Όλοι μας καθημερινά δίνουμε τον αγώνα της επιβίωσης στο δικό του μετερίζι ο καθένας. Ένα αγώνα που πολλές φορές είναι δύσκολος, σκληρός και ενίοτε άνισος…

«Τους αγαπώ όλους σαν παιδιά μου. Κάποιους τους έχω γνωρίσει κι από κοντά» είπε ο γέροντας στους δημοσιογράφους, που τον επισκέφτηκαν. Οι πιλότοι απ’ όλες τις πολεμικές μοίρες έχουν στείλει στο μοναχό την αγάπη τους, καθώς και αναμνηστικά δώρα, ξέροντας πως σε κάθε αποστολή τους, ο μοναχός αυτός θα βρίσκεται εκεί στην άκρη του γκρεμού, πάνω στα βράχια, για να τους ευλογεί και να τους εμψυχώνει, εκφράζοντας ταυτόχρονα, άθελά του ίσως, κι όλους τους έλληνες, που δεν έχουν τρόπο να πουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους, το «ευχαριστώ» που τους αξίζει για το λειτούργημα που επιτελούν, προς την πατρίδα και προς όλους μας. Ένα λειτούργημα που είναι πέρα και πάνω από αμοιβές, διεκδικήσεις και στενά εργασιακά πλαίσια και μια καλή αιτία για να νιώσουμε περήφανοι.

Δεν ξέρω αν θυμάστε, αν δεν θυμάστε, εδώ είμαι εγώ για να σας το θυμίσω!...

Είναι σχήμα οξύμωρο, δεν είναι; Τώρα θα μου πείτε, "εκεί κόλλησες, όλη η χώρα είναι οξύμωρη"!... Δε θα διαφωνήσω καθόλου.
Αλλά αυτό που "έπεσε στο τραπέζι" για τόνωση της τουριστικής κίνησης σε χειμερινούς ελληνικούς προορισμούς, ξεπερνά τη δική μου φαντασία, που ομολογώ ότι διαπιστώνω καθημερινά πόσο φτωχή αποδεικνύεται...

     Να τα πάρουμε όμως, λίγο από την αρχή.

Τρία χρόνια τώρα η χώρα ταλανίζεται από την οικονομική κρίση που ακολούθησε το "λεφτά υπάρχουν".

Ξαφνικά, κάνανε φτερά (τα λεφτά) και να τα δάνεια, να τα μνημόνια, να οι συμβάσεις, ζαλιστήκαμε να μετράμε τόκους, επιτόκια, swaps... Αρχίσαμε να μιλάμε για "αγορές", αξιοπιστία, πολίτες που πληρώνονται πολλά για να κάνουν λίγα, δημόσιο χρέος και άλλα συναφή, μέχρι που ήρθε η ώρα ν' αρχίσουν οι μειώσεις!...
Μειώσεις στους μισθούς, στις συντάξεις και γενικώς σε κάθε είδους εισόδημα... Η γενιά των 750 €, μετατράπηκε σε γενιά των 500 € και ούτε!...
Αρχίζουν τα μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο και μέσα στη δίνη όλων αυτών, άνθρωποι χάνουν δουλειές, περιουσίες, ζωές, παρόν και μέλλον.
Αν σ' όλο αυτό τον ορυμαγδό προσθέσουμε και τα σκάνδαλα, τις μίζες και το χορό του μαύρου χρήματος που ψάχνουμε τις διαδρομές του, αλλά χάνονται σε τσέπες, συρτάρια γραφείων, στικάκια, πέστε μου πόσο δύσκολο είναι να δημιουργηθεί το σκηνικό της φτώχειας και της ανέχειας.
Οι πολίτες βρίσκονται σε δεινή θέση αδυνατώντας να ανταποκριθούν στα αυξημένα έξοδα με τα μειωμένα έσοδά τους. Το χαράτσι, οι φόροι, η αύξηση του πετρελαίου και της βενζίνης και οι τιμές των βασικών αγαθών, που δε λένε να κατέβουν κι όταν κατεβαίνουν για λίγο, γίνονται με τη μορφή προσφοράς που πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ, κάνουν τις διακοπές που άλλοτε ήταν αυτονόητες για τους Έλληνες, τώρα να μοιάζουν πολυτέλεια!...
     Φυσικό είναι ο εσωτερικός τουρισμός να βιώνει απώλειες. Ακόμα πιο φυσικό είναι να προσπαθούν να βρουν λύση στη μειωμένη κίνηση και στα μειωμένα έσοδά τους, αφού όπως οι ίδιοι οι ξενοδόχοι παραδέχονται, οι Έλληνες αποτελούσαν τους καλύτερους πελάτες τους τα τελευταία χρόνια πριν τη κρίση.
     Αλλά η "λευκή εβδομάδα" (οι διακοπές δηλαδή την εβδομάδα της Καθαρής Δευτέρας) που σκέφτηκαν είναι ένα ακόμα οξύμωρο σχήμα, στα τόσα που βιώνουμε. Όταν οι γονείς με το ζόρι μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, όταν για να γίνει αυτή η έρμη η πενθήμερη της Γ΄ Λυκείου αγωνίζονται για μήνες τα παιδιά και πάλι δε βγαίνει, όταν υπάρχουν παιδιά που υποσιτίζονται λόγω φτώχειας, ποιους μαθητές και γονείς περιμένουν στα χιονοδρομικά κέντρα οι ξενοδόχοι τη "λευκή εβδομάδα";
     Και άντε και βρήκανε, υπάρχουν και κάποιοι που θα πάνε κι αυτό ακούγεται αισιόδοξο, η μείωση των μαθημάτων τώρα δεν πειράζει; Μόνο όταν κάνουν απεργία δάσκαλοι και καθηγητές πειράζει; Πολλά οξύμωρα δε μαζεύτηκαν σε μια τόσο μικρή χώρα;
Για να ξέρω πώς σκέφτονται και τι να σκεφτώ κι εγώ η δόλια μάνα!...

Μαρίνα

Έρχονται τα Χριστούγεννα και οι απανταχού νονές της ελληνικής επικράτειας, αναρωτιούνται για τα δώρα που θα κάνουν στα βαφτιστήρια τους.

Νομίζω αυτή την ερώτηση την έχουν ακούσει οι περισσότεροι γονείς και έχουν βρεθεί σε αμηχανία. Δεν θα σας πω, τι να πείτε στο παιδί σας. Δεν είμαι ειδικός για να ξέρω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Είμαι όμως μαμά και μπορώ να σας διηγηθώ τι συνέβη με την κόρη μου, όταν ήταν 7 χρονών και στο σχολείο, άρχισε αυτή η συζήτηση μεταξύ συμμαθητών...
Ήταν λοιπόν τέτοιες μέρες, καλή ώρα, που στο σχολείο ετοίμαζαν γιορτή για τα Χριστούγεννα και ένα θεατρικό έργο όπου υπήρχε και ο Αη Βασίλης. Από κει ξεκίνησαν όλα...

Μέχρι τότε η μικρή μου, του έγραφε γράμμα ή προσπαθούσε να με πείσει να τον πάρουμε τηλέφωνο για ν' ακούσει τη φωνή του (παιδί της τεχνολογίας, βλέπετε). Εντέχνως κάθε φορά το τηλέφωνο μιλούσε ασταμάτητα κι έτσι γλιτώναμε την κακοτοπιά. Αμέσως παίρναμε χαρτί και μολύβι και αρχίζαμε το γράμμα για τον Άγιο, ζωγραφίζοντας κιόλας πάνω στο χαρτί και στο φάκελο και βάζοντας ένα χριστουγεννιάτικο αυτοκόλλητο αντί για γραμματόσημο. 

Πάντα υπήρχε η αγωνία στο βλέμμα της... Θα το πάρει το γράμμα, θα μπορεί να το διαβάσει (είναι και γεράκος) θα μπορεί να φέρει το παιχνίδι που του ζήτησε;... Και μετά οι ερωτήσεις: "Θα πάει δώρα σ' όλα τα παιδιά; Και σ' αυτά που έγραψαν και σ' αυτά που δεν έγραψαν γράμμα; Και στα φτωχά και στα πλούσια; Σ' όλη τη γη; Και πώς θα τα καταφέρει, πώς θα προλάβει;"...

Αυτό που πάντα με εντυπωσίαζε, δεν ήταν η ποικιλία των ερωτήσεων και των προβληματισμών, που όσο μεγάλωνε μεγάλωναν μαζί της, αλλά το ότι έδινε μόνη της τις απαντήσεις, περιοριζόμενη μόνο στο "σωστά, μαμά;". Έτσι γινόταν πιο εύκολη η δική μου, δουλειά ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι τη μέρα, που θυμωμένη και στεναχωρημένη ήρθε από το σχολείο...

"Τι έγινε αγάπη μου, γιατί είσαι έτσι;" ρώτησα αφελώς...
"Τσακωθήκαμε με κάποια παιδιά στο σχολείο, την ώρα της πρόβας!" έρχεται η απάντηση
"Γιατί, τι μοιράζατε;" συνεχίζω να ρωτάω αφελώς...
"Γιατί, κάποια παιδιά, είπαν ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης! Υπάρχει μαμά;"... 
Αυτό ήταν! Μετά τα δευτερόλεπτα αμηχανίας κι ενώ περίμενα να δώσει πάλι μόνη της τις απαντήσεις όπως έκανε μέχρι τότε, κατάλαβα πως αυτή τη φορά η απάντηση έπρεπε να είναι δική μου. Σκέφτηκα όμως να απαντήσω με ...ερώτηση. "Εσύ, αγάπη μου τι νομίζεις;" Παύση... η μικρή μου, προβληματισμένη και με ύφος σοβαρό, απαντά κατηγορηματικά: "Εγώ νομίζω ότι υπάρχει, θέλω να υπάρχει!". 

Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να εξηγήσω κάποια πράγματα, που θα ακροβατούσαν ανάμεσα στην αλήθεια και την φαντασία, αλλά θα την ηρεμούσαν χωρίς να την πικράνουν.
"Ξέρεις, ο Αη Βασίλης είναι Άγιος, είναι πνεύμα. Το πνεύμα της αγάπης και της χαράς και αυτό θέλει να δίνει τα Χριστούγεννα και τη Πρωτοχρονιά στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους. Υπάρχει με πολλούς τρόπους, χωρίς πάντα να τον βλέπουμε. Όταν χαρίζουμε δώρα και κάνουμε χαρούμενους τους ανθρώπους γύρω μας, είναι σε μια μεριά, μας βλέπει και χαίρεται... Όταν προσπαθούμε να κάνουμε χαρούμενα τα παιδάκια που δεν έχουν οικογένεια ή που οι γονείς τους δεν έχουν τη δυνατότητα να τους αγοράσουν δώρα, πάλι είναι εκεί, μας βλέπει και χαίρεται... Όταν αγαπάμε τους ανθρώπους και προσπαθούμε να τους κάνουμε να χαρούν, είναι πάντα εκεί!... Δεν χρειάζεται να τον βλέπουμε για να ξέρουμε ότι υπάρχει. Χρειάζεται να μοιραζόμαστε και να δίνουμε αγάπη." 

Παρόλο το φόβο μου, ότι δεν θα καταλάβει και πολλά απ' όσα της έλεγα, η μικρή μου με αγκάλιασε ευχαριστώντας με, που τις έλυσα τις απορίες της και μου είπε: "Τώρα ξέρω... ο Αη Βασίλης υπάρχει εδώ (δείχνοντας την καρδούλα της), όπως ο Χριστούλης".
Δεν χρειάστηκε να ξανακάνουμε ποτέ αυτή την κουβέντα.
Συνέχισε να γράφει γράμματα στον Αη Βασίλη, για αρκετά χρόνια ακόμα, όμως στα γράμματά της, δεν ζητούσε πια παιχνίδια, αλλά αγάπη, ειρήνη και ευτυχία για όλα τα παιδιά του κόσμου. Ζητούσε τα πιο δύσκολα!...

Μέχρι τώρα, καλά τα βολέψαμε με τον καιρό. Ήπιος γλυκός, καταλάβαινε και κείνος πως το πετρέλαιο είναι απλησίαστο, ό,τι είχαμε να κάψουμε το κάψαμε πέρσι, τα ξύλα ακριβαίνουν κι αυτά, το πορτοφόλι αδειάζει, μας φέρθηκε με το γάντι! Τώρα όμως, αυτό το γάντι θα το φορέσουμε στο χεράκι, θέλουμε δε θέλουμε, γιατί τα πράγματα άλλαξαν.


Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έλεγαν, πού είναι ο χειμώνας και πού είναι ο χειμώνας! Να' τος ο χειμώνας, ήρθε και μας δείχνει τα δόντια του, θυμωμένος με τη χαρά μας, που τόσο καιρό σταθήκαμε τυχεροί.

Βροχές, καταιγίδες, βοριάδες, πλημμύρες, καταστροφές. Έγινε πάλι το έλα να δεις. Δρόμοι πλημμύρισαν, δέντρα ξεριζώθηκαν, ταμπέλες αλλάξανε γειτονιά, θάλασσα βγήκε στη στεριά (για τα ψάρια, θα σας γελάσω) ο κακός χαμός και ο κακός μας ο καιρός. Και μάλιστα χωρίς γεωγραφικές διακρίσεις. Όλη η Ελλάδα από Ανατολή ως Δύση κι από Βορρά ως Νότο σε κακοκαιρία. 

Στην Αττική, σα να μην έφταναν που σαρώνουν κάθε καλοκαίρι, ό,τι κλωνάρι βρεθεί στο διάβα τους, μια που δάση δεν έμειναν και πολλά, έρχονται τώρα οι πλημμύρες με τους αέρηδες να τα αποτελειώσουν. Δέντρα που στέκονταν αγέρωχα ολόκληρες δεκαετίες, ξεριζώθηκαν ώσπου να πεις κύμινο, ξαπλώθηκαν καταμεσίς του δρόμου και η Πυροσβεστική δεν προλάβαινε να απαντά σε κλήσεις για να τα μαζέψει!

Εμείς όμως παιδί μου, δεν πτοούμαστε εύκολα. Πάντα κάτι θα βρούμε, κάτι δημιουργικό να κάνουμε για να βοηθήσουμε το έργο της, μη νομίζετε!...

Και εξηγώ. Πέφτει το δέντρο, είκοσι μέτρα ψηλό, μεσ' τη μέση του δρόμου. Το βλέπουν οι περίοικοι και κατεβαίνουν από τα διαμερίσματά τους με το αλυσοπρίονο στο χέρι. Όχι καλέ, δεν παραφρόνησαν ξαφνικά. Βρήκαν το δημιουργικό τρόπο που λέγαμε, για να απαλλάξουν από το ξεριζωμένο δέντρο το δρόμο και να τον παραδώσουν πάλι στην κυκλοφορία!...

Ευγενή ήταν τα κίνητρά τους, σας το υπογράφω!
Πήραν που λέτε τα αλυσοπρίονα, πήρανε τηλέφωνο και τον κουμπάρο ή τον μπατζανάκη τους από άλλη πιο "άτυχη" γειτονιά (χωρίς ξεριζωμένα δέντρα) και όλοι μαζί τεμάχισαν το δέντρο και το στοίβαξαν στα μπαλκόνια ή στα πορτμπαγκάζ τους, για να το κάψουν στο τζάκι.... Όχι φέτος, του χρόνου, θα το κάψουν για να στεγνώσει πρώτα, αλλά των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν!

Ε, μη μου πείτε ο Έλλην είναι πρακτικός! Σου λέει, έπεσε που έπεσε, πάει που πάει, γιατί να μην πάρω ό,τι μπορώ να ζεστάνω το κοκαλάκι μου;... Και του χρόνου, τα ίδια ζόρια θα έχω, ας κάνω ό,τι καβάτζα μπορώ!...

Τους δικαιολογώ, να λέω την αλήθεια!... Αλλά να δίνεις και συνέντευξη στο δημοσιογράφο για το πώς το έκοψες και πότε θα το κάψεις, δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα δεν μου πολυάρεσε.
Λίγο αγριευτικό το βρήκα. Σα να περιμένουν όλοι από δω και μπρος με το πριόνι παρά πόδα τον επόμενο ανεμοστρόβιλο, που θα πάρει παραμάζωμα κάτι ξύλινο, δέντρα δεν μείνανε και πολλά, να το κάνει καύσιμη ύλη! Αγριευτικό για το πού βαδίζουν τα πράγματα, όχι οι άνθρωποι, να εξηγούμεθα.

Μέχρι τώρα, είχαμε να παλέψουμε με την οικολογική μας συνείδηση για κομμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα... Τώρα, μήπως πρέπει να παλέψουμε με τις αιτίες που μας κάνανε να πάρουμε το πριόνι στο χέρι;
Πολυτέλεια; Λέτε;...

Μαρίνα

Δεκέμβριος. Ο μήνας των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς των δώρων και της αγάπης. Μέσα στα τόσα προβλήματα, που μας στερούν την αισιοδοξία και το χαμόγελο, ας προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Το παιδί, που με απλά και ουσιαστικά πράγματα είναι ευτυχισμένο. Αυτό που παίζει με ένα άδειο κουτί από γάλα και σου χαμογελά λες και έχει στα χεράκια του, το πιο ακριβό παιχνίδι του κόσμου!...

Τα φετινά Χριστούγεννα ας οργανώσουμε έτσι τη ζωή και τις δουλειές μας ώστε με ελάχιστα χρήματα, πολλή αγάπη και μπόλικη όρεξη για λίγη παραπάνω δουλειά, θα μας εξασφαλίσουν γιορτές με προσωπικό χρώμα, θαλπωρή και πραγματικό πνεύμα Χριστουγέννων.

Το πρώτο βήμα, γίνεται με ένα χαμόγελο! Ένα απλό ειλικρινές χαμόγελο... όχι αισιοδοξίας, ούτε ειρωνείας, ούτε καν καρτερίας... Ένα παιδικό απλόχερο χαμόγελο, κόντρα σε όλα τα δύσκολα, στενάχωρα, πικρά ή απαισιόδοξα.
Το δεύτερο βήμα, γίνεται με την αλληλοβοήθεια! Να σου δώσω κάτι, να μου σταθείς κάπου, να τα καταφέρουμε! Να με κοιτάξεις στα μάτια, να σ' ακούσω να είμαι εκεί για σένα...
Το τρίτο, είναι να φτιάξουμε με τα χεράκια μας, ό,τι δεν μπορούμε να αγοράσουμε! Πάρτε ιδέες, γνώμες, συνταγές και φτιάξτε τα δικά σας στολίδια, δώρα, γλυκά. Κοστίζουν λιγότερο και αξίζουν περισσότερο γιατί καθένα απ' αυτά, είναι μοναδικό ξεχωριστό και με πολύ αγάπη φτιαγμένο...
Τα υπόλοιπα βήματα, είναι εύκολα! Δεν θα σας τα πούμε εμείς, θα τα βρείτε μόνοι σας. Τις επόμενες μέρες μέσα από τις σελίδες μας, θα σας δίνουμε ιδέες και συνταγές που δοκιμάσαμε και δημιουργήσαμε στην προσπάθειά μας να κάνουμε τις φετινές γιορτές, πραγματικά χαρούμενες και αισιόδοξες. Καλό μήνα, σε όλους!

Μαρίνα

Πρωί - πρωί, κατά τις 9:00, μη φανταστείτε, χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής η φίλη μου η Τάνια, αναστατωμένη ανυπομονεί να απαντήσω.


Ναι;... απαντώ. Μην αρχίσετε τώρα, τα "πώς απαντάς έτσι" και "τι ναι είν' αυτό", όπως κάνει η μαμά μου...

Πού είσαι παιδάκι μου, γιατί άργησες να το σηκώσεις, μου λέει με τη μία η Τάνια. Χαλάρωσε κορίτσι μου πρωινιάτικα! Πες και μια καλημέρα και να είσαι σίγουρη ότι δεν θα πέσει κάτω. Τι έπαθες;

Μα εσύ πού ζεις και είσαι χαλαρή;... ξαναρωτάει. Αυτό πήρες να με ρωτήσεις, δεν ξέρεις πού ζω;... απαντώ, προσπαθώντας να πιω και μια γουλιά καφέ, μήπως καταλάβω τι συμβαίνει.

Η Τάνια, έξαλλη με την απάθειά μου, συνεχίζει... Μας παρακολουθούν, δεν έχεις πάρει είδηση;

Μας παρακολουθούν; Τώρα που μιλάμε; Μας βλέπουν κιόλας, δεν έχω πάει και κομμωτήριο, απαντώ προσπαθώντας μάταια να την κάνω να γελάσει λίγο.

Σύνελθε!! Μας παρακολουθούν τηλεφωνικά ως χώρα, ως πολίτες, το λένε όλοι!... Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλλοι, Αμερικανοί! Γίνεται χαμός εδώ και μήνες για να μην πω χρόνια, συνεχίζει.

Δηλαδή, μέσα στους όλους που παρακολουθούνται βάζεις και μας; Είσαι σίγουρη; 

Ναι, μάλιστα προχθές την ώρα που μιλούσα με τον άντρα μου, άκουσα ένα χρουτς, χρουτς!

Και δεν ήταν τα νεύρα του άντρα σου να φανταστώ, συνεχίζω εγώ απτόητη.

Όχι βέβαια! Μιλούσαμε με κάθε ηρεμία (παραδόξως).

Παρακολουθούν λέει, τα πάντα, ακόμα και τις τραπεζικές μας συναλλαγές! 

Κάτσε βρε Τάνια, κάνεις εσύ τραπεζικές συναλλαγές, μέσω τηλεφώνου;

Όχι, αλλά τις παρακολουθούν!... μου απαντά με σιγουριά.

Λογαριασμό Τραπεζικό, έχεις; τη ρωτώ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την ηρεμήσω. 

Όχι, δεν έχω. Τον άδειασα πέρσι το καλοκαίρι, που ήθελα να πάω να δω τη μαμά μου στο νησί!...

Ε, τότε τι σκας; Δεν πρόκειται να μάθουν τίποτα. Εκτός, αν μου πεις πως επειδή μιλάς και σε ακούν, έχεις μια ευθύνη να λες πράγματα σημαντικά βρε παιδί μου, μη τους απογοητεύσεις και σε παρατήσουν..

Συνεχίζεις να είσαι αναίσθητη!... επιμένει η Τάνια.

Όχι αναίσθητη αγάπη μου, ρεαλίστρια είμαι. Πάντα μας παρακολουθούσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και τι κατάλαβαν; Τώρα είναι ευκαιρία να μάθουν από πρώτο χέρι, πόσο δύσκολα περνάμε με τις "συνταγές" και τα "μαντζούνια" τους. 

Οπότε, λέγε Τάνια, λέγε!!! Πού ξέρεις, μπορεί να αποδειχθεί και για καλό στο τέλος!...

Μαρίνα

Μια τυπική μέρα των αρχών σε καταυλισμό τσιγγάνων. Μία εισαγγελέας πιο παρατηρητική και ευαίσθητη. Ένα ξανθό αγγελούδι, που δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα τσιγγανάκια!
Έτσι αρχίζει η ιστορία της μικρής Μαρίας, που έκανε το γύρο του κόσμου και στάθηκε η αφορμή, για ατελείωτες συζητήσεις, θέματα εκπομπών και όψιμο ενδιαφέρον της πολιτείας.
Μετά από τόσα ζευγάρια που ψάχνουν τα παιδιά τους, χρόνια ή και δεκαετίες με δαιδαλώδεις διαδικασίες μέσα σε γραφειοκρατικά μονοπάτια και δικαστικές αίθουσες.
Το συμπέρασμα ένα, οδυνηρό και αμείλικτο. Το εμπόριο βρεφών άνθιζε και ανθίζει ακόμα και σε εποχές κρίσης!
Το άσχημο είναι ότι η πολιτεία, απλά συμπεραίνει κι αυτή μαζί μας, αντί να έχει ήδη ασχοληθεί και αντιμετωπίσει το πρόβλημα ή καλύτερα, το έγκλημα.
Μετά το σάλο του Αγ. Στυλιανού, πριν από αρκετές δεκαετίες, μετά τις αρπαγές παιδιών από διάφορες γωνιές της χώρας, η πολιτεία, απλά συμπεραίνει ότι θα έπρεπε να υπάρχουν καλύτεροι νόμοι, σωστότερος έλεγχος, τεστ DNA...
Αυτό που βεβαίως δεν συμπέρανε, μέσα σ' όλα τα παραπάνω, είναι ότι έπρεπε και πρέπει να υπάρχει ανθρωπιά, σε όλα τα επίπεδα.
Ανθρωπιά στα νοσοκομεία, τις κλινικές, τις υπηρεσίες των Δήμων, στις αρχές!...
Ανακαλύφθηκε το κοριτσάκι και αντιμετωπίστηκε σαν αξιοπερίεργο ον. Επιτρέψαμε να φανεί το πρόσωπό του στα μέσα για να βρει τους γονείς του. Επιτρέψαμε να παρουσιαστεί μέχρι και η οδοντοστοιχία του, για να αποδειχθεί πριν τα ιατρικά τεστ, η ηλικία του. Διασύραμε τους "γονείς" του πριν αποφασίσει η Δικαιοσύνη, αν έχουν διαπράξει έγκλημα και ποιο είναι αυτό. Μαζί τους διασύραμε και τους Ρομά για τον τρόπο ζωής τους συλλήβδην. Γενικεύοντας όπως συνηθίζουμε να κάνουμε για πολλά.
Όμως με τις γενικεύσεις και τους αφορισμούς δεν λύνονται τα προβλήματα, ούτε προστατεύονται τα παιδιά.
Μια σοβαρή κοινωνία που διέπεται από ήθος και αρχές, κοιτά τους ανθρώπους στα μάτια και τα προβλήματα στη ρίζα τους, για να βοηθήσει, για να διορθώσει. Αλλιώς απλά κουκουλώνουμε τα κακώς κείμενα, μέχρι να επιστρέψουν στην επιφάνεια δίνοντάς μας τροφή για συζητήσεις και αναλύσεις, που θα οδηγούν πάλι σε νέα συμπεράσματα. Να ΄χαμε να λέγαμε, κάθε τόσο...
Η μικρή Μαρία, στάθηκε αφορμή για να ξυπνήσει από το λήθαργό της για μια ακόμα φορά και η πολιτεία και η κοινωνία. 
Στάθηκε όμως αφορμή για να ασχοληθούμε με τον τρόπο που ζουν τα παιδιά στους καταυλισμούς των Ρομά; Στάθηκε αφορμή για να ασχοληθούμε με τον τρόπο που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά στις φτωχογειτονιές της Ελλάδας;
Αν αποδειχθεί ότι η μικρή δόθηκε στους ανθρώπους που τη μεγάλωναν με την συγκατάθεση της βιολογικής της μητέρας και απλά δεν δηλώθηκε σύμφωνα με τις διαδικασίες που προβλέπει ο νόμος, θα είναι όλα καλά;
Μια πολιτεία και μια κοινωνία που νοιάζεται για τα παιδιά, το αποδεικνύει καθημερινά και σ' αυτόν τον τομέα, ήμασταν και είμαστε ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟΙ, εδώ και πολλές δεκαετίες, δυστυχώς.
Μήπως ήρθε επιτέλους, η ώρα να το συνειδητοποιήσουμε, έτσι ώστε να κάνουμε κάτι;

Μαρίνα

"Δεν συμφωνώ με όσα υποστηρίζεις, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να διατυπώνεις ελεύθερα τις απόψεις σου".

"Όλοι οι άνθρωποι, είναι ίσοι. Δεν είναι η καταγωγή, αλλά η αρετή, που τους κάνει να διαφέρουν".

μα όποιος έχει το τιμόνι

να προσέχει τι σκοτώνει.

Έχω μπάρμπα στην Αυστράλια

και παππού απ' τα παράλια

μια φωνή μου λέει προχώρα

δεν τελειώνει εδώ η χώρα.

Πάντα το αίμα τούτο τ' άλικο

δρόμο απτάλικο γεννά

μπαγλαμά στο πανωφόρι

δώστε βάση δορυφόροι.

Τα μεγάλα μου τα λάθη 

θέλω ο κόσμος να τα μάθει

γιατί χάνω τα νερά μου

μακριά απ τα όνειρά μου.

Έχω ένα σεκλέτι μάγο

κι όπως παίρναμε τον πάγο

τυλιχτό σε μια λινάτσα

τη δροσιά του να 'χεις ράτσα.

Έχω μπάρμπα στην Αυστράλια

και παππού απ' τα παράλια

μια φωνή μου λέει προχώρα

δεν τελειώνει εδώ η χώρα.

Πάντα το αίμα τούτο τ άλικο

δρόμο απτάλικο γεννά

μπαγλαμά στο πανωφόρι

δώστε βάση δορυφόροι.

Μια φωνή μου λέει προχώρα

δεν τελειώνει εδώ η χώρα

ο πατέρας απ τον Πόντο

δεν τα λέω εγώ στο βρόντο.