Χειμωνιάζει, στις ψυχές όσων δεν άφησαν μια χαραμάδα ήλιου,

χειμωνιάζει, στις ζωές όσων δεν άφησαν μια χαραμάδα αγάπης.

Κρύο και βοριάς κάνουν τις σκέψεις κλωνιά ξερά

που μπήγονται σε καρδιές τρυφερές.

Χειμωνιάζει στου κόσμου τις πόλεις που συνεχίζουν απρόσωπες,

χειμωνιάζει στα παγωμένα πεζοδρόμια των ατέλειωτων δρόμων.

Παγωνιά σαρώνει τα πεσμένα φύλλα

ερημιά συντροφεύει τα μοναχικά βήματα.

Χειμωνιάζει στη φύση που ανυπεράσπιστη παραδίδεται

στο πέρασμα καιρών και ανθρώπων.

Χειμωνιάζει στις σκεπές των χαμόσπιτων 

που στεγάζουν ανάσες πιο ζεστές κι απ' τη φωτιά.

Κι εσύ, χαμογελάς κοιτώντας τον ανοιχτό ορίζοντα...

Είναι τα νιάτα ή η ελπίδα που χρωματίζουν το χαμόγελό σου;

Πώς να σου τάξω ουρανό, αφού ουρανό δεν έχω

Πώς να σου τάξω τη ζωή, όταν στην παίρνουν με βία

Πώς να σου τάξω θάλασσα, αφού μέσα της παλεύεις

με τ' αφρισμένα κύματα, τις θύελλες, τα βάθη!

Ήλιο να τάξω θα 'θελα στο άψυχο κορμί σου

μα κείτεσαι ακίνητος με βλέμμα παγωμένο.

Μακάριος κι ελεύθερος, μακριά απ' την ασχήμια.

Τον κέρδισες τον ουρανό, τη θάλασσα, τα βάθη

κέρδισες και τη θύμηση του δίκαιου αγώνα

που ακόμα δεν δικαιώθηκε, παρά το αίμα που εχύθη.

Κι όσα λουλούδια κι αν κοπούν και πάνω σου κι αν πέσουν

εσύ δεν θα δικαιωθείς, αν κάτι δεν αλλάξει.

Και το γλυκό χαμόγελο, θα μείνει παγωμένο

να περιμένει τη στιγμή που ονειρευτήκατ' όλοι.

Τη μέρα, που το σύνθημα θα πάψει να ΄ναι ανάγκη!...

"Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία"

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για τις καλύτερες μέρες, που ακόμα περιμένουμε...

"Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη 1973"

 Κόκκινα βήματα χρωματίζουν το διάβα μου

αναζητώντας τα δικά σου

Λέξεις, πράξεις, λογισμοί, συνήθειες

παλεύουν να βρουν δρόμο

μακριά απ’ την προκατάληψη…

Στο σύθαμπο της μέρας

ψυχές ξεκινούν καινούργια τροχιά

κόβοντας τα σκοινιά της αδιαφορίας.

Ορίζουν νέες εικόνες αγάπης 

χωρίς όρια, χωρίς συρματοπλέγματα…

...

Αυτή ήταν η μία από τις δύο συμμετοχές μου στο "Παιχνίδι με τις λέξεις #9", που συνεχίζει ακούραστα η φίλη μου η Μαρία από το "mytripsonblog", παίρνοντας τη σκυτάλη από την Φλώρα του "TEXNIS STORIES".

Οι υποχρεωτικές λέξεις είναι σημειωμένες με κόκκινο.

Ευχαριστώ θερμά τους φίλους και τις φίλες που ξεχώρισαν και βαθμολόγησαν τη συμμετοχή μου.

Ρωγμές ανοίγουνε τα μάτια 

 αφήνοντας πληγές, που καίνε. 

Μαχαίρια που πονούν οι πράξεις 

όλα τα ανείπωτα, τα λένε.

Πώς η καρδιά σου αντέχει,

πώς το μυαλό σου λησμονά;

Τροχιά θανάτου, έγιναν όλα

αίμα σταλάζει στη σιγαλιά.

Κραυγή το δίκιο χάνεται

μέσα σε πόλεις μοναχικές.

Παντού δρόμοι - μονόδρομοι

ορίζουν υπόγειες διαδρομές.

Χέρια παιδιών απλώνονται

ζητούν το χάδι κι εκλιπαρούν,

ζητούν σημάδι να μεγαλώσουν

θέση στον ήλιο για να βρουν.

Γρανάζια έγιναν τα πάντα τώρα

σε μηχανές που αγκομαχούν.

Πλούτο παράγουν ώρα την ώρα

και για το κόστος αδιαφορούν.

Κι εσύ, κοιμάσαι ύπνο δικαίου

κι εσύ νομίζεις πως θα σωθείς...

Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει

αν εσύ δεν κινηθείς!

Άφησες τη ζωή να προσπεράσει

μικρά τα βήματα, φοβόσουν το γκρεμό...

Άφησες τη χαρά να σε γελάσει

πικρό μειδίαμα σε πρόσωπο γλυκό.

Τον έρωτα τον είδες συμφορά,

αφού σε πόνεσε στην πρώτη σου τη νιότη.

Άφησες να χαθεί στη λησμονιά

ακίνητος, αγέλαστος σα το στρατιώτη.

Πού πας μονάχος το μονοστράτι της ζωής,

με ποιον μοιράζεσαι την κάθε πίκρα;

Ταξίδι ως την άκρη της κλωστής

μοιάζει η κάθε σου η νύχτα.

Πολύβουο ποτάμι συναντάς

πρόσωπα λάγνα και ματιές που καίνε...

μα εσύ αφέθηκες να προσπερνάς

λέξεις πολλές, που τίποτα δε λένε.

Μία είναι αυτή που μολογά

τα μύχια της ψυχής, τα ξεχασμένα

Αγάπη τη φωνάζουν κι ας γελάς...

Μαζί της, αλλάζουν όλα τα γραμμένα!

Πόσα κομμάτια μπορεί να γίνει η σιωπή;

Πόσες ελπίδες μπορεί να διαλύσει ο πόνος;

Πόσα αστέρια μπορεί να κρύψει η αυγή;

Πόσα γιατί γεννάει ο φθόνος;

Σήμερα αφέθηκα να περπατώ στα δάση της ψυχής.

Δύσκολος δρόμος, κοφτερές οι πέτρες και σκοντάφτω.

Σήμερα αφέθηκα να τριγυρνώ ολημερίς

στους σκοτεινούς λαβύρινθους για να υπάρχω...

Ταξίδια κάνω στου μυαλού τις διαδρομές

εκεί που ο χρόνος σταματάει

πόρτες που μένουν ανοιχτές

και μόνο το βήμα σου τις προσπερνάει

Τον κύκλο πώς θα αφήσω ανοιχτό

να μπεις στο κέντρο του και να χορέψεις

θρόνο σου φτιάχνω λαμπερό

και κάστρο απόρθητο για ν' αφεντέψεις.

Κι όταν μας βρούνε άσχημοι καιροί

ορθός εσύ πολεμιστή μου

στα χείλη μου προσκύνα τη ζωή

κι απάγκιο βρες μες την ψυχή μου.

.....

Το ποίημα αυτό, ήταν η συμμετοχή μου στο 12ο Συμπόσιο Ποίησης
της καλή μου φίλης της Αριστέας και του blog της "η ζωή είναι ωραία".

Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους και τις φίλες που το ξεχώρισαν και το βαθμολόγησαν.

Βουβός ο πόνος, σφάζουν οι λέξεις

αίμα σταλάζουν οι ματιές.

Δάκρυ πικρό το πρόσωπο χαράζει

λαβωματιά οι στιγμές.

Μάτια θολά, άδειο το βλέμμα

λιοπύρι χύνει ο ουρανός.

Φωτιά που καίει βαθιά η απώλεια

σκίζει το στήθος ο στεναγμός.

Μαύρες φιγούρες σιωπηλά θρηνούνε

θλίψη σκιάζει το δειλινό.

Λόγια σκόρπια παρηγορούνε

της μοναξιάς το κενό.

Δε θέλει "αντίο" τούτη η ώρα

δεν έχει τόπο η λησμονιά,

μεσ' την καρδιά μας θα σε φυλάμε

να μας χαμογελάς από ψηλά!

.......

Στη μνήμη ενός αγαπημένου φίλου, που έφυγε πρόωρα από κοντά μας...

Γκρίζα σύννεφα υφαίνουν μολυβένιο ουρανό

τον ήλιο κρύβουν, κρύβουν τ' αστέρια

κρύβουν το δρόμο που περπατώ...

το βλέμμα υψώνω  στ' ουρανού τα σταυροδρόμια

αναζητώντας μια αχτίδα μη χαθώ.

Πού είσαι αστέρι μου, να περιμένω;

Σε ποια γωνιά να καρτερώ;

πού είσαι ήλιε μου να σε προσμένω

πριν με τον πόνο μετρηθώ;

Τι κι αν ο δρόμος είναι ίσιος

τι κι αν δεν βρέχει που περπατώ,

κανένα ταξίδι δεν έχει αξία

όταν δεν έχεις συνοδηγό...

---

Οι πρώτες 25 Λέξεις συμμετείχαν στο ομώνυμο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου στο blog της "το Κείμενο",
που με τις υπέροχες φωτογραφίες της μας δίνει κίνητρο για δημιουργία,
αποτελώντας πηγή έμπνευσης.

Ευχαριστώ θερμά τους φίλους και τις φίλες που έδωσαν βαθμούς στη συμμετοχή μου.

Σε λογισμών αραξοβόλι

έδωσα τόπο στην οργή

 έκανα χώρο να κάτσει η πίκρα

με δάκρυ έπλυνα κάθε πληγή

Μα η ψυχή δεν αλαφρώνει

μάτι δεν κλείνει ο στεναγμός

ταξίμι παίζει η στεναχώρια

στήνεται γύρω μου χορός τρελός

Θάλασσα όλα, φουρτουνιασμένη

βάρκα η λογική που ναυαγεί

σπασμένη πυξίδα η ελπίδα

πώς να με βγάλει σε νέα γη;

Δώσε μου χρόνο να ημερέψω

δώσε μου αγάπη να πορευτώ

δώσε μου χάδι να ζωντανέψω

δώσε μου χέρι να κρατηθώ.

Μ' αυτά θα υφάνω το πανί μου

μ' αυτά θα αρματώσω νέο σκαρί

λήθη θα ρίξω μέσα στ' αμπάρια

και στο τιμόνι τη προσμονή.

Σε μήτρα ανθρώπινη γεννιέται  θαύμα

σε σώμα ανθρώπινο, γεννιέται κλάμα

πόνος κι αγάπη μαζί δοσμένα

άνθρωπο φτιάχνουν με σάρκα και αίμα.

Ψυχή μου, η μάνα, τον ονομάζει

και τον λατρεύει και τον θαυμάζει

τον ζωγραφίζει με χίλιους τόννους

τον αντρειεύει με χίλιους πόνους...

Παιδί μου, αστέρι μου, κομμάτι εντός μου

ποια δύναμη σ' έφερε τώρα εμπρός μου

να με γεμίζεις, να με αδειάζεις

να με κοιτάς, να με διαβάζεις!

Σε σένα βλέπω το φως του κόσμου

σε σένα δίνω τον εαυτό μου

πνοή η πνοή σου, φωνή η φωνή σου

ζωή, η ζωή και η ύπαρξή σου!

Παιδί μου, ήλιε μου κι αυγερινέ μου

κάτσε κοντά μου λίγο και πες μου,

πώς θα μπορέσεις να με σχωρέσεις

για τον κόσμο που 'φτιαξα, για να παλέψεις;...

---

Το ποίημα αυτό συμμετείχε στο 11ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης φίλης της Αριστέας 

και του blog της "η ζωή είναι ωραία".

Η υποχρεωτική λέξη ήταν, παιδί.

Είναι επίσης αφιερωμένο στις μητέρες όλου του κόσμου, που γιορτάζουν σήμερα!

Ευχαριστώ θερμά όσους το ξεχώρισαν και το βαθμολόγησαν.

"Ήρθα να σ' αγκαλιάσω και αγρίεψες

ήρθα να σε φιλήσω και μ' απώθησες

βγάλε τ' αγκάθια που σου φυτέψαν στην ψυχή

βάλε αγάπη στην πληγή να επουλωθεί..."

Σου απλώνω χέρι, μην το ματώνεις

σου χαμογελώ, μη μου κακιώνεις

Κάνε το δάκρυ σου αρχής σημάδι

κι έλα μαζί μου κι ας είναι βράδυ

Η νιότη έφυγε, δεν θα γυρίσει

μα η καρδιά σου, πρέπει να ζήσει

πέτα το γκρίζο απ' τη ζωή σου

δώσε χαρά στην ύπαρξή σου

Έλα να κόψουμε μαζί τα αγκάθια,

τόπο να δώσουμε σ' αγάπης χάδια

έλα να βάψουμε τους γκρίζους τοίχους

έλα να διώξουμε όλους τους ίσκιους

που σε βαραίνουν, που σε πικραίνουν

που σε ματώνουν και σε πλανεύουν

Δώσε μου μόνο την ευκαιρία

να σου χαρίσω την ευτυχία!...

Οι πρώτοι τέσσερις στίχοι συμμετείχαν στις "25 Λέξεις" του blog "το Κείμενο" της καλής φίλης Μαρίας Νικολάου, όπου μας έδωσε ως πηγή έμπνευσης τη εκπληκτική της φωτογραφία και μας ζήτησε να εκφράσουμε με 25 λέξεις τα συναισθήματα που μας γεννά...

Ευχαριστώ θερμά όσους φίλους το ξεχώρισαν και το ψήφισαν 

και σένα Μαρία μου για την έμπνευση που κάθε φορά μας χαρίζεις!

Γκρίζα βάφονται, του πόνου τα τεφτέρια
εκεί που ονόματα μαζεύονται σωρό
εκεί που δάκρυα ποτίζουν μαξιλάρια
κι αργοπεθαίνει η ανάσα στο λεπτό.

Ο ήλιος σβήνει, πυκνά τα σύννεφα στο δειλινό
κι αέρας δυνατός σε παρασύρει
και σε κολλά στης μοναξιάς τον πηγαιμό.

Μόνος διαβάτης, στη μεγάλη στράτα
αναζητάς ένα κλωνί για να πιαστείς
αναζητάς το χέρι που θα σβήσει
κάθε κακό που στη ψυχή έχει σταθεί.

Κοιτάς τριγύρω, μα δεν το βλέπεις
απλώνεις βλέμμα στον ουρανό
και τότε ξάφνου μεσ' τη θολούρα
ένα μπουμπούκι σε κοιτάζει χαρωπό.

Είναι αυτό που την άνοιξη θα φέρει
είναι αυτό, που θα σου σιάξει την πληγή
είναι αυτό που στη ματιά σου θα ανατείλει
της πρώτης νιότης το φιλί.

Θ' αρχίσει τώρα νέος κύκλος
θέση θα δώσει στον παλιό
χρώμα θα πάρει κάθε γκρίζο
χαρά να κάνει το στεναγμό.

Η φωτογραφία, είναι η συμμετοχή μου στο 22ο "Φωτογραφίζειν" της Μαρίας Νικολάου
 στο blog της "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

Ευχαριστώ θερμά, όλους τους φίλους και τις φίλες που την ξεχώρισαν και την βαθμολόγησαν!

Κύκλοι ζωής σπαρμένοι στο χώμα...

κύκλοι ζωής βαμμένοι με χρώμα!

Άνθρωποι ίσοι μα όχι όμοιοι,

τέμνονται χωρίς να ενώνονται

αγαπιούνται μα και πληγώνονται...

Κύκλοι ζωής, σοφά βαλμένοι

κοντά κοντά σα να 'ν' δεμένοι

η μπόρα πέφτει, τους ξεθωριάζει

μα εκεί τους αφήνει, δεν τους πειράζει...

Κύκλοι ζωής, παιδιά πιασμένα

χέρι με χέρι, αδερφωμένα

με το συναίσθημα χρωματισμένοι

γκρίζοι γίνονται, σαν πεθαμένοι

Κύκλοι ζωής σε συναρπάζουν

φιλιά σου δίνουν και σε αλλάζουν

κράτα το χρώμα μεσ' τη ψυχή σου

γιατί αυτό είναι η δύναμή σου.

Η πρώτη στροφή συμμετείχε στο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου "25 λέξεις" 

στο blog της "Το κείμενο", όπου μας ζητούσε με 25 λέξεις, να ξεδιπλώσουμε συναισθήματα, που μας προκάλεσε η φωτογραφία της.

Το ολιγόλεκτο που ξεχώρισε ήταν της Μαριλένας μας, το οποίο μπορείτε να το διαβάσετε μαζί με όλες τις συμμετοχές, εδώ.

Μαρία, σ' ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και την πηγή έμπνευσης.

Φυσάει τ' αγέρι και ψιθυρίζει

σκιές οθρώνει στη μοναξιά

ταξίδι κάνει στις αναμνήσεις

να βρει τα χνάρια, τ' αλλοτινά.

Να βρει το βλέμμα, να βρει το χάδι

να βρει το τρέμουλο στο φιλί

να βρει το ρίγος, στο πρώτο χάδι

να βρει το χρόνο και τη στιγμή.

Μα κείνος φεύγει, δε με ρωτάει

τρέχει και παίζει σαν το παιδί

χάνεται στ' άπειρο και μου γελάει

και μου αφήνει βαθιά πληγή.

Σημάδια αφήνει σε κάθε βήμα

γκρίζα τα κάνει τα μαλλιά,

μα την ψυχή δεν την αγγίζει

αυτή είναι η μόνη, που τον νικά.

Η δεύτερη συμμετοχή μου στο 10ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης μου φίλης της Αριστέας, μέσα από το blog της "η ζωή είναι ωραία".

Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά, τους φίλους, που ξεχώρισαν τις δημιουργίες μου και τις ψήφισαν.

Χρόνος η στιγμή, χρόνος το άπειρο,

χρόνος το λεπτό, χρόνος η μέρα...

Χρόνος ατέλειωτος όταν πονάω

χρόνος ελάχιστος, όταν γελώ.

Ένα ρολόι τον μετράει, 

ένα πρόσωπο τον κουβαλάει

και τα σημάδια του, κοιτώ.

Χρόνος η γέννηση, χρόνος ο θάνατος

χρόνος η χαρά, χρόνος η λύπη...

στιγμή η ευτυχία, στιγμή ο έρωτας

και το χαμόγελο, στιγμή...

Τραίνο ο χρόνος, μας μεταφέρει

πάνω στις ράγες του κυλώ

μαζί του τρέχω, με παρασέρνει

μα να τον πιάσω, δεν μπορώ.

Να τον κρατήσω, να τον σταματήσω

να τον αδράξω, συχνά ζητώ...

μα κείνος φεύγει, με παρασέρνει

με την ορμή του, ζω.

Κι όταν νομίζω πως μου ξεφεύγει

κοιτώ τα μάτια σου τα δυο

μέσα σ' αυτά μόνο, σταματάει

μέσα σ' αυτά, τον κατακτώ...

Αυτή είναι η πρώτη συμμετοχή μου, στο 10ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης φίλης μου της Αριστέας, που μόλις ολοκληρώθηκε, μέσα από το blog της "η ζωή είναι ωραία".

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά όλους τους φίλους, που ξεχώρισαν και βαθμολόγησαν αυτές τις ποιητικές μου απόπειρες και να σας πω, πως το νικητήριο ποίημα της Ελένης μας, είναι εδώ

.