Γαλλίας, αφού το λευκό ήταν το αγαπημένο της χρώμα. Μάλιστα, πήγε ενάντια στη γαλλική παράδοση που θεωρούσε το λευκό, πένθιμο χρώμα. Αξίζει να θυμόμαστε πως οι νύφες της εποχής δεν προτιμούσαν τα λευκά νυφικά, ενώ ήταν πολύ διαδεδομένα ακόμα και τα μαύρα.

Όλα αυτά μέχρι το 1840, που η βασίλισσα Βικτωρία στο γάμο της με τον Αλβέρτο της Σαξονίας, φόρεσε λευκό νυφικό, θέλοντας να χρησιμοποιήσει τη λευκή δαντέλα που της χάρισαν ως δώρο. Το πορτραίτο το γάμου δημοσιεύτηκε τόσες πολλές φορές, που όλο και περισσότερες νύφες υιοθετούσαν το λευκό χρώμα από τότε, εναρμονιζόμενες με την επιλογή της βασίλισσας, μετατρέποντάς το σε επιλογή της υψηλής τάξης και των βασιλέων.

Μετά το 1900 οι γυναίκες στην Ευρώπη παντρεύονταν με λευκά νυφικά σύμφωνα με τη μόδα της εποχής, ενώ οι φτωχότερες προτιμούσαν ροζ ή γαλάζια για να μπορούν να τα φορέσουν ξανά ακόμα και βάφοντάς τα. Στη δεκαετία του 1930 οι γυναίκες συχνά μεταποιούσαν παλιά λευκά φορέματα ή έφτιαχναν απλούστερα νυφικά ακολουθώντας τη λογική της οικονομίας, που επέφερε η ύφεση. Είναι η εποχή, που αρχίζει να συνδέεται το λευκό (σε ό,τι αφορά το συμβολισμό) με την αγνότητα της νύφης.

Στην ανατολική κουλτούρα (Κίνα, Ινδία, Βιετνάμ) η νύφη φορά, σύμφωνα με την παράδοση, κόκκινο νυφικό, που συμβολίζει την καλή τύχη. Το ίδιο κόκκινο νυφικό ακολουθώντας την κινεζική παράδοση φορούν και οι νύφες στην Ταϊβάν, αν και στη σύγχρονη εποχή οι γυναίκες της ανατολικής κουλτούρας είναι ελεύθερες να επιλέξουν όποιο νυφικό τους αρέσει, ακόμα και λευκό παρά το γεγονός ότι το λευκό είναι το χρώμα του θανάτου για τους λαούς αυτούς. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ιαπωνική παράδοση όπου η νύφη φορά πρώτα ένα λευκό κιμονό, που συμβολίζει το θάνατο από την οικογένειά της και στη συνέχεια ένα κόκκινο το οποίο συμβολίζει την αναγέννησή της στην οικογένεια του συζύγου της.

Πηγή πληροφόρησης: wikipedia.orgiefimerida.gr
Κείμενο: to e-periodiko mas

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
14 Σχόλια
Στους ξεχασμένους δρόμους

Στους ξεχασμένους δρόμους



Στις γειτονιές του κόσμου βρίσκεσαι μονάχη
ακροπατώντας στις λιμνούλες που σχηματίζει το νερό
βροχή σταλάζει κάθε σου βλέμμα
καθώς πονάς για της ψυχής σου το κενό

Ουρλιάζει δίπλα σου η φωνή της πόλης
σκίζει το πέπλο της σιωπής
μα εσύ ακούς μόνο τον ήχο
της ερημωμένης σου ζωής.

Στους ξεχασμένους δρόμους βγήκες σεργιάνι
για ν’ ανταμώσεις τη λησμονιά
τον πόνο όμως φοράς σα ρούχο
που κάνει τα βήματα βαριά…

Κι αν ένα ρόδο βρεθεί στο διάβα σου
αντί τ’ αγκάθια του να φοβηθείς
σκύψε και νιώσε την ευωδιά του
είναι το χέρι, για να πιαστείς…


Το παραπάνω ποίημα έλαβε μέρος στο 20ο Συμπόσιο Ποίησης που οργανώνει η καλή μου φίλη η Αριστέα στο blog της "Η ζωή είναι ωραία".



[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
14 Σχόλια
Γνωρίζοντας καλύτερα τον Αυτισμό

Γνωρίζοντας καλύτερα τον Αυτισμό



Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί η παραγωγή έργων με θέμα τον αυτισμό. Ίσως να έχετε διαβάσει ένα πολύ πετυχημένο μεταφρασμένο βιβλίο το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» που έγινε κινηματογραφική ταινία αλλά και θεατρικό έργο που ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου.  Ή την επίσης πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Η λέξη που δεν λες».  Ο κατάλογος είναι μακρύς και κάθε χρόνο προστίθενται και καινούριες ταινίες, βιβλία κ.ό.
Ήδη αρκετά- λογοτεχνικά και εκπαιδευτικά-βιβλία, με θέμα τον αυτισμό μεταφράζονται και κυκλοφορούν και στην Ελλάδα. Στην παραγωγή τέτοιων βιβλίων προστίθενται και αυτά Ελλήνων συγγραφέων-κυρίως παιδικής λογοτεχνίας και ειδικών.

Το βιβλίο «Αυτισμός-Οι άγραφοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για παιδιά 4-12 ετών» που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2017, από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι η αφορμή της συνέντευξης μας, με τους συγγραφείς του, την εκπαιδευτικό –συγγραφέα Παναγιώτα Πλησή και την ψυχολόγο, Ελένη Λούβρου.

  • Μπορείτε να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες για το βιβλίο σας;
Είναι ένα βιβλίο που αφορά την εκμάθηση κοινωνικών δεξιοτήτων των παιδιών στο φάσμα του αυτισμού και τους γονείς, εκπαιδευτικούς, ειδικούς που ασχολούνται με αυτά, χωρίς αυτό να αποκλείει και τα παιδιά που δεν ανήκουν στο φάσμα , τα νευροτυπικά  όπως λέμε, αλλά και  όποιον ενήλικα θέλει να ενημερωθεί. Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι για παιδιά και το δεύτερο αφορά τους ενήλικες.
Το μέρος των παιδιών πάλι χωρίζεται σε δυο κομμάτια. Για παιδιά  4-7 και 8-12 ετών. Στο μέρος των παιδιών έχουμε σε κάθε σελίδα μία εικόνα που αναφέρεται σε ένα ή περισσότερα χαρακτηριστικά τους. Κάτω από την εικόνα δίνουμε στο παιδί αναγνώστη μία συμβουλή σε σχέση με την εικόνα.
Στο μέρος των ενηλίκων που και αυτό χωρίζεται σε δυο κομμάτια, όπως και των παιδιών, δίνουμε την επεξήγηση του κάθε παραδείγματος και μια πρώτη οδηγία για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης.
Στο βιβλίο επίσης γίνεται αναφορά στο τι είναι αυτισμός και σε κάποια από τα χαρακτηριστικά του.
Τέλος, κάτι που αφορά την ευελιξία του στη χρήση, είναι το διπλό εξώφυλλο. Στο τζάκετ, ο τίτλος είναι διαφορετικός. Όταν βγει το τζάκετ, ο τίτλος του δεύτερου εξώφυλλου είναι «Μαθαίνοντας τους άγραφους κανόνες της ζωής» και είναι έτσι γραμμένος, ώστε να είναι κατανοητός από τα παιδιά.

  • Το βιβλίο έχει ένα πολύ εξειδικευμένο θέμα, αυτό του αυτισμού. Πείτε μας γιατί τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ακούμε τη λέξη αυτισμός και γιατί υπάρχει μία σύγχυση γύρω από αυτό; Επίσης πιστεύετε πώς ένα τόσο εξειδικευμένο βιβλίο θα ενδιέφερε και ανθρώπους δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το θέμα;
Μπορεί να έχει ένα ειδικευμένο θέμα, όπως είπατε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι ένα βιβλίο, για τους λίγους. Ο αυτισμός είναι γύρω μας και πάντα υπήρχε. Απλά δεν γνωρίζαμε πως αυτός ο διαφορετικός τρόπος σκέψης αρκετών ανθρώπων, ονομάζεται έτσι. Η σύγχυση για τον αυτισμό προέρχεται από το γεγονός της μονοδιάστατης, πολλές φορές, ερμηνείας της λέξης. Στην πραγματικότητα, εκδηλώνεται σε πολλές μορφές.
Για παράδειγμα, ίσως να θυμάστε από τα σχολικά σας χρόνια κάποιους συμμαθητές σας, που θα τους χαρακτηρίζατε παράξενους. Ένα παιδί που δεν είχε φίλους, που θύμωνε εύκολα, που ήξερε λεπτομέρειες για κάποιο εξειδικευμένο θέμα, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει κάποια άλλα πράγματα που ήταν αυτονόητα για τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του. Ένα παιδί που έμοιαζε σαν να είχε έρθει από άλλο πλανήτη. Το ότι ακούγεται περισσότερο στις μέρες μας, οφείλεται κατά πολύ στο γεγονός, ότι πια το εντοπίζουμε. Ξέρουμε τι είναι. Γι αυτό το λόγο, είναι σημαντικό να μάθουμε γι αυτό, μιας και οι πιθανότητες να συναντήσουμε κάποιον στη ζωή μας με αυτισμό, είναι μεγάλες.
  • Μπορείτε να μας περιγράψετε το προφίλ ενός ανθρώπου που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού;
Όπως αναφέραμε παραπάνω, ο αυτισμός εκδηλώνεται σε πολλές διαφορετικές μορφές. Γι αυτό το λόγο τα χαρακτηριστικά που θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω, δεν είναι ίδια για όλα τα άτομα. Σε συντομία, θα λέγαμε πως:

- Δυσκολεύονται στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους.
- Συχνά δεν κατανοούν  τους άγραφους κοινωνικούς κανόνες.
- Δυσκολεύονται στην διαχείριση αισθητηριακών ερεθισμάτων.
- Παρουσιάζουν αυξημένα επίπεδα άγχους και δυσκολία στη διαχείριση των συναισθημάτων τους και στην κατανόηση των συναισθημάτων των άλλων.
- Συχνά έχουν κάποιο ειδικό ενδιαφέρον, που εαν η ενασχόληση τους με αυτό συνεχιστεί μέχρι την ενήλικη ζωή τους, μπορεί να αποτελέσει την βάση ενός επιτυχημένου επαγγέλματος. Θα μπορούσαμε εδώ να προσθέσουμε πώς η πιθανή ικανότητα που έχουν στην απομνημόνευση, είναι ένας βοηθητικός παράγοντας στην επαγγελματική τους αποκατάσταση.
  • Εμείς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε στην ένταξη και αποδοχή τους στην κοινωνία;
Πρώτα από όλα χρειάζεται να ενημερωθείτε σχετικά με αυτό, έτσι θα μπορέσετε να καταλάβατε ως ένα βαθμό τον τρόπο σκέψης ενός αυτιστικού ατόμου. Η γνώση βοηθάει στην αποδοχή και στην ένταξη τους. Άλλωστε οι αυτιστικοί εκπαιδεύονται  στον τρόπο σκέψης των νευροτυπικών ανθρώπων, επειδή ανήκουν στην ίδια κοινωνία με αυτούς. Δεν θα έπρεπε να γίνεται και το αντίστροφο;
  • Γιατί θα συστήνατε σε κάποιον να αγοράσει αυτό το βιβλίο;
Έχουμε αναφέρει πόσο σημαντικό είναι να γνωρίσουμε τον αυτιστικό τρόπο σκέψης. Κάτι ακόμα που αξίζει να αναφέρουμε είναι πώς το βιβλίο είναι γραμμένο σε γλώσσα απλή, κατανοητή, έτσι ώστε να μπορεί να διαβαστεί από οποιονδήποτε, είτε είναι μικρός είτε είναι μεγάλος. Τώρα, όσο αφορά τους «άμεσα» ενδιαφερόμενους, είναι ένα εργαλείο που μπορεί να βοηθήσει στην εκπαίδευση των παιδιών με αυτισμό και στη αντιμετώπιση ανάλογων περιστατικών, σε πρώτη φάση. Να υπενθυμίσουμε πώς είναι ένα βιβλίο που μπορεί στο ένα του μέρος να διαβαστεί από τα ίδια τα παιδιά.
  • Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια σας σχετικά με το βιβλίο αυτό;
Πρώτα από όλα να πούμε πως αυτό είναι το πρώτο από μια σειρά τριών βιβλίων με την ίδια θεματολογία, αλλά με αναφορά σε διαφορετικό ηλικιακά κοινό, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Το δεύτερο αναμένεται να κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος του 2018 και θα αφορά τους εφήβους.
Ήδη έχουν γίνει αρκετές παρουσιάσεις και σεμινάρια το σχολικό έτος 2017-18 και τώρα είμαστε σε περίοδο προγραμματισμού, για το 2018-19.
Γίνονται κινήσεις για την προώθηση του βιβλίου, στο εξωτερικό.
Για ό,τι αφορά το βιβλίο, και τα βιβλία που θα ακολουθήσουν, μπορείτε συνεχώς να ενημερώνεστε από το γκρουπ στο Facebook.
  •  Ευχαριστούμε πολύ για την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε και το χρόνο που μας διαθέσατε!
Εμείς, σας ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας δώσατε να μιλήσουμε για το βιβλίο μας.

Λίγα λόγια για τις συγγραφείς

Η Πλησή Παναγιώτα γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως δασκάλα στην  Κύπρο και στην Ελλάδα.
Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει εφτά βιβλία της .
Ασχολείται κυρίως με την παιδική λογοτεχνία, αλλά και με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων με θέμα τον αυτισμό.
Έχει τιμηθεί τρεις φορές με το Κρατικό Βραβείο Κύπρου, καθώς και με Έπαινο από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Βιβλία της βρέθηκαν και στις βραχείες λίστες του Διαβάζω και Αναγνώστη.
Το βιβλίο της “Δεν είμαι τέρας, σου λέω!” κυκλοφορεί και στα ιταλικά από τις εκδόσεις Anicia. (Non sono un mostro ti dico!)
 Εργογραφία:
 Ο μπαμπάς που αγαπάει η μαμά μου, 2017 Ψυχογιός
Αυτισμός-Οι άγραφοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς (4-12), 2017 Πατάκης
Τι κρατάει η μαμά; 2016 Ψυχογιός
Μα, μπαμπά είναι χάλια!, 2014 Κέδρος
Δεν είμαι τέρας, σου λέω!, 2011 Κέδρος
Η τεμπελοπόλη Πόλη- Πόλη, 2006 Κέδρος
Κλέφτης ονείρων, 2004 Κέδρος
-----------------------------------------
Η Ελένη Λούβρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Καναδά. Είναι κάτοχος Πτυχίου Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Glamorgan, Master of Science στην Εφαρμοσμένη Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο του Brunel και ενός ακόμα Μεταπτυχιακού στη Ψυχολογία από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο της Αγγλίας.
Η επαγγελματική εμπειρία στο χώρο του αυτισμού ξεκίνησε το 2000 στο Λονδίνο. Από τότε εργάζεται ιδιωτικά ως ψυχολόγος με παιδιά, εφήβους και ενήλικες με αυτισμό αλλά και τυπικής ανάπτυξης. Εχει συνεργαστεί με διάφορα κέντρα, συλλόγους και φορείς και είναι εισηγήτρια σε σεμινάρια και εκπαιδεύσεις με θέμα τον αυτισμό.
Με την ιδιότητα της πιστοποιημένης εκπαιδεύτριας της Gordon Hellas οργανώνει/διεξάγει ομάδες γονέων που βασίζονται στο διεθνώς αναγνωρισμένο σεμινάριο ‘Το Εργαστήριο του Αποτελεσματικού Γονέα’.
Έχει μεταφράσει το βιβλίο "Εκπαιδεύοντας τα παιδιά με αυτισμό στην Ανάγνωση του Νου" από τις εκδόσεις ‘Γλαύκη’ ( Αγγλικός τίτλος: Teaching Children with Autism to Mind Read. P. Howlin, S. Baron-Cohen & J. Hadwin).

Με την δασκάλα Παναγιώτα Πλησή έχουν συγγράψει το παιδικό βιβλίο : "Αυτισμός: Οι άγραφοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για παιδιά 4-12 ετών" που είναι το πρώτο βιβλίο μίας σειράς, που αφορούν τις κοινωνικές δεξιότητες των ατόμων στο φάσμα του αυτισμό.
Διατηρεί ιδιωτικό γραφείο στην Αθήνα όπου κατοικεί με την οικογένεια της. Είναι μητέρα τριών παιδιών. 


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
8 Σχόλια
Το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα δίνει παραστάσεις αλληλεγγύης, στο θέατρο "Αθηνά"

Το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα δίνει παραστάσεις αλληλεγγύης, στο θέατρο "Αθηνά"



Το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα (ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ.) παρουσιάζει τρεις παραστάσεις του στο θέατρο Αθηνά (Δεριγνύ 10 & Πατησίων) και όλα τα έσοδα θα διατεθούν αποκλειστικά στους συνανθρώπους μας, που επλήγησαν από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, τον περασμένο Ιούλιο.

Το ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ. είναι ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του αείμνηστου Βασίλη Τσάγκλου και φέτος κλείνει 29 χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας και προσφοράς στον πολιτισμό, με θεατρικές ομάδες, εργαστήρια και πολλές διακρίσεις. 

Σήμερα που ο Δ. Μαραθώνα βιώνει τα τραγικά αποτελέσματα της πυρκαγιάς του Ιουλίου, το Δημ. θέατρο κάνει πράξη την προσφορά και την αλληλεγγύη με τρεις παραστάσεις, από τρεις διαφορετικές σκηνές του. Την Κεντρική Σκηνή, τη Σκηνή Βαρνάβα και τη Νεανική Σκηνή.

Ας τα δούμε αναλυτικά

Τετάρτη 26/9 και ώρα 20:30

Κεντρική Σκηνή
«Η Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία Τάσου Χαλκιά



Μέσα από το έργο παρακολουθούμε τη ζωή των ανθρώπων μιας αυλής, σε μια γειτονιά της Αθήνας στα τέλη του 1950. Μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων ξεδιπλώνεται όλη η μεταπολεμική κατάσταση της χώρας που μόλις είχε βγει από ένα πόλεμο και ένα εμφύλιο, αναβιώνοντας έτσι όλη την ιστορία της Ελλάδας.
.
Συντελεστές
Συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλης
Σκηνοθεσία Τάσος Χαλκιάς
Σκηνικά  Πελαγία Αγγελίδου
Κοστούμια Η ομάδα με την ευγενική βοήθεια της Ηλιάδας Χαλκιά
Μουσική Γιάννης Ψειμάδας
Φώτα Τάσος Χαλκιάς Κώστας Αγγέλου

Πέμπτη 27/9 και ώρα 20.30

Σκηνή Βαρνάβα
«Αλαμανάκ» της Μαριάννας Κάλμπαρη σε σκηνοθεσία Νίκου Γκεσούλη


Λίγα λόγια για το έργο:
Το Αλμανάκ δεν είναι παραμύθι. Δεν είναι θεατρικό έργο. Είναι ένα μαγικό βιβλίο που λέει ιστορίες. Ιστορίες αληθινές! Ιστορίες σημαντικών προσώπων: πολιτικών, παπάδων, δημοσιογράφων... Αλλά και ασήμαντων ανθρώπων, απλών ανθρώπων που αναρωτιούνται, σκέφτονται, προσπαθούν να καταλάβουν ή αποφασίζουν να κοιμηθούν... για εκατό χρόνια, σαν την ωραία κοιμωμένη!
Το έργο γράφτηκε στην πιο δύσκολη ιστορικά περίοδο που διανύουμε, τα τελευταία χρόνια. 
Την εποχή της οικονομικής αλλά και κοινωνικής κρίσης και εκφράζει με απόλυτη και κοφτερή ματιά την Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας.
Έξι άντρες, δέκα γυναίκες, τρία παιδιά, ένα κορίτσι, ένα κοριτσάκι που κοιμάται, διαχειρίζονται την αμηχανία τους στη χώρα της κρίσης, της ανάπτυξης, της διαφθοράς, του σκανδάλου, της μετανάστευσης. Λένε ιστορίες, βγάζουν πύρινους λόγους, πλακώνονται, τρώγοντας κεφτέδες! 
Το Αλμανάκ είναι όλα αυτά που θέλουμε να πούμε, για όλα αυτά που μας συμβαίνουν.
Ένα βιβλίο αναμνήσεων, μια καταγραφή ημερομηνιών που αξίζει να μείνουν στην ιστορία. Τι θα γράφουν για εμάς τα τεύχη του μέλλοντος; Τι θα πρέπει να θυμόμαστε και τι όχι; Στην Ελλάδα που ξημερώνει (;) ποιές ημερομηνίες αξίζει να φυλάξουμε και ποιές επετείους να γιορτάσουμε; Ποιός είναι ο ρόλος της τέχνης, της μνήμης και της ιστορίας σε μια χώρα όπου χάνονται τα πάντα;
Συντελεστές
Κείμενο: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνοθεσία : Νίκος Γκεσούλης
Μουσική: Γιώργος Βαρσαμάκης
Σκηνικά-Κοστούμια:  θεατρική ομάδα

Παρασκευή 28/9 και ώρα 20:30

Νεανική Σκηνή 
«Αυτός, αυτές και τα μυστήρια» ένα έργο που είναι το αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερης και πρωτόγνωρης δουλειάς για την Νεανική Σκηνή.
Έμπνευση και βάση της στάθηκε για το περίφημο έργο του Κώστα Μουρσελά «Εκείνος κι Εκείνος».Το περιεχόμενό του, το ύφος και η αίσθηση του χιούμορ που αναδύεται ασκώντας παράλληλα και κοινωνική κριτική ήταν το έναυσμα και η βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το έργο.Κεντρικό πρόσωπο ένας άντρας σε ένα παγκάκι.  Ποιος είναι;  Τι κάνει μόνος του εκεί;  Γιατί κάθεται σιωπηλός;
Οι απαντήσεις και η συνέχεια επί σκηνής.

Συντελεστές
Κείμενο : το έργο έγραψε η ομάδα
Σκηνοθεσία : Πελαγία Αγγελίδου
Επιμέλεια κουστουμιών :ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Σκηνογραφία - κατασκευή σκηνικών :Πελαγία Αγγελίδου
Μουσική επιμέλεια : Αντώνης Δελαπόρτας
Φωτισμός:   Κώστας Αγγέλου
Αφίσα : Ευρυγένης
Ειδικές κατασκευές - τεχνικός σκηνής : Τόνι



Τιμή εισιτηρίου 10 €. 

Όσοι βρίσκονται εκτός Αθηνών και θέλουν να συμβάλλουν στην προσπάθεια, μπορούν να αγοράσουν εισιτήρια στο  viva.gr

Είναι χρέος όλων μας, να σταθούμε αρωγοί στην προσπάθεια αυτή, για να μπορέσουμε να επουλώσουμε όσο είναι δυνατό και όσο γίνεται γρηγορότερα κάποιες από τις πληγές που άφησε πίσω της η τρομερή πυρκαγιά.



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
4 Σχόλια
Η έκθεση «A Jewel Made in Greece» γιορτάζει τα πέντε της χρόνια

Η έκθεση «A Jewel Made in Greece» γιορτάζει τα πέντε της χρόνια


Πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν ήδη από την πρώτη φορά που είδε το φως η έκθεση κοσμημάτων «A Jewel Made in Greece» και όπως αναφέρει η εμπνεύστριά της Μαίρη Σαμόλη, ήταν από πολλές απόψεις ένα στοίχημα που κερδήθηκε!

Εξαιρετικοί έλληνες σχεδιαστές κοσμημάτων, καλλιτέχνες με ταλέντο και όραμα, στήριξαν την ιδέα από την πρώτη στιγμή, δημιουργώντας μια πλατφόρμα δημιουργίας και έμπνευσης που συνεχώς ανανεώνεται και αποτελεί ένα ανταγωνιστικό όχημα, που παντρεύει τον πολιτισμό με τη σύγχρονη τέχνη και την ιστορία του ελληνικού κοσμήματος διαμέσου των αιώνων.

Κύριος στόχος της προσπάθειας αυτής ήταν και είναι, η προώθηση του σύγχρονου ελληνικού κοσμήματος τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο και η ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που αυτό κουβαλά, έχοντας ως πηγή έμπνευσης τον πλούσιο ελληνικό πολιτισμό. Μέσα από αυτή τη διαδικασία αναδεικνύεται ταυτόχρονα και η μοναδικότητα του κάθε σχεδιαστή - δημιουργού ο οποίος με το ταλέντο του μετατρέπει σε κόσμημα και φέρνει στο σήμερα, την ελληνική ιστορία και παράδοση.

Στη διάρκεια των πέντε χρόνων υπήρξαν πολλοί σημαντικοί σταθμοί της έκθεσης ανάμεσά τους το World Trade Center στο Ντουμπάι, το κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου στις Βρυξέλλες καθώς και το Museum of Arts & Design (M.A.D) στη Ν. Υόρκη.

Για το 2019 η ετήσια παρουσίαση θα γίνει και πάλι στο Ζάππειο Μέγαρο, μια που έχει καθιερωθεί ως ο μόνιμος εκθεσιακός χώρος της διοργάνωσης από την Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου και ως τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019, ενώ η πρώτη παρουσίαση θα γίνει με ξεχωριστό event την 1η Οκτωβρίου 2018 από τις 15:00 - 17:00, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (B & M Theocharakis Foundation for Fine Arts and Music), Βασιλίσσης Σοφίας & Μέρλιν 1 στην Αθήνα.


Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ και εδώ.



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
8 Σχόλια
Εξαφανίστε τους μαύρους κύκλους στα μάτια,άμεσα!

Εξαφανίστε τους μαύρους κύκλους στα μάτια,άμεσα!



Πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν το πρόβλημα των μαύρων κύκλων, είτε από κούραση των ματιών λόγω δουλειάς, είτε από έλλειψη ύπνου, είτε πολλές φορές και από τα δύο. Αν είστε κι εσείς μια από αυτές, πριν καταφύγετε σε πολυέξοδες κρέμες που υπόσχονται θαύματα, δοκιμάστε τον πλούτο της φύσης και τις γνώσεις των γιαγιάδων μας, έτσι ώστε να απαλλαγείτε μια και καλή από το πρόβλημα.

Φτιάξτε μια σπιτική μάσκα ματιών με ένα και μοναδικό υλικό, την πατάτα!

Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να πολτοποιήσετε στον τρίφτη ή στο multi μια πατάτα (αφού την ξεφλουδίσετε) και να την απλώσετε πάνω σε μια γάζα. Στη συνέχεια τοποθετήστε τα κομμάτια της γάζας στο κάτω βλέφαρο και αφήστε να δράσει για περίπου μισή ώρα.

Ξεπλένετε με νερό ή χαμομήλι πολύ καλά, αποχαιρετώντας τους μαύρους κύκλους που χάσατε!




[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
3 Σχόλια
Ζωής μονοπάτια

Ζωής μονοπάτια



Το σενάριο της ζωής του γραμμένο πριν γεννηθεί
Ο ρόλος του δόθηκε χωρίς να ρωτηθεί.

Μετανάστης!

Τι κι αν ονειρευόταν μια καλύβα κι ένα τζάκι να καίει…
Στη θάλασσα βρέθηκε να αναζητά τον ήλιο
παλεύοντας με τα κύματα.

Κι αυτή, τον κράτησε κοντά της
κι έκανε την υγρή αγκαλιά της
αιώνια φυλακή
όσων ζήτησε, όσων λαχτάρησε, όσων πόθησε…

---------------

To παραπάνω ποίημα έλαβε μέρος στο 12ο "Παίζοντας με τις λέξεις" που ζωντανεύει στο όμορφο blog mytripssonblog.blogspot.gr της αγαπημένης φίλης Μαρίας. Οι υποχρεωτικές λέξεις σημειώνονται με κόκκινο.
Μια συμμετοχή που βγαίνει ετεροχρονισμένα, λόγω πολλών υποχρεώσεων, στον διαδικτυακό αέρα. Θέλω όμως να πιστεύω, πως θα τύχω της κατανόησής σας, αφού η έκφραση και η δημιουργία δεν έχουν τόπο, χρόνο, εποχή...



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
17 Σχόλια
7 ημέρες... χαμόγελο

7 ημέρες... χαμόγελο


Ένα χαμόγελο είναι η μικρότερη απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους...

Για κάποιους ανθρώπους το χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό τους αυθόρμητα, αβίαστα... για κάποιους άλλους, δύσκολα! Ακόμα κι όταν τους πουν "χαμογελάστε παρακαλώ", πάλι με δυσκολία θα το κάνουν, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που χαμογελούν από συνήθεια, χωρίς να το νιώθουν.

Για μένα είναι εύκολο, ίσως γιατί έχω πολύ συγκεκριμένους λόγους...

Χαμογελώ κατ' αρχήν κάθε πρωί, στην καινούργια μέρα. Στην κόρη μου, που επιμένει να με λέει "μανούλα" κι ας έγινε ενήλικη. Στον άντρα μου, που παρά τα γκρίζα του μαλλιά, στα μάτια μου είναι ακόμα ο νεαρός που ερωτεύτηκα...

Χαμογελώ ανοίγοντας το παράθυρο. Κοιτάζοντας τη φύση γύρω μου. Δεν έχει σημασία αν ο ήλιος είναι λαμπερός ή κρυμμένος πίσω από πυκνά σύννεφα. Η φύση είναι πανέμορφη σε όλες της τις εκδοχές. Άλλωστε, μου είχε λείψει τόσα πολλά χρόνια, που τώρα που τη χαίρομαι, νιώθω τυχερή!

Χαμογελώ κάθε φορά που κοιτάζω τα έξυπνα ματάκια του σκύλου μου... Το βλέμμα του είναι πάντα γεμάτο αγάπη, λατρεία σχεδόν. Κουνά την ουρά του και μου απλώνει το μπροστινό του πόδι, όπως ένας άνθρωπος δίνει το χέρι του. Μπορώ να μη χαμογελάσω;

Χαμογελώ στο άκουσμα και μόνο των φίλων μου. Όταν πίνουμε παρέα το καφεδάκι μας και συζητάμε αστεία και σοβαρά είμαστε σαν μικρά παιδιά που μοιράζονται ώρες ξενοιασιάς και παιχνιδιού.

Χαμογελώ ακόμα κι όταν πονώ, γιατί έτσι νιώθω να ξορκίζω το κακό. Γιατί παίρνω κουράγιο για να συνεχίσω, ξέροντας πως κάθε μέρα που ανοίγω τα μάτια μου στον κόσμο, είναι και ένα καινούργιο δώρο, που καλούμαι να το ζήσω.

Ξέρω πως δεν είναι πάντα τα πράγματα απλά, είναι όμως βέβαιο, πως το χαμόγελο είναι πραγματικά μεταδοτικό. Σαν μια αόρατη ανθρώπινη αλυσίδα όπου ο ένας δίνει στον άλλο, μια αχτίδα φωτός, ένα μικρό φαναράκι για να το ακουμπήσει στα χέρια του διπλανού του κι εκείνος να το δώσει στον επόμενο και με τον τρόπο αυτό, ανοίγει μια χαραμάδα στην ελπίδα, ζεσταίνονται οι καρδιές και γίνονται πιο ανοιχτές, πιο ανθρώπινες...

Οι εποχές που ζούμε είναι ζοφερές και κάτι τέτοιες ώρες είναι που καταλαβαίνει κανείς την αξία αυτών, που θεωρούνται μικρά, δεδομένα, εύκολα, ενώ είναι τα πιο σημαντικά και τα πιο πολύτιμα!

Χαμογελάστε κι εσείς σε όλους και σε όλα, γιατί όπως λένε, το χαμόγελο σας θα κάνει αυτούς που σας αγαπούν να χαίρονται και τους εχθρούς σας να ανησυχούν...



[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
15 Σχόλια
Τα οφέλη της φλούδας του κρεμμυδιού στην υγεία και όχι μόνο…

Τα οφέλη της φλούδας του κρεμμυδιού στην υγεία και όχι μόνο…




Τα οφέλη του κρεμμυδιού στην υγεία μας, είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι πως ανάλογη δράση με το κρεμμύδι, έχουν οι φλούδες του. Ίσως, αν γνωρίσουμε λίγα περισσότερα γι' αυτό, να μην πετάξουμε ποτέ ξανά τις φλούδες του κρεμμυδιού στα σκουπίδια, αφού όπως αναφέρεται στο άρθρο του beautyofgirls.com χρησιμοποιούνται σε πολλά φάρμακα αλλά και σκευάσματα που αφορούν την υγεία και την περιποίηση του δέρματος.

Ας δούμε τα οφέλη του φλοιού του κρεμμυδιού συνοπτικά

Αντιφλεγμονώδης δράση
Για το λόγο αυτό μπορούμε να χρησιμοποιούμε φλούδες κρεμμυδιού για να περιποιηθούμε εξανθήματα, μώλωπες και πληγές. Θα πρέπει εμποτίσουμε τις φλούδες για μια ολόκληρη νύχτα και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουμε το νερό αυτό, στο πονεμένο δέρμα.

Μειώνει τη χοληστερόλη
Για να μειωθούν τα επίπεδα της χοληστερόλης στο αίμα, παράλληλα με την άσκηση που είναι απαραίτητη, καλό είναι να πίνουμε καθημερινά ζωμό από φλούδες κρεμμυδιού, στον οποίο θα προσθέσουμε μέλι για να βελτιώσουμε τη γεύση του.

Βοηθά στην καταπολέμηση λοίμωξης στο στομάχι
Λόγω των αντιμυκητιασικών και αντιβακτηριακών ιδιοτήτων αυτός ο ζωμός κρεμμυδιού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία λοιμώξεων του στομάχου. Απλά πρέπει να το προσθέσετε στη διατροφή σας, σε συνεργασία πάντα με το γιατρό σας.

Έχει αντικαρκινικούς παράγοντες
Η "Κερσετίνη" είναι ένα ένζυμο το οποίο είναι ευεργετικό στην θεραπεία του καρκίνου και γενικά βρίσκεται στα κρεμμύδια. Αν ενταχθεί στη διατροφή μας ο ζωμός της φλούδας κρεμμυδιού, μπορεί να αποτρέψει τους καρκινογόνους παράγοντες.

Μελέτες έχουν επιβεβαιώσει πως το κρεμμύδι έχει πολλές ευεργετικές δράσεις σε πλήθος παθήσεων. Μάλιστα θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως τα φλαβονοειδή στα κρεμμύδια βρίσκονται σε μεγαλύτερη συγκέντρωση στα εξωτερικά τους στρώματα, δηλαδή στη φλούδα. Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να καθαρίζουμε υπερβολικά τα κρεμμύδια που πρόκειται να καταναλώσουμε.
Όταν σιγοβράζουν για μια σούπα, η ποιότητα της κερσετίνης δεν υποβιβάζεται, παρά μόνο μεταφέρεται στο ζουμί της σούπας. Έτσι, αν τα μαγειρέψουμε σε χαμηλή φωτιά, μπορούμε να διατηρήσουμε τα υγιεινά πλεονεκτήματα, ανέπαφα.

Άλλη έρευνα που έγινε σε ομάδα ζώων, απέδειξε πως η κερσετίνη που λαμβάνει ο οργανισμός από την κατανάλωση κρεμμυδιών αντί της χρήσης συμπληρωμάτων, παρέχει μεγαλύτερη προστασία από το οξειδωτικό στρες.

Τα φλούδια του κρεμμυδιού έχουν πολλά οφέλη, αλλά αν κάποιος δεν είναι σε θέση να βρει τον κατάλληλο τρόπο λήψης του αντιοξειδωτικού, τότε μπορεί να καταναλώνει κρεμμύδια μαγειρεμένα ή ωμά, φρέσκα ή ξερά, αφήνοντας το ζωμό της φλούδας του κρεμμυδιού για εξωτερικές χρήσεις, όπως...

Κρατάει τις μύγες και τα κουνούπια μακριά
Το νερό στο οποίο έχουμε βυθίσει για μια νύχτα φλούδες κρεμμυδιού, αν το τοποθετήσουμε κοντά στις πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού, μπορούμε να αποτρέψουμε την εισβολή κουνουπιών και μυγών στο χώρο μας.

Σαν τελευταίο αφήσαμε τη χρήση της φλούδας του κρεμμυδιού, στη βαφή των πασχαλινών αυγών, που θα τους δώσει ένα υπέροχο χρυσομπρούτζινο χρώμα.

Επιμέλεια κειμένου - Μετάφραση: to e-periodiko mas


[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
2 Σχόλια
Ψάχνετε για σπιτική κρέμα ματιών; Έχουμε την καλύτερη!

Ψάχνετε για σπιτική κρέμα ματιών; Έχουμε την καλύτερη!



Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής λένε πολλοί και όχι άδικα. Παράλληλα είναι και ο καθρέφτης της ομορφιάς μιας γυναίκας. Είναι τα πρώτα, που μαρτυρούν το χρόνο που περνά και γι' αυτό το λόγο, όλες θέλουμε να τα κρατήσουμε μακριά από τα σημάδια του.

Έτσι από πολύ νωρίς φροντίζουμε να προμηθευτούμε με κρέμες ματιών που κυκλοφορούν σε αφθονία στο εμπόριο και υπόσχονται να προστατέψουν το δέρμα της ευαίσθητης περιοχής των ματιών από τις ρυτίδες, τις σακούλες και τους μαύρους κύκλους.

Όλες μας έχουμε ξοδέψει πολλά χρήματα για το σκοπό αυτό. Αν όμως μας έλεγαν πως μπορούμε να φτιάξουμε μια σπιτική κρέμα ματιών που θα λειτουργήσει καλύτερα και από την καλύτερη κρέμα του εμπορίου, τότε σίγουρα όλες θα τη δοκιμάζαμε.

Βρήκα αυτή τη συνταγή και τη μοιράζομαι μαζί σας, γιατί τα αποτελέσματά της είναι ζηλευτά!

Δύο υλικά χρειαζόμαστε μόνο κι αυτά είναι το λάδι καρύδας και η βιταμίνη Ε. Το λάδι καρύδας είναι αντιφλεγμονώδες, αντιμικροβιακό, αντιμυκητιακό και βελτιώνει την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών, ενώ η βιταμίνη Ε, που πολλοί τη γνωρίζουν και ως "βιταμίνη του δέρματος" είναι ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό με αντιγηραντικές ιδιότητες καθώς βοηθά στην προστασία του δέρματος από τον ήλιο και στη μείωση των ρυτίδων και των σημαδιών γήρανσης.

Ας δούμε πώς τη φτιάχνουμε:

Σε ένα γυάλινο δοχείο βάζουμε 20 με 30 ml λάδι καρύδας. Επειδή το λάδι αυτό είναι αρκετά "στερεό", ίσως χρειαστεί να το ζεστάνουμε ελάχιστα. Κατόπιν θα προσθέσουμε το περιεχόμενο από 3 κάψουλες βιταμίνης Ε και θα ανακατέψουμε με ένα πλαστικό κουταλάκι ή και μια οδοντογλυφίδα τα υλικά, πολύ καλά. Αδειάζουμε το μείγμα σε ένα καθαρό βαζάκι που κουμπώνει καλά και το βάζουμε για λίγη ώρα στο ψυγείο για να στερεοποιηθεί λιγάκι.

Αυτό είναι όλο! Η κρέμα μας είναι έτοιμη να μας χαρίσει μάτια νεανικά, χωρίς να ξοδευτούμε!

Δοκιμάστε τη!


Τη συνταγή βρήκα στο dynamikhgynaika.gr

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
8 Σχόλια
Σύνορα...

Σύνορα...



Της λησμονιάς το σύνορο, πέρασα απόψε πάλι,,,
Βουή κι αντάρα η ψυχή, πισωπατά στις αναμνήσεις
κι αποζητά τη χαμένη ευτυχία εκεί, που σταματά ο χρόνος

Έλα να συναντηθούμε στο μονοπάτι το κρυφό
με μια αγκαλιά να ξεχαστούμε στου κόσμου το απόβραδο
εκεί, που κανείς δεν ορίζει τίποτα εκεί, που χάνεται ο ήλιος

Στο απέραντο σύμπαν θα γίνω ιχνηλάτης σου
με της ψυχής μου το φως θα φέξω τα βήματά σου για να με βρεις,
για να ορίσεις απ' την αρχή το είναι μου!

Μη φοβηθείς! Τα όνειρα είναι για να τα ζούμε πρώτα στις σκέψεις μας
Οι λέξεις. έγιναν για να μιλούν πρώτα στην ψυχή μας
Τα σύνορα έγιναν για κείνους που δεν βλέπουν...


...
Οι οι τρεις πρώτες σειρές (που αποτελούνται από 25 λέξεις), έλαβαν μέρος στο διαδικτυακό δρώμενο 25 Λέξεις #11 της καλής μου φίλης Μαρίας Νικολάου που οργανώνει ακούραστα στο blog της "Το Κείμενο".


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
12 Σχόλια

find "to e-periodiko mas" on instagram