Παιδιά. Ελλάδα, γύρω στα 1960 Πέτρος Μπρούσαλης. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη

Η δεκαετία αυτή χαρακτηρίζεται από τα αποτέλεσμα των δεινών που υπέστη η χώρα από τον πρώτο διχασμό και τη Μικρασιατική καταστροφή μέχρι τη λήξη του Εμφυλίου το 1949.

Πέρασαν ήδη δύο χρόνια από τη μέρα που η Αλεξάνδρα από το A button on the moon είχε την ιδέα να δημιουργηθεί ένα e-book με ιστορίες γύρω από τη βασική ανθρώπινη ανάγκη, που είναι το φαγητό. Το φαγητό που ενώνει τους ανθρώπους γύρω από ένα τραπέζι, που τους χορταίνει σωματικά και ψυχικά.

Δεκαοχτώ bloggers ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και με τις ιστορίες τους έφτιαξαν αυτό το βιβλίο με τίτλο "Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη", που ξεκίνησε ένα ταξίδι αγάπης. Είχε στις αποσκευές του τη διάθεση προσφοράς και όχημά του την ανταπόκριση του κόσμου, που αγοράζοντάς το, έκαναν το αντίτιμο τρόφιμα, ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης για συνανθρώπους μας, που τα χρειάζονταν.

Προορισμός του οι λιγότερο τυχεροί από μας. Αποδέκτες του, όλοι! Η αγάπη έγινε λέξεις, οι λέξεις εικόνα και οι εικόνες ένα χέρι που δίνεται σε όποιον έχει ανάγκη! Έτσι πορεύτηκε το e-book μέχρι που ήρθε η στιγμή να τυπωθεί!

Τώρα πια μπορεί ο κάθε ένας από μας να το ξεφυλλίσει, να το διαβάσει, να το δανείσει, να το δωρίσει και μέσα από αυτό, να συνεχίσει το ταξίδι του, που όλες ελπίζουμε να είναι μεγάλο, ατελείωτο.

Η παρουσίαση του τυπωμένου βιβλίου θα γίνει στην Κόρινθο. Και από εκεί ελπίζουμε και ευχόμαστε να συνεχίσει σε όλη την Ελλάδα. Όπου υπάρχουν bloggers, όπου υπάρχει ανάγκη, όπου υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν.

Τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2019 στις 7 μ.μ. στο Συναυλιακό χώρο "Μαρία Δημητριάδη" (Αδειμάντου 12 - 20100 Κόρινθος) θα γίνει η πρώτη παρουσίαση μαζί με τα βιντεάκια των blogger που συμμετέχουν σ' αυτό. Την εκδήλωση οργανώνει το Blogaki και τα έσοδα της πρώτης παρουσίασης του βιβλίου θα δοθούν στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κορίνθου.

Photo by Paul Schafer on Unsplash

Έχετε σκεφτεί πως οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις καθόριζαν και καθορίζουν ακόμα σε ένα μεγάλο βαθμό, τη ζωή και τη διάθεση των ανθρώπων ανά τους αιώνες; Γεγονότα, συνήθειες και τυχαία περιστατικά, περνούν από στόμα σε στόμα και από σπίτι σε σπίτι δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο "φορτίο" φόβου για το μέλλον, σε συνδυασμό με την προσπάθεια να προστατευτούμε από το κακό, είναι δεν είναι αλήθεια αυτό που μαθαίνουμε.

Τι είναι όμως δεισιδαιμονία; Πρώτα πρώτα να πούμε πως είναι σύνθετη λέξη και προέρχεται από την λέξη δείδω (που σημαίνει φοβάμαι) και την λέξη δαίμονας. Είναι ένας παράλογος φόβος, που δεν επιδέχεται λογικές εξηγήσεις, βασίζεται μάλλον στην διαίσθηση απέναντι στις μυστηριώδης υπερφυσικές δυνάμεις, για τις οποίες υπάρχει πίστη ότι ενεργούν κατά του ανθρώπου.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο, που συναντάται σε όλους τους λαούς του κόσμου. Οι άνθρωποι εξαρτούν τη δικής τους τύχη αλλά και των μελών της οικογένειας τους από τα προμηνύματα, που δείχνουν με την εμφάνιση τους διάφορα φυσικά φαινόμενα ή θεωρούν την τύχη αυτή συνδεδεμένη με άσχετα φαινόμενα (π.χ. κίνηση άστρων) πιστεύοντας, πως σε κάποιες περιπτώσεις, ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αποτρέψει την άσχημη για αυτόν ενέργεια με διάφορες εξίσου παράλογες πράξεις. Μάλιστα αυτές οι πράξεις πιστεύεται ότι έχουν την δύναμη να μεταβάλλουν ακόμα και την δυσάρεστη εξέλιξη διάφορων φυσικών φαινομένων.

Ας μην ξεχνάμε το κλασσικότερο ίσως παράδειγμα, αυτό του χορού της βροχής για πολλούς λαούς που ήθελαν να σταματήσουν το φαινόμενο της ανομβρίας που κατέστρεφε τα σπαρτά ή τις θυσίες που γίνονταν για να σταματήσουν οι θεομηνίες.

Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι προλήψεις αφού δεν είναι τίποτα άλλο από την πίστη ή αν θέλετε την αντίληψη, που με ανορθολογικό τρόπο αποδίδει σε τυχαία γεγονότα, πράξεις ή και σε αντικείμενα ακόμα, υπερφυσικές ιδιότητες ανακαλύπτοντας σχέσεις που επηρεάζουν (προς το καλύτερο ή το χειρότερο) την πορεία και την τύχη της ζωής του ανθρώπου.

Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω ας δούμε κάποιες από τις πιο διαδεδομένες και πώς προέκυψαν.

Ο αριθμός 13
Μια από τις πιο γνωστές είναι η πεποίθηση πως το νούμερο 13 είναι άτυχο και παρά το γεγονός πως είναι τόσο διαδεδομένη, οι ρίζες της είναι ασαφείς. Διαφορετικές θεωρίες τη συνδέουν με τη Χριστιανική παράδοση σχετίζοντας το Μυστικό Δείπνο όπου ο Ιούδας λέγεται πως κάθισε στη δέκατη τρίτη θέση στο τραπέζι. Ο Περσικός ζωδιακός κύκλος στον οποίο υπάρχουν δώδεκα ζώδια, αφήνει το νούμερο δεκατρία να αντιπροσωπεύει το χάος και δίνει τη δική του αιτιολογία στους αραβικούς λαούς να φοβούνται το 13. Ο φόβος της Παρασκευής και 13 κρατάει από τον 19ο αιώνα συνδυάζοντας δύο παλιές προλήψεις: το φόβο του αριθμού 13 και την πεποίθηση πως οι Παρασκευές είναι άτυχες ημέρες. Ο νοσηρός φόβος του αριθμού 13 γνωστός και με τον όρο “triskaidekaphobia”, είναι τόσο διαδεδομένος, που πολλά κτίρια δεν έχουν 13ο όροφο, πηγαίνοντας κατευθείαν από τον 12ο στον 14ο. Ας θυμηθούμε όμως το 13άρι στο ΠΡΟ-ΠΟ που υπήρχε παλαιότερα και θεωρούνταν τυχερό αφού όποιος κέρδιζε γέμιζε χρήματα!

Μαύρες γάτες
Οι μαύρες γάτες θεωρούνταν από παλιά στις Δυτικές κουλτούρες ως σημάδι κακής τύχης, συνδέοντάς τες με μάγισσες, ενώ σε πολλές κουλτούρες πιστεύουν πως όταν μια μαύρη γάτα διασχίζει το δρόμο σου, θα σε βρει κάποια καταστροφή ή ακόμα και θάνατος. Για τους τζογαδόρους είναι φόβος και τρόμος αφού πολλοί πιστεύουν πως αν δουν μαύρη γάτα μόνο άσχημα νέα θα έχουν και για το λόγο αυτό αν τη συναντήσουν καθ' οδόν για το καζίνο ματαιώνουν την επίσκεψή τους εκεί. Όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τη βασική αιτία που είναι ο φόβος για το διαφορετικό μαζί με το μαύρο χρώμα που έκαναν τη φαντασία των ανθρώπων να οργιάζει. Ευτυχώς οι Ιάπωνες, οι Άγγλοι και οι Ιρλανδοί τις θεωρούν τυχερές αποδεικνύοντας την αστειότητα κάθε δοξασίας.

Σπασμένοι καθρέφτες
Είναι μια πολύ συνηθισμένη πρόληψη επίσης. Ένας σπασμένος καθρέφτης θα φέρει επτά χρόνια κακής τύχης. Η πεποίθηση αυτή έχει τη βάση της στην ιδέα πως ένας καθρέφτης μπορεί να «παγιδεύσει» ένα μέρος της ψυχής του ανθρώπου. Όταν λοιπόν σπάει ένας καθρέφτης ένα κομμάτι της ψυχής σπάει κι αυτό. Σε αυτό το λόγο βασίζεται και η συνήθεια που υπάρχει σε πολλές κουλτούρες (και στην Ελληνική) όταν κάποιος πεθαίνει να καλύπτουν όλους τους καθρέφτες στο σπίτι για να μπορεί η ψυχή του να φύγει ελεύθερη και να μην παγιδευτεί μέσα σ' αυτόν.

Σταυρώνοντας τα δάχτυλα
Το να σταυρώνουμε τα δάχτυλα για καλή τύχη συνηθίζεται παγκοσμίως, ωστόσο η καταγωγή αυτής της πρόληψης είναι ασαφής. Μοιάζει να είναι πιο συνήθης στις Χριστιανικές χώρες, κάτι που υποδεικνύει πως σχετίζεται με το Χριστιανικό σήμα του σταυρού. Άλλοι υποστηρίζουν πως πρόκειται για μια παλιά Παγανιστική ή Σκανδιναβική χειρονομία. Κάποιοι θεωρούν πως πρόκειται για μια πρόληψη για καλή τύχη που προέρχεται από τους τοξότες του Εκατονταετούς Πολέμου μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας. Όποια κι αν είναι η πραγματική εκδοχή σημασία έχει πως για πολλούς ανθρώπους σήμερα αυτή η κίνηση είναι ένα είδος προσευχής για να πάνε όλα καλά.

Ο Οκτώβρης, δεύτερος μήνας του Φθινοπώρου και δέκατος του έτους φέρνει πολλές βροχές στους γεωργούς γι’ αυτό και τον ονομάζουν και «Βροχάρη». Επειδή είναι και εποχή σποράς ονομάζεται σε πολλά μέρη της Ελλάδας «Σποριάτης, Σποριάς και Σπαρτός.

Η επίσημη ονομασία του οφείλεται στη θέση του στο αρχαίο δεκάμηνο ρωμαϊκό ημερολόγιο. Ήταν ο όγδοος κατά σειρά μήνας και έτσι το όνομά του προέρχεται από τον αριθμό οχτώ. Αργότερα σ' αυτό το ημερολόγιο, προστέθηκαν οι μήνες Ιανουάριος και Φεβρουάριος και ο Οκτώβριος άλλαξε θέση (από όγδοος έγινε δέκατος) όχι όμως και όνομα.

Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Πυανεψιών από τη γιορτή των Πυανέψιων που γίνονταν προς τιμήν του θεού Απόλλωνα. Γενικότερα, η εποχή του Οκτώβρη ήταν πλούσια σε γιορτές όπως τα Θησεία, τα Απατούρια, τα Θεσμοφόρια αφού ήταν εποχή σποράς και οι άνθρωποι ήθελαν να εξασφαλίσουν καλή σοδειά. Μάλιστα λέγεται πως οι Ρωμαία θυσίαζαν ένα άλογο στο Πεδίον του Άρεως για να πάει καλά η σοδειά τους. Αξίζει να θυμόμαστε πως για την Αθήνα και την Ελευσίνα είναι ο μήνας που άρχιζαν και διεξάγονταν το μεγαλύτερο μέρος των Ελευσίνιων Μυστηρίων.

Ενδιαφέρον έχει το γεγονός πως με τον Ιανουάριο έχουν ένα κοινό. Ξεκινούν και οι δύο μήνες την ίδια μέρα, εκτός από τις δίσεκτες χρονιές.

Είναι η εποχή των χρυσανθέμων που ονομάζονται και αγιοδημητριάτικα και στην Κύπρο οχτωβρούδια. Δεν είναι όμως τα μόνα λουλούδια που ανθίζουν αυτή την εποχή. Μαζί με τα χρυσάνθεμα ανθίζουν και τα κυκλάμινα στις πλαγιές των βουνών και στα βράχια, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος στο ποίημά του «Κουβέντα με ένα λουλούδι» που ανήκει στην συλλογή «Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας» και μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη.

Πολλές οι γιορτές του Οκτωβρίου με πιο μεγάλη του Αγίου Δημητρίου στις 26 του μήνα. Σε πολλά μέρη ονομάζεται και «Αι-Δημητριάτης» ή «Αι-Δημήτρης». Όπως αναφέρουν οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου και Μάνος Δανέζης «Η γιορτή αυτή, που θεωρείται από το λαό μας ορόσημο του χειμώνα, συνδυάζεται με τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου στις 23 Απριλίου. Στο γεωργικό καλαντάρι οι δυο αυτές γιορτές αποτελούν τις χρονικές τομές που χωρίζουν το έτος σε δυο ίσα μέρη, στο χειμερινό και στο θερινό εξάμηνο αντίστοιχα».

Ο Οκτώβριος έχει φυσικά και τη γιορτή του Ευαγγελιστή Λουκά στις 18, καθώς και τη γιορτή του πολιούχου των Αθηνών Διονυσίου του Αρεοπαγίτου στις 3 του μήνα.

Ο Οκτώβρης συνδέεται με σημαντικά γεγονότα της ιστορίας μας. Η κ. Μαρίνα Πετράκη ιστορικός, συγγραφέας και Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Κεντ στη Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η νικηφόρα είσοδος στη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου 1912 μεταμόρφωσε την αμελητέα Ελλάδα σε υπολογίσιμη δύναμη. Η απόρριψη του φασιστικού τελεσίγραφου στις 28 Οκτωβρίου 1940 συμπύκνωσε σε μια λέξη την ομοψυχία και αγωνιστικότητα που στήριξαν, πέρα από κάθε ελπίδα και απελπισία, τον αγώνα στα βουνά της Αλβανίας, στις πόλεις και την ύπαιθρο της κατεχόμενης Ελλάδας. Η απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτωβρίου 1944 πυκνώνει συμβολικά το πέρασμα από τον εφιάλτη του εξανδραποδισμού στις προσδοκίες, και τις διαψεύσεις, του μεταπολεμικού κόσμου μας».

Ο μήνας κλείνει με την Εθνική μας Εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940. Ημέρα μνήμης για την επέτειο του ΟΧΙ που σηματοδότησε την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου και την είσοδο της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

photo by Brigitte Tohm on unsplash

Πρώτος μήνας του Φθινοπώρου ο Σεπτέμβρης με διάρκεια 30 ημερών, οφείλει το όνομά του στη σειρά που είχε στο Ρωμαϊκό ημερολόγιο, στο οποίο κατείχε την έβδομη θέση (Σεπτέμβριος σημαίνει έβδομος, septem - σέπτεμ = επτά). Αργότερα στο Ρωμαϊκό ημερολόγιο προστέθηκαν ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος και έτσι ο Σεπτέμβρης βρέθηκε στην ένατη θέση, χωρίς όμως να αλλάξει το όνομά του.

Με καιρό ήπιο και ζεστό ο Σεπτέμβρης αντιπροσωπεύει το “μικρό καλοκαιράκι” και ας ανοίγουν τα σχολεία. Ο Ήλιος μπαίνει στο ισημερινό σημείο της τροχιάς του στις 22 και η φύση προετοιμάζεται σιγά σιγά για το Φθινόπωρο.

Από τις αρχές του 4ου αι. μ.Χ. ο Σεπτέμβριος καθιερώθηκε ως η αρχή του εκκλησιαστικού και του πολιτικού έτους, αφού η 1η Σεπτεμβρίου συνέπιπτε με την αρχή της ινδικτιώνος, που μέχρι σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία εξακολουθεί να γιορτάζει ως “αρχή της ινδικτίου” σύμφωνα με την Μαρίνα Δετοράκη (καθ. Βυζαντινής Φιλολογίας και Ελληνικής Παλαιογραφίας στο Πανεπιστημιο Κρήτης) που αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η λέξη ινδικτιών σημαίνει κατ’ αρχήν τον προσδιορισμό του ετήσιου ποσού που έπρεπε να καταβάλλουν οι Ρωμαίοι πολίτες ως φόρο. Συνεκδοχικά, πήρε τη σημασία της οικονομικής χρονιάς, και όταν οι φόροι ρυθμίζονταν με βάση μια περίοδο περισσοτέρων ετών, ινδικτιών ονομάστηκε το σύνολο αυτών των ετών… Κατέληξε έτσι να σημαίνει ένα θεσμοθετημένο κύκλο 15 ετών, συνεχώς επαναλαμβανόμενο (όπως η εβδομάδα ή ο μήνας), που χρησιμοποιήθηκε για τη χρονολόγηση πράξεων και γεγονότων… που τελικά παγιώθηκε ως το δημοφιλέστερο σύστημα χρονολόγησης για τους Βυζαντινούς, και η 1η Σεπτεμβρίου ως η αρχή του έτους τους».

Αυτός είναι ο λόγος που σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας η 31 Αυγούστου ονομάζεται “κλειδοχρονιά”, επειδή “κλειδώνει” τελειώνει με άλλα λόγια ο προηγούμενος χρόνος και ξεκινά την 1η Σεπτέμβρη ο καινούργιος “αρχιχρονιά”.

Λόγω της μεγάλης γιορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στις 14 του μήνα, ο Σεπτέμβρης ονομάζεται και Σταυριάτης ή Σταυρίτης σύμφωνα με τον δρ Λαογραφίας κ. Γ. Αικατερινίδη: «Η μέρα της γιορτής αυτής σε πολλά μέρη αποτελεί χρονικό σταθμό στις τοπικές αγροτικές και ποιμενικές εργασίες και λαμβάνεται ως η αρχή ή το τέρμα για τις σχετικές συμβάσεις. Αλλά σταθμό αποτελούσε παλαιότερα και για τους ναυτικούς, οι οποίοι τότε σταματούσαν τα μακρινά ταξίδια με ιστιοφόρα, όπως συμβούλευε η παροιμία: “Του Σταυρού, σταύρωνε και δένε”. Στις εκκλησίες μοιράζεται τη μέρα αυτή βασιλικός, εκκλησιαστική συνήθεια που πηγάζει από την παράδοση ότι στο μέρος όπου βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός είχε φυτρώσει το αρωματικό αυτό φυτό, που για το λόγο αυτό λέγεται και σταυρολούλουδο… Με το βασιλικό από την εκκλησία και με αγιασμό της ημέρας ετοιμάζεται το νέο προζύμι για όλη τη χρονιά».

Η πιο γνωστή ονομασία του Σεπτεμβρίου είναι “Τρυγομηνάς ή Τρυγητής” όπως χαρακτηριστικά γράφει η Αικατερίνη Πολυμέρου – Καμηλάκη διδάκτωρ Λαογραφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών: «Την καθολική και πυρετώδη συμμετοχή της κοινότητας αποδίδει η παροιμιακή φράση “θέρος, τρύγος, πόλεμος”. Η συμμετοχή όλων των κατοίκων του οικισμού αναδείκνυε τον τρύγο σε ευχάριστη εργασία, που συχνά έπαιρνε το χαρακτήρα πανηγυριού… Η μεταφορά των σταφυλιών στο ληνό (πατητήρι, αργαστήρι, καρούτα, πατερό, τραπεζονιά, σκαφόνι κ.ά.) γίνεται με ζώα, με κάρα ή με μηχανικά μέσα, σήμερα πια στα πατητήρια. Το πατητήρι διαφέρει από περιοχή σε περιοχή ως προς το σχήμα και τη χωρητικότητα. Αλλού είναι κτιστή παραλληλεπίπεδη δεξαμενή με κλίση του δαπέδου προς την πλευρά απ’ όπου εξέρχεται ο μούστος, αλλού είναι ένας μεγάλος ξύλινος ή πλεχτός φορητός κάδος, που τοποθετείται κατά το πάτημα πάνω σε κτιστή δεξαμενή (υπολήνιο, αποδοχάρι, δοχειό κ.ά.), μέσα στην οποία ρέει ο μούστος. Το πάτημα των σταφυλιών γίνεται από τους “πατητάδες”. Το γλεύκος (μούστος, απόσταμα, βράσμα, λαγάρι, πρόσυρο κ.ά.) μεταφέρεται και αποθηκεύεται συνήθως σε μεγάλα βαρέλια, που έχουν πλυθεί με ειδικά αρωματικά φυτά (σχίνο, μυρτιά, δάφνη κ.ά.) κι έχουν απολυμανθεί με θειάφι ή έχουν ρετσινωθεί. Μέσα εκεί ο μούστος “βράζει”, ζυμώνεται και γίνεται κρασί».

Ο τρύγος των αμπελιών και η δημιουργία του κρασιού είναι μια πανάρχαια διαδικασία με τους αρχαίους Έλληνες να ασχολούνται με αυτό από το 1700 π. Χ. έχοντάς το ως βασικό συστατικό της διατροφής τους, ενώ η μυθολογία συνδέει το κρασί με το θεό Διόνυσο. Ένας μύθος αναφέρει πως πρώτος υποδέχτηκε το Διόνυσο στην Αττική ο Ικάριος και από αυτόν έμαθε την τέχνη του κρασιού. Μάλιστα στον τόπο που έγινε η πρώτη εκείνη συνάντηση φυτεύτηκε το πρώτο αμπέλι και η περιοχή ονομάστηκε Διόνυσος.

Στους χριστιανικούς χρόνους και στην Ορθόδοξη Εκκλησία το αμπέλι και το κρασί αποτελούν θεμελιώδη σημεία της πίστης. Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο αναφέρεται: “ Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. “ και το κρασί είναι το βασικό συστατικό της Θείας Κοινωνίας που μετατρέπεται σε Αίμα Χριστού.

Photo by Nick Karvounis on Unsplash

Ο Αύγουστος ήταν ο δεύτερος μήνας του έτους στο αττικό ημερολόγιο και το όνομά του ήταν Μεταγειτνιών και είχε 29 ημέρες, ενώ στο παλιό ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο έκτος μήνας και για το λόγο αυτό το όνομά του ήταν Sextilis και είχε 31 ημέρες. Το 8 π.Χ. ο Αύγουστος Καίσαρας έδωσε το όνομά του στο μήνα. Λέγεται μάλιστα πως ο Αύγουστος έβαλε το μήνα στη θέση αυτή για να τιμήσει το θάνατο της Κλεοπάτρας η οποία έβαλε τέλος στη ζωή της στις 12 Αυγούστου του 30 π.Χ.

Στο Βυζαντινό ημερολόγιο ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου με την 31 Αυγούστου να γιορτάζεται ως παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Σε κάποιες περιοχές θεωρούσαν πως ο Αύγουστος συμπίπτει με την “εώα επιτολή” του Σείριου, δηλ. Την ανατολή του λαμπρότερου άστρου της νύχτας λίγο πριν την ανατολή του Ήλιου, όπως αναφέρουν οι Mάνος Δανέζης, επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Στράτος Θεοδοσίου, αναπληρωτής καθηγητής: «Ο Σείριος είναι το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός και η εώα επιτολή του σ’ αυτή τη χρονική περίοδο είχε συνδεθεί στην αρχαιότητα με τα κυνικά καύματα (τα dies caniculariae των Λατίνων), δηλαδή με τις θερμότερες ημέρες του έτους, τα οποία καύματα οι αρχαίοι απέδιδαν στην επί πλέον αύξηση της θερμοκρασίας από την υποτιθέμενη προσθήκη της ακτινοβολίας του Σείριου στην ακτινοβολία του Ήλιου».

Πολλές είναι οι γιορτές του Αυγούστου με γνωστότερη την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 15 (δεκαπενταύγουστος), αλλά και τη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις 6 του μήνα, καθώς και τα εννιάμερα της Παναγίας στις 23.

Σύμφωνα με την λαογράφο Ελένη Ψυχογιού: «Τα πανηγύρια της Παναγίας τελούνται παραδοσιακά στο απόγειο του καλοκαιριού, όταν έχει ολοκληρωθεί ο παραγωγικός κύκλος, αφήνοντας στους ανθρώπους χρόνο σχόλης και προσόδους για να καταναλώσουν σε μια ‘τελετουργική σπατάλη’… Πέρα από εκδηλώσεις πίστης, τα πανηγύρια αποτελούν συλλογικά πολυσύνθετα και ύψιστης σημασίας επικοινωνιακά γεγονότα, που λειτουργούν ως θεμέλια πολιτισμού για τις ανθρώπινες κοινότητες ακόμα και στις μέρες μας, με όποια μορφή επιτελούνται κατά τόπους».

Ο Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης αναφέρει για τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος: «...έθιμο από τα πιο διαδεδομένα, με μορφή θρησκευτικού νομίμου, είναι η προσκομιδή στις εκκλησίες και ευλόγηση με ειδική ευχή των πρώτων σταφυλιών της χρονιάς… Σ’ αυτό το έθιμο επιζεί η αρχαία συνήθεια των απαρχών, της προσφοράς δηλαδή των πρώτων καρπών στους θεούς, όπως εκφραζόταν στην ιστορική αρχαιότητα ως συγκροτημένη λατρευτική εκδήλωση με τις εορτές των Θαργηλίων, των Θαλυσίων και των Πυανοψίων».

Αξίζει να θυμόμαστε πως στις 27 του μήνα γιορτάζεται η ανακάλυψη μιας εκκλησίας στη Ρόδο η οποία χρονολογείται στα μέσα του 14ου αιώνα. Σε μία από τις εικόνες της εκκλησίας απεικονίζεται ο Άγιος Φανούριος ο οποίος μέχρι τότε ήταν άγνωστος. Ο τότε μητροπολίτης του νησιού Νείλος αποφάσισε να αφιερώσει την εκκλησία (η οποία ανακαινίστηκε) στον άγιο και του οποίου η μνήμη εορτάζεται από τότε την ημέρα της ανακάλυψης της εκκλησίας και της εικόνας του και στις 29 του μήνα εορτάζουμε την Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Ιωάννη του Προδρόμου.

Πλούσιος σε καρπούς ο Αύγουστος όπως και οι λαϊκές του ονομασίες Συκολόγος, Τραπεζοφόρος και Διπλοχέστης είναι μόνο μερικές από αυτές.

Ο Αύγουστος είναι συνυφασμένος με τις διακοπές, τα μπάνια στη θάλασσα, την ξεκούραση και την ξενοιασιά. Είναι ο μήνας που αδειάζουν τα αστικά κέντρα και σφύζουν από ζωή τα νησιά και όλοι οι παραθαλάσσιοι προορισμοί της χώρας, αφού η πλειοψηφία των εργαζόμενων παίρνει την άδειά του αυτό το μήνα.

Photo by Julian Paul on Unsplash

Ο Ιούλιος πήρε το όνομά του από τον Αύγουστο Καίσαρα ο οποίος ήθελε να τιμήσει τον Ιούλιο Καίσαρα και του έδωσε το όνομά του. Μέχρι τότε ονομαζόταν στα λατινικά Quintilis και ήταν ο πέμπτος μήνας του παλιού ρωμαϊκού ημερολογίου. Στο αττικό ημερολόγιο ήταν ο πρώτος μήνας, ονομαζόταν Εκατομβαιών και είχε διάρκεια τριάντα ημερών που αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα από 23 Ιουνίου ως 23 Ιουλίου.

Για τους αρχαίους που έδιναν μεγάλη σημασία στην γεωργία και στις δουλειές, που είχαν σχέση με αυτή, ο Ιούλιος είναι ο μήνας που γίνεται το αλώνισμα και για το λόγο αυτό, ονομάζεται και Αλωνάρης ή και Αλωνιστής. Το αλώνισμα των δημητριακών γινόταν σε χώρο που φυσούσαν οι περισσότεροι άνεμοι, το αλώνι είχε σχήμα κυκλικό και στη μέση βρισκόταν το ξύλινο δοκάρι (στρέτζερο ή στρογερό) γύρω από το οποίο έτρεχαν τα ζώα (άλογα, βόδια, μουλάρια ή γαϊδούρια) τα οποία ήταν ζεμένα το ένα δίπλα στο άλλο και γυρνούσαν γύρω από ένα κεντρικό στύλο πατώντας τα στάχυα. Στη συνέχεια με τη βοήθεια ενός εργαλείου που λεγόταν δικράνι (κάτι σαν φτιάρι) γινόταν το λίχνισμα, ο διαχωρισμός δηλαδή του καρπού από το άχυρο, πάντα με τη βοήθεια του ανέμου.

Αξίζει να αναφέρουμε πως σύμφωνα με το έθιμο ή τη δεισιδαιμονία, δεν επιτρεπόταν να πάει γυναίκα με ρόκα γνέθοντας στο αλώνι γιατί θα έδιωχνε τον άνεμο και έτσι δεν θα μπορούσαν να λιχνίσουν. Κάποια από τα έθιμα του αλωνισμού προέρχονται από τα αρχαιοελληνικά Θαλύσια που γίνονταν προς τιμήν της θεάς Δήμητρας. Σύμφωνα με τη λαογραφία άμεση σύνδεση με το λίχνισμα έχει ο προφήτης Ηλίας που διαφεντεύει τους ανέμους, δίνοντας ένα ακόμα προσωνύμιο στο μήνα αυτό του Αηλίατη ή Αηλιά.

Και μια που αναφέρουμε τον προφήτη Ηλία, του οποίου η μνήμη γιορτάζεται στις 20 του μήνα, αξίζει να θυμόμαστε πως ο Άγιος συνδέεται και με τις βροχές στις κορυφές των βουνών. Γι' αυτό και σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας θα βρούμε και από ένα ξωκλήσι αφιερωμένο σε κείνον. Βέβαια από την αρχαιότητα οι κορυφές των βουνών υπήρξαν κέντρα λατρείας και ταυτίζονταν με το Δία που ήλεγχε τα μετεωρολογικά φαινόμενα και παρουσιάζεται στα αγάλματα και στα αγγεία με τις περίφημες αστραπές στο χέρι του. Αυτές οι ιδιότητες προσδόθηκαν αργότερα στον προφήτη Ηλία από τους Έλληνες και τους Σλάβους.

Ο κ. Γ. Αικατερινίδης, δρ Λαογραφίας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι βροχές και τ’ αστροπελέκια από τον προφήτη Ηλία γίνονται. Ξαπλώνει στα σύννεφα και κοιμάται, όταν είναι να καλοσυνέψει ο καιρός. Μα όταν είναι για νερό, τρέχει με τ’ αμάξι του στον ουρανό και γι’ αυτό βροντάει… Όταν βροντάει, είναι που με το πύρινο αμάξι του κυνηγάει τη Λάμια να τη σκοτώσει, για να μην καταστρέψει τα σπαρτά των ανθρώπων. Οι αστραπές που πέφτουνε τότες είναι οι πύρινες σαγίτες που ρίχνει στη Λάμια ο άγιος».

Πολλές είναι ο γιορτές που έχει ο Ιούλιος και αρκετές είναι αφιερωμένες σε Αγίους που σχετίζονται με την ίαση όπως οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός (που ήταν γιατροί) στην πρώτη του μήνα, η γιορτή της θεραπεύτριας Αγίας Κυριακής στις 7, η μνήμη της Αγίας Μαρίνας για την ίαση των άρρωστων παιδιών, η Αγία Παρασκευή που σύμφωνα με την παράδοση θεραπεύει τις παθήσεις των ματιών στις 26 του μήνα και ο Άγιος Παντελεήμονας στις 27 ο οποίος ασκούσε φιλανθρωπική ιατρική και ως εκ τούτου θεωρείται ιαματικός Άγιος.

Η ανθρωπολόγος κ. Λ. Παπαγαλάνη εξηγεί: «Η θρησκευτική λαϊκή παράδοση κρατά ζωντανή τη θαυματουργική χαριτοδότηση των αγίων, όπως και των αρχαίων θεοτήτων. Με ευχές, τελετικά δρώμενα και προσφορές, οι πιστοί προσπαθούν, σ’ ένα συνδυασμό ευλάβειας, πίστης, φόβου και προσωπικής ωφέλειας, να διασφαλίσουν την συνεπικουρία των θείων δυνάμεων».

Στις μέρες μας, ο Ιούλιος είναι μαζί με τον ακόλουθό του Αύγουστο, ο μήνας που ξεκινούν οι διακοπές, τα σαββατοκύριακα στη θάλασσα, η φυγή από τις αστικές μεγαλουπόλεις και η ξεκούραση για τους περισσότερους από μας, τους πιο τυχερούς ίσως...

Φωτογραφία της Tamara Budai από το Unspash

Ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού ο Ιούνιος, πήρε το όνομά του από την Ήρα (σύζυγο του θεού Δία), που ονομαζόταν στα λατινικά Juno. Ο έκτος μήνας του χρόνου έχει τη δική του ονομασία σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. που σχετίζονται και με τις αγροτικές εργασίες που γίνονται κατά τη διάρκειά του.

Στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας ονομάζεται και Θεριστής συνδεόμενος με την ωρίμανση των δημητριακών και το θερισμό τους. Στα Γρεβενά τον ονομάζουν Κερασάρη, επειδή ωριμάζουν τα κεράσια, στην Άνδρο Ορνιαστή, επειδή γίνεται η τεχνική γονιμοποίηση με ορνούς, ενώ στην Πάρο Ρινιστή. Στο τρίτο δεκαήμερο του Ιουνίου έχουμε το θερινό ηλιοστάσιο αυτό που ο λαός μας ονομάζει "λιοτρόπι" και για το λόγο αυτό του έδωσαν και το όνομα Λιοτρόπης. Λέγεται ακαόμα και Αγιογιαννίτης ή Λαμπαδιάρης λόγω της γιορτής του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου στις 24 του μήνα η οποία συνδέεται με τον Κλήδονα και τις φωτιές που ανάβουν την παραμονή της γιορτής σε κάθε γειτονιά. Οι φωτιές που ονομάζονταν και "μπουμπούνες" ανάβονταν στο κέντρο του χωριού συνήθως αλλά και σε κάθε γειτονιά και συναγωνίζονταν ποια είναι η μεγαλύτερη. Εκεί έκαιγαν και τα μαγιάτικα στεφάνια, ενώ πηδούσαν πάνω από τη φωτιά κορίτσια κι αγόρια. Η ονομασία Ριγανάς του προσδίδεται επειδή αυτή την εποχή μάζευαν τη ρίγανη.

Πολλά τα έθιμα του θερισμού και κάποια κοινά με άλλους λαούς σε Ινδία και Ευρώπη. Όπως για παράδειγμα τα έθιμα που αφορούν τα "τελευταία στάχυα" τα οποία άφηναν αθέριστα ή τα έπλεκαν σε δέσμη με σχήμα σταυρού την οποία ονόμαζαν χτένι, ψαθί ή σταυρό και την τοποθετούσαν στο εικονοστάσι του σπιτιού. Όταν ερχόταν η εποχή της σποράς τα έτριβαν και τα ανακάτευαν με τον καινούργιο σπόρο. Αυτά τα αθέριστα τα ονόμαζαν "τα γένια του νοικοκύρη" ή "τα γένια του Θεού".

Το έθιμο του "Κλήδονα" που ήταν ζωντανό μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 στην επαρχία έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Πρόκειται για μια από τις πιο τελετουργικές παραδόσεις του τόπου μας και αφορά την αποκάλυψη του μέλλοντα συζύγου στις ανύπαντρες κοπέλες. Η λέξη υπάρχει από την εποχή του Ομήρου και σήμαινε τον ήχο που προπορευόταν πριν από μια προφητεία.

Παραμονή της γιορτής του Αη-Γιάννη στις 23 Ιουλίου, οι ανύπαντρες κοπέλες μαζεύονταν σε ένα σπίτι και ανέθεταν σε κάποια από τη συντροφιά η οποία όμως θα έπρεπε να έχει μητέρα και πατέρα εν ζωή, να φέρει από το πηγάδι ή την πηγή το "αμίλητο νερό". Μάλιστα, την ονόμαζαν "Μαρία". Λεγόταν έτσι γιατί η κοπέλα που θα έφερνε το νερό αλλά και όσες τη συνόδευαν θα έπρεπε να κάνουν όλη τη διαδρομή σε απόλυτη σιωπή.

Επέστρεφαν στη συνέχεια στο σπίτι και άδειαζαν το νερό σε ένα πήλινο δοχείο μέσα στο οποίο κάθε κοπέλα έριχνε ένα προσωπικό αντικείμενο, που το ονόμαζαν ριζικάρι. Συνήθως έριχναν τον βαφτιστικό τους σταυρό ή ένα δαχτυλίδι. Σκέπαζαν το δοχείο με ένα κόκκινο ύφασμα, το τοποθετούσαν σε ανοιχτό χώρο και το "κλείδωναν" λέγοντας: «Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού τη χάρη, κι όποια 'χει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει». Το δοχείο παρέμενε εκεί όλη τη νύχτα κάτω από το φως των αστεριών για να "ξαστριστεί" και η παρέα διαλυόταν, επιστρέφοντας κάθε μια στο σπίτι της. Πίστευαν πως αυτή τη νύχτα θα δουν στον ύπνο τους αυτόν που θα παντρευτούν.

Την επόμενη μέρα (ανήμερα του Αη-Γιάννη) πριν ακόμη βγει ο ήλιος που θα εξουδετέρωνε κάθε μαγική επιρροή των άστρων, η κοπέλα που ορίστηκε να φέρει το νερό, παίρνει το πήλινο δοχείο μέσα στο σπίτι και το μεσημέρι πια ή το απόγευμα μαζεύονται όλες οι κοπέλες μαζί και με τις παντρεμένες γυναίκες της γειτονιάς, συγγενείς (άντρες και γυναίκες) οι οποίοι θα παίξουν το ρόλο των μαρτύρων. Στο κέντρο της συντροφιάς κάθεται η "Μαρία" άνοιγε τον Κλήδονα λέγοντας: «Ανοίγουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού την χάρη, και όποια έχει καλό ριζικό σήμερα ναν το πάρει» ενώ ταυτόχρονα ανέσυρε ένα - ένα από το δοχείο τα αντικείμενα που είχαν βάλει οι κοπέλες και αντιπροσώπευε το ριζικό της κάθε μιας. Κάθε φορά που έβγαζε από δοχείο ένα αντικείμενο έλεγε ταυτόχρονα και ένα δίστιχο από τραγούδι ή από ημερολόγιο, θεωρώντας πως το κάθε ένα από τα δίστιχα φανέρωνε το μέλλον της κοπέλας που είχε ρίξει μέσα στην Κλήδονα το προσωπικό της αντικείμενο. Οι υπόλοιποι της παρέας σχολίαζαν και πρότειναν τη δική τους ερμηνεία για κάθε ενδιαφερόμενη. Όταν το σούρουπο πια τελείωνε όλη αυτή η διαδικασία, η κάθε κοπέλα που συμμετείχε, έπρεπε να βάλει στο στόμα της μια γουλιά από το "αμίλητο νερό" και να σταθεί μπροστά σε ανοιχτό παράθυρο. Το πρώτο ανδρικό όνομα που θα άκουγε θα φανέρωνε το όνομα αυτού που θα παντρευόταν, ενώ στηνόταν μεγάλο γλέντι στο χωριό το βράδυ της ίδιας μέρας.

Photo by Boris Smokrovic on Unsplash

Ο χιλιοτραγουδισμένος Μάης είναι ο πέμπτος μήνας του χρόνου κατά το Ιουλιανό και Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 31 ημέρες. Στο αττικό ημερολόγιο όμως ήταν ο ενδέκατος (μήνας Θαργηλιών) και αντιστοιχούσε με το χρονικό διάστημα από 23 Απριλίου ως 23 Μαίου.

Όπως αναφέρει ο Πλούταρχος η ονομασία του προήλθε από το όνομα της νύμφης Μαίας που ήταν η ομορφότερη από τις Πλειάδες τις επτά κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης, η οποία ήταν μητέρα του θεού Ερμή. Για το λόγο αυτό, ο μήνας ήταν αφιερωμένος σε κείνον. Άλλοι λένε πως το όνομά του προσδιορίζει την μεγαλύτερη ηλικία του, από το major που σημαίνει μεγαλύτερος.

Στη Ρώμη κατά την αρχαιότητα, το μήνα Μάιο τελούνταν γιορτές προς τιμήν της νύμφης Ηγερίας για να θυμούνται τις συμβουλές που έδωσε στο Νουμά για τις θρησκευτικές αρχές που εισήγαγε στη Ρώμη. Την πρώτη και τη δεύτερη μέρα του μήνα, συνεχίζονταν τα Φλοράλια (ξεκινούσαν από 28 Απριλίου) γιορτές προς τιμήν της θεάς της βλάστησης Χλωρίδας (Flora) και τελούνταν και τα “Lemuria” (Μειλίχια) που ήταν γιορτές για τις ψυχές των νεκρών.

Στη ρωμαϊκή τέχνη παρατηρούμε να παρουσιάζουν τον Μάιο με μορφή μεσήλικα άνδρα με πλατύ χιτώνα. Στο κεφάλι του είχε σκεύος γεμάτο λουλούδια, ενώ στα πόδια του υπήρχε ένα παγώνι με ανοιγμένα φτερά.

Ο μήνας Μάιος έχει συνδεθεί με όλη την πορεία της Κωνσταντινούπολης, της πόλης που ίδρυσε ο Μέγας Κωνσταντίνος. Στις 11 του μήνα γιορταζόταν η ίδρυση ή τα γενέθλια της πόλης και στις 21 γιορτάζουμε τη μνήμη του, ενώ στις 29 θυμόμαστε την άλωσή της από τους Τούρκους, το 1453. Σύμφωνα με την ιστορία ο Μ. Κωνσταντίνος πήρε την απόφαση να μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στη θέση του αρχαίου Βυζαντίου το 324, χαράζοντας ο ίδιος, με ένα ακόντιο, τα σύνορα της πόλης.

Ο Μάιος είναι ο κατ εξοχήν μήνας των λουλουδιών με το μαγιάτικο στεφάνι να πρωτοστατεί! Στην Ελλάδα παραδοσιακά, το στεφάνι φτιαχνόταν την πρωτομαγιά, στόλιζε την πόρτα του σπιτιού και καιγόταν στις 24 Ιουνίου στις φωτιές του Άι – Γιάννη. Όλοι οι λαοί βέβαια γιόρταζαν την πρωτομαγιά την ανθοφορία της φύσης και τον ήπιο καιρό με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια που εξασφάλιζε την καλή σοδειά, δίνοντας έτσι στο Μάιο το χαρακτήρα ενός λουλουδιασμένου, χαρμόσυνου, με γιορτές, μήνα.

Βέβαια, δεν έλειπαν και οι προλήψεις που ήθελαν το Μάη «μαγεμένο»! Έτσι, απέφευγαν να κάνουν γάμους κατά τη διάρκεια του μήνα αλλά και σοβαρές εργασίες. Ας θυμηθούμε την παροιμία: «Στον καταραμένο τόπο, Μάη μήνα βρέχει»…

Η 1η του Μάη έχει παγκοσμίως συνδεθεί με το εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις των εργατικών δικαιωμάτων, για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το 1886 στο Σικάγο έγιναν οι μεγάλες διαδηλώσεις με αίτημα τα τρία οχτάρια (8 ώρες εργασίας, 8 ώρες ψυχαγωγία, 8 ώρες ύπνος) βάζοντας τα θεμέλια για ανθρώπινη αντιμετώπιση των εργαζομένων από τους εργοδότες.

Αξίζει να θυμόμαστε πως κατά την απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη το 1936, ο Τάσος Τούσης έπεσε νεκρός από σφαίρες της αστυνομίας. Στις εφημερίδες της επόμενης μέρας δημοσιεύτηκε η φωτογραφία της μητέρας του να οδύρεται πάνω από τη σωρό του αδικοχαμένου παιδιού της και ήταν αυτή, που ενέπνευσε το Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον Επιτάφιο: "Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω…», καθώς επίσης και τους 200 έλληνες πολιτικούς κρατούμενους, που εκτελέστηκαν την Πρωτομαγιά του 1944 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής από τις δυνάμεις κατοχής σαν αντίποινα για την αντιστασιακή δράση του ΕΛΑΣ. Στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους ήταν μέλη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ και παραδόθηκαν στις δυνάμεις κατοχής που τους εκτέλεσαν, από το προηγούμενο καθεστώς.

Στην Ιαπωνία όπου ο Μάιος ονομάζεται Σατσούκι υπάρχει η ονομαζόμενη «ασθένεια του Μάη» όπου οι νέοι σπουδαστές και εργαζόμενοι αρχίζουν να βαριούνται το σπουδές ή την εργασία τους.

Στη Φιλανδία τον ονομάζουν Toukokuu και σημαίνει μήνας της σποράς ενώ στη Σλοβακία ονομάζεται Veliki Traven και σημαίνει ο μήνας της υψηλής χλόης.



Πηγή πληροφοριών: wikipedia.org
Κείμενο: to e-periodiko mas

Το Πάσχα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Άνοιξη και την αναγέννηση της φύσης, αφού γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο, που ακολουθεί την εαρινή ισημερία.

Είναι η νίκη του Φωτός ενάντια στο Σκοτάδι και σε κάθε τι αρνητικό, ποταπό και βρώμικο. Σηματοδοτεί την αναγέννηση της ψυχής και την ελπίδα για ένα πιο ανθρώπινο κόσμο.

Σε λίγες μέρες θα ανάψουμε όλοι τις λαμπάδες μας, θα ευχηθούμε χρόνια πολλά, θα γιορτάσουμε…

Ας μην αφήσουμε έξω από τη σκέψη μας όσους υποφέρουν, ας απλώσουμε το χέρι μας στους λιγότερο τυχερούς από μας κι ας συγχωρήσουμε όσους μας πόνεσαν, μας πίκραναν, μας στεναχώρησαν…

Το φως που θα ανάψει στη λαμπάδα μας, ας ανάψει πρώτα στην ψυχή μας και ας το κρατήσουμε άσβεστο στο πέρασμα του χρόνου!

Τι είναι το "αυγό της αλληλεγγύης" θα μου πείτε και θα σας εξηγήσω... είναι όλα αυτά τα όμορφα και ευγενικά συναισθήματα που κρύβουμε μέσα μας για το συνάνθρωπο. Συχνά, σα να ντρεπόμαστε γι' αυτά, ξεχνάμε ότι υπάρχουν, ενώ είναι άλλες φορές, που συμβαίνει κάτι συνταρακτικό, το περίβλημα του αυγού σπάει με μιας και πλημμυρίζουν όλα τα συναισθήματα και μας κατακλύζουν. Τότε, μέσα σ' όλη την ανθρώπινη υπερβολή μας, πνίγουμε με περίσσια αγάπη και κινήσεις αλληλεγγύης όλους γύρω μας, για να βρεθούμε πάλι στο μηδέν, σα να αδειάσαμε από συναίσθημα και πρέπει να φορτιστούμε ξανά!

Όμως, αν καταλάβουμε πως αυτό που μας χαρακτηρίζει ως ανθρώπους είναι να απλώνουμε το χέρι σε εκείνο που το χρειάζεται, αν βγούμε από τον εύθραυστο μικρόκοσμό μας και μπούμε στη θέση (για μια στιγμή) όλων όσων υποφέρουν, έχουμε κάνει το πρώτο ουσιαστικό βήμα για να κρατήσουμε ζεστό το "αυγό της αλληλεγγύης" και με απλές πράξεις να δώσουμε στήριξη σε όσους λυγίζουν από τις δυσκολίες, σε όσους είναι λιγότερο τυχεροί από μας. Σε όσους αναζητούν μια θέση στον ήλιο, όπως έχουν δικαίωμα! Είναι σα να τους κάνουμε χώρο, γιατί όλοι χωράμε κάτω από τον ήλιο!!

Με αυτές τις σκέψεις το e-periodiko mas σας καλεί να συμμετέχετε σε ένα διήμερο συζητήσεων και αλληλεγγύης που διοργανώνει το blogaki στο χώρο chimeres.space (Πυθοδώρου 6, Αθήνα) από τις 10:00 το πρωί ως τις 6:00 το απόγευμα, το Σάββατο 20/4 και την Κυριακή 21/4/2019.

O Απρίλιος, δεύτερος μήνας της Άνοιξης είναι ο Μουνιχιών των αρχαίων προγόνων μας και περιλαμβάνει 30 ημέρες από την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα, αντί 29 που είχε ως τότε. Η λέξη Απρίλιος προέρχεται από το λατινικό Aprillis και το ρήμα aperire, που σημαίνει «ανοίγω». Το όνομά του συνεπώς είναι συνδεδεμένο με τον καιρό που «ανοίγει» αφού μεγαλώνει η μέρα, το κρύο μαλακώνει και η Άνοιξη δείχνει όλο το όμορφό της πρόσωπο.Ο Νέρων σε ανάμνηση της αποτυχημένης απόπειρας δολοφονίας εναντίον του, θέλησε ανεπιτυχώς να τον μετονομάσει σε Νερώνιο.

Οι Ρωμαίοι είχαν πολλές γιορτές αφιερωμένες σε διάφορους θεούς όπως την Αφροδίτη και τον Απόλλωνα (1η Απριλίου) την Κυβέλη (Μεγαλήσια 4 ως και 10 Απριλίου) και στις 22 του μήνα, γιόρταζαν τα Vinalia priora, γιορτές με μεγάλες κρασοκατανύξεις αφού ήταν οι πρώτες γιορτές κρασιού του χρόνου. Τα Ρωμαϊκά Ανθεστήρια γιορτάζονταν στα τέλη του μήνα και ήταν γιορτές αφιερωμένες στη θεά της βλάστησης και της Άνοιξης, τη Flora.

Στην Ελλάδα ο λαός ονομάζει τον Απρίλη και Λαμπριάτη αφού συνήθως γιορτάζει το Πάσχα το μήνα αυτό. Μαζί με το Μάιο είναι οι κατ’ εξοχήν μήνες των λουλουδιών, που τραγουδήθηκαν περισσότερο από όλους τους μήνες και συνδέθηκαν με τον έρωτα, το χαμόγελο και τη χαρά της ζωής.

Σε κάποιες περιοχές ονομάζουν τον Απρίλη και «Γρίλλη» δηλαδή γκρινιάρη, επειδή αυτόν το μήνα συνήθως τελείωναν τα αποθέματα της προηγούμενης συγκομιδής, αποκαλείται επίσης και «Τιναχτοκοφινίτης» επειδή τινάζουν τα κοφίνια για να τα καθαρίσουν, ενώ αποκαλείται και «Αι - Γεωργίτης» από τη γιορτή του Αγ. Γεωργίου στις 23 του μήνα.

Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι έθιμο σε ολόκληρη την Ευρώπη, που ήρθε στην Ελλάδα την εποχή των Σταυροφοριών, έχοντας τις ρίζες του στους αρχαίους Κέλτες. Τον Απρίλιο που μαλάκωνε ο καιρός, συνήθιζαν να πηγαίνουν για ψάρεμα την πρωταπριλιά. Όμως τις περισσότερες φορές γύριζαν πίσω με άδεια χέρια και έτσι επινοούσαν ψεύτικες ιστορίες για μεγάλα ψάρια, δημιουργώντας το έθιμο που γνωρίζουμε ως σήμερα.

Ο Απρίλιος είναι ο μήνας που ως επί το πλείστον γιορτάζεται το Πάσχα. Βέβαια υπάρχουν φορές που το Ορθόδοξο Πάσχα μπορεί να γιορταστεί μέχρι και στις 8 Μαΐου (1983). Οι ρίζες της γιορτής του Πάσχα βρίσκονται στην αρχαία Αίγυπτο, όπου γιόρταζαν την εαρινή ισημερία. Από εκεί πέρασε στους Εβραίους ως «Πεσάχ», σε ανάμνηση της Εξόδου τους από την αιχμαλωσία, για να φτάσει στους χριστιανούς ταυτιζόμενο με τον σταυρικό θάνατο Του Ιησού Χριστού την περίοδο του Εβραϊκού Πάσχα, που γιορταζόταν την ημέρα της πρώτης εαρινής πανσέληνου.

Υπήρξαν μεγάλες διαφορές στον εορτασμό του Πάσχα από τις διάφορες εκκλησίες και για το λόγο αυτό η Α’ Οικουμενική Σύνοδος, που συγκαλέστηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο στη Νίκαια της Βιθυνίας, το 325 μ.Χ. θέσπισε τον τρόπο προσδιορισμού της γιορτής του Πάσχα, ώστε να γιορτάζεται την Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της Άνοιξης και αν η πανσέληνος συμβεί Κυριακή, τότε να εορτάζεται την επομένη Κυριακή για να μην συμπίπτει με τον εορτασμό του εβραϊκού Πάσχα. Έτσι, ο εορτασμός του Πάσχα συνδέθηκε με την εαρινή ισημερία και την πρώτη πανσέληνο της Άνοιξης.

"Σκέψεις και εικόνες"

Η Άνοιξη είναι μία και σηματοδοτεί την αναγέννηση της φύσης, όμως με αφορμή το «Σκέψεις και Εικόνες» της Μαρίας Νικολάου, η Άνοιξη που εγώ περιμένω είναι και κάτι ακόμα!...

Την περιμένω με ένα ήλιο να χαμογελά ανάμεσα στα σύννεφα και με θράσος να τα κατατροπώνει για να λάμψει.

Ο τρίτος μήνας του χρόνου και ο πρώτος μήνας της Άνοιξης, έχει τη δική του ιστορία. Ο Μάρτιος πήρε το όνομά του από τον αρχαίο θεό Άρη, που στα λατινικά λέγεται Mars. Ο γιος του, ο μυθικός Ρωμύλος, έδωσε στο μήνα το όνομα του πατέρα του για να τον τιμήσει, μια που ο Άρης θεωρούνταν γενάρχης των Ρωμαίων. Αυτός μάλιστα είναι ο λόγος που ο Πλούταρχος αναφέρει πως ο ο Μάρτιος απεικονίζεται ως άνδρας ντυμένος με δέρμα λύκαινας.

Στο αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο ο Μάρτιος ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου και η πρώτη του ημέρα ήταν φυσικά Πρωτοχρονιά κατά την οποία οι Εστιάδες Παρθένες άναβαν νέα ιερή φωτιά στο ναό της Εστίας, στην αγορά της Ρώμης. Γιόρταζαν επίσης τη θεά Ήρα (μητέρα του θεού Άρη) προσφέροντας της οι παντρεμένες γυναίκες, αγελάδες και χήνες, που θεωρούνταν τα ιερά ζώα της Ήρας. Γίνονταν επίσης γιορτές με χορούς και τραγούδια προς τιμήν του θεού Άρη, που κρατούσαν ολόκληρο σχεδόν το μήνα καθώς και γιορτή προς τιμήν του θεού Διονύσου στις 25 του μήνα, που ήταν αφιερωμένη στα αγόρια που συμπλήρωναν το 16ο έτος της ηλικίας τους και παραλαμβάνοντας την ανδρική τήβεννο, έμπαιναν επισήμως στην ανδρική ηλικία.

Κατά την αρχαιότητα στην Ελλάδα, είναι η εποχή που γιόρταζε η Δήλος τον μουσηγέτη θεό της. Στην Αθήνα υπήρχαν την ίδια περίοδο πολυήμερες γιορτών προς τιμήν του Διονύσου οι λεγόμενες "Διονύσια εν άστει". Στις γιορτές αυτές κάνουν την εμφάνισή τους και οι δραματικοί αγώνες στους οποίους λάμβαναν μέρος τρεις τραγικοί ποιητές με μια τετραλογία και πέντε κωμικοί με μία κωμωδία ο καθένας. Επίσης γιορτάζονταν τα "Μυστήρια εν Άγραις" προς τιμήν της Περσεφόνης και τα "Δάσια" προς τιμήν του Μειλιχίου Δία, που ήταν προστάτης των μικρών παιδιών και δεν είχε καμία σχέση με το θεό Δία που κατοικούσε στον Όλυμπο.

Ο Μάρτιος έχει συνδεθεί με ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα, που φέρει το όνομά του, το ασπροκόκκινο βραχιολάκι που ονομάζεται Μάρτης και έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Κάθε πρώτη του Μαρτίου έβαζαν οι μητέρες στα παιδιά τους το βραχιολάκι αυτό, φτιαγμένο από άσπρη και κόκκινη κλωστή για να μην τα κάψει ο ήλιος. Το ίδιο έκαναν και οι νεαρές κοπέλες. Το έβγαζαν από το χέρι τους με το τέλος του μήνα και το τοποθετούσαν στο αρνί του ΠάΠησχα για να ψηθεί χωρίς να καεί στη σούβλα.

Είναι επίσης ο μήνας που συνδέεται με τη Μεγάλη Τεσαρακοστή ή Σαρακοστή, τη 40ήμερη νηστεία, που προηγείται από τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα, τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την επέτειο της Επανάστασης του 1821.

Ο λαός μας έχει δώσει στο Μάρτιο πολλές ονομασίες οι οποίες όλες σχεδόν σχετίζονται με τις άστατες καιρικές συνθήκες που τον συνοδεύουν. Έτσι, τον συναντάμε ως Κλαψομάρτη και Πεντάγνωμο αλλά και Βαγγελιώτη, Φυτευτή και Ανοιξιάτη.








Πηγή πληροφοριών: sansimera.gr, wikipedia.org
Κείμενο: to e-periodiko mas

Δεύτερος μήνας του χρόνου και τελευταίος του χειμώνα ο Φεβρουάριος ή Φλεβάρης ή Κουτσοφλέβαρος έχει 28 μέρες και κάθε τέσερα χρόνια, που το έτος είναι δίσεκτο 29.

Το όνομά του το πήρε από τη λατινική λέξη februum που σημαίνει καθαρισμός, κάθαρση. Αιτία, οι θρησκευτικές εορτές εξαγνισμού και καθαρμού που τελούνταν στη Ρώμη σε όλη τη διάρκεια του μήνα. Οι ελληνικές του ονομασίες πέρα από την καθιερωμένη είναι και Μικρός, Κουτσός, Φλιάρης, Γκουζούκης και Κούντουρον στα ποντιακά που σημαίνει κοντή ουρά.

Το όνομα Φλεβάρης το πήρε από τα υπόγεια νερά (φλέβες) που αναβλύζουν στη διάρκεια του μήνα αυτού, από τις πολλές βροχές.

Η επιπλέον μία μέρα που προσθέθηκε στο μήνα Φεβρουάριο ξεκίνησε το 44 π.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα που άλλαξε το ρωμαϊκό ημερολόγιο βοηθούμενος από τον Έλληνα αστρονόμο Σωσιγένη τον Αλεξανδρινό, ο οποίος βασίστηκε στους υπολογισμούς του αστρονόμου (και πατέρα της αστρονομίας) Ίππαρχου, που είχε προσδιορίσει τη διάρκεια του ηλιακού έτους σε 365 ημέρες. Κάθε τέσσερα χρόνια πρόσθεταν στο μήνα μία ημέρα μετά την «έκτην προ των καλενδών του Μαρτίου» που ονομαζόταν bis sextus. Η ημέρα αυτή μετριόταν δύο φορές και έτσι ονομάστηκε «δις έκτη» και το έτος κατ’ επέκταση δίσκετο. Αυτό που με απλά λόγια συμβαίνει είναι πως ένας γήινος χρόνος διαρκεί 365 ημέρες και 6 ώρες. Αυτές οι 6 ώρες που περισσεύουν, στα τέσσερα χρόνια κάνουν ένα ολόκληρο 24ωρο, που προστέθηκε στο μήνα Φεβρουάριο. Έτσι πετυχαίνεται μια σταθερή αίσθηση της ροής του χρόνου και οι τέσσερεις εποχές συμπίπτουν ημερολογιακά μεταξύ τους.

Αξίζει να θυμόμαστε πως αρχικά ο Φεβρουάριος είχε 29 μέρες και κάθε τέσσερα χρόνια 30, ώσπου ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος το 4 π. Χ. αφαίρεσε μία μέρα και την πρόσθεσε στον Αύγουστο που έφερε το όνομά του.

Ο Φεβρουάριος με τις ανθισμένες αμυγδαλιές αποτελεί τον προπομπό της Άνοιξης και είναι ο μήνας της Αποκριάς του γλεντιού και της χαράς. Η φύση προετοιμάζεται για την αναγέννησή της και οι άνθρωποι μέσα από τις γιορτές του Τριωδίου βρίσκουν την ευκαιρία να ξεδώσουν, να βρεθούν μαζί και να γλεντίσουν για να περάσουν έπειτα στη Σαρακοστή που θα τους δώσει την ευκαιρία να προετοιμαστούν για το Άγιο Πάσχα.

Ο λαός μας αγαπά ιδιαίτερα την Αποκριά και παλιότερα σύμφωνα με τον Γεώργιο Ν. Αικατερινίδη (δρ. Λαογραφίας) η αρχή του Τριωδίου αναγγελόταν με πυροβολισμούς και ταμπούρλα.

Αυτό το μήνα λοιπόν με τις γιορτές και τις φιέστες του, αδράξτε την ευκαιρία να βρεθείτε με ανθρώπους που θα σας κάνουν να νιώσετε όμορφα, χαμογελάστε ή ακόμα καλύτερα γελάστε δυνατά και γεμίστε τις μπαταρίες σας με θετική ενέργεια.

Καλό μήνα σε όλους!

Ένα ακόμα ημερολόγιο, έχω για σας σήμερα, όπως το είχα υποσχεθεί. Για μένα είναι ξεχωριστό, γιατί σε κάθε μήνα αντιστοιχεί ένα λουλούδι και σε κάθε λουλούδι υπάρχουν συμβολισμοί και πληροφορίες, που μαζί θα ανακαλύψουμε!

Ξεκινάμε...
Ιανουάριος. Ο μήνας της Τουλίπας. 
Ένα λουλούδι που δηλώνει την αγάπη, που παίρνει διαφορετική χροιά ανάλογα με το χρώμα. Η κόκκινη τουλίπα συμβολίζει την αληθινή αγάπη, η κίτρινη την απελπισμένη, η μωβ την πίστη στην αγάπη και η λευκή την αγάπη που φτάνει ως τη συγχώρεση.
Στην Ιαπωνική τέχνη της ανθοδετικής, η τουλίπα συμβολίζει την καλοσύνη, τη συμπόνια και την τύχη, γι' αυτό την επέλεξα για να ξεκινήσει μ' αυτή ο πρώτος μήνας του χρόνου.

Φεβρουάριος, ο μήνας του Τριαντάφυλλου.
Είναι το κατ' εξοχήν σύμβολο της αγάπης, αλλά και του πάθους, γι' αυτό και οι περισσότεροι εκφράζουν τον έρωτά τους μέσα από μια ανθοδέσμη με τριαντάφυλλα. Ο Φρόιντ θεωρούσε πως το τριαντάφυλλο συμβολίζει τη γυναικεία φύση, ενώ η μυθολογία αναφέρει πως η θεά Αφροδίτη καθώς αναδυόταν από τη θάλασσα έλαβε ως δώρο καλωσορίσματος λευκά τριαντάφυλλα. Όμως κατά λάθος πάτησε τα αγκάθια και από το αίμα της τα τριαντάφυλλα βάφτηκαν κόκκινα. Ένας άλλος μύθος αναφέρει πως κάποτε η Χλωρίδα βρήκε μια νύμφη νεκρή στο δάσος και μεταμόρφωσε το σώμα της σε λουλούδι. Κάλεσε τότε, την Αφροδίτη η οποία του έδωσε ομορφιά, το Διόνυσο το θεό του κρασιού και του γλεντιού, ο οποίος του έδωσε ευωδία και τον Απόλλωνα ο οποίος το έκανε με τη λάμψη του ήλιου να ανθίσει. Μάλιστα ο θεός του πολέμου ο Άρης ήταν αυτός που του χάρισε τα αγκάθια να προστατεύει το τριαντάφυλλο την ομορφιά του.
Δεν θα μπορούσε λοιπόν να λείπει από το Φεβρουάριο που είναι και η γιορτή των ερωτευμένων...

Μάρτιος, ο μήνας της Στερλίτσιας ή αλλιώς Πουλί του Παραδείσου. 
Είναι από τα πιο γνωστά λουλούδια στον κόσμο και συμβολίζει την ευτυχία. Μοιάζει σαν εξωτικό πουλί γι' αυτό και μέχρι το 1773 ονομαζόταν Πουλί του Παραδείσου. Το δεύτερο όνομά του το οφείλει στη Σαρλότ Στέρλιτς, σύζυγο του βασιλιά Γεωργίου Γ' της Αγγλίας, όταν ο βοταναλόγος και διευθυντής των βασιλικών κήπων. σερ Τζόσεφ Μπανκς, του έδωσε το όνομά της.

Απρίλιος, ο μήνας της Φρέζιας. 
Η Φρέζια που κατάγεται από την Αφρική, συμβολίζει την αθωότητα, τη φιλία και την εμπιστοσύνη. Τα χρώματά της είναι τόσα πολλά, που δίκαια θεωρείται ένα από τα πιο πολύχρωμα λουλούδια του κόσμου. Το σημερινό της όνομα το οφείλει στο γιατρό Φρίντριχ Φριζ και η λευκή είναι η πιο αρωματική εκδοχή του λουλουδιού αυτού.

Μάιος, ο μήνας της Μανόλιας. 
Το λουλούδι που συμβολίζει την αρχοντιά, την επιμονή και την αξιοπρέπεια. Τα δέντρα της Μανόλιας είναι από τα πιο όμορφα δέντρα της φύσης. Κατάγεται από την Ασία και το όνομά της το πήρε από το γιατρό Πιερ Μανιόλ, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι επιστήμονες που υποστηρίζουν πως το άρωμά της ενεργοποιεί περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με τα συναισθήματα και τη μνήμη. Στην κοσμετολογία το άρωμά της θεωρείται αλησμόνητο και σύμβολο της λάμψης και της φρεσκάδας.

Ιούνιος, του Ασιατικού Κρίνου ή αλλιώς Λίλιουμ Οριεντάλ.
Το λουλούδι αυτό, αποτελεί σύμβολο της αγνότητας, της αθανασίας, της ανάστασης, της αναγέννησης, της εγκράτειας, της γονιμότητας και της καρποφορίας. Είναι αφιερωμένο σε όλες τις παρθένες. Ίσως γι' αυτό να έγινε και η σύνδεσή του με την Παναγία, αφού το λουλούδι καθώς λένε οι βοτανολόγοι κατάγεται από την Παλαιστίνη. Στην Ευρώπη μεταφέρθηκε από Φοίνικες εμπόρους και ονομάστηκε Μαντόνα Λίλη από τους πρώτους αγιογράφους χριστιανούς που ζωγράφιζαν την Παναγία να κρατά ένα κρίνο.
Στην Ελλάδα, υπάρχουν πέντε είδη κρίνων, τα οποία τα περισσότερα φύονται στη βόρεια Ελλάδα. Το πιο γνωστό απ' όλα είναι το Λείριο το πάλλευκο ή αλλιώς κρινάκι της Παναγίας. Φυσικά, το χρώμα του δεν είναι μόνο λευκό. Πολλά είναι τα χρώματα και οι ποικιλίες για το λουλούδι αυτό, που ανθίζει τον Ιούνιο και αποτελεί ένα από τα απειλούμενα φυτά του Εθνικού Πάρκου της Οροσειράς της Ροδόπης.


Αύγουστος, ο μήνας της λεβάντας.
Αποτελεί κυρίως σύμβολο της αφοσίωσης αλλά και του έρωτα, της προστασίας, της καθαρότητας, της μακροζωίας, της επιμονής και της ειρήνης. Το όνομά της προέρχεται από τη λατινική λέξη lavare που σημαίνει πλένω, καθαρίζω, ενώ έχει ιδιαίτερη σημασία για τους χριστιανούς, αφού - σύμφωνα με μια παράδοση - πίστευαν πως βάζοντας λεβάντα στις κλειδαρότρυπες μπορούσαν να κρατήσουν μακριά από το σπίτι τα φαντάσματα και κάθε κακό. Το μεθυστικό της άρωμα έχει την ιδιότητα να ηρεμεί και να κατευνάζει το νευρικό σύστημα και ίσως αυτός είναι ο κύριος λόγος που της προσδίδουν αυτές τις "μεταφυσικές" ιδιότητες. Εξάλλου είναι πολλοί εκείνοι που παραδέχονται πως στη θέα και μόνο των όμορφων μωβ λουλουδιών τους νιώθουν ευφορία και ηρεμία.

Σεπτέμβριος, ο μήνας της Καμέλιας. 
Η κόκκινη συμβολίζει τα ψυχικά χαρίσματα και η λευκή τη χάρη. Η Καμέλια, που είναι ένα αειθαλές δέντρο της Ιαπωνίας και της Κίνας, πήρε το όνομά της από τον Τζόρτζ Κάμελ, ένα ιησουήτη ιεραπόστολο, ο οποίος ταξίδεψε ως την Ασία για να μελετήσει τη χλωρίδα. Λέγεται αλλιώς και Ρόδο της Ιαπωνίας και περιλαμβάνει 250 διαφορετικά είδη. Δεν χάνει ποτέ τα φύλλα της, ενώ τα άνθη της διατηρούνται πάνω στο δέντρο για πολλούς μήνες. Φτάνει σε ύψος τα 20 μέτρα και κάποια είδη της όπως η Καμέλια η σινική, χρησιμοποιούνται ως ρόφημα.

Οκτώβριος, ο μήνας του Κρόκου.
Άλλο ένα λουλούδι με μωβ χρώμα σύμβολο της φιλίας, της ψυχαγωγίας και της μετάνοιας. Ο Κρόκος γνωστός από την αρχαιότητα, αποτέλεσε βασικό συστατικό της ζωής των αρχαίων Ελλήνων με χρήση που δεν περιοριζόταν μόνο στο φαγητό αλλά και στην ένδυση, αφού τον χρησιμοποιούσαν σαν μέσο βαφής υφασμάτων. Η μυθολογία θέλει τον Κρόκο να είναι φίλος του θεού Ερμή, ο οποίος έχασε τη ζωή του από το θεό, όταν τον χτύπησε στη διάρκεια παιχνιδιού, κατά λάθος στο κεφάλι. Στον τόπο που έπεσε νεκρός ο Κρόκος φύτρωσε ένα λουλούδι με μωβ χρώμα και από το αίμα που έσταξε από την πληγή, βάφτηκαν κόκκινοι οι στήμονές του. Για τους χριστιανούς, το άρωμα του κρόκου είναι ένα από τα 58 αρώματα που χρησιμοποιούνται από το Πατριαρχείο για την παρασκευή του Αγίου Μύρου.
Νοέμβριος, ο μήνας της Ανεμώνης. 
Η Ανεμώνη συμβολίζει την προσδοκία, την απλότητα αλλά και το εφήμερο. Το όνομά της ελληνικό, της το έδωσε ο άνεμος που βοηθά τα άνθη της να αναπτυχθούν αλλά σκορπίζει κιόλας τα πέταλά τους με το πρώτο του φύσημα. Γι' αυτό ονομάζεται και ανεμολούλουδο. Σύμφωνα με τη μυθολογία, όταν η Αφροδίτη βρήκε νεκρό τον αγαπημένο της Άδωνι από την οργή του θεού Άρη (που τον παράτησε για χάρη του όμορφου νέου) πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του και ράντισε την πληγή του με νέκταρ το οποίο αναμείχθηκε με το αίμα του και έδωσε αυτό το όμορφο λουλούδι, που όμως έχει μικρή διάρκεια ζωής. Έτσι προκύπτει και ο συμβολισμός του εφήμερου που προσδίδεται σ' αυτό.

Δεκέμβριος, ο μήνας του χριστουγεννιάτικου δέντρου, του έλατου. 
Ένα δέντρο αειθαλές, που δεν χάνει τα φύλλα του ούτε και το έντονο πράσινο χρώμα, γι' αυτό και συμβολίζει την αιωνιότητα και την αιώνια ζωή του Χριστού. Το τριγωνικό του σχήμα συμβολίζει την Αγία Τριάδα, ενώ τα πρώτα του στολίδια που ήταν καρποί του χειμώνα συμβόλιζαν την αναγέννηση. Αργότερα, όταν πια το έλατο μπήκε στα σπίτια, τα κόκκινα στολίδια συμβολίζουν τη θυσία του Σωτήρα μας, τα κεριά (και μετέπειτα φωτάκια) συμβολίζουν το Φως της Ζωής, που είναι ο Χριστός για κάθε χριστιανό και το άστρο στην κορυφή το αστέρι της Βηθλεέμ. Ο άγγελος που πολλές φορές αντικαθιστά το αστέρι, συμβολίζει τον Άγγελο Κυρίου που έφερε την είδηση της Γέννησης στον Ιωσήφ και την Παρθένο Μαρία.

Όλοι οι μήνες μαζί...



Αν σας άρεσε το ημερολόγιο αυτό και θέλετε να το τυπώσετε, πατήστε εδώ. Τυπώνεται σε μισό Α4. Το έχω ετοιμάσει έτσι ώστε να τυπώνονται δύο σε κάθε σελίδα για να μπορείτε να το κόψετε στη μέση...

Άλλα πέντε εκτυπώσιμα ημερολόγια, σας περιμένουν εδώ.

Ένας απλός τρόπος για να το φτιάξετε είναι αυτός της φωτογραφίας. Αν θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες, αφήστε το σχόλιό σας, έτσι ώστε να κάνω ανάρτηση για την κατασκευή του, δίνοντάς σας και περισσότερες ιδέες.



Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org
Κείμενο - σχεδιασμός ημερολογίου: to e-periodiko mas