Όπως όλοι γνωρίζουμε η μόδα δεν εκφράζει μόνο την ανάγκη ανανέωσης της εξωτερικής εμφάνισης ανά εποχή. Επηρεάζεται άμεσα και από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούν. Έτσι, η οικονομική κρίση του 1929 είναι φυσικό να επηρεάσει και τη μόδα.

Στη δεκαετία του 30 οι γυναίκες εργάζονται περισσότερο εκτός σπιτιού με αποτέλεσμα να χρειάζονται ρούχα που θα εξασφαλίζουν μεγαλύτερη άνεση και πρακτικότητα. Τα πολυτελή φορέματα τα κρατούν για τις βραδυνές εμφανίσεις τους.

Οι σημαντικές αλλαγές, οι καινοτομίες που χαρακτηρίζουν την εποχή αυτή, αφορούν και τα υλικά. Λόγω της κρίσης το μετάξι έδωσε τη θέση του στο νάιλον, το μεταλλικό λαμέ ύφασμα για τις βραδυνές εμφανίσεις, το φερμουάρ έγινε γνωστό ευρύτερα και τα φορέματα απέκτησαν πιο θηλυκές γραμμές, κόψιμο V στο λαιμό με μεγαλύτερη εφαρμογή στο πάνω μέρος του σώματος και πιο ανοιχτά προς τα κάτω. Τα χρώματα της εποχής είναι κυρίως το κόκκινο, το ναυτικό μπλε, το λευκό και το μαύρο. 



Το μήκος της φούστας βρίσκεται στα 20 εκατοστά από το έδαφος για τη μέρα και φυσικά μέχρι τον αστράγαλο για τις βραδυνές εμφανίσεις. Η πλάτη όμως συχνά έμενε ακάλυπτη στις βραδυνές τουαλέτες. 
Στενή γραμμή επικρατούσε και στις ζακέτες και τα παλτό. 

Τα καπέλα, τα γάντια και τα γυαλιά ηλίου ήταν τα απαραίτητα αξεσουάρ, μαζί με τις τσάντες φακέλους, τα μικρά πουγκιά, τις γούνινες εσάρπες και ετόλ από ζώα. Τα παπούτσια είναι μυτερές γόβες, μπαλαρίνες ή πέδιλα, ενώ κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες πλατφόρμες.



Η ηλιοθεραπεία αρχίζει να γίνεται όχι απλώς μόδα, αλλά μανία ενώ για το πρόσωπο η μόδα επιβάλλει μέσω και των χολιγουντιανών σταρ, όπως οι Marlene Dietrich, Greta Garbo, Joan Crawford, Genger Rogers, Bette Davis, τα έντονα βγαλμένα φρύδια και τις ψεύτικες βλεφαρίδες. 

Αξίζει να θυμόμαστε πως η Marlen Dietrich ήταν η πρώτη γυναίκα που κάπνισε δημόσια και φόρεσε ανδρικό κοστούμι, αποτελώντας έτσι πρότυπο για τις γυναίκες της εποχής.

Τα πρώτα καλλυντικά ανήκουν στις εταιρείες Revlon και Germain Monteil τα οποία και διαφημίζονται αναλόγως. 


Οι σχεδιαστές που μεσουρανούν εκτός από την Coco Channel (που έκανε την εμφάνισή της την προηγούμενη δεκαετία) είναι οι Nina Ricci, Marcel Rochas, Molyneux, Maggy Routt.

Για να μην αφήσουμε στην άκρη τους άνδρες να αναφέρουμε πως η ενδυμασία τους παρέμεινε συντηρητική. Μόνο στην καθημερινότητά τους οι άνδρες γίνονταν πιο σπορ. Στις εξόδους τους φορούσαν μεσάτα σακάκια, που τόνιζαν τους ώμους και παντελόνια σε ευθεία γραμμή με φαρδιά ρεβέρ.
πληροφορίες: "Η γειτονιά μας η παλιά" των Ν. & Γ. Σαραντόπουλου

κείμενο: to e-periodiko mas

Η δεκαετία του 1930, παρά την ολοκληρωτική ανάπτυξη όλων των ειδών του ελληνικού τραγουδιού (ελαφρό, δημοτικό, λαϊκό, επιθεωρησιακό), θεωρείται η κατ' εξοχήν περίοδος της επικράτησης του ρεμπέτικου τραγουδιού.



Η πρώτη σπουδαία γενιά των μικρασιατών συνθετών όπως ο Κώστας Σκαρβέλης, ο Βαγγέλης Παπάζογλου, ο Παναγιώτης Τούντας, ο Σπύρος Περιστέρης, ο Γρηγόρης Ασίκης, ο Γιάννης Δραγάτσης κ.α. δίνει τη σκυτάλη στο Μάρκο Βαμβακάρη, το Γιώργο Μπάτη, τον Ανέστη Δελλιά, το Δημήτρη Γκόγκο γνωστότερο ως Μπαγιαντέρα, το Μανώλη Χρυσαφάκη, τον Κώστα Ρούκουνα και άλλους, ενώ λίγο πριν τη μεταξική λογοκρισία μια νέα γενιά έρχεται να απογειώσει το ρεμπέτικο τραγούδι. Δεν είναι άλλοι από τους Βασίλη Τσιτσάνη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Απόστολο Χατζηχρήστο και Μανώλη Χιώτη.





Την ίδια εποχή στη σκηνή της επιθεώρησης κυριαρχεί ένα δίδυμο Πέτρος Κυριακού και Γιώργος Καμβύσης οι οποίοι μεταφέρουν το ρεμπέτικο τραγούδι στο σανίδι και μέσα απ' αυτό αναδεικνύονται ως τραγουδιστές οι ηθοποιοί Βασίλης Αυλωνίτης, Βασίλης Μεσολογγίτης, Γιάννης Ιατρού, οι αδελφές Καίτη και Σοφία Βερώνη και φυσικά οι Άννα και Μαρία Καλουτά, τα γνωστά μας Καλουτάκια.

Δύο σημαντικοί θεσμοί δημιουργούνται με το κλείσιμο της δεκαετίας του ΄30. Η ίδρυση της Συμφωνικής Ορχήστρας της Ραδιοφωνίας το 1938 και η γέννηση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής το 1939.




Οι γυναίκες ρεμπέτισσες έχουν τη δική τους λαμπρή ιστορία στη δεκαετία του 1930. Ξεχωριστές φωνές που άφησαν το δικό τους ανεξίτηλο στίγμα, τραγουδώντας Τούντα, Τσιτσάνη, Παπάζογλου, Σκαρβέλη, Βαμβακάρη, Περιστέρι και άλλους. 
Φωνές όπως η Ρίτα Αμπατζή, η Ιωάννα Γεωργακοπούλου και η Ρόζα Εσκενάζυ. Στο ενεργητικό τους έχουν εκατοντάδες ηχογραφήσεις τραγουδιών που έγιναν γνωστά κι αγαπημένα μέσα από τη δική τους ερμηνεία.

Θα πρέπει να πάμε πολλά χρόνια πίσω, για να γνωρίσουμε την πρώτη Ελληνίδα Δήμαρχο.

Συγκεκριμένα, το 1944 όταν οι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Ελλάδα, δίνοντας συνεχώς μάχες με τις δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ.

Στις 5 Σεπτεμβρίου, ο Ε.Λ.Α.Σ. απελευθερώνει την Αμαλιάδα και εκλέγεται δια βοής δεκαπενταμελής επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοίκησης, που ανάμεσα στους εκλεγέντες είναι και η Μαρίκα Μπότση - Τσαπαλίρα, η οποία λίγους μήνες αργότερα, το Δεκέμβρη υποδεικνύεται από την επιτροπή για να γίνει Δήμαρχος Αμαλιάδας.

Αναλαμβάνει και εκτελεί τα καθήκοντά της ως το Μάρτη του 1945.

Όλες και όλοι γνωρίζουμε το τεστ ΠΑΠ ή τεστ Παπανικολάου (μέθοδος πρώιμης διάγνωσης του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας), λίγοι όμως γνωρίζουμε το γιατρό και ερευνητή Γιώργο Παπανικολάου και την πορεία του.
Ο Γιώργος Παπανικολάου, γεννήθηκε στις 13 Μαίου του 1883 στην Κύμη της Εύβοιας. Πατέρας του ήταν ο γιατρός και πολιτικός Νίκος Παπανικολάου, που διετέλεσε δήμαρχος Κύμης και βουλευτής Ευβοίας. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην πόλη που γεννήθηκε, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Στη συνέχεια οι γονείς του τον έστειλαν στην Αθήνα για να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Σε ηλικία μόλις 15 χρόνων, γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε με άριστα το 1904.
Υπήρξε ανήσυχο πνεύμα. Μελέτησε φιλοσοφία, μυήθηκε στην μουσική και την ποίηση και έμαθε Γαλλικά και Γερμανικά, αποκτώντας πολύπλευρη μόρφωση και καλλιέργεια.

Ο πατέρας του ήθελε να ασκήσει την ιατρική μαζί του στην Ελλάδα, εκείνος όμως το 1907 πήγε στη Γερμανία για μετεκπαίδευση και τρία χρόνια αργότερα ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μονάχου με την εργασία του "Περί των συνθηκών της διαφοροποιήσεως του φύλου των δαφνιδών". Στην Ελλάδα θα επιστρέψει αμέσως μετά και παντρεύεται τη Μαρία - Ανδρομάχη Μαυρογένους απόγονο της ηρωίδας Μαντούς Μαυρογένους. Στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912 - 1913) ο Γιώργος Παπανικολάου συμμετέχει ως γιατρός. Αμέσως μετά μεταναστεύει στις ΗΠΑ και ασχολείται με δουλειές που δεν έχουν σχέση με την ιατρική για την επιβίωσή του. Θα τον ανακαλύψει όμως ο διάσημος γενετιστής Τ. Μόργκαν, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει στο έργο του τα πορίσματα της διδακτορικής διατριβής του νεαρού Παπανικολάου και έτσι μεσολαβεί για την πρόσληψή του στο παθολογοανατομικό εργαστήριο του Νοσοκομείου της Ν. Υόρκης. Θα βρεθεί στην πορεία στο ανατομικό εργαστήριο του Πανεπιστημίου Κορνέλ όπου θα επιδοθεί απερίσπαστος στο ερευνητικό του έργο.
Μελέτησε το κολπικό επίχρισμα των κατώτερων θηλαστικών και συσχέτισε τη μορφολογία του με τον ορμονικό κύκλο και τις ανάλογες μεταβολές στη μήτρα και τις ωοθήκες των ζώων, το 1917. Πραγματοποίησε κλινικές και εργαστηριακές μελέτες για τη διαγνωστική αξία της εξέτασης των κυττάρων του κολπικού επιχρίσματος στον άνθρωπο και σαν πρώτο "πειραματόζωο" χρησιμοποίησε τη γυναίκα του. Η έρευνά του επεκτάθηκε στη συνέχεια σε γυναίκες του "Women's Hospital" της Ν. Υόρκης, αποτελώντας τη βάση για τη θεμελίωση της μεθόδου του για την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου.
Η πρώτη ανακοίνωση της έρευνας με τίτλο "Νέα διάγνωση του καρκίνου", θα γίνει το 1928 και αρχικά αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από τον ιατρικό κόσμο των ΗΠΑ. Όντας όμως ο ίδιος απολύτως βέβαιος για την αξία της μεθόδου του, συνεχίζει με περισσότερο ζήλο τις έρευνες.
Ανήλθε σε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, παίρνοντας ως αποκορύφωμα, τον τίτλο του καθηγητή της Κλινικής Ανατομικής (1947 - 1957).
Ένα χρόνο πριν πεθάνει (1961) εγκαθήσταται και αναλαμβάει την οργάνωση του Καρκινολογικού Ινστιτούτου του Μαϊάμι, το οποίο μετά το θάνατό του (19 Φεβρουαρίου 1962) μετανομάζεται σε Καρκινολογικό Ινστιτούτο "Γεώργιος Παπανικολάου".
Δεν τιμήθηκε ποτέ με Νόμπελ, αν και είχε προταθεί δύο φορές. Του απονεμήθηκαν όμως πολλά αμερικανικά ιατρικά βραβεία και μετά το θάνατό του το Βραβείο του ΟΗΕ. 
Έγινε το πρώτο επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1932 και η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών τον ονόμασε επίτιμο διδάκτορα το 1949.
Εξέδωσε τον "Άτλαντα της Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας" που αποτελεί την ολοκλήρωση του έργου του.
Το "Τεστ Παπ" χρησιμοποιείται παγκοσμίως για τη διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας σώζοντας εκατομύρια ζωές γυναικών ανά τον κόσμο και κάνοντας περήφανους όλους εμάς, που υπήρξε συμπατριώτης μας.

πηγή: sansimera.gr

Η δεκαετία αυτή ξεικινά με μια σειρά από ταινίες της Νταγκ Φίλμς, που τα σενάριά τους υπογράφουν γνωστοί συγγραφείς και παίζουν οι καλύτεροι ηθοποιοί του Βασιλικού Θεάτρου. Έχει όμως παρέλθει η εποχή του βωβού κινηματογράφου και το κοινό υποδέχεται με ενθουσιασμό τις ομιλούσες ταινίες.

Έτσι η Νταγκ Φίλμς, παρουσιάζει την οπερέτα του Χατζηαποστόλου "Οι Απάχηδες των Αθηνών", όπου πρωταγωνιστούσε ο τενόρος της Λυρικής Σκηνής Πέτρος Επιτροπάκης. Μαζί του πρωταγωνιστούσε η Μαίρη Σαγκάνου, που ήταν από τις πρώτες καλλιτέχνιδες του Βασιλικού Θεάτρου.

Η σημαντική επιτυχία της ταινίας, έδωσε στη Νταγκ Φίλμς την αφορμή για την επόμενη ταινία της που είχε τον τίτλο "Φίλησέ με Μαρίτσα", που παρά την μεγάλη της επιτυχία, η εταιρία μετά από αυτή, διαλύθηκε.

Παράλληλα με την ίδρυση της Νταγκ Φιλμς, δημιουργήθηκαν κι άλλες εταιρίες όπως η Ηρώ Φίλμς και η Ακρόπολη Φίλμς, η οποία παρουσίασε μια σειρά από μικρές κωμωδίες με πρωταγωνιστή ένα πολύ καλό μιμητή του Σαρλώ, τον Κίμωνα Σταθόπουλο.

Ο Καραγκιόζης λέγεται ότι εμφανίστηκε στην Ελλάδα στα χρόνια του Όθωνα, αν και πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι υπήρχε από την προεπαναστατική περίοδο.
Σύμφωνα με τον Ευγένιο Σπαθάρη που συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με το λαϊκό ήρωα του θεάτρου σκιών, δύο είναι οι πιο διαδεδομένες εκδοχές για τη δημιουργία του και  βασίζονται  σε προφορικές παραδόσεις.
Σύμφωνα με την πρώτη, ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης ήταν υπαρκτά πρόσωπα, έλληνες που ζούσαν στην Προύσα.  Ο Χατζηαβάτης μάλιστα, ήταν εργολάβος οικοδομών και είχε αναλάβει να χτίσει το σαράϊ του πασά της Προύσας.  
Αρχιμάστορα έβαλε τον Καραγκιόζη που ήταν μαραγκός.

Όταν ο πασάς είδε πως αργεί το σαράι του να τελειώσει, απείλησε τον Χατζηαβάτη ότι θα τον θανατώσει. ΄Ετσι κι εκείνος φοβήθηκε και φανέρωσε στον πασά ότι, φταίχτης ήταν ο Καραγκιόζης, που έλεγε αστεία στους μαστόρους και γελούσαν. Ο πασάς τότε, φοβέρισε και τον Καραγκιόζη, αλλά εκείνος εξακολούθησε να αστειεύεται. 
Έτσι ο πασάς τον θανάτωσε. Όλοι αγανάκτησαν με τον άδικο θάνατο του Καραγκιόζη και στον ίδιο τον πασά, κόστισε την υγεία του. Οι άλλοι αγάδες για να διασκεδάσουν τον πασά έφεραν τον Χατζηαβάτη στο σαράϊ να του λέει τα χωρατά του Καραγκιόζη. έκοψε έναν χάρτινο Καραγκιόζη, τέντωσε ένα πανί που το φώτισε κι έδωσε παράσταση Καραγκιόζη. Ο πασάς ευχαριστήθηκε τόσο, που του έδωσε άδεια να παίζει παραστάσεις όπου θέλει. Έτσι δημιουργήθηκε κατά την πρώτη εκδοχή ο Καραγκιόζης. 
Η δεύτερη εκδοχή,  αναφέρεται στην ιστορία ενός έλληνα από την Ύδρα, του Γ. Μαυρομάτη και τοποθετείται χρονολογικά περίπου τον 18ο αιώνα. Ο Μαυρομάτης, λέγεται ότι ήλθε στην Τουρκία από την Κίνα με το θέατρο σκιών του. Αποφασίζοντας να εγκατασταθεί πλέον μόνιμα στην Πόλη, προσάρμοσε τόσο τη ζωή του, όσο και το θέατρό του, στα ήθη των τούρκων. Έτσι, ονόμασε τον πρωταγωνιστή του Καραγκιόζ, προέκταση στα ελληνικά Καραγκιόζης, που στα τούρκικα σημαίνει μαυρομάτης. Ο Μαυρομάτης πέθανε στην Τουρκία και πληροφορίες αναφέρουν ότι είχε βοηθό του τον Γιάννη Μπράχαλη, τον πρώτο καλλιτέχνη του είδους που έφερε τον Καραγκιόζη στην Ελλάδα.
Η "ζωή" του Καραγκιόζη θα μπορούσε να χωριστεί σε τρεις περιόδους. Η πρώτη περίοδος του Καραγκιόζη στην Ελλάδα αφορά ένα διάστημα από το 1850 μέχρι το 1880. Η δεύτερη αφορά μέχρι το 1915 και η τρίτη περίοδος φτάνει μέχρι το 1940 που τελειοποιείεται.
Ο Καραγκιόζης επηρέασε τα γράμματα και τις τέχνες. Μεγάλοι ηθοποιοί υποδύθηκαν ρόλους του Καραγκιόζη, ενώ επηρέασε και μεγάλους μουσικούς, χορογράφους και ζωγράφους.
Αξίζει να θυμόμαστε ότι το 1924 ιδρύεται στην Ελλάδα το Σωματείο Ελλήνων Καραγκιοζοπαικτών που αποτελείτο από 120 μέλη, μαθητές του Μίμαρου (κατά κόσμον Δημήτριος Σαρδούνης που θεωρείται ο πρώτος "δάσκαλος" του Καραγκιόζη), του Ρούλια και του Μέμου (μαθητών του πρώτου).
Ιδρυτές του Σωματείου ήταν οι γνωστοί παλιοί καλλιτέχνες του θεάτρου σκιών, Σωτήρης Σπαθάρης και Αντώνης Παπούλιας ή Μόλλας. Από τους πιο γνωστούς καραγκιοζοπαίχτες και μέλη του Σωματείου ήταν οι: Ανδρέας Αγιομαυρίτης, Γιάννης Μώρος, Μάρκος Ξανθάκης ή Ξάνθος, Κώστας Νταμαδάκης, Χρήστος Χαρίδημος, Παναγιώτης Μιχόπουλος, Γιάννης Παπούλιας, Σπύρος Κούζαρος, Βασίλης Αγαπητός, Ντίνος Θεοδωρόπουλος, Βασίλης Αγαπητός, Βασίλαρος, Γιάννης Πρεβεζάνος, Λευτέρης Κελαρινόπουλος, Μήτσος Μανωλόπουλος και πολλοί άλλοι που εμπλούτισαν τον ελληνικό Καραγκιόζη με έργα και φιγούρες.
Εκείνη την περίοδο και μέχρι το 1940 η τέχνη του Καραγκιόζη άκμασε πολύ, σε όλο τον ελληνικό χώρο. Η γερμανική κατοχή που ακολούθησε προκάλεσε την πρώτη κρίση του θεατρικού αυτού είδους, αλλά, παρ' όλα αυτά δεν χάθηκε, χάρη στον αγώνα των δημιουργών του.
Με την εισβολή του έγχρωμου κινηματογράφου ο Καραγκιόζης και η τέχνη του απειλήθηκε σοβαρά, ωστόσο η επίπονη και επίμονη προσπάθεια του αξιόλογου καλλιτέχνη Ευγένιου Σπαθάρη, ξαναζωντάνεψε τον λαϊκό μας ήρωα.
Στις μέρες μας, η θεατρική αυτή παράδοση συνεχίζεται με ενδιαφέρον από διάφορους παίκτες σε όλη την Ελλάδα και οι θεατές εξακολουθούν να την δέχονται με μεγάλη αγάπη και απέραντη νοσταλγία. Είναι μια κληρονομιά πολύτιμη, που δεν πρέπει να χαθεί και αξίζει, γιατί ο ήρωάς της είναι ο καθρέφτης της γνήσιας ελληνικής ψυχής.  
Αν θέλετε να τη γνωρίσετε από κοντά, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών Δήμου Αμαρουσίου (Μεσογείων και Βορείου Ηπείρου 27 – Μαρούσι) και να χαρίσετε στα παιδιά σας ένα πολύτιμο δώρο. Η είσοδος είναι ελεύθερη.



πηγή πληροφοριών

Αφορμή της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου 1821.

Το λαοφιλές αυτό μουσικό όργανο, όπως και όλα τα λαούτα, έχει καταγωγή από την αρχαία Ελλάδα, όπου ονομαζόταν πανδούρα ή πανδουρίδιον ή απλώς τρίχορδο, γιατί είχε τρεις χορδές. Καλύτερη απόδειξη της καταγωγής του, αποτελούν τα μάρμαρα της εποχής, που σήμερα φιλοξενούνται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, με γνωστότερο, αυτό της Μαντινείας (4ος αι. π.Χ.) το οποίο απεικονίζει το μυθικό αγώνα μεταξύ του Απόλλωνα και της Μαρσύας, όπου η αρχαιοελληνική πανδούρα (πανδουρίδα) παίζεται από μια μούσα καθισμένη σ' ένα βράχο.

Κάποιοι δέχονται την τουρκική προέλευση της ονομασίας του και μόνο (buzuq), η οποία όμως, είναι πολύ πιθανό να είναι περσική. Όπως και να έχει, γεγονός είναι ότι το μουσικό αυτό όργανο, πέρασε από την αρχαία Ελλάδα, στο Βυζάντιο, επέζησε στην Τουρκοκρατία και ανθεί μέχρι σήμερα, παρόλο που πέρασε από μια περίοδο αμφισβήτησης.
Παραλλαγές του, υπήρξαν πολλές από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας και είχε και αντίστοιχα πολλά ονόματα, όπως πανδούρα ή πανδουρίδα, τρίχορδον που αναφέρθηκαν ήδη, αλλά και ταμπουράς, θαμπούρα, ταμπούριν, ψαλτήριον, μπουζούκι και πολλά ακόμη, με τα οποία ονομάζονταν και άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα όργανα της ίδιας οικογένειας. 
Το μπουζούκι συνδέθηκε με το ρεμπέτικο τραγούδι από το 1935, που σχηματίστηκε η πρώτη ρεμπέτικη κομπανία, η "Τετράδα του Πειραιώς" την οποία ίδρυσε ο θρύλος του μουσικού αυτού είδους, ο Μάρκος Βαμβακάρης και την αποτελούσαν (εκτός από τον ίδιο) ο Στράτος Παγιουμτζής ο οποίος έπαιζε ένα ξεχωριστό είδος μπουζουκιού τρίχορδου, με πολύ μακρύ και βαθύ, αλλά στενής επιφάνειας, καπάκι που λεγόταν γόνατο και έβγαζε ιδιαίτερο ήχο, ο Ανέστης Δελιάς και ο Γιώργος Μπάτης.
Ο Μανώλης Χιώτης ήταν ο άνθρωπος που έκανε τη μεγάλη αλλαγή στην τεχνική του μπουζουκιού, όταν πρόσθεσε μία χορδή και το κούρδισε στη λογική της κιθάρας. Ο περιβόητος Ζοζέφ υπήρξε ξακουστός κατασκευαστής, ο οποίος έφτιαχνε μπουζούκια για τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες. Λέγεται μάλιστα πως, το πρώτο τετράχορδο το έφτιαξε εκείνος, για λογαριασμό του Μανώλη Χιώτη και κάτω από τις υποδείξεις του, στις αρχές της δεκαετίας του 1950.
Το τετράχορδο μπουζούκι, όντας πιο πολυφωνικό έδινε τη δυνατότητα για περισσότερες και πιο περίπλοκες συγχορδίες τις οποίες, τις έχουμε ήδη απολαύσει και αγαπήσει καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας του.
Όχι άδικα λοιπόν, το μπουζούκι είναι συνδεδεμένο με την Ελλάδα, εκφράζοντας με τον πιο δυνατό τρόπο, τον έλληνα που τραγουδά τον πόνο, τη χαρά, την αγάπη ή την απώλεια...

πηγή πληροφοριών

Ένα, από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της γυναικείας εμφάνισης, η κάλτσα, δεν ήταν πάντα ...γυναικείο, αφού μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα οι ψηλές πλεχτές κάλτσες, που έφταναν ως το μηρό ήταν ανδρικές. Οι γυναίκες βλέπετε, μια που δεν επιτρεπόταν να δείχνουν τα πόδια τους, φορούσαν κοντές μέχρι λίγο πάνω από το γόνατο και ήταν φτιαγμένες από βαμβάκι, μαλλί και λινό.
Μέχρι και το 1920 η χρήση τους, ήταν αποκλειστικά και μόνο για ζεστασιά.
Η μόδα (από τη δεκαετία του 20 και μετά), αλλάζει την χρήση της κάλτσας, αφού τα φορέματα κονταίνουν και υπάρχει η ανάγκη να "ντυθεί" η γυναικεία γάμπα με μια κομψή και λεπτή κάλτσα, που και να ζεσταίνει και να κολακεύει τη σιλουέτα.

Τότε λοιπόν, κάνει την εμφάνισή της η μεταξωτή κάλτσα, με χαρακτηριστικό της, τη διάφανη όψη και τη ραφή κατά μήκος, σε όλο το πίσω μέρος της. Είναι όμως ακριβή και καθόλου ελαστική, γι' αυτό και συγκρατείται με ζαρτριέρα ή καλτσοδέτα. 
Η υψηλή τιμή, κάνει μόνο λίγες να έχουν τη δυνατότητα να τις αποκτήσουν και να τις φορέσουν.
Ένα συνθετικό νήμα, το οποίο είναι γνωστό και ως συνθετικό μετάξι, το ρεγιόν (rayon) με τιμή πολύ χαμηλότερη, έτσι ώστε να μπορούν όλες οι γυναίκες να αγοράσουν τις κάλτσες αυτές, δημιουργεί επανάσταση, κάνοντας τες όλες κομψές, ανεξάρτητα από την οικονομική τους επιφάνεια. 
Το νέο νήμα μπορεί βέβαια να "μιμείται" το μετάξι, αλλά είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και τρυπάει με το παραμικρό, κάνοντας έτσι τις γυναίκες να τρέμουν στην απώλεια του πόντου, που θα κατέστρεφε τις κάλτσες και την εμφάνισή τους.
Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν είκοσι χρόνια χρήσης αυτών των δύο υλικών (μετάξι και ρεγιόν) και να φτάσουμε στο 1936, όπου ένας αμερικανός καθηγητής ο Δρ Wallace Carothers, θα κατασκευάσει για την εταιρεία DuPont ένα πολύ ανθεκτικό νήμα και  συγχρόνως ελαστικό, το οποίο είναι και αδιάβροχο, το γνωστό σε όλους μας, νάυλον (nylon).
Δύο χρόνια αργότερα (1938) η εταιρεία Dupont, παρουσιάζει στην επιστημονική κοινότητα το νέο της επίτευμα, ενώ φτάνουμε στο 1939, για να δημιουργηθεί το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής νάυλον κάλτσας και αρκετούς μήνες αργότερα το Μάιο του 1940, δίνεται στην κατανάλωση το προϊόν, που σπάει κυριολεκτικά τα ταμεία. Μέσα σε τέσσερεις μόλις μέρες πουλήθηκαν περισσότερα από 4 εκατομμύρια ζευγάρια κάλτσες ενώ τον πρώτο χρόνο οι πωλήσεις ξεπέρασαν τα 64 εκατομμύρια. 



Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50, βασικό "αξεσσουάρ" της γυναικείας γκαρνταρόμπας θα παραμείνει η νάυλον κάλτσα, αφού δεν έχει "ανταγωνισμό"...
Τα πράγματα όμως αλλάζουν όταν εμφανίζεται στην αγορά το pantyhose (Αμερική) ή tights (Βρετανία) με το επαναστατικό νήμα lycra (spandex για την Αμερική - αναγραμματισμός της λέξης expand=τέντωμα) δημιουργώντας το γνωστό μας καλσόν που έχει κυκλική πλέξη, είναι δηλαδή χωρίς ραφή ενώ είναι εξαιρετικά ελαστικό. 
Παρόλο που το είδαν με δυσπιστία στην αρχή οι γυναίκες, στη διάρκεια των χρόνων, ιδιαίτερα από την εμφάνιση της μίνι φούστας, το αγάπησαν, ίσως τόσο, όσο και το ...κραγιόν τους!...

κείμενο: to e-periodiko mas

Ο έλληνας σεφ και δάσκαλος μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, που συνέδεσε το όνομά του με τους οδηγούς μαγειρικής, από τη στιγμή που εξέδωσε τον "Οδηγό της Μαγειρικής και Ζαχαροπλαστικής" το 1926. Ο Ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς, έγραψε ότι "έσπρωξε την ελληνική κατσαρόλα στον πολιτισμό".
Γεννημένος στη Σίφνο το 1878 και μεγαλωμένος στα γυμνασιακά χρόνια στην Αθήνα, αρχικά δουλεύει σε συμβολαιογραφείο, μέχρι τη στιγμή που ξεκινά να ασχολείται με τη μαγειρική στο εστιατόριο του θείου του. Θα σπουδάσει στη συνέχεια για ένα χρόνο μαγειρική στη Βιέννη και θα επιστρέψει για να δουλέψει ως σεφ σε διάφορες πρεσβείες.
Ο κόσμος τον μαθαίνει από το περιοδικό "Οδηγός Μαγειρικής" που ξεκινά την έκδοσή του το 1910 και περιείχε εκτός από συνταγές, διατροφικές συμβουλές, διεθνή κουζίνα και νέα για τη μαγειρική. 

Το 1919 γίνεται διευθυντής του ξενοδοχείου "Ερμής" και τον επόμενο χρόνο πηγαίνει στην Αμερική για να δουλέψει σε μερικά από τα ακριβότερα εστιατόρια του κόσμου, ενώ παράλληλα κάνει ανώτερες σπουδές μαγειρικής, ζαχαροπλαστικής και διαιτολογίας.
Ο "Οδηγός της Μαγειρικής και Ζαχαροπλαστικής" κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1926 και υπήρξε το πρώτο ολοκληρομένο βιβλίο μαγειρικής στη χώρα μας, γνωρίζοντας όπως είναι φυσικό, μεγάλη επιτυχία.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1932 ιδρύει στην Αθήνα μια μικρή σχολή μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής και το 1950 εκδίδει ένα βιβλίο για την ελληνική μαγειρική στα αγγλικά, το "Greek Cookery".
Αναμφισβήτητα υπήρξε ο εκσυχρονιστής της ελληνικής κουζίνας, αφού μέσα από το βιβλίο του οι ελληνίδες έμαθαν τη μπεσαμέλ, τη μπουγιαμπέσα, τα πυροσκί.
Έφυγε από τη ζωή το Μάρτιο του 1958, σε ηλικία 80 χρόνων, αφήνοντας πίσω του ένα σπουδαίο έργο, όχι μόνο για όσους αγαπούν τη μαγειρική και θέλουν να τη μάθουν, αλλά και για την διάδωση της ελληνικής κουζίνας και της μεσογειακής διατροφής, κατ' επέκταση.

πηγή: wikipedia.org

Η γυναικεία ομορφιά από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα βραβευόταν όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα.

Το 1930 μάλιστα αναδεικνύεται η πρώτη "Μις Ευρώπη" η οποία ήταν Ελληνίδα και άκουγε στο όνομα Αλίκη Διπλαράκου με καταγωγή από τη Μάνη και γεννημένη στις 28 Αυγούστου του 1912. Ήταν καστανή με μεγάλα μάτια, λεπτά χείλη, ύψος 1.68 και αδύνατη, σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής.

Τα καλλιστεία εκείνη την εποχή διοργανώνονταν από την Ένωση Συντακτών και η Αλίκη Διπλαράκου βρέθηκε, μάλλον τυχαία να διαγωνίζεται, αφού κάποιος γνωστός της τη δήλωσε εν αγνοία της και κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού, που παρακολουθούσε με την οικογένειά της στο θέατρο "Ολύμπια", άκουσε την κριτική επιτροπή να φωνάζει το όνομά της καλώντας τη στη σκηνή.

Αργότερα θα δήλωνε στο Times του Λονδίνου, πως θέλησε να αρνηθεί, αλλά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που παραβρισκόταν στην εκδήλωση, της είπε πως η συμμετοχή της στο διαγωνισμό, είναι εθνική υπόθεση, πείθοντάς τη να λάβει μέρος. Η μόλις 18 χρόνων Αλίκη, κέρδισε το διαγωνισμό και στέφτηκε "Μις Ελλάς" παρά τον κοινώς ομολογούμενο μεγάλο ανταγωνισμό.

Να πώς περιγράφει τη βραδιά η εφημερίδα "Βραδυνή".

«Βραδυνή» της 14ης Ιανουαρίου του 1930: «...φοράει ένα γαλάζιο πενιουάρ με μια γουνίτσα λευκή στο λαιμό που κυματίζει αρμονικά, σύμφωνα με τις κινήσεις του φιδίσιου κορμού, που όλο μαζί είναι ένα ποίημα. Ηγεμονικό παράστημα, χάρις και αρμονία κινήσεων, βάδισμα μεγαλοπρεπές, ελαφρότης νεράιδας. Τα δυο υπογάλανα μάτια της σπινθηροβολούν ασυνήθιστα, δείχνουν ένα πάθος ακαθόριστο, μια μελαγχολική διάθεση, που είναι αποτέλεσμα υπερβολικής αισθηματικότητας.(...) Κι έπειτα τα λεπτότατα χείλη που υπομειδιούν διαρκώς, με μια ανείπωτη γλυκύτητα.(...) Λαιμός χυτός, χέρια λεπτά, μπράτσα τορνευτά, που λεπταίνουν όσο ανεβαίνουν και απολήγουν σε λεπτότατα δάκτυλα, όπως μια μελωδία που σβήνει. Και το φινάλε, τα μακριά υπόξανθα μαλλιά, που κυματίζουν πάνω στους ώμους».

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1930, στο Παρίσι λαμβάνει μέρος στο διαγωνισμό για την ανάδειξη της "Μις Ευρώπη" όπου κερδίζει επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά. Η επιτυχία της αυτή πανηγυρίστηκε στην Αθήνα όπως ήταν αναμενόμενο. Χιλιάδες κόσμου συνωστίσθηκαν στην οδό Ερμού στις 9 Ιουνίου, για να τη δουν από κοντά και να τη συγχαρούν.

Στις 13 Οκτωβρίου του 1930, ένα ακόμα ταξίδι περίμενε την Αλίκη Διπλαράκου στη μακρινή Βραζιλία (Ρίο ντε Ζανέιρο), για να λάβει μέρος στο διαγωνισμό για την ανάδειξη της "Μις Υφήλιος" όπου πήρε τη δεύτερη θέση, πίσω από τη "Μις Βραζιλία".

Η συνέχεια για την Ελληνίδα "Μις Ευρώπη" ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, γιατί αφού ασχολήθηκε λίγο με το θέατρο, στη συνέχεια περιόδευσε στις Η.Π.Α. δίνοντας διαλέξεις για τον ελληνικό πολιτισμό, αποδεικνύοντας ότι όσοι πιστεύουν πως, οι όμορφες δεν μπορούν να είναι και έξυπνες, είναι πέρα για πέρα λανθασμένο. Οι τρεις γλώσσες που μιλούσε με άνεση (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά) τη βοήθησαν ιδιαίτερα σ' αυτή της την προσπάθεια.

Πρωτοσέλιδο η Αλίκη Διπλαράκου έγινε ξανά στα μέσα τις δεκαετίας του ΄30, όταν ντυμένη άνδρας παραβίασε το άβατο του Αγίου Όρους, για να γνωρίσει την απαγορευμένη για τις γυναίκες Αθωνική Πολιτεία.

Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τρία παιδιά. Έφυγε από τη ζωή πριν δώδεκα χρόνια, το 2002.




πηγή πληροφοριών: sansimera.gr

κείμενο: to e-periodiko mas

 Αφιερωμένο στην ημέρα της Γυναίκας

Στην παλιά Αθήνα το μεγαλύτερο κέφι απ' όλες τις αποκριάτικες μέρες γινότανε την Τσικνοπέμπτη. Κι αυτό επειδή τη μέρα τούτη, όπως την Καθαρή Δευτέρα, ο περισσότερος κόσμος συγκεντρωνότανε στο λόφο του Αστεροσκοπείου, στο Θησείο, κάτω από την Ακρόπολη ή στις Στήλες του Ολυμπίου Διός, όχι βέβαια για να φάει τα νηστήσιμά του αλλά για να απολαύσει το σουβλιστό του αρνί, το κατσίκι του, το κοκορέτσι, τη γαρδούμπα, να πιει την ξανθιά του ρετσίνα ή το κοκκινέλι του και να τραγουδήσει, να χορέψει και να πει τα ευτράπελά του, που τη μέρα αυτή επιτρέπονταν να τα λένε μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, όσο πικάντικα κι αν ήτανε.

Άλλοι πάλι, μαζεύονταν στην κοινή αυλή των σπιτιών τους και μαγείρευαν ό,τι κρέας μπορούσαν να πληρώσουν για να φάνε όλοι μαζί, γλεντώντας και πίνοντας κρασί. Τα τραγούδια και τα γέλια το βράδυ της Τσικνοπέμπτης αντηχούσαν στους δρόμους, όπου δεν περνούσαν αυτοκίνητα...

Κοντά στα 1938, οργάνωναν οι Αθηναίοι μεγάλες εξορμήσεις στις ταβέρνες της Πλάκας και του Ψυρρή. Το αποκριάτικο γλέντι γινόταν στα ταβερνάκια της οδού Κυδαθηναίων και στην ταβέρνα του Γιαμβριά όπου το κλαρίνο του

Παναγιώτη από τη Θήβα και το σαντούρι του Νικόλα από το Μαρούσι αντηχούσαν μαζί με τα τραγούδια των Αθηναίων που γλένταγαν πίνοντας ρετσίνα.

Στη σημερινή Αθήνα υπάρχουν εκδηλώσεις που μπορούν να σας βάλουν στο κλίμα χωρίς μάλιστα να ξοδέψετε χρήματα...

Στις 11.00 π.μ. η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων θα κηρύξει την έναρξη των εκδηλώσεων με αποκριάτικους ρυθμούς ξεκινώντας από την Πλατεία Κοτζιά.
Στις 12.00 στην Πλατεία Βαρβακείου θα γίνει παραδοσιακό τσίκνισμα (προσφορά των κρεοπωλών της Βαρβακείου Αγοράς), με μουσική από το Εργαστήρι Ελληνικής Μουσικής του Δήμου Αθηναίων.
Στις 18.00 το γλέντι συνεχίζεται στην Πλατεία Μοναστηρακίου, με λάτιν ρυθμούς από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, ενώ στο μετρό Μοναστηρακίου, η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων ερμηνεύει τραγούδια της Παλιάς Αθήνας.
Στις 20.00 το γλέντι μεταφέρεται στην Πλάκα, με παρέλαση καρναβαλιστών με μουσικά όργανα, χορό και αποκριάτικα τραγούδια στο ιστορικό κέντρο της πόλης από τις Μορφές Έκφρασης.

Αν πάλι θέλετε να βρεθείτε σε αποκριάτικα πάρτι, δεν έχετε παρά να πάτε στα παρακάτω σημεία:

Διασκεύασέ το στο Μαγκαζέ

Στην Αιόλου, την Τσικνοπέμπτη στήνεται ένα διαφορετικό party με τη Φωτεινή Γαλάνη σε ελληνικές και ξένες διασκευές.
Info: Είσοδος ελεύθερη. Έναρξη: 22.00
Μαγκαζέ, Αιόλου 33

PROG-Ο-RAMA στο Bat City
Μια βραδιά αφιερωμένη στο Progressive Rock και στο Hard Rock της χρυσής εποχής διοργανώνει το PROG-Ο-RAMA για την Τσικνοπέμπτη στο Bat City, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Info: Είσοδος ελεύθερη. Έναρξη: 21.00
Bat city, Λ. Αλεξάνδρας

Τσικνοπέμπτη στο Μπούφο
Στο νεοκλασικό της Καρόρη ψήνουμε, πίνουμε και χορεύουμε από τις 8 το απόγευμα και μέχρι πρωίας. Τις μουσικές την ιδιαίτερη αυτή μέρα των Αποκριών, αναλαμβάνει ο θρυλικός Batman του Νέου Κόσμου, με όλα τα κλασικά και αγαπημένα, παλιά και καινούρια, ελληνικά λαϊκά τραγούδια, στο Μπούφο στην πλατεία Αγίας Ειρήνης.
Ιnfo: Είσοδος ελεύθερη, Έναρξη: 20.00
Μπούφος, Καρόρη 4, Πλ. Αγίας Ειρήνης, Μοναστηράκι

Καλή Τσικνοπέμπτη σε όλους!

Η βασίλισσα Όλγα το 1912 -1913 επισκέπτεται τη Γερμανία και την Αγγλία και παραγγέλνει από τα εργοστάσια του "Αρμάν Μαρσέιγ" και "Σάιμον εντ Χάλπι" 42 γυμνές κούκλες με πορσελάνινο κεφάλι. Με τη δική της εντολή, η γραμματέας της Ιουλία Καρόλου έστειλε τις κούκλες αυτές στα κατά επαρχίες διοικητικά συμβούλια της Χριστιανικής Αδελφότητας ή στους κατά τόπους δημάρχους της Ελλάδας. Παράκληση ήταν να ντυθούν οι κούκλες ανά ζεύγος, με κάθε λεπτομέρεια, με τη νυφιάτικη, τη γιορτινή ή την καθημερινή φορεσιά και να επιστραφούν.

Το 1914 η βασίλισσα αναγκάστηκε, λόγω του πολέμου, να καταφύγει στη Ρωσία. Από εκεί έστειλε επιστολή στην Ιουλία Καρόλου, με την οποία της ανέθετε να δωρίσει τη συλλογή με τις κούκλες στο Λύκειο των Ελληνίδων.

Στο πίσω μέρος του κεφαλιού έφεραν σφραγίδα του εργοστασίου και τα μαλλιά τους ήταν από μαλλί προβάτου. Ειδικός μηχανισμός συγκρατούσε τα μάτια που ανοιγόκλειναν στο εσωτερικό του κεφαλιού και ξύλινες μπάλες εξασφάλιζαν τις κινήσεις των αρθρώσεων.

Από εκείνες τις 42 κούκλες σώζονται 23, τις οποίες έχετε πάντα την ευκαιρία να θαυμάσετε, στο Μουσείο Ιστορίας της Ελληνικής Ενδυμασίας.

Τη δεκαετία 1920 - 1930 το παιχνίδι για τα κορίτσια έχει στραφεί στην ιδέα του νοικοκυριού και της μητρότητας. Είναι η εποχή που πρωτοεμφανίζονται οι μικρογραφίες επίπλων, τα κουζινικά σκεύη και τα σύνεργα του αργαλειού.

Τα αγόρια αρχίζουν να εξοικειώνονται με το επάγγελμα του πατέρα και να περνούν πολλές ώρες κοντά του. Τις υπόλοιπες ώρες παίζουν έξω στο δρόμο.

Ένα από τα χόμπυ της εποχής ήταν η ιππασία, αλλά με άλογα - καλάμια. Ξερίζωναν καλάμια, μεταμόρφωναν τη ρίζα σε κεφάλι αλόγου και τα καβαλούσαν.

Τα υπόλοιπα παιχνίδια ήταν αυτοσχέδια με υλικά της φύσης, όπως χώμα (χωμάτινοι βόλοι), πέτρα και ξύλο.


πηγή: lykeionellinidon.gr, Μουσείο Ιστορίας Ελληνικής Ενδυμασίας

Αν αναρωτηθήκατε κι εσείς όπως εμείς, σας έχουμε την απάντηση. Και βέβαια υπήρχαν, ήταν έντυπης μορφής και εξηγούσαν ή παρότρυναν για την αγορά ενός προϊόντος. Κάποια ονόματα, σας είναι γνωστά, κάποια άλλα όχι. Στις περισσότερες δεν υπάρχουν μοντέλα να προωθούν το προϊόν ή το κατάστημα. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι ο τομέας της διαφήμισης, στην Ελλάδα, τότε ήταν μάλλον σε νηπιακή κατάσταση. Ο κάθε επιχειρηματίας ή επαγγελματίας που ήθελε να διαφημιστεί, ασχολιόταν μόνος του για να κάνει γνωστή τη δουλειά του. Συνήθως τα κείμενα ήταν φτιαγμένα από τους ίδιους και ο τυπογράφος αναλάμβανε την εκτύπωση. Αυτό ήταν όλο. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να ασχοληθούν κάποιοι άνθρωποι, ειδικά και αποκλειστικά με τη διαφήμιση και την προώθηση αγαθών και υπηρεσιών, όπως είναι σήμερα.







πηγή φωτογραφιών: Google

Οι περιοχές της Αθήνας που σήμερα αποτελούν ξεχωριστούς δήμους καθώς και σημεία στο ιστορικό κέντρο, είχαν τη δική τους ονομασία, που σήμερα μας είναι άγνωστη. Τα βρήκαμε και σας τα παραθέτουμε...

Αγάμων: η πλατεία Αμερικής
Αγά Βρύση: Η πλατεία Αγίου Παντελεήμονα
Αγελάδες: ο κήπος του Ζαππείου
Αγχεσμός: μέχρι το 1832, ο Λυκαβητός. Μετέπειτα τα Τουρκοβούνια
Αέρηδες: το τέρμα της Αιόλου
Αλώνια: η πλατεία Θησείου
Αμπατζήδικα: τσαρουχάδικα - ραφτάδικα, ονομασία της οδού Πανδρόσου στο Μοναστηράκι
Αναφιώτικα: συνοικία της Αθήνας στη βορειανατολική πλευρά του βράχου της Ακρόπολης στα όρια της συνοικίας της Πλάκας
Ασπροχώματα: νότια της Πέτρου Ράλλη, από την Αγία Άννα μέχρι τη Νίκαια
Βατραχονήσι: η περιοχή μεταξύ Καλλιμάρμαρου και Παγκρατίου, δηλαδή πίσω από το Χίλτον
Βοϊδοπνίχτης: ήταν χείμμαρος που κατέβαινε από το Λυκαβηττό
Δαρδανέλια: τοπωνύμιο του κέντρου της Αθήνας στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου, Βουκουρεστίου και Κριεζώτου
Δεκοχτούρα: ονομασία υψώματος απέναντι από το Γηροκομείο στην λεωφόρο Κηφισίας
Δράκος: το λιμάνι του Πειραιά
Ελαιοτριβεία: περιοχή στη συμβολή των λεωφόρων Κωνσταντινουπόλεως και Αθηνών και της οδού Σερρών
Εφοριακά: οικισμός του Δ. Αλίμου
Θων: ονομασία της περιοχής του τέρματος των λεωφόρων Βασ. Σοφίας και Αλεξάνδρας, στους Αμπελόκηπους εκεί που υπήρχε η έπαυλη του Θων, επιμελητή των ανακτόρων επί Γεωργίου Α”
Καράουσι: τουρκική ονομασία της δυτικής πλευράς του Αρείου Πάγου
Κατσικάδικα: τα Κάτω Πετράλωνα
Κατσιπόδη: ο Νέος Κόσμος
Κερατόπυργος: γειτονιά του Κερατσινίου
Κλωναρίδη: περιοχή στα Κάτω Πατήσια
Κουκουριάνοι: περιοχή από τα Νέα Λιόσια μέχρι το Καματερό στους πρόποδες του Αιγάλεω
Κόκκινα χώματα: οι Αμπελόκηποι
Λαδοξύστης: η Αγίας Άννης και η γύρω περιοχή, στα όρια του Αιγάλεω
Λεβίδη: η περιοχή της οδού Πατησίων, μεταξύ των οδών Κεφαλληνίας και Αγ. Μελετίου)
Λυκότρυπα: η Λυκόβρυση
Μπύθουλας: ο Κολωνός
Χεζολίθαρο: περιοχή Μεταξουργείου
Βρωμολίμνη: η Λίμνη Βουλιαγμένης
Γούβα: η περιοχή από το Α' Νεκροταφείο, ως τη Δάφνη
Κουκουβάουνες: η Μεταμόρφωση
Μαγκουγάνα: η Πεύκη
Βουρλοπόταμος: η Αμφιθέα
Βαριές: η Κηφισιά
Αγιότρητη: τα Λιόσια
Βοϊδολίβαδο: περιοχή της φαληρικής παραλίας στο τέρμα της λεωφόρου Συγγρού
Ποδαράδες: η Νέα Ιωνία
Μποστάνια: το Παλαιό Φάληρο
Νταμαράκια: το Αιγάλεω
Μουνιχία: Το Τουρκολίμανο


πηγή: k-mag.gr