Μπορεί για πολλούς το blogging να είναι για κείνους που δεν έχουν τι να κάνουν, για μας όμως που ασχολούμαστε με αυτό βάζοντας την ψυχή μας και εκθέτοντας σκέψεις, απόψεις, κατασκευές και ενδιαφέροντα, μπορεί να γίνει πολύ σημαντικό μέσα από τις δράσεις του.

Έτσι, στο κάλεσμα της Αλεξάνδρας από το A Button On The Moon ανταποκρίθηκαν 18 bloggers και έγραψαν τις 24 ιστορίες μαζί με τις συνταγές, που περιλαμβάνονται στο e-book με τίτλο "Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη" και διατίθεται για την ενίσχυση της Κοινωνικής Κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος" και του μη κερδοσκοπικού σωματείου Κοινωνία Αγάπης και Προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος".

Στο e-book αυτό, μπορείτε να διαβάσετε ιστορίες πραγματικές και φανταστικές καθώς και ποιήματα όπου πρωταγωνίστρια είναι η αλληλεγγύη και ο άνθρωπος. Στο τέλος κάθε ιστορίας ή ποιήματος υπάρχει και η συνταγή αλμυρή ή γλυκιά όπως ακριβώς είναι και η ζωή μας.

Αυτό το ηλεκτρονικό βιβλίο έγινε με πολλή αγάπη και για να το αποκτήσετε, πρέπει απλά να δώσετε λίγη αγάπη με τον ακόλουθο τρόπο: Στέλνετε ένα δέμα όπου εσείς επιθυμείτε (Κοινωνική Κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος" ή στο μη κερδοσκοπικό σωματείο "Γέροντας Παΐσιος"), προσθέτοντας τη λέξη blogaki μαζί με τη διεύθυνση. Η απόδειξη της αποστολής είναι και η τιμή του e-book. Φωτογραφίστε το πακέτο που στείλατε καθώς και την απόδειξη και στείλτε  τις φωτογραφίες στο womaninblog@gmail.com (με τίτλο e-book). Αμέσως θα λάβετε το βιβλίο που μπορείτε να διαβάσετε σε υπολογιστή, κινητό ή tablet.


Οι πάγιες ανάγκες της Κοινωνικής Κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος" είναι:
σχολικά βοηθήματα
παιχνίδια
παιδικές τροφές
παιδικά ρούχα
πάνες
-----
τρόφιμα
μπαχαρικά
μέλι
καφέδες (ελληνικός, φραπέ, γαλλικός)
γάλα εβαπορέ
χαρτί κουζίνας
χαρτοπετσέτες
πλαστικά πιρούνια και κουτάλια
μπολ μια χρήσης για συσκευασία φαγητού
γάντια μιας χρήσης
αλουμινόχαρτο
απορρυπαντικά
γκάζι και γκαζιέρα
μαρμίτα 150 λίτρων

Κοινωνική κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος"
(δωρεάν αποστολή με τη Γενική ταχυδρομική)
Πλαταιών 55 και Παραμυθιάς
Μεταξουργείο, 104 35 Αθήνα

Πάγιες ανάγκες Κοινωνίας αγάπης και προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος":
Τρόφιμα
Είδη μπακαλικής
Είδη υγιεινής
Ρουχαλάκια
Παιχνιδάκια
Σχολικά είδη
Χαρτικά
Βιβλία αναγνωστικά
Φάρμακα
Ό,τι διαθέτει ο καθένας.

Κοινωνία Αγάπης και Προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος"
Κεντρικό κοινωνικό κατάστημα
Μ. Αλεξάνδρου 99, Τ.Θ. 305
ΤΚ 575 00 Τρίλοφος Θεσσαλονίκη

Αποκτήστε αυτό το e-book στέλνοντας ένα δέμα με ό,τι εσείς μπορείτε. Ελάτε να γεμίσουμε με αγάπη τους συνανθρώπους μας που είναι λιγότερο τυχεροί από μας.

Τις δράσεις, τις εκδηλώσεις και τις έκτακτες ανάγκες της Κοινωνικής κουζίνας και του σωματείου "Γέροντας Παΐσιος" μπορείτε να τις δείτε εδώ κι εδώ.

Το εξώφυλλο του e-book φιλοτέχνησε η blogger Χριστίνα - Adromeda.

Πάρτε μια γεύση από τη δική μου ιστορία με τίτλο 
"Το γαλακτομπούρεκο της προσφυγιάς"
"Όλες της οι αναμνήσεις από τη γιαγιά, είχαν σχέση με την κουζίνα, με μυρωδιές, με υλικά, με γεύσεις…
«Το μαγείρεμα είναι αγάπη, κόρη μ’», της έλεγε…
Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Όταν διαλέγεις προσεκτικά τα υλικά και αρχίζεις τη δημιουργία του φαγητού, σκέφτεσαι πάντα αυτούς που θα το γευτούν. Τους φέρνεις νοερά κοντά σου, τους χαϊδεύεις το πρόσωπο, τους μιλάς. Κι όταν κάνεις γλυκό, τότε τους κανακεύεις!..."

Στο σπίτι μου ο Άι Βασίλης έρχεται πάντα Πρωτοχρονιά!. Όμως αυτό που μοιραζόμαστε οι bloggers μεταξύ μας, το οποίο μπορεί να μη σας αφορά ή και να μη σας ενδιαφέρει διόλου, έρχεται να  ενισχύσει την άποψη πως οι διαπροσωπικές σχέσεις χτίζονται με βάση τον αλληλοσεβασμό και την εκτίμηση και δεν εμποδίζονται διόλου από την οθόνη του υπολογιστή και τις αποστάσεις.

Άνθρωποι, που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν άγνωστοι μεταξύ τους, μοιράζονται δημιουργίες, σκέψεις, απόψεις και δημιουργούν σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο και στις αποστάσεις, αφού το διαδίκτυο τους φέρνει κοντά!...
Μοιράζονται αγάπη και την εκφράζουν με κάθε τρόπο όπως οι καλές μου φίλες, που έστειλαν δωράκια και ευχές σκορπώντας χαρά σαν άλλοι Άι Βασίληδες...


Ο λόγος για την Joanna από τη Σύρο, που η εξαιρετικά πρωτότυπη κάρτα της και το διπλής όψης παιχνιδάκι της κοσμούν το δέντρο και την καρδιά μου, από τη μέρα που τα έλαβα. Γιάννα μου αγαπημένη σ' ευχαριστώ θερμά, που με σκέφτηκες!!!


Το στολίδι σου με την κόκκινη πλευρά του βρήκε τη θέση του στο δέντρο μου!...


Ακολούθησε η Αλεξάνδρα, που με δύο υπέροχες κάρτες μία για την κάθε μια μας, μας έστειλε τις πιο θερμές ευχές της για τις γιορτές και τον καινούργιο χρόνο και την αγάπη της!
Αγαπημένη μου Αλεξάνδρα σ' ευχαριστούμε πολύ πολύ!!!

Η ιδέα ενός φωτισμένου χώρου από εκατοντάδες μικρά φωτάκια, πάντα γοητεύει. Ίσως γιατί μέσα στη νύχτα θυμίζουν τον έναστρο ουρανό. Μια τέτοια ατμόσφαιρα δημιουργεί η κατασκευή που σας προτείνω, η οποία είναι εύκολη και τα αποτελέσματα είναι φανερά μπροστά σας.



Δύο ειδών μπάλες έφτιαξα και ...φώτισα. Η μία μπάλα είναι μεγάλη και οι υπόλοιπες μικρές. Τα υλικά που χρειάζονται είναι σπάγκος (αγαπημένο υλικό έγινε με τον καιρό), κόλλα, μπαλόνια και φωτάκια μπαταρίας.


Για τη μεγάλη χρησιμοποίησα ένα μπαλόνι κανονικό μεγέθους που το φούσκωσα στο μέγεθος μιας παιδικής μπάλας. Τύλιξα τον βρεγμένο με κόλλα σπάγκο γύρω του και περίμενα να στεγνώσει. Έσκασα και αφαίρεσα το μπαλόνι όταν στέγνωσε καλά και τύλιξα τα φωτάκια γύρω της στερεώνοντάς τα με νέο σπάγκο. Αυτό ήταν όλο!...


Το ίδιο έκανα και για τις μικρές. Μόνο που το μέγεθος των μπαλονιών ήταν μικρό. Τα μπαλόνια - νερόμπομπες όπως τα λένε τα παιδιά έδωσαν το καλούπι. Η διαδικασία ίδια. Όταν στέγνωσαν πήρα μια σειρά φωτάκια μπαταρίας και την πέρασα μέσα από τις μπάλες. Έτσι στέκονται κιόλας η μία δίπλα στην άλλη φωτισμένες και χαρωπές!


Αφού σας πω πως μ' αυτή την ανάρτηση συμμετέχω στο Countdown της Δέσποινας κι αυτή την εβδομάδα, περιμένω εναγωνίως τη γνώμη σας!...

Κάθε φορά, που έρχεται η στιγμή να στολίσω το χριστουγεννιάτικο δέντρο, διαπιστώνω "απώλειες" στις μπάλες. Άλλες έχουν χάσει το χρώμα τους, κάποιες έχουν χάσει το σημείο που τις κρεμάμε, ενώ κάποιες έχουν απλά παλιώσει...
Η πιο απλή κίνηση θα ήταν να αγοράσω μερικές καινούργιες. Γιατί όμως να μην ανακυκλώσω τις παλιές;


Σε κάθε ντουλάπα υπάρχουν μπλουζάκια, που δεν χρησιμοποιούνται αλλά δεν μπορούν και να δοθούν γιατί είναι φθαρμένα. Αυτά αξιοποίησα για να φτιάξω τις μπάλες και να γίνουν πιο καινούργιες από πριν. Τύλιξα το ελαστικό ύφασμα γύρω από την κάθε μπάλα, δημιουργώντας ένα μικρό πουγκί, στερέωσα με μια κορδέλα και τις κρέμασα ξανά στο δέντρο.


Τόσο πολύ με εξίταρε το αποτέλεσμα, που προχώρησα και σε δεύτερη εκδοχή. Αυτή τη φορά χρησιμοποίησα ημιδιάφανο χάρτινο ύφασμα, σαν αυτά που χρησιμοποιούνται σε υλικά συσκευασίας. Ορίστε το αποτέλεσμα!


Κι επειδή ο πυρετός της δημιουργίας συνεχώς ανέβαινε, σκέφτηκα να φτιάξω και κάποιες εντελώς καινούργιες από σπάγκο. Η διαδικασία γνωστή (σπάγκος τυλιγμένος σε μικρό μπαλόνι, κόλλα, λίγη υπομονή να στεγνώσει, χρυσό spray για το βάψιμο) και το αποτέλεσμα ευθύς αμέσως....


Λοιπόν, τι λέτε; Έπρεπε να επιλέξω τη λύση της αγοράς;..

Το διαδίκτυο αυτό το ηλεκτρονικό τεράστιο σύμπαν, περιλαμβάνει μικρές ή μεγάλες "γειτονιές" που δημιουργούν οι bloggers για να επικοινωνούν και να μοιράζονται απόψεις, δημιουργίες, συναισθήματα. Σ' αυτές τις blogoγειτονιές συναντήσαμε τη φίλη μας τη Ρούλα.

Ένα άνθρωπο ζεστό, δοτικό και χαρούμενο, που στο blog της μοιράζεται δημιουργίες, σκέψεις, ιστορίες και πολλή αγάπη με τους επισκέπτες της. Πάνε περισσότερα από δύο χρόνια που τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε για την ειλικρίνεια, το γλυκό της λόγο και την ομορφιά που απλόχερα μοιράζεται στη διαδικτυακή γωνιά της.


Πρόσφατα το blog της είχε γενέθλια και ανάμεσα στους φίλους και τις φίλες που της ευχήθηκαν κλήρωσε ένα δώρο. Επειδή "to e-periodiko mas" απαρτίζεται από δύο, τα δώρα της Ρούλας ήταν διπλά, κάτι που μας συγκίνησε ιδιαίτερα!


Δύο θήκες γυαλιών, τις βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία, φτιαγμένες από τα χεράκια της με πολλή τέχνη και μεράκι και δύο βιβλία για να μη μείνει καμιά μας παραπονεμένη. Θέλουμε να σταθούμε λίγο παραπάνω στο βιβλίο της με 115 παιδικά τιτιβίσματα που περιέχει ένα τόσο τρυφερό περιεχόμενο βγαλμένο από την ψυχή της. Για να καταλάβετε πόσο ξεχωριστή είναι, δείτε το φάκελο που παραλάβαμε. Ήταν κι αυτός ζωγραφισμένος!

Το τηλέφωνο χτύπησε ξανά μέσα στη νύχτα. Αυτό, γινόταν τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά. Δύο δεκαπεντάχρονα κορίτσια συζητούν. Όχι με λόγια ξενοιασιάς, όχι κουβέντες για αγόρια, ρούχα, διακοπές ή βόλτες...

"Πάλι το ίδιο σκηνικό" έλεγε η μια στην άλλη. "Ήρθε ο πατέρας μου από το δω, λες και χρειαζόταν να συνεχίσουν τον καυγά, που άρχισαν από το τηλέφωνο εδώ και ώρες". Η απόγνωση ήταν τόσο φανερή στον τόνο της φωνής της, που η φίλη της ένιωσε ένα κόμπο στο στομάχι και τα λόγια να χάνονται, πριν προλάβουν να γίνουν λέξεις και να βγουν από τα χείλη της.

Τι να της έλεγε; Πώς να την παρηγορούσε, πώς να τη βοηθούσε; Δεν ήξερε, ούτε και μπορούσε να σκεφτεί. Το μόνο που έκανε ήταν να την ακούει με προσοχή και συμπόνοια. Και το κορίτσι χείμαρρος, ξεδίπλωνε όλο τον πόνο που βίωνε, όλη την αποστροφή που αισθανόταν για όσα συνέβαιναν στο σπίτι της και στη ζωή της.

Δυο γονείς χωρισμένοι, ανίκανοι να συζητήσουν, ούτε καλά καλά να συνυπάρξουν για πέντε λεπτά χωρίς να αρπαχτούν και δυο παιδιά, που καλούνται άλλοτε από τις περιστάσεις κι άλλοτε από τους ίδιους (τους γονείς) να πάρουν θέση. Να γίνουν κριτές και δικαστές και να αποδώσουν δικαιοσύνη σε μια οικογένεια, που γίνεται μέρα τη μέρα όλο και πιο τοξική γι' αυτά.

Οι φωνές της μάνας κάλυπταν όλους τους ήχους κάνοντας αδύνατη ακόμα κι αυτή την τηλεφωνική επαφή με ένα πρόσωπο,που μπορεί να ακούσει, που θέλει να ακούσει!
Βγήκε από το δωμάτιο και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι, προσπαθώντας να βρει ένα μέρος που να μην φτάνουν οι φωνές και οι κατηγορίες της. Ο πατέρας είχε μόλις αποχωρήσει, αφήνοντας πίσω του μια μαινόμενη μάνα, η οποία μη έχοντας πού να ξεσπάσει, μιλούσε με τα χειρότερα λόγια για κείνον στο μικρότερο παιδί της, ένα αγοράκι μόλις δέκα χρονών.Εκείνο δεν έβγαζε λέξη. Άκουγε, άκουγε, άκουγε και στο τέλος ξέσπασε σε γοερά κλάματα.

"Θέλω να φύγω", σκέφτηκε σχεδόν φωναχτά η μικρή. Μόλις το ξεστόμισε τρόμαξε, όχι γι' αυτό που είπε, αλλά μη την ακούσει η μητέρα της. Δεν άντεχε άλλες φωνές, άλλες κενές νουθεσίες, που φαίνονταν τόσο ψεύτικες, τόσο υποκριτικές.
Ήθελε να φύγει, αλλά σκεφτόταν τον αδελφό της. Δεν μπορούσε να τον πάρει μαζί της, αλλά ούτε και να τον αφήσει πίσω. Κι εκείνη, πού θα πήγαινε; Τόσο κοντινούς συγγενείς δεν είχε. Οι γονείς της ήταν μοναχοπαίδια και παππούδες και γιαγιάδες δεν υπήρχαν στη ζωή. Κι έπειτα ήταν ανήλικη! Κανείς δεν θα καταλάβαινε πως στα δεκαπέντε της, ήταν πιο "ενήλικη" από τους γονείς της. Κανείς δεν θα καταλάβαινε πώς είναι να ζεις σ' ένα σπίτι, που αντί να σε αγκαλιάζει η αγάπη και να σε προστατεύει από τα δύσκολα, σου προκαλεί πόνο...

Αισθανόταν εγκλωβισμένη από τη ηλικία της. "Μετράω τα χρόνια και προσπαθώ να κάνω υπομονή" είχε πει στη φίλη της. "Μόλις γίνω δεκαοχτώ, θα φύγω... ο αδελφός μου όμως;". Ένιωθε υπεύθυνη για κείνον περισσότερο από ό,τι οι γονείς της. Έτσι τουλάχιστον φαινόταν στα δικά της μάτια.

Γλίστρησε αθόρυβα έξω από το διαμέρισμα και κατευθύνθηκε προς την ταράτσα. Πυκνή η νύχτα και μόνη της παρέα το κινητό, η αγαπημένη της μουσική και η φίλη της, που ξενυχτούσε μαζί της...

Κοίταξε τα αστέρια στον ουρανό. Μικρές φωτεινές κουκκίδες ήσυχες, γαλήνιες στέκονταν εκεί ανίκητα λες και την έβλεπαν... Η συζήτηση με τη φίλη της είχε πια σταματήσει, αφού ο ύπνος έκανε τη δική του παρέμβαση σε μια κουβέντα που δεν οδηγούσε πουθενά...

Κάθισε σε μια ξεχασμένη σεζλόνγκ, έβαλε το αγαπημένο της τραγούδι και φορώντας την κουκούλα του μπουφάν της, μάζεψε τα πόδια της στο στήθος και έριξε το βλέμμα στο κενό. Λίγο αργότερα τα βλέφαρα βάρυναν και ο Μορφέας ήρθε να ξεκουράσει τα μάτια και την ψυχή.

Τα πρώτα φωτεινά βήματα της αυγής δεν στάθηκαν ικανά να την ξυπνήσουν, όμως το χέρι του πατέρα της στον ώμο της την τίναξε ψηλά.
"Εδώ είσαι καρδιά μου!" της είπε τρυφερά ανοίγοντας την αγκαλιά του. Η μαμά σου κι εγώ φάγαμε τον κόσμο να σε βρούμε. Μέχρι και τη φίλη σου ξυπνήσαμε. Αυτή μας οδήγησε εδώ!

"Μπαμπά, ήθελα να φύγω... " ψέλλισε. "Δεν είχα όμως πού να πάω. Κι έπειτα εσείς είστε η οικογένειά μου. Με πονάτε, αλλά είστε η μόνη οικογένεια που έχω...".

Πίσω τους αναστατωμένη και ανακουφισμένη μαζί η μητέρα της, έτρεξε να την αγκαλιάσει κι εκείνη. Έμειναν εκεί, αγκαλιασμένοι για ώρα, κλαίγοντας, γελώντας, σιωπώντας. Δεν ξέρω καλά καλά να σας πω, πότε κατέβηκαν από την ταράτσα. Ίσως, να είναι ακόμα εκεί...

Ένα συρματόπλεγμα ορίζει τον κόσμο. Ένα συρματόπλεγμα οριοθετεί το δικό σου από το δικό μου. Ένα συρματόπλεγμα χωρίζει το καλό από το κακό, το ξένο από το ντόπιο, τον αποδεκτό από τον μη αποδεκτό.

Η ύπαρξή του, μας κάνει να ξεχνάμε πολλές φορές τι γίνεται πέρα από αυτό. Κλείνει μέσα του το δικό μας κόσμο και μας βοηθά να αδιαφορούμε για τη ζωή πίσω του.
Γιατί υπάρχει ζωή και πίσω από το συρματόπλεγμα! Υπάρχουν άνθρωποι, ψυχές, ανάγκες... υπάρχουν όνειρα, επιθυμίες, δικαιώματα. Και είναι κόκκινα, όπως κόκκινο είναι το αίμα που ρέει στις φλέβες όλων μας. Είναι κόκκινα, όπως τα χείλη που ξεστομίζουν αλήθειες ή ψέμματα, που παίρνουν αποφάσεις και τις εκφωνούν.

Υπάρχουν μάτια εκεί έξω, που βλέπουν πίσω από το συρματόπλεγμα τη ζωή να κυλά και να φεύγει. Υπάρχουν χείλη εκεί έξω, που καλούν σε βοήθεια, που ψελλίζουν όνειρα για μια θέση στον ήλιο...
Μόνο ο ήλιος δεν έχει συρματόπλεγμα! Αυτός, φωτίζει αδιακρίτως δικαίους και αδίκους, μπροστά ή πίσω από διαχωριστικά. Και βγαίνει κάθε πρωινό για όλους, παρηγοριά θαρρείς σε όλους τους πονεμένους. Γίνεται η εκδίκηση για τις πράξεις εκείνων που παίζουν στη ρουλέτα τις ζωές ανθρώπων, που εξουσιάζουν τον πλανήτη και τοποθετούν σε κουτάκια στεγανά λαούς, συνειδήσεις, συμφέροντα. Τον ήλιο όμως δεν μπορούν να τον εξουσιάσουν. Δεν μπορούν να τον καθοδηγήσουν να ρίχνει αχτίδες μόνο εκεί που θέλουν αυτοί.

Κάποτε πίστευα πως όλα μπορούν να υποδουλωθούν εκτός από τη σκέψη. Αυτή σαν πεταλούδα με κόκκινα φτερά, δεν γνωρίζει σύνορα, ούτε εμπόδια. Δεν περιορίζεται από συρματοπλέγματα. Πετά ελεύθερη κρατώντας την ψυχή ψηλά!

Όμως έκανα λάθος. Και η σκέψη φυλακίζεται, καθοδηγείται, χειραγωγείται, τρομοκρατείται. Δέχεται τα συρματοπλέγματα που της επιβάλλουν πότε με κομψό τρόπο κι αν χρειαστεί με εκφοβισμό. Μόνο η ψυχή μένει να ονειρεύεται ελεύθερη και σαν την κόκκινη πεταλούδα να πετά πέρα από κάθε συρματόπλεγμα αναζητώντας ένα καθαρό ουρανό...

Ήταν κάποτε μια πολιτεία όμορφη σα ζωγραφιά. Ήλιος την έλουζε απ’ άκρη σ’ άκρη και η θάλασσα τη φιλούσε τρυφερά. Τα βουνά γύρω της, ύψωναν ένα τοίχο προστασίας θαρρείς, για να μην είναι ορατή από μακριά κι ένα όμορφο δάσος τη στόλιζε και της έδινε δροσιά.

Ο αέρας περνούσε ανάμεσα απ’ τα κλαδιά των δέντρων σα να τα χάιδευε και κατέληγε στην αμμουδιά με τα άσπρα βότσαλα. Τόσο άσπρα, που λαμπύριζαν κάτω από το ζεστό φως των ηλιαχτίδων σαν μικρά πολύτιμα πετράδια και το δειλινό, έδειχναν ακόμα πιο όμορφα όπως έπεφτε το χλωμό φως του φεγγαριού, λες και ήταν κιμωλίες ακουμπισμένες προσεκτικά δίπλα στο μαυροπίνακα.

Σ’ αυτή την πολιτεία παλάτια δεν υπήρχαν. Μόνο μικρά σπίτια με λογιών – λογιών λουλούδια στα παράθυρα. Όλα τα χρώματα μπορούσες να τα δεις σ’ αυτή την πόλη. Όλα! Όπως κι όλα τα χαμόγελα του κόσμου. Στις αυλές και τους δρόμους της έπαιζαν παιδιά. Πολλά παιδιά, χαρούμενα, ξένοιαστα, ευτυχισμένα. Και ζώα, αμέτρητα ζώα ζούσαν στο δάσος της.

Μια μέρα όμως ο ήλιος δε βγήκε να τη ζεστάνει. Πυκνά σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό της κι ένας αδιόρατος φόβος περιπλανιόταν σε κάθε γωνιά της. Δεν ήταν σύννεφα βροχής, ήταν αλλιώτικα αυτά. Μαύρα, άγρια, απειλητικά σα να ήθελαν να τη σκεπάσουν, να την εξαφανίσουν.

Το αεράκι το αλλοτινό, έγινε τώρα αέρας δυνατός που λυσσομανούσε σηκώνοντας πελώρια κύματα στη θάλασσα. Τα βότσαλα της αμμουδιάς χλώμιασαν. Πήραν ένα θλιμμένο χρώμα, όμοιο μ’ αυτό που απέκτησαν κι όλα της τα λουλούδια λίγο πριν μαραθούν. Τα κλαδιά των δέντρων άδειασαν από φύλλα και τα ζώα έτρεχαν τρομαγμένα να κρυφτούν όπου μπορούσαν.

Πίσω από τα παράθυρα των σπιτιών απορημένα βλέμματα παιδιών κοιτούσαν έξω. Τα χαμόγελα σβήστηκαν και στους δρόμους απέμειναν μόνο τα ξερά φύλλα να θροΐζουν λυπημένα. Παγωνιά απλώθηκε παντού κι όλα τα χρώματα με μιας έγιναν γκρίζο. Ένα απέραντο γκρίζο, που έφτανε ως τη θάλασσα και την έβαφε κι αυτή με το ίδιο χρώμα.

Θα νόμιζε κανείς πως ήταν μια καταιγίδα που έτσι όπως ξαφνικά ήρθε, έτσι ξαφνικά θα περνούσε. Όμως, δεν ήταν έτσι. Ο καιρός διάβαινε και τίποτα δεν άλλαζε.
Ώσπου, ένας παράξενος ταξιδιώτης με μακριά γενειάδα και άσπρα μαλλιά, που κρατούσε στα ροζιασμένα χέρια του ένα πελώριο μπαστούνι βρέθηκε εκεί. Αναζήτησε ανθρώπους, μα κανείς δεν κυκλοφορούσε και οι πόρτες, ήταν όλες ερμητικά κλειστές.

Κάθισε να ξαποστάσει στην έρημη πλατεία, όταν δειλά τον πλησίασε μια αλεπουδίτσα.
- Ξένε, τι ζητάς εδώ; ρώτησε
- Ανθρώπους, απάντησε εκείνος.
- Είναι όλοι κλεισμένοι στα σπίτια τους μετά το κακό που μας βρήκε, απάντησε η αλεπού
- Ξέρω…
- Ξέρεις; Πώς ξέρεις;
- Κάθε φορά, που χάνεται η συμπόνια από την καρδιά των ανθρώπων, το μαθαίνω! της είπε με νόημα
- Θες να πεις, πως οι άνθρωποι ευθύνονται για ό,τι συνέβη;
- Ακριβώς! Όσο αδιαφορούσαν για τον πόνο άλλων ανθρώπων, προστατεύοντας τη δική τους ευτυχία, έβαζαν γκρίζο στην ψυχή τους κι αυτό τελικά απλώθηκε παντού. Η αγάπη δίνει χρώμα σε όλα, μικρή μου κι αυτή προστατεύει κάθε πολύτιμο!...