Πάνε κάποια χρόνια, που δεν λαβαίνω πια καμιά χριστουγεννιάτικη κάρτα!... Σιγά σιγά βέβαια άρχισα να το συνειδητοποιώ, πως αυτή η άλλοτε ευχάριστη και επιβεβλημένη συνήθεια, δεν είναι πια "in" για πολλούς λόγους.

Τώρα, στέλνεις "κάρτα" με e-mail, είναι κινούμενη, εύχεται τραγουδιστά, αγγλιστί ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, στέλνεις ευχές στα social media και είναι και φθηνός (ή μάλλον ανέξοδος) τρόπος, αλλά και άμεσος.

Δε λέω κάθε εποχή έχει τις συνήθειες της και την ομορφιά της, αλλά εμένα, πώς μου ήρθε τώρα, μου έλειψαν!

Θυμάμαι παλιότερα πριν 15 χρόνια...
Το πρώτο μέλημα στις αρχές του Δεκέμβρη, ήταν να αγοράσω κάρτες και να τις στείλω νωρίς, για να φτάσουν εγκαίρως, αφού το Ταχυδρομείο χρονιάρες μέρες είχε παραπάνω κίνηση. Και τώρα έχει κίνηση βέβαια, αλλά για να στέλνονται οι λογαριασμοί, που κοντεύουν να ξεχειλίσουν το γραμματοκιβώτιο. Τις κάρτες τις άνοιγα πάντα με ευχαρίστηση. Για τους λογαριασμούς πάλι, δε χρειάζεται να σας πω, καταλαβαίνετε...

Στη δεκαετία του 80 που ήμουν μικρή, οι κάρτες αποτελούσαν για μένα, αφορμή για συλλογή. Τις μάζευα όλες σ' ένα κουτί, που είχα ντύσει με εμπριμέ αυτοκόλλητο και τις χάζευα κάθε φορά, που έρχονταν οι καινούργιες να προστεθούν σ' αυτό. Ήταν κανονική ιεροτελεστία.

Τις χώριζα ανά μέγεθος και ανά χρώμα και πάντα είχαν ξεχωριστή θέση εκείνες από το εξωτερικό, από τη θεία και τον συνομήλικό μου ξάδερφο. Για μένα, αυτές ήταν οι πιο όμορφες, όχι μόνο γιατί ήταν πιο μεγάλες και πιο εντυπωσιακές, αλλά γιατί όσες φορές τις διάβαζα, ήταν σαν να τους είχα κοντά μου, όπως εκείνα τα Χριστούγεννα της έκτης δημοτικού, που ήρθαν στην Ελλάδα και τα πέρασα μαζί τους.

Μπορεί τώρα να μπαίνω στο skype και να τους μιλάω με τις ώρες, αλλά πάντα τέτοιες μέρες τους ζητάω να μου στείλουν μια κάρτα, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά κι εκείνοι γελούν, αφού ποτέ δεν πίστεψαν ότι μιλάω σοβαρά...

Έρχεται βλέπετε μια στιγμή, που σα να βρίσκεσαι στη μέση της διαδρομής και κοιτάς και πίσω και βαδίζεις και μπροστά κι αναλογίζεσαι, πόσο άλλαξαν κάποια πράγματα, που ποτέ δεν περίμενες ν' αλλάξουν έτσι.

Ένα πράγμα μόνο παρατηρώ με χαρά μου, πως δεν αλλάζει!

Η ανάγκη των ανθρώπων να μοιραστούν ζεστά συναισθήματα και ευχές με άλλους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που γίνεται, όσο έχει σημασία ο λόγος!

Όσα χρόνια κι αν περάσουν όσο κι αν η τεχνολογία τρέχει ιλιγγιωδώς οι άνθρωποι, ειδικά τις γιορτινές μέρες, μοιράζονται χαμόγελα, αγάπη και όμορφες ευχές, που είτε είναι γραμμένες σε ilustration χαρτί, είτε στην οθόνη του υπολογιστή, το ίδιο ζεσταίνουν τις καρδιές και με την ίδια ταχύτητα φέρνουν δάκρυα συγκίνησης στα μάτια.

Μην αφήσετε στιγμή να πάει χαμένη. Εκμεταλλευτείτε κάθε ευκαιρία για να πείτε στους γύρω σας ένα καλό λόγο και να μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο. Αυτό έρχονται να μας υπενθυμίσουν οι γιορτές, πέρα απ' όλα τ' άλλα!

Photo by Andrew Seaman on Unsplash Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έρχεται στο μυαλό μου η ίδια εικόνα...  Κατέβαινα την Ερμού από το Σύνταγμα, πάνε αρκετά χρόνια, ημέρες Χριστουγέννων. Κόσμος πολύς παντού!  Άνθρωποι που ψώνιζαν μανιωδώς και μπαινόβγαιναν στα μαγαζιά κρατώντας τσάντες μεγάλες και βαριές...  Στο πεζοδρόμιο σε μια άκρη, ένα μικρούλι όχι παραπάνω από 6 χρονών, έλεγε τα κάλαντα με ένα τρίγωνο. Το πλησιάζουν περαστικοί, όσοι κατάφεραν να το δουν εγκαίρως για να μην το πατήσουν και του λένε, πως είναι νωρίς για κάλαντα...  Τότε, εκείνο αρχίζει να τραγουδά όσα χριστουγεννιάτικα τραγούδια ήξερε, ελπίζοντας σε μερικά ευρώ, όταν το πλησιάζουν δύο άνθρωποι της δημοτικής αστυνομίας, το βουτάνε, σχεδόν απ' το γιακά, για να το διώξουν από το σημείο!  Πλησιάζω και ρωτάω γιατί το παίρνουν από κει και πού θα το πάνε, για να πάρω την εξής απάντηση: "Δεν ξέρουμε πού θα πάει, εμείς έχουμε εντολή να το διώξουμε από 'δω".  Έμεινα αποσβολωμένη, ενώ κάποιοι γύρω μου είχαν ήδη αρχίσει να διαμαρτύρονται. Μια κυρία το πήρε από το χέρι (παρά τις αντιρρήσεις των δημοτικών αστυνομικών) για να του αγοράσει κάτι να φάει από το διπλανό καφέ. Κάποιος άλλος ζήτησε να ειδοποιήσουν το "Χαμόγελο του Παιδιού"... Επικράτησε πανδαιμόνιο!...  Ένας καταστηματάρχης διαπίστωσε: "Περισσότερο κακό κάνανε αυτοί που ήρθαν να το μαζέψουν, από το κακό που έκανε αυτό!".  Τι κακό έκανε δηλαδή; τον ρώτησα. Από ό,τι είδα δεν ενοχλούσε κανένα! "Ενοχλούσε τους περαστικούς!" ήρθε η απάντηση.  Τους περαστικούς ή την αισθητική σας; ρώτησα, αλλά απάντηση δεν πήρα ποτέ... Δεν έπαψα ποτέ να σκέφτομαι όμως, πως τα Χριστούγεννα δεν είναι η γιορτή της κατανάλωσης όσο κι αν αυτό συνηθίσαμε. Δεν είναι ατέλειωτες βόλτες στα μαγαζιά και στα super market. Δεν είναι αποδράσεις στα χιονοδρομικά κέντρα, δεν είναι ταξίδια στο εξωτερικό.  Τα Χριστούγεννα είναι Αγάπη και μόνο Αγάπη! Χαρίστε τη, απλόχερα!!

στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό

τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό

τους παλιούς μου φίλους καλώ

με φοβέρες και μ’ αίματα!

Τα χειμωνιάτικα πρωινά, που ο ήλιος βγαίνει δειλά και δεν προλαβαίνει να ζεστάνει την ατμόσφαιρα και να μετριάσει το κρύο, έγιναν σιγά αλλά σταθερά, χαρακτηριστικό της κάθε μέρας. 

Αυτό που συνέβη με τον ΕΝΦΙΑ και την πληρωμή του, ξεπέρασε τη φαντασία μου. Δε λέω μπορεί να έχω και περιορισμένη φαντασία, αλλά περίμενα κάτι άλλο από αυτό που είδα και έζησα χθες και σήμερα...

Τελευταίες μέρες πληρωμής της πρώτης δόσης του και το τι γίνεται στα ταμεία Τραπεζών, Ταχυδρομείων και γενικώς όπου πληρώνεται ο νέος αυτός φόρος, είναι απίστευτο!

Κόσμος και λαός, ο ένας πίσω από τον άλλο περιμένουν στην ουρά, που φτάνει ως τα πεζοδρόμια, για να πληρώσουν!

Θα μου πείτε, τι να μη πληρώσουν;... Μια στιγμή να σας πω τι σκέφτομαι...

Τόσα ειπώθηκαν γι' αυτό τον άδικο φόρο. Σχόλια, επικρίσεις, ανταπαντήσεις, εξηγήσεις, συμπεράσματα...

Όλοι κατέληγαν στο γεγονός πως ο ΕΝΦΙΑ, είναι ένας ληστρικός φόρος, που δεν είναι μόνο άδικος, αλλά καταλήγει δημευτικός της όποιος μικρής ή μεγάλης ιδιοκτησίας του έλληνα πολίτη, χωρίς να εξαιρεί τουλάχιστον, την πρώτη κατοικία. Μια χαρά όλα αυτά τα όμορφα και δημοκρατικά, αλλά συμπερασματικά.

Στην πράξη, τι ακριβώς έγινε; Δεν διαμαρτυρηθήκαμε, δεν βγήκαμε στους δρόμους, δεν αγανακτήσαμε! Αν μια ομάδα με (χρέη ή χωρίς) έπαιρνε πρωτάθλημα, κύπελλο ή ευρωπαϊκή διάκριση, θα πλημμύριζαν οι δρόμοι.

Τώρα, περιοριστήκαμε στα επικριτικά σχόλια των δημοσιογράφων στα ΜΜΕ (όπου κι αυτά έγιναν), στα προσωπικά μηνύματα στα social media και μετά πήγαμε όλοι, (δεν εξαιρώ την αφεντιά μου) και τον πληρώσαμε!

Και σαν να μην έφτανε αυτό στηθήκαμε στην ουρά για τα γκισέ, επί ώρες! Μην πείτε τώρα το χαρακτηριστικό του έλληνα, που είναι της τελευταίας στιγμής, γιατί στην περίπτωση αυτή, μόνο τελευταία στιγμή μπορούσε να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ, αφού όλο το μήνα προσπαθείς να τα μαζέψεις και δε μαζεύονται...

Κι αφού κουτσά στραβά, τα μαζέψαμε, πήγαμε να πληρώσουμε για να ακούσουμε και το ανεκδιήγητο (για τα αυτιά μου): "Σιγά παιδιά ένας - ένας, μη σπρώχνεστε!

           Το σχολείο, είναι αναμφισβήτητα μια μεγάλη πηγή γνώσης για τα παιδιά μας, ανεξάρτητα από την ποιότητά του. Αποτελεί μια μικρή κοινωνία, μικρογραφία της ευρύτερης, που ζούμε όλοι. Ρόλος του δεν είναι βεβαίως μόνο η μάθηση, αλλά και η διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού και η διαπαιδαγώγησή του.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό, εξαρτάται από όλους μας.
Δασκάλους, γονείς, μαθητές. Βλέποντας τα «πρωτάκια» να
ξεκινάνε την σχολική τους ζωή, με μια μεγάλη τσάντα, μπόλικη όρεξη, αλλά και φόβο για το «άγνωστο», ο δικός μας ρόλος ως γονείς, είναι να τα προτρέψουμε να μπουν στην σχολική κοινωνία, με χαμόγελο και διάθεση για κάθε μορφής γνώση.
          
Να είναι «ανοιχτά» σε καινούργιες γνωριμίες, κανόνες, καλές συνήθειες, φιλίες.
         
Έτσι κάπως αρχίζουν τα «πρωτάκια» τη σχολική τους ζωή. Στην πορεία, οι βαθμοί, τα μπράβο, οι δυσκολίες και οι μικρές απογοητεύσεις, γίνονται μέρος της καθημερινότητάς τους. Και μέσα σ’ όλα αυτά οι καινούργιες φιλίες, τα πειράγματα, τα παιγνίδια. Η ανταγωνιστικότητα, αρχίζει να γίνεται μέρος της καθημερινότητας κι αυτή. Όχι πάντα από τις πρώτες τάξεις του σχολείου, αλλά οπωσδήποτε όσο προχωρούν τα χρόνια. Και εκεί είναι που πρέπει να προσέξουμε, πώς διαμορφώνεται η προσωπικότητα του μαθητή.
       
 Όταν αφήνουμε τα παιδιά μας μέσα στη σχολική κοινότητα να γίνονται άκρως ανταγωνιστικά, ίσως τα καταδικάζουμε να μένουν χωρίς πραγματικούς φίλους. Ίσως τα βάζουμε σε μια νοοτροπία, που θα τους εξασφαλίσει μεν «επιτυχία», αλλά δεν θα τα κάνει ικανά να γίνουν γενναιόδωρα προς τους άλλους. Δεν θα τους εξασφαλίσει το πολύτιμο αγαθό της φιλίας. Βλέπετε συγγενείς βρίσκουμε, αλλά φίλους …κάνουμε!
        
Ο καθένας από μας έρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο, με τις δικές του ικανότητες και τα δικά του χαρίσματα. Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε όλοι πρώτοι. Άλλωστε αν ήμασταν όλοι πρώτοι δεν θα υπήρχε πρωτιά.
        
Η «ευγενής άμιλλα» μπορεί να μην είναι, μια λέξη ξεχασμένη. Πολλές φορές όμως είναι, μια έννοια ξεχασμένη, αφού στην πράξη μπερδεύεται με την ανταγωνιστικότητα. Μια ανταγωνιστικότητα, που σε πολλά παιδιά δεν επιτρέπει, ούτε να χαρούν για την επιτυχία του φίλου τους. Μια ανταγωνιστικότητα, που τα κάνει να νοιώθουν μειονεκτικά με τον εαυτό τους κάνοντας τα να ξεχνούν, πως «γνώση που δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, είναι άχρηστη». O δρόμος της γνώσης, δεν είναι ανταγωνιστικός είναι προσωπικός.
       
Αυτό για κάθε σχολική χρονιά, ας είναι η βασική σκέψη για όλους μας κι ας γίνει το κύριο μέλημά μας, για τα παιδιά όλων των σχολικών βαθμίδων. Για να μπορούμε να θαυμάζουμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες στο μέλλον, που θα μας κάνουν περήφανους και κυρίως για να είναι τα παιδιά μας, ευτυχισμένα.

Καλή σχολική χρονιά!...
Mαρίνα

Είναι μέρες τώρα που πηγαίνοντας στο βράχο της Ακρόπολης με τον 7χρονο ανιψιό μου και μετά στο Μουσείο της Ακρόπολης, συνειδητοποίησα πόσα εγκληματικά (τολμώ να πω) λάθη έχουν γίνει σε ότι αφορά τα μάρμαρα, που αντί να βρίσκονται στην πατρίδα τους, κοσμούν ένα ξένο μουσείο έστω κι αν αυτό είναι ένα από τα γνωστότερα του κόσμου, όπως το Βρετανικό Μουσείο!

Πάντα θύμωνα με τη σκέψη ότι τα κλοπιμαία βρίσκονται μακριά από τους νόμιμους κατόχους τους, τον ελληνικό λαό, αλλά η ερώτηση του ανιψιού μου, με τάραξε περισσότερο.

Αφού ξεναγηθήκαμε μαζί με τους τουρίστες και είδε και θαύμασε την αξεπέραστη τέχνη των προγόνων του, ρωτά με όλη την αφέλεια και την απορία της ηλικίας του.
- Γιατί λείπει το άγαλμα στο Ερέχθειο; 
- Γιατί όπως σας εξήγησε και η δασκάλα σας, πριν από πολλά πολλά χρόνια κάποιος Βρετανός, την αφαίρεσε από τη θέση της, μαζί με μέρος του αετώματος του Παρθενώνα... Δεν θυμάσαι, που σας είπε και το όνομά του;
- Ναι!!! Μας είπε πως τον λένε Έλγιν και τα μάρμαρα που έκλεψε, Ελγίνεια!!!

Αυτό ήταν!!! Σα να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα!!! Τι ειρωνικό που ακούστηκε!!! Στο μυαλό του μικρού και πόσων άλλων δεν είμαι σε θέση να ξέρω, έχουν καταγραφεί τα κλοπιμαία με το όνομα του κλέφτη!!! Καταπληκτικό και εξοργιστικό!...

Κάποτε η Μελίνα Μερκούρη, δήλωσε σε Βρετανούς αρμόδιους: "Αφαιρώντας τα μάρμαρα μας, αφαιρέσατε τη σημαία μας" (When you took them, you took our flag). Αυτή η σημαία όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει όνομα ή όχι;...

Ελληνική πρωτοτυπία, βλακώδης σκέψη ή κάτι χειρότερο, κανείς δεν μπορεί να δώσει σαφή απάντηση... 

Ίσως να μην έχει και τόση σημασία για κάποιους η ονομασία, όμως για τα παιδιά μας, είναι σημαντικό. Δεν φτάνει που έχουν κλαπεί και δεν μπορούν να τα δουν από κοντά στη θέση που τους αρμόζει, καταγράφονται και στο μυαλό τους με το όνομα του εγκληματία που τα αφαίρεσε!

Αν θέλουν με αυτό τον τρόπο να μη ξεχαστεί ο κλέφτης το πέτυχαν, δεν μπορώ να πω, όμως τόσα χρόνια που ονομάζονται έτσι, στο τέλος κάποιοι θα θεωρήσουν πως ο Έλγιν αντί να τα κλέψει, τα φιλοτέχνησε...

Ας γυρίσουν επιτέλους στην πατρίδα τους, να λάβουν τη θέση και το όνομα που τους πρέπει, για να αποκατασταθεί και η Ιστορία!
Σκεφτείτε το!...

Μαρίνα

Φανταστείτε ότι υπάρχει μια Τράπεζα, η οποία κάθε μέρα καταθέτει στο λογαριασμό σας, το ποσό των 86.400 €. Αυτή η περίεργη Τράπεζα, ταυτοχρόνως, δε μεταφέρει τα χρήματα σας από τη μια μέρα στην άλλη. Κάθε βράδυ σβήνει από το λογαριασμό, ό,τι δεν έχει ξοδευτεί.

Τι θα κάνατε; Ασφαλώς θα πέρνατε κάθε μέρα τα χρήματα που δεν ξοδέψατε, σωστά;

Λοιπόν, ο καθένας μας έχει αυτή την Τράπεζα. Το όνομά της είναι ΧΡΟΝΟΣ. Κάθε μέρα, αυτή η Τράπεζα καταθέτει στον προσωπικό λογαριασμό του καθένα από μας, 86.400 δευτερόλεπτα.
Κάθε βράδυ σβήνει από το λογαριασμό μας και θεωρεί χαμένη, οποιαδήποτε ποσότητα χρόνου, δεν έχουμε επενδύσει σε κάτι ωφέλιμο.

Αυτή η Τράπεζα δεν μεταφέρει τους λογαριασμούς από τη μια μέρα στην άλλη. Κάθε μέρα ανοίγει καινούργιο λογαριασμό και κάθε βράδυ, σβήνει τις καταθέσεις της ημέρας.

Όποιος δεν χρησιμοποιεί τις καταθέσεις του κατά τη διάρκεια της μέρας, αυτός είναι ο χαμένος, γιατί κανείς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.

Δεν υπάρχουν χρωστούμενα για την επόμενη μέρα. Πρέπει να ζούμε το σήμερα με τη σημερινή κατάθεση.

Για το λόγο αυτό, μια καλή συμβουλή είναι, να επενδύουμε το χρόνο μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να βρούμε το καλύτερο στην υγεία, την ευτυχία και την επιτυχία.

Το ρολόι συνεχίζει την πορεία του και πρέπει να χρησιμοποιούμε το μέγιστο κάθε μέρα.
* Για να καταλάβουμε την αξία ενός χρόνου, ας ρωτήσουμε ένα μαθητή που επανέλαβε την τάξη.
* Για να καταλάβουμε την αξία ενός μήνα, ας ρωτήσουμε μια μητέρα που μόλις γέννησε.
* Για να καταλάβουμε την αξία μιας εβδομάδας, ας ρωτήσουμε τον εκδότη ενός εβδομαδιαίου περιοδικού.
* Για να καταλάβουμε την αξία μιας ώρας, ας ρωτήσουμε τους εραστές που περιμένουν να συναντηθούν.
* Για να καταλάβουμε την αξία ενός λεπτού, ας ρωτήσουμε ένα ταξιδιώτη που έχασε το τρένο.
* Για να καταλάβουμε την αξία ενός δευτερολέπτου, ας ρωτήσουμε κάποιον που έπαθε ατύχημα.
* Για να καταλάβουμε την αξία ενός δεκάτου του δευτερολέπτου, ας ρωτήσουμε ένα αθλητή που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Φυλάξτε κάθε στιγμή που ζείτε και ο θησαυρός αυτός, θα έχει μεγαλύτερη αξία αν το μοιράζεστε με κάποιο σημαντικό πρόσωπο, τόσο σημαντικό ώστε να του αφιερώσετε το χρόνο σας!...
Και θυμηθείτε ότι, ο χρόνος δεν περιμένει κανένα...



πηγή: sakopetra.com

Χθες το βράδυ, όπως όλη η Ελλάδα πιστεύω, κάθισα με την οικογένεια να δω το ματς της εθνικής μας ομάδας... Δεν είμαι φανατική ποδοσφαιρόφιλη, αλλά ένα αγώνα σαν τον χθεσινό δεν θα τον έχανα, να μη λέμε ψέματα.
Δεν παίζει κάθε μέρα, ούτε καν κάθε τετραετία (αφού πρόκειται για μουντιάλ) η εθνική μας ομάδα σε αγώνα νοκ - άουτ για τους 8 του Παγκοσμίου Κυπέλου Ποδοσφαίρου. 

Όσο κι αν η ώρα ήταν δύσκολη και τα βλέφαρα ήταν βαριά, εγώ εκεί, με λίγο ελαφρύ καφέ (μη βρυκολακιάσουμε κιόλας και δεν μπορούν να κλείσουν τα βλέφαρα μετά) στήθηκα μπροστά στην οθόνη!...

Κι όπως λέει και το τραγούδι, άρχισε το ματς και παρόλο που δεν περιέγραφε ο Διακογιάννης η φωνή του δημοσιογράφου και μας ένωνε και μας δονούσε! Είχαμε ξεχάσει για λίγο, τα πάντα και εστιάσαμε στον αγώνα, σα να παίρναμε την Πόλη... 
Για εκατόν πενήντα λεπτά, όλοι οι Έλληνες βλέπαμε το ίδιο, θέλαμε το ίδιο, παρακαλούσαμε για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Να νικήσει η Εθνική μας Ομάδα!
Ο αγώνας τα είχε όλα (κατά την ταπεινή μου, πάντα γνώμη)... Είχε πάθος, ένταση, εναλλαγές συναισθημάτων και πολύ συγκίνηση.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που ευχόμασταν, αλλά η γεύση που άφησε η βραδιά αυτή, όσο κι αν ήταν γλυκόπικρη στο τέλος άφηνε μια γλυκιά επίγευση!!! 

Έφτασε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στους 16 του Μουντιάλ!!! Είναι λίγο; Όχι βέβαια!... Γυρνάω όμως και λέω στην ομήγυρη λες και είχα επιφοίτηση, φλασιά το λένε οι νεότεροι: "Να δείτε, που αύριο θα βρεθούν κάποιοι, που θα τα βάλουν με τον παίκτη που "έχασε" το πέναλτι. Πώς τον λένε είπαμε; Φάνη Γκέκα; Ε, θα δείτε που θα τον "στολίσουν" κάποιοι, να το θυμηθείτε!...

Δεν προλάβαμε να το ξεχάσουμε... Το πρωί, κάποια blog, τα έβαζαν μαζί του και μέχρι το μεσημέρι, θα τα βάλουν και κάποιοι σε εκπομπές, μη σας πω και σε εφημερίδες!...

Αδύνατο να δεχθούμε την πραγματικότητα σ' αυτόν τον τόπο, όπως είναι. Πρέπει πάντα να βρούμε κάποιο, να του φορτώσουμε την υπαιτιότητα όσων δεν έγιναν. Και να τα φορτώναμε κάθε φορά στο σωστό, ποιος είχε σκασμό!... Έλα όμως που βρίσκουν το μπελά τους, συνήθως αυτοί που δεν φταίνε!!! Όπως τώρα, καλή ώρα!... 

Τι φταίει μανούλα μου, ο παίκτης; Ο τερματοφύλακας ήταν καλός και το έπιασε!!!... Τι να κάνουμε τώρα;... Να τα βάλουμε με τον τερματοφύλακα των αντιπάλων, δεν είναι πρέπον, έκανε το καθήκον του ο άνθρωπος. Ας τα βάλουμε με το δικό μας, που δεν το χτύπησε δυνατά, ευθύβολα και δεν ξέρω τι άλλο!!! Ήμαρτον!!!....

Καλέ, δεν κοιτάμε και λίγο τα χάλια μας; Όχι μόνο τα οικονομικά, αλλά κι αυτά της νοοτροπίας μας και να αφήσουμε τον αγώνα στην ιστορία;

Τι, μας εμπόδισε αυτό, από το να βγούμε στους δρόμους, ουρλιάζοντας, ε;... 

Αν ψάχνετε λόγους για να βγούμε στους δρόμους, έχω εδώ καμιά δεκαριά και βάλε... Θα βγείτε έτσι όπως ήσασταν έτοιμοι να βγείτε για την Εθνική;... 

Έτσι, για να μη χάνουμε τη μπάλα και ψάχνουμε μετά, για ...μοιραίους παίκτες!!!

Μαρίνα

Μπορεί η στρογγυλή θεά να ασκεί μεγάλη γοητεία παγκοσμίως, αλλά να παρουσιάζεται και ως ο τρόπος, που θα ξεφύγει κανείς από την πραγματικότητα, εμένα τουλάχιστον μου μοιάζει υπερβολικό στις μέρες μας!...

Αυτές οι διαφημίσεις του Μάνου Σέργιου, που είναι κομμάτι της Εθνικής Ομάδας και που μπαίνει στο πετσί του ρόλου, παίζοντας ως ο 12ος παίκτης, για την Ελληνική Ομάδα, είναι σχεδόν ειρωνικός.
Εδώ καράβια και χώρες χάνονται μανούλα μου, η νίκη σε αγώνες Μουντιάλ μας μάραναν! Τι μας λες!!!

Πριν αρχίσετε τις αντιρρήσεις, σπεύδω να εξηγήσω τη γνώμη μου. 
Άντε και πάει καλά ο κάθε αγώνας της Εθνικής. Άντε και κερδίζουμε και μπαίνουμε στους 16 και μετά στους 8... Άντε και φτάνουμε και στον τελικό, σας λέω εγώ!...

Πόσο θα κρατήσει η χαρά μας; Μια ώρα, μια μέρα, μια βδομάδα; Ένα μήνα το πολύ!!! Θα το πάρουν και τα ΜΜΕ και θα το κάνουν λάστιχο, δε λέω, θα στήσουν και μια σειρά εκπομπών, που θα αναλύουν το θρίαμβο και θα είμαστε όλοι εθνικά υπερήφανοι!!!

Θα είμαστε;... Σίγουρο αυτό, καρατσεκαρισμένο;
Γιατί εγώ μια αμφιβολία την έχω, μη σας πω και δυο... 
Και πώς να μην έχω δηλαδή; 

Όταν από τη μια με κάνουν τον 12ο παίκτη της Εθνικής και από την άλλη έχω το καημό της άδειας μου τσέπης, την ανασχηματισμένη κυβέρνηση και τη Βουλή που πήγε διακοπές πριν τελειώσουν τα σχολεία, είναι να μη σαλτάρω;
Όταν οι δικαιωμένες καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών, κάνουν "διακοπές" έξω από το Υπουργείο, όταν οι απολύσεις κάνουν βόλτα, σε όλη την επικράτεια πιο πολύ κι απ' τους τουρίστες, όταν οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται, όταν το καλάθι της νοικοκυράς μικραίνει ολοένα κι από καλάθι γίνεται τσαντάκι, εγώ τι θέλετε να κάνω;

Νιώθω σαν το ποντίκι μπροστά στο τυρί και τη φάκα!... 
Το κακό είναι πως είμαι υποψιασμένο ποντίκι και βλέπω και το τυρί και τη φάκα. Έλα όμως που πεινάω κιόλας!...
Κι αυτό που φοβάμαι, ξέρετε ποιο είναι; Φοβάμαι ότι θα μου πουν οσονούπω: "Πεινάς;... Φάε μπάλα!!!"...
Μαρίνα

Κάθε χρόνο αυτή η μέρα ήταν ξεχωριστή για μένα, όπως φαντάζομαι για όλους σας. Από τότε που ήμουν παιδί και φτιάχναμε κάρτες με την καθοδήγηση της δασκάλας μας, για τις προσφέρουμε στη μαμά, μέχρι τώρα, που είμαι και η ίδια μαμά.
Κάθε χρόνο, βλέπω το πρόσωπό της να φωτίζεται όταν της λέω, πόσο την αγαπάω και πόσο περήφανη νιώθω για τον τρόπο, που με μεγάλωσε. 
Όμως αυτή η λάμψη στα μάτια της από τότε που την έκανα γιαγιά, σα να είναι πιο δυνατή, σα να λέει κάτι...